Aνδρέας ο Πρωτόκλητος απ τον Χάρη τον αρχοντάρη

LinkWithin

ο φίλος μας Χάρης ζει στην Αυστραλία.

η γραφίδα του θυμίζει λαϊκούς αφηγητές της ελληνικής υπαίθρου, περασμένων δεκαετιών .

έχει ζωντάνια ,παραστατικότητα,ιδιωματισμούς,χιούμορ .

σήμερα μάς γράφει για τον γιο τού Ιωνά και αδερφό τού αποστόλου Πέτρου,απόστολο Ανδρέα

Παραμονή λένε τα κάλαντα Παραμονή κι εγω σας τα λέω ότι αύριο είναι η Μεγάλη γιορτή του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ και μετά από αυτό αύριο μεθαύριο θα ακολουθίσει το ιστορικό χάρις του Αγίου πως πήρε η Πάτρα το νερό του υδραγωγείου που μέχρι σήμερα έχει. Μιλώντας με πατρινούε έχουν τελείως άγνοια. Και όμως είναι ένα θαυμάσιο ιστορικό που θα είναι ευχής έργο να μάθουμε καλή ακρόαση παιδάκια μου!!!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ
Καταγόταν από μία μικρή πόλη της Ιερουσαλήμ ονομαζόμενη Βηθσαΐδα η οποία ήταν πατρίδα και του Πέτρου και Φιλίππου. Είχαν πατέρα τον Ιωνά πολύ καλλιεργημένος και έμπειρος ψαράς ο Πέτρος είχε γυναίκα την κόρη του Αριστοδούλου αδελφού του Βαρνάβα, ο δε Ανδρέας προτίμησε την παρθενία.
Οι Απόστολοι μετά την Ανάσταση του Κυρίου έβαλαν κλήρο που θα πήγαινε ο κάθε ένας από αυτούς να κηρύξει. Ο δε Ανδρέας έλαβε κλήρο να κηρύξει στην Βυθανία την Θράκη, τα παράλια της Κων/λεως από το Βυζάντιο την Καβάλλα η οποία λέγεται και Νεάπολης. Εις τον κλήρο έλανχε όλη η Ελλάδα ήτοι Μακεδονία, Θσαλίακαι όλα τα μέρη από την Θεσσαλονίκη, μέχρι τα Φάρσαλα, και μέχρι την Αχαΐα, όπου βρίσκεται η παλαιά Πάτρα
Εκεί στην Πάτρα έκανε πάρα πολλά θαύματα κάνοντας αμέτρητους Χριστιανούς δια του κηρύγματος του και τα θαύματα συνγχρόνος. Οι νεοχριστιανοί έρχονταν και του έθεταν στα πόδια πολλά χρυσαφικά και δώρα, αλλά αυτός τους είπε να τα πάρουν και να τα δώσουν στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και ένα μέρος των χρημάτων να τα πάρουν και να χτίσουν Εκκλησία για να έρχονται να δοξάζουν τον Θεό. Εντός ολίγου ο Ναός ήταν έτοιμος και μεγαλοπρεπείς. ¨

Προϊόντα μέλισσας: Οι πραγματικές υπερ-τροφές;

 

• 

Ο άνθρωπος από την αρχαιότητα υποψιαζόταν ότι τα προϊόντα της μέλισσας, είχαν θρεπτικές και άλλες ιδιότητες.Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα προϊόντα αυτά, όχι μόνο στη διατροφή τους, αλλά και για την καταπολέμηση ασθενειών. Επίσης η αμβροσία που προσέδιδε αθανασία στους θεούς του Ολύμπου, περιείχε βασιλικό πολτό, μία πραγματική υπερ-τροφή. Τα προϊόντα της μέλισσας που χρησιμοποιούμε στην διατροφή μας είναι:

Μέλι
Το μέλι αποτελείται από σάκχαρα, κυρίως γλυκόζη και φρουκτόζη και έχει μεγάλη θρεπτική αξία, αφού απορροφάται άμεσα από τον ανθρώπινο οργανισμό (1 κουταλιά της σούπας μέλι αποδίδει στον οργανισμό 64Κcal). Περιέχει νερό, οργανικά οξέα, πρωτεΐνες και αμινοξέα, μεταλλικά στοιχεία όπως κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, ένζυμα, βιταμίνες Β2, Β6, C, D, E, παντοθενικό οξύ, φολικό οξύ και φυσικές αρωματικές ουσίες. Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεν είναι τα επιμέρους θρεπτικά συστατικά του μελιού, όσο η συνύπαρξη όλων αυτών και ο τρόπος με τον οποίο δρουν στον ανθρώπινο οργανισμό.

 

Η μικρή αυτή ταινία είναι ρωσικής παραγωγής. Ως εκ τούτου, αναφορικά με κάποια γεγονότα του βίου του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα, πηγή τους αποτελεί η ρωσική παράδοση. Σύμφωνα με τον καθ΄ ημάς Συναξαριστή, ο Άγιος Ανδρέας καρφώθηκε (δεν δέθηκε με σχοινιά) πάνω στον σταυρό (σχήματος Χ), ίσως μάλιστα και ανάποδα (υπάρχουν τέτοιες εικονογραφήσεις). Το ότι έφθασε μέχρι το σημερινό Κίεβο κι ότι ευλόγησε τον τόπο και προφήτεψε την δόξα της Εκκλησίας στη Ρωσία, είναι ρωσικός θρύλος. Μιά μικρή επισήμανση: αναφέρεται στην ταινία η κακομεταχείρηση του Αποστόλου Ανδρέα από τους κατοίκους της Σινώπης. Ο Συναξαριστής αναφέρει ότι του επιτέθηκαν με μανία και αγριότητα, τον κακοποίησαν άσχημα, τον έσυραν, σχεδόν πεθαμένο, έξω από την πόλη τους, και τον παράτησαν πάνω στην κοπριά. Μάλιστα, κάποιος αγριάνθρωπος, με τα δόντια του, έκοψε ένα δάχτυλο από το χέρι του Αγίου Ανδρέα. Όμως, ο Χριστός δεν άφησε αβοήθητο τον άνθρωπό Του. Του εμφανίστηκε, του θεράπευσε τις πληγές, του αποκατέστησε το χέρι, και του σύστησε να μήν αμελεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Όταν την άλλη μέρα οι Σινωπείς είδαν τον Απόστολο απολύτως υγιή, χωρίς ίχνος κακοποίησης, θαύμασαν, και πίστεψαν στον Χριστό.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο Χριστός, ζήτησε από τον Άγιο Ανδρέα, με αυστηρή σύσταση, να μήν αμελεί τον ευαγγελισμό του κόσμου. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός, από τη μιά να βλέπουμε τον Θεό να αγωνιά για την σωτηρία των ανθρώπων, και από την άλλη εμείς να αμελούμε και να αδιαφορούμε. Ο ευαγγελισμός των γύρω μας είναι έργο όλων μας. Ο καθένας όπου έχει ταχθεί. Και το καλύτερο κήρυγμα είναι η ίδια μας η ζωή. Όταν ζούμε το Ευαγγέλιο, όταν βιώνουμε τον Χριστό, τότε μιλάνε τα έργα μας. Οι Απόστολοι περιόδευσαν σ΄ όλο τον τότε γνωστό κόσμο και κήρυτταν στους ανθρώπους το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Ο Κύριος ήταν πάντα μαζί τους, και επιβεβαίωνε του λόγου το αληθές «δια των επακολουθούντων σημείων», δηλαδή με τα αναρίθμητα θαύματα που αυτοί επιτελούσαν στο όνομά Του.

Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο. Επεξεργασία: Ενορία Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

Λόγια του Γέροντα Παϊσίου

O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντον «αγίους». Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους-καθ’ ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς. Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για ν’ άχεις την καλή τους γνώμη. Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν-δεν κάνεις γι’ «άγιος».
Γι’ αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά-ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ. Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο. Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων. Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: ‘Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.

Γέρων Παΐσιος

http://asma-asmaton.blogspot.gr/2012/11/blog-post_18.html

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

 

 

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωήμας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.
Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;
Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.
Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!
Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.
Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.
Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.
Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.
Για να μπορέσουμε ναν προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει ναν ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;
Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για ναν αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;
Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

ΠΗΓΗ: από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι», εκδ. «Η ΕΛΑΦΟΣ»

http://www.tideon.org/index.php

Ο Στρατηγός Ι. Μακρυγιάννης και η Ελληνορθοδοξία

 

 

 

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός

ΚΑΤΑ τήν ἐλεύθερη περίοδο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, πού συμπίπτει μέ τήν ἵδρυση (±1830) καί πορεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, γεννᾶται καί διαμορφώνεται ἡ καλλιεργούμενη, στούς κύκλους πολιτικῶν καί διανοουμένων κυρίως, (δῆθεν) ἀντίθεση Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας. Ὁ Στρατηγός Ἰωάννης Μακρυγιάννης προσφέρει σαφῆ μαρτυρία Ἑλληνορθοδόξου φρονήματος.

 1. Οἱ ἐπιχειρούμενες συνήθως προσεγγίσεις τοῦ προσώπου καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη ἀπὸ τοὺς κάθε εἴδους ἐρευνητές του (ἱστορικούς, πολιτειολόγους, κοινωνιολόγους, φιλοσόφους κ.λπ.) διακρίνονται γιὰ τὴν ἀντιφατικότητά τους. Γιατί ποικίλλουν οἱ ἀφετηριακὲς ἰδεολογικὲς τοποθετήσεις τῶν ἐρευνητῶν καὶ κάθε φορὰ Μακρυγιάννης θεωρεῖται μέσα ἀπὸ διαφορετικὸ ἰδεολογικὸ πρίσμα. Καὶ εἶναι γεγονὸς ὅτι ἔχει ἐπανειλημμένα δεινοπαθήσει, διότι δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ «χρησιμοποιήσουν» τὰ κείμενα τοῦ Μακρυγιάννη, γιὰ νὰ στηρίξουν –καὶ σ’ αὐτόν– τὸ ἰδεολογικό τους «πιστεύω».

 Τὸ φοβερότερο σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ὁ τεμαχισμὸς τοῦ Μακρυγιάννη, ὅταν λείπουν τὰ κατάλληλα κλειδιὰ ἑρμηνείας του, καὶ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν στὰ ἴδια τὰ κείμενά του. Γι’ αὐτὸ προκύπτει ὁ Μακρυγιάννης τῶν συντηρητικῶν, ὁ Μακρυγιάννης τῶν προοδευτικῶν καὶ ἐνίοτε καὶ ἕνας «τρελλός» Μακρυγιάννης, ὅλων ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἐνοχλητικὴ «θρησκοληψία» του, δηλαδὴ τὴ ρωμαίϊκη εὐσέβειά του.

 Χωρὶς νὰ διεκδικῶ τὸ ἀλάθητο, πιστεύω ἀμετακίνητα ὅτι στὸν Μακρυγιάννη διακρίνουμε μιάν ἑνιαία στάση ζωῆς σὲ μία ἀδιατάρακτη διαχρονία. Ἔτσι, οἱ διακριβώσεις καὶ τοποθετήσεις του στὴ σύγχρονή του πραγματικότητα μπο- ροῦν –καὶ πρέπει– νὰ ἐλέγχονται ἐπιστημονικά, καὶ εἶναι εὔλογο νὰ διαπιστώνονται ἐνίοτε ἀδυναμίες καὶ ἀστοχίες ἢ ἀνεπάρκειες, ποτὲ ὅμως ἠθελημένες παραποιήσεις καὶ διαστρεβλώσεις. Ὅλα αὐτὰ εἶναι φυσικὰ καὶ νόμιμα, διότι ὁ Στρατηγὸς ἔχει τὸ δικό του ἑρμηνευτικὸ πρίσμα. Ἡ προσωπικότητά του ὅμως μένει ἑνιαία καὶ σταθερὰ προσανατολισμένη στὴν παράδοση τοῦ Γένους καὶ σύνολη τὴν ἰδεολογία του.