“Άγιε Μηνά, τρέξε…!” (αληθινή ιστορία).

 

Οι άγιοι είναι κοντά μας. Και προστρέχουν σε εμάς όταν με πίστη τους το ζητάμε. Είτε σοβαρά προβλήματα μας απασχολούν, είτε μικρές, καθημερινές δυσκολίες…

Το ακόλουθο περιστατικό αποδεικνύει ακόμα μια φορά την παρουσία των αγίων στην καθημερινότητά μας και μας προτρέπει να ζητούμε την ενίσχυση και την βοήθειά τους σε όλες τις περιστάσεις της ζωής. Μόνο να ζητάμε με πίστη και και προς το συμφέρον μας…

Έλεγχος εισιτηρίων…!

από το περιοδικό Ο Σωτήρ, 1 Νοεμβρίου 2013, εδώ σε PDF
Ανήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μηνᾶ ὁ Γιάννης, φοιτητὴς τοῦ Πολυτεχνείου, ἔμπαινε στὴν ἐκκλησία κρατώντας μιὰ μεγάλη λαμπάδα. Θὰ τὴν ἄναβε ἐκεῖ, στό μανουάλι, δίπλα ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου. Τὸ εἶχε τάμα, ἀφοῦ ὁ Ἅγιος γι’ ἀκόμη μιὰ φορὰ εἶχε φανερώσει τὴν ταχεία ἀντίληψή του, τὴν ὁποία δείχνει σὲ ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ πίστη…
Ὅλη ἡ οἰκογένεια εἶχε μεγάλη εὐλάβεια καὶ τιμοῦσε ἰδιαιτέρως τὸν Ἅγιο. Δὲν ἦταν ἐξάλλου λίγες οἱ φορὲς ποὺ τὸν εἶχαν ἐπικαλεσθεῖ στὸ παρελθόν, ἰδίως ὅταν συνέβαινε νὰ ψάχνουν κάτι καὶ δὲν τὸ ἔβρισκαν, χαμένο ἢ ξεχασμένο ἀπὸ καιρό. Ἔτσι τὸ ἤξεραν: Ὁ ἅγιος Μηνᾶς τρέχει καὶ ἀποκαλύπτει τὰ χαμένα, τὰ ξεχασμένα. Ἀρκεῖ νὰ τὸν φωνάξεις.
Ἔτσι ἔκανε ὁ Γιάννης κι αὐτὴ τὴ φορὰ ποὺ βρέθηκε σὲ ἀνάγκη. Κι ὁ ἅγιος Μηνᾶς ἄκουσε καὶ ἔτρεξε στὸ λεπτὸ καὶ ἔδωσε λύση θαυμαστὴ στὴ δύσκολη περίσταση στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει ξαφνικὰ ὁ φοιτητής…
❁ ❁ ❁
Ἦταν νωρὶς τὸ ἀπόγευμα καὶ ὁ Γιάννης γυρνοῦσε μὲ τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὸ  Πολυτεχνεῖο στὸ σπίτι. Ἄλλη μιὰ μέρα κουραστική, μὲ συνεχεῖς παρακολουθήσεις ἀπὸ τὸ πρωί. Κόπος, ἔνταση, ὀρθοστασία στὰ ἐργαστήρια, διανοητικὴ ἐργασία ἐπίπονη. Καὶ τώρα, μέσα στὸ λεωφορεῖο, ἄλλη ταλαιπωρία. Ὀρθοστασία, συνωστισμός, αὐξημένη κίνηση στοὺς δρόμους, ζέστη· κάποτε καὶ κάποια παρεξήγηση λίγο πιὸ πέρα, διαπληκτισμός…
–Θεέ μου, πότε θὰ φτάσουμε στὸ σπίτι, νὰ ἡσυχάσουμε λίγο!
Στὴν ἑπόμενη στάση κατέβηκαν κάπως περισσότεροι. Μικρὴ ἀνακούφιση στοὺς ὑπολοίπους. Καὶ μόλις ἔκλεισαν οἱ πόρτες, ἡ φωνὴ ἀπὸ μπροστά:
–Παρακαλῶ, τὰ εἰσιτήριά σας.
Ἄρχισε ὁ ἔλεγχος. Ὁ ἐλεγκτὴς φαινόταν ἐκνευρισμένος.
–Τὸ πάσο σας νὰ δῶ. Κοφτός, μὲ ἔνταση φωνῆς. Καὶ προχωρεῖτε μπροστά, προχωρεῖτε μπροστά!
Πλησίαζε τώρα στὸ Γιάννη. Μὲ ἤρεμη κίνηση ἐκεῖνος ἔβαλε τὸ χέρι του  στὴν ἐσωτερικὴ τσέπη τοῦ μπουφὰν γιὰ νὰ ἀνασύρει τὸ πάσο του (τὴ φοιτητική του ταυτότητα). Ἀλλά… κεραυνός! Τώρα τὸ θυμήθηκε. Τὸ πρωὶ ποὺ  ἄλλαξε ἐπανωφόρι δὲν μετέφερε καὶ τὸ πάσο του. Ὤχ, Θεέ μου! Τί θὰ κάνει τώρα; Ὁ ἐλεγκτὴς πλησίαζε κοφτός, ἀπαιτητικός. Δὲν ἦταν τόσο τὸ πρόστιμο, ὅσο ἡ ντροπή, ὁ ἐξευτελισμὸς μπροστὰ στὸν κόσμο. Κι ἦταν τόσο κουρασμένος… Ὤχ, Θεέ μου!
Θυμήθηκε. «Ἅγιε Μηνᾶ, τρέξε. Τρέξε, ἅγιέ μου. Τὸ ξέχασα σπίτι τὸ πάσο. Τρέξε, ἅγιε μου Μηνᾶ!».
Ἔφτασε μπροστά του ὁ ἐλεγκτής.
–Τὸ εἰσιτήριό σας, ἀπευθύνθηκε στὸ διπλανό του. Καὶ παίρνοντάς το στὸ χέρι του, προτοῦ τὸ ἐλέγξει, σηκώνει μιὰ ἰδέα τὰ μάτια πάνω ἀπ’ τὰ γυαλιά του. Τοῦ φάνηκε πολὺς ὁ κόσμος ἐκεῖ πίσω.
–Καλά, δὲν σᾶς εἶπα, προχωρᾶτε μπροστά; Δὲν καταλαβαίνετε; ἔβαλε τὶς φωνές.
Καὶ τότε, ἴσως ἀσυναίσθητα κι ὁ ἴδιος, ἁπλώνει τὸ χέρι του καὶ δίνει μιὰ γερὴ σπρωξιὰ στὸ Γιάννη πρὸς τὰ ἐμπρός.
Λίγο ἔλειψε νὰ πέσει ὁ φοιτητὴς πάνω σ’ ἕναν ἡλικιωμένο κύριο.
–Σᾶς παρακαλοῦμε, κύριε. Πῶς μᾶς μεταχειρίζεσθε ἔτσι; διαμαρτυρήθηκε ἐκεῖνος.
Ὁ Γιάννης μιλιά.
–Δὲν θὰ ἀνοίξουμε συζήτηση, κύριε.
–Παρακαλῶ, τὰ εἰσιτήριά σας, συνέχισε παρακάτω.
–Τί ἀγενὴς ποὺ εἶναι, ἀπευθύνθηκε τώρα ὁ ἡλικιωμένος κύριος στὸ φοιτητή.
–Ἔ, καλά, δὲν πειράζει, ἀντέτεινε ἐκεῖνος, κι ἕνα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στὸ πρόσωπό του. «Ὢ ἅγιε», εἶπε μέσα του, «τί τρόπους ἔχεις γιὰ νὰ μᾶς γλυτώνεις!»…
❁ ❁ ❁
Καὶ τώρα ὁ Γιάννης, ὁ φοιτητὴς τοῦ Πολυτεχνείου μὲ τὴν εὐλάβεια στὸν ἅγιο Μηνᾶ, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς του, 11 Νοεμβρίου, ἔφερνε στὴν ἐκκλησία μιὰ μεγάλη λαμπάδα γιὰ νὰ τὴν ἀνάψει ἐκεῖ, στὸ μανουάλι, δίπλα στὴν εἰκόνα τοῦ μεγαλομάρτυρος θαυματουργοῦ.
Τοῦ ἁγίου ποὺ τρέχει ἀμέσως σὲ ὅποιον μὲ πίστη τὸν ἐπικαλεῖται, ἰδίως γιὰ πράγματα χαμένα, ξεχασμένα…
όπως και ο άγιος Φανούριος που μας φανερώνει τα χαμένα αντικείμενα.
http://antexoume.wordpress.com/2013/11/11

ΗΜΕΡΙΔΑ ΛΑΡΙΣΑΪΚΩΝ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

        Πραγματοποιήθηκε χθες, στα πλαίσια του εορτασμού των εν Λαρίση Αγίων, η δεύτερη επιστημονική Ημερίδα Λαρισαϊκών Αγιολογικών Σπουδών, που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου. Η Ημερίδα ξεκίνησε με προσευχή προς τους Αγίους της Λάρισας και καλοσώρισμα των συμμετεχόντων από τον Πρωτοσύγκελο της Ι. Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου αρχιμ. Αχίλλιο Τσούτσουρα. Η Ημερίδα ξεκίνησε με την εισήγηση του κ. Μιχαήλ Τρίτου, Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής και Καθηγητή στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α. Π. Θ. με θέμα, «Η τιμή των Αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία».

          Ο κ. Τρίτος τόνισε τη σημασία της τιμής των Αγίων, «αφού ως φώτα θεουργικά φανερώνουν το μυστικό της αγιότητας αντιγράφοντας με τη ζωή τους τη ζωή του Χριστού. Η εκδήλωση δε της τιμής των Αγίων αποκαλύπτεται μέσα από την ανέγερση ναών, την προσκύνηση των εικόνων και των ιερών τους λειψάνων και την επίκληση των πρεσβειών τους. Μάλιστα η Ζ  Οἰκουμενικὴ Σύνοδος αναθεματίζει όσους δεν επικαλούνται τις πρεσβείες των Αγίων».

          Η κ. Βασιλική Παπαδημητρίου, Θεολόγος-Δρ. Βυζαντινής Τέχνης της Θεολογικής Σχολής του Α. Π. Θ. στην εισήγησή της με θέμα, «Η εικονογραφία του αγίου Νικολάου του Νέου και η διάδοση της τιμής του στον Ελλαδικό χώρο». Κατά την ομιλήτρια «οι μηχανισμοί διάδοσης της τιμής ενός Αγίου συνήθως δεν μας είναι πολύ γνωστοί. Στην περίπτωση του αγίου Νικολάου διαπιστώσαμε ότι η τιμή του αγίου Νικολάου του Νέου (εν Βουναίνη), εντοπίζεται αρχικά στην κεντρική Ελλάδα και διαδόθηκε στην ευρύτερη Μακεδονία και στη μεσαιωνική Σερβία τουλάχιστον από τα τέλη του 13ου  αιώνα, γεγονός που παράλληλα δεικνύει και τη στενή σχέση Θεσσαλίας-Μακεδονίας. Αργότερα, ίσως, με τη μετακίνηση Θεσσαλών η με την αντιγραφή παλαιότερων προτύπων των μετακινούμενων αγιογράφων, η τιμή του Αγίου απλώνεται στην Ήπειρο, στην Αλβανία, ευρέως στη νότιο Ελλάδα και σε ορισμένα νησιά. Μάλιστα η θέση του αγίου Νικολάου του Νέου σε ορισμένα από τα μνημεία αυτά είναι εξόχως τιμητική και φανερώνει την καθιέρωσή του ανάμεσα στους Βυζαντινούς Μάρτυρες».

          Ο π. Βησσαρίων Δουσικιώτης ανέπτυξε το θέμα, «Ο άγιος Βησσαρίων Λαρίσης και Τρίκκης ο θαυματουργός. Πτυχές από την λαμπράν πρωτοποριακήν δράσιν του». Ο π. Βησσαρίων αναφέρθηκε στον άγιο Βησσαρίωνα, μία εξέχουσα προσωπικότητα που δρα το α’  μισό του 16ου αι. στην πιο ζοφερή περίοδο της Τουρκοκρατίας. «Η φωτεινή παρουσία του», τόνισε ο π. Βησσαρίων, «είναι μία σπάνια περίπτωση αρίστου συνδυασμού υψηλών μέτρων αγιότητος και εκπληκτικής δια την εποχήν του δράσεως μεγίστης κοινωνικής, φιλανθρωπικής, εθνικής και πολιτιστικής σημασίας. Το πρωτοποριακόν του έργο και η ακτινοβολία των θαυμάτων του που έφθασε μέχρι την Μολδοβλαχία, μίλησαν δυνατά και βρήκαν βαθιά ανταπόκριση στην ελληνική ψυχή που τον αγάπησε υπερβολικά, ετίμησε εξαιρετικά, σχεδόν τον λάτρευσε και τον κατέταξε στους μεγάλους θαυματουργούς αγίους και κορυφαίους εθνικούς ευεργέτες»».

Προσευχή είναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τού Θεού μέ αγάπη

 

(Απομαγνητοφωνημένοι λόγοι του γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)

Προσευχή είναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τού Θεού  μέ αγάπη καί νά ζείς μέ όλα, καί μέ τ’ άγρια ακόμη·, έν αρμονία. Αυτό επιθυμώ καί προσπαθώ νά τό εφαρμόζω. Ακούστε νά σάς πώ κάτι πού έχει σχέση μ’ αυτό.
Κάποιος, πρίν άπό καιρό, μοΰ χάρισε έναν παπαγάλο. Τίς πρώτες μέρες ήταν πολύ ατίθασος καί άγριος. Δέν μπο­ρούσες νά τόν πλησιάσεις· ήταν έτοιμος μέ τό ράμφος του νά σοΰ κόψει τό χέρι. Θέλησα, λοιπόν, νά τόν ημερεύσω μέ τήν χάρι τοΰ Θεοΰ καί μέ τήν ευχή. Έλεγα τό «Κύριε Ίη­σοΰ Χριστέ, έλέησόν με» άπό μέσα μου ή καί άπ’ έξω καί με μιά βεργίτσα άκουμπούσα πάνω στή ράχη του, ένώ ό παπαγάλος βρισκόταν μές στό κλουβί. Αυτή τήν κίνηση τήν έκανα τρείς φορές καί μέ προσοχή. Τό απόγευμα τής ίδιας μέρας επανέλαβα τό ίδιο. Τήν άλλη μέρα επίσης τό ίδιο. Μετά άπό λίγες μέρες άκουμπούσα τή βέργα πάνω άπ’ τό κεφάλι του απαλά λέγοντας πάλι τό «Κύριε Ίησοΰ Χριστέ, έλέησόν με». Πάντα μέ προσοχή, μή θυμώσει τό πουλί. Αυτή τήν κίνηση δέν τήν έκανα πολλή ώρα. Μετά πάλι άπό λίγες μέρες τόν άκουμπούσα άπό πάνω άπ’ τό κε­φάλι, συνέχιζα στή ράχη καί τόν έφθανα μέχρι τήν ουρά. Αφοΰ δέν έβλεπα καμιά αντίδραση, άρχισα νά βάζω τή βέργα κάτω άπ’ τό λαιμό του σ’ όλο τό στήθος μέχρι κάτω μ’ έναν τρόπο απαλό, γιά νά μήν τόν εκνευρίσω, καί λέγον­τας πάντα τήν ευχή. Μετά πήρα θάρρος, άφησα τή βέργα, πήρα ένα μολύβι κι έκανα τίς ίδιες κινήσεις. Τέλος, άφησα τό μολύβι κι άρχισα νά χρησιμοποιώ τό χέρι μου. Είχε ε­πέλθει πλέον ή έξοικείωσις, οπότε τόν έβγαζα έξω άπ’ τό κλουβί κι ανέβαινε πάνω στόν ώμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στό διάδρομο. Άλλά κι όταν καθόμουνα νά φάω, ερχότανε καί τρώγαμε μαζί. Τοΰ έδινα λίγο μήλο κι ερχόταν δίπλα μου καί τό έτρωγε. «Ομως τόν έχάσαμε. Κάποια μέ­ρα είχε έλθει ένας παπάς μέ πολλά παιδιά καί τά παπαδο­πούλα άνοιξαν τό κλουβί κι ό παπαγάλος έφυγε.

Ο Αφρικανός γέροντας π. Ειρηναίος Ματζίμπι († Οκτώβριος 2013)

 

Από το ιστολόγιο στήριξης της Ιεραποστολής στο Μπουσούγκιου της Ουγκάντας (αξίζει να το επισκεφτείτε).

Ο γέροντας Ειρηναίος Ματζίμπι δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι άγιος (δεν ξέρουμε άλλα γι’ αυτόν), αλλά, όπως φαίνεται, υπήρξε ένας σημαντικός ορθόδοξος πνευματικός πατέρας του λαού του. Ας είναι αιώνια η μνήμη του στον ουρανό.

Άραγε πόσοι άλλοι υπάρχουν στις χώρες της Ιεραποστολής; Και πόσες αγιασμένες ψυχούλες με μαύρο ή κίτρινο δέρμα – ή μελαψό ή κατάξανθο – δε στολίζουν τον ουρανό, άγνωστες σε μας; Μακάρι να επιδράσουν θετικά οι αγωνιστές αυτοί στον ευαγγελισμό του λαού τους και όλου του κόσμου…

 

Εκοιμήθη εν Κυρίω πλήρης ημερών στην Ουγκάντα ο π. Ειρηναίος Ματζίμπι, ένας από τους πρώτους κληρικούς που αγωνίστηκαν και πάλεψαν για την εδραίωση της Ορθοδοξίας στην Ουγκάντα. 

Ελληνομαθής και κυριολεκτικά λάτρης της Ελλάδας, είχε για την πατρίδα μας μόνο καλά λόγια να πει. Απλός και προσιτός ως το τέλος της ζωής του ζούσε σε ένα φτωχικό σπίτι μέσα στην αγάπη και τη φροντίδα των παιδιών του. Στην τελευταία επίσκεψή μας στην Ουγκάντα, τον Ιούλιο του 2013, μας ευχαρίστησε για την αγάπη των Ελλήνων και την φροντίδα για το λαό του.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλλη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στην Ναμουγκόνα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Kαμπάλλας και πάσης Oυγκάντας κ. Ιωνά, με την παρουσία πλειάδος ιερέων και πολλών Ορθοδόξων.

 

 

Ο π. Ειρηναίος ετάφη στο Κοιμητήριο του Αγίου Νικολάου. Έτσι έγινε ένας ακόμα σπόρος που ετάφη για να καρπίσει ο αμπελώνας του Χριστού στην Αφρική.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΜΗΝΑΣ (11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

 

«Ο άγιος Μηνάς ήταν επί της βασιλείας του Μαξιμιανού, και ως στρατιωτικός ανήκε στο τάγμα των Νουμέρων, που λέγονταν  Ρουταλικοί, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας. Επειδή δεν άντεχε να βλέπει την πλάνη των ειδώλων να κυριαρχεί, ανέβηκε σε όρος, αγωνιζόμενος να καθαρίσει την καρδιά του με νηστείες και προσευχές. Αφού ενίσχυσε αρκετά τον εαυτό του και ανέφλεξε την ψυχή του από τον θείο πόθο του Χριστού, κατέβηκε από το όρος. Πήγε λοιπόν και στάθηκε εν μέσω των ειδωλολατρών και ομολόγησε με δύναμη την πίστη του στον Χριστό. Γι’  αυτόν τον λόγο και τον κτύπησαν, του έξυσαν πάρα πολύ τις σάρκες με τρίχινα υφάσματα και τον έβαλαν σε καυστήρα φωτιάς. Τέλος, αφού του καταπλήγωσαν όλο το σώμα με το διαρκές σύρσιμό του πάνω σε αγκάθια, τον θανάτωσαν με ξίφος».  

Μιά ευλαβέστατη γυναίκα ονόματι Βασιλική

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι.

 

Όταν ή Βασιλική ήταν νέα, την ήμερα των Θεοφανείων «είδε τους; ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους τού Θεού να ψάλλουν. Γι’ αυτό έλεγε: «Αυτή την ήμερα μη φεύγεις από την εκκλησία, έστω και αν καίγεται το σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».

Το σπίτι πού κατοικούσαν ήταν Ισόγειο και για πάτωμα είχε τσιμέντο, Όταν έβρεχε γέμιζε νερό πού έφθανε τα είκοσι εκατοστά. Είχαν τοποθετήσει πέτρες για να πατάνε και με ένα «γκιούμι» άδειαζαν το νερό. Το χειμώνα δεν έστρωναν κουρελούδες για να έχουν λίγη ζέστη, γιατί μούσκευαν από τα νερά. Αλλά μέσα σ’ αυτό το παγωμένο σπίτι ή καρδιά τους χτυπούσε πολύ ζεστά για τον Χριστό και τα πρόσωπα τους ήταν πάντα χαρούμενα και ειρηνικά. Ή θεία Χάρι τούς φύλαγε και δεν αρρώσταιναν.

» Μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς …..» Μακάρι να μη το ακούσει και η γενιά μας !

ΚΑΙ ἐγένετο ἡνίκα ἤρξαντο οἱ ἄνθρωποι πολλοὶ γίνεσθαι ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ θυγατέρες ἐγεννήθησαν αὐτοῖς. 2 ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν, ὧν ἐξελέξαντο. 3 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη. 4 οἱ δὲ γίγαντες ἦσαν ἐπὶ τῆς γῆς ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις· καὶ μετ᾿ ἐκεῖνο, ὡς ἂν εἰσεπορεύοντο οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐγεννῶσαν ἑαυτοῖς· ἐκεῖνοι ἦσαν οἱ γίγαντες οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὀνομαστοί.

  5 ᾿Ιδὼν δὲ Κύριος ὁ Θεός, ὅτι ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας, 6 καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς ὅτι ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ διενοήθη. 7 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπό ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς. 8 Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ.

Γένεση. Κεφ. 6

http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/10/blog-post_30.html

Σιροπιαστό κέικ με σοκολάτα και καφέ

Συνταγή ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΡΛΙΑΡΟΣ

Υλικά

• 250 γρ. κουβερτούρα 50% – 55% κακάο, τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια
• 120 γρ. βούτυρο αγελάδος + επιπλέον για τη φόρμα
• 4 αυγά + 2 κρόκοι αυγών
• 120 γρ. ζάχαρη
• 50 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις + επιπλέον για τη φόρμα
• 10 γρ. αστεροειδής γλυκάνισος, τριμμένος στο μούλτι σε σκόνη
• 200 γρ. αμύγδαλα λευκά, αλεσμένα στο μούλτι σε σκόνη (τα αλέθουμε λίγα-λίγα)