Πρόσεχε …

‘

Κανείς δέν θά παρέμενε ἄπιστος,

ἄν ἐμεῖς εἴμασταν πραγματικοί Χριστιανοί! 

( Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος )

Η Τεσσαρακονθήμερος Νηστεία των Χριστουγέννων και το Ιερό Σαρανταλείτουργο

Από την 15 Νοεμβρίου εκάστου έτους άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων. Πρόκειται για την δεύτερη μακρά περίοδο νηστείας μετά τη μεγάλη Τεσσαρακοστή, μια περίοδο έντονου πνευματικού αγώνα και ψυχοσωματικής προετοιμασίας επ’ ευκαιρία του εορτασμού της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου μας, δηλαδή των Χριστουγέννων. Από την 15ην Νοεμβρίου έως την 17ην Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας, προτρέπει σε όλους εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να νηστεύουμε το κρέας, τα γαλακτοκομικά και τα αυγά και επιτρέπει να καταλύουμε ψάρι (εκτός Τετάρτης και Παρασκευής). Μετά την 17ην Δεκεμβρίου νηστεύουμε και το ψάρι.

Βασική προϋποθέσει για την τήρηση και επίτευξη της σωστής νηστείας είναι όταν αυτή συνδυάζεται με προσευχή, ελεημοσύνη, εξομολόγηση και αγάπη προς τον πλησίον.

Έτσι, η εκκλησιαστική παράδοση προβλέπει για την περίοδο αυτή την καθημερινή τέλεση της θείας λειτουργίας, το λεγόμενο Σαρανταλείτουργο. Το Σαρανταλείτουργο είναι πολύ μεγάλη ευλογία. Είναι μοναδική ευκαιρία για βίωση της μυστηριακής και λατρευτικής ζωής, έτσι όπως μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν την ευλογία να βιώνουν.

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος Τονίζει Χαρακτηρίστηκα: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ».

 

Κατανοούμε λοιπόν ότι η δύναμη της Θείας Λειτουργίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η δύναμη της αγάπης και της ενότητας εν Χριστώ.

Μαθαίνουμε με την Θεία Λειτουργία να συγχωρούμε και να αγαπούμε, είμαστε ίσοι και ενωμένοι με όλους τους ανθρώπους, προσφέρουμε τα δώρα μας στο Θεό, το Πρόσφορό μας, τον Οίνον και λαμβάνουμε εκ των προσφερθέντων Δώρων μας, το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού μας.

Περισσότεροι οι πολιτικοί γάμοι των θρησκευτικών το 2012

Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο τύπου της ΕΛΣΤΑΤ, το 2012 ήταν η πρώτη χρονιά που οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν σε αριθμό τους θρησκευτικούς. Πιο συγκεκριμένα, το 2012, τελέστηκαν 25.730 πολιτικοί γάμοι έναντι 23.980 θρησκευτικών.
Μερικά στοιχεία ακόμα: Συνολικά το 2012 οι γάμοι (πολιτικοί και θρησκευτικοί) μειώθηκαν σε ποσοστό 9,78 % σε σχέση με το 2011. (49.710 γάμοι το 2012 έναντι 55.099 το 2011). 

Αν αναλύσουμε τους γάμους σε θρησκευτικούς και πολιτικούς, θα διαπιστώσουμε ότι η μεγαλύτερη μείωση έγινε στους θρησκευτικούς γάμους. Οι θρησκευτικοί γάμοι μειώθηκαν κατά 15,64 % το 2012, ενώ οι πολιτικοί κατά 3,53 %.

Για να δούμε αυτή τη μείωση και σε αριθμούς, οι θρησκευτικοί γάμοι το 2012 ήταν 23.980 (το 2011 ήταν 28.427) και οι πολιτικοί ήταν 25.730 (το 2011 ήταν 26.672). 

Δυστυχώς, φαίνεται ότι όλο και περισσότερα νέα ζευγάρια θεωρούν την τέλεση θρησκευτικού γάμου ως πολυτέλεια στον καιρό της κρίσης που βιώνουμε. Μάλλον αδυνατούν να διακρίνουν το ιερό μυστήριο του γάμου και την παρουσία του Χριστού σε αυτό από όλα όσα έπονται του μυστηρίου και που δεν είναι άλλωστε υποχρεωτικά (δεξίωση, στολισμοί κ.τ.λ.).

Ας γίνει κατανοητό σε όλους ότι η ακολουθία του Γάμου δεν είναι μία απλή (ιδιωτική) προσευχή των μελλονύμφων, αλλά μια επίσημη σύναξη της Εκκλησίας μας, στην οποία παρίσταται αοράτως ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με τον υπόσχεσή Του (Ματθαίου, 18, 20) για να προσφέρει στο ζευγάρι τη χάρη Του που θα τους ενώνει σε μία ψυχοσωματική ενότητα και κοινωνία. 

Όλα τα άλλα είναι δεύτερα…

http://santoriniosgamos.blogspot.gr/

Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ…

Το εσωτερικό μέρος σπάνιου μεταβυζαντινού εγκολπίου λειψανοθήκη από τις Σέρρες. Έφερε έξι μικρούς χώρους για τοποθέτηση λειψάνων και ξέχωρο σταυρό στο κεντρικό εσωτερικό μέρος του, πιθανότατα με τεμάχιο Τιμίου Ξύλου. Έχει και κτητορική επιγραφή, σπάνιο για εγκόλπια, περιμετρικά του εσωτερικού χώρου

Είναι μικρό το τεμάχιο, έλα να προσκυνήσεις… 

(άλλως: η δύναμη της προσευχής) 

Του θεολόγου – φιλολόγου Κώστα Νούση

Σάββατο 9 Νοεμβρίου. Ενοριακός Ναός επαρχιακής ελλαδικής μεγαλούπολης. Θεία λειτουργία στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου. Ο Ναός τιμώμενος σε Νεομάρτυρα. Μέσα στο Ιερό Βήμα ο φίλος μου, φίλος ων του ενοριακού Ιερέως παρακολουθεί σιωπηλός τη Φρικτή Μυσταγωγία. Συνηθισμένος να βρίσκεται στον χώρο αυτόν, πολλές φορές ήδη συμπροσευχόμενος εκεί με τον κληρικό φίλο του. Όρθιος κάποια στιγμή δίπλα στην Αγία Τράπεζα κοίταξε προς την όμορφη λειψανοθήκη στο κέντρο της, με μικρό τεμάχιο οστού του Νεομάρτυρος. Σκέφτηκε αστραπιαία πώς θα μπορούσε να ζητήσει απ’ τον φίλο του να προσκυνήσει τα λείψανα, πράγμα που μέχρι την ώρα κείνη ούτε καν διανοήθηκε να το κάνει. Το πολύ σε τρία δευτερόλεπτα από τη σκέψη του αυτήν, μόνος του ο Iερεύς πήρε τη λειψανοθήκη, την έφερε μπροστά του και είπε: «δεν είναι μεγάλο το λείψανο, μάς το δώρισε ο τάδε. Είναι μικρό το τεμάχιο, έλα να προσκυνήσεις…». Με βία κράτησε ένα δάκρυ που πήγε να κυλήσει απ’ τα μάτια του. Ο Άγιος ήταν εκεί, τον άκουσε πριν καν ολοκληρώσει τον λογισμό του, έσπευσε να εκπληρώσει την επιθυμία στην ουτιδανότητα, στην αναξιότητά του.

Το γεγονός είναι αληθινό. Μού κατετέθη ως θαύμα, με κείνη τη μυστική κι ακλόνητη βεβαιότητα που έχει μονάχα όποιος το βιώνει, όποιος συμμετέχει στα άρρητα μυστήρια και στις θεοφάνειες της Τριάδος. Πέρασαν άφευκτα κι απ’ τον δικό μου ακάθαρτο νου σκέψεις αλλόκοτες, ταραχώδεις, δαιμονιώδεις. Μήπως τον είδε ο παπάς που κοιτούσε προς τη λειψανοθήκη και «έπιασε» την επιθυμία του, μήπως έτυχε, μήπως το συνήθιζε και σε άλλους… Εκείνος, όμως, ήταν ανένδοτος. Είχε τόσες φορές πάει μέσα στο Ιερό και πρώτη φορά τού συνέβη. Δεν μπορεί επίσης να έγινε τούτο τόσο συγχρονισμένα, τόσο όμορφα, τόσο παράξενα, τόσο θαυμαστά. Στη συνείδησή του το συμβάν «κάθισε» με τη σιγουριά του θαύματος, με τη σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα της αγιοφάνειας, με την εσωτερική πληροφορία της επίσκεψης, της φωνής, της απάντησης του Θεού…

Ο Θεός προγνωρίζει όχι απλά τις ανάγκες μας, αλλά και τις πιο μύχιες κι ελάχιστες βουλητικές κινήσεις του νοός και της καρδίας μας, πριν ακόμη αυτές υποστασιαστούν συνειδητά μέσα και από το ανθρώπινο πνεύμα. Δεν γνωρίζω αν το θέλησε ο ίδιος, εντελώς μόνος του, να προσκυνήσει τον Άγιο τη στιγμή εκείνη ή εάν το Άγιο Πνεύμα τού ενέβαλε, τού εν-έπνευσε τη θεάρεστη τούτη όρεξη (Ρωμ. 8:26). Το βέβαιο είναι ότι ο Θεός έδειξε δια του Αγίου του πως όχι απλά ακούει και σέβεται τα θελήματα και τα αιτήματά μας, αλλά και σπεύδει προς εκπλήρωση και ικανοποίησή τους. Αν αυτό ισχύει για μια απλή, σχεδόν ασύνειδη και ακούσια κίνηση του νοός, ως έχουμε στην προκειμένη περίπτωση, πόσο μάλλον για τις εκούσιες προσευχητικές αιτήσεις και κραυγές προς τον Κύριο. Το όρος Σινά, τύπος αμυδρός των τελουμένων νυν στα Ορθόδοξα Άγια Θυσιαστήρια, δεν έπαυσε να αποτελεί τον τόπο της διαλογικής συνάντησης με τον Κτίστη, όπως βιώθηκε μακριά από τα βλέμματα των πολλών σ’ εκείνον τον πτωχό ενοριακό Ναό τη μέρα της μνήμης του Αγίου του αιώνα μας. 

Γιατί κάποτε ο Θεός δεν απαντά

…Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα,επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.

Για ν’ αγωνιστούμε περισσότερο. Να προσευχηθούμε πιο πολύ. Να υψώνουμε τα χέρια μας δεητικά προς Αυτόν και με πόθο πολύ να παρακαλούμε. Μέχρι που να δυναμώσουν τα χέρια μας, για να μπορέσουν να δεχθούν το δώρο του Θεού και να το κρατήσουν, να το διαφυλάξουν ακέραιο και να το τιμήσουν.

(Απόσπασμα απ’το βιβλίο του π.Αστερίου Χατζηνικολάου»Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω- Για να εισακούονται οι προσευχές μας)

http://aoratigonia.blogspot.gr/2013/11/blog-post_11.html

Άνθρωπε αγάπα …

 

Στο πολύ αγαπημένο μου ιστολόγιο Χαμομηλάκι, είδα πριν λίγο καιρότο υπέροχο βίντεο. Σας το αναρτώ κι εδώ, γιατί τέτοια βιντεάκια πρέπει να τα μοιραζόμαστε!

 

Ξέρεις κάτι, φίλε/η; Η αγάπη δεν χρειάζεται κάτι το αφύσικα υπερβολικό. Λίγο-λίγο άμα προσπαθούμε κάθε μέρα, ε αυτό ήταν! Μπαίνουμε στο τραίνο της αγάπης! Και σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κόσμο της. Και ζούμε έτσι ενωμένοι, εν αγάπη με τους γύρω μας.

http://aoratigonia.blogspot.gr/

 

Τι είναι η Εκκλησία; (π.Μωϋσής Αγιορείτης)

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

 

Υπό ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΝΤΙΝΟΗΣ

Εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας

  

Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

           

Ό,τι πρόκειται να ιστορήσω σ’ αυτές τις σελίδες είναι προσωπικά βιώματα που έζησα στην Αφρική διακονώντας ως απλώς υπηρέτης του Λόγου στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής στο διάστημα από τον Δεκέμβριο του 1987 μέχρι τον Νοέμβριο του 2006. 

Πριν μπω στο κυρίως μέρος του παρόντος βιβλίου πρέπει να διηγηθώ στον αναγνώστη το μεγάλο θαύμα που μου έκανε η Μητέρα του Θεού. Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία, ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύματα, όταν εμείς ειλικρινά πιστεύουμε χωρίς δισταγμούς ή αμφισβητήσεις.  Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική μου μαρτυρία.

Γεννήθηκα στην Κάλυμνο της 14 Μαΐου 1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαΐϊρη. Το 1975 έγινε η κουρά μου ως μοναχού από τον σεβαστό Γέροντα μου Αρχιμ. π. Αμφιλόχιο Τσούκο, σημερινό Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας.  Η κουρά έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και μετονομάστηκα «Ευθύμιος».  Στις 20 Μαϊου 1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας Ισίδωρο Αηδονόπουλο και στις 6 Δεκεμβρίου 1983 προχειρίζομαι στο βαθμό του Πρεσβυτέρου λαμβάνοντας και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη από τον Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ. Νεκτάριο Χατζημιχάλη.

Ένα χρόνο μετά από την χειροτονία μου, στο τέλος Νοεμβρίου του 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση μου.  Νόμιζα, ότι οι πόνοι προήρχοντο από  υπερβολική κούραση ή είχα κάποιο πρόβλημα με τα νεφρά μου.  Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.  Άφησα το πρόβλημα να περάσει.  Δεν το πήρα στα σοβαρά.  Νόμιζα, ότι ήταν κάτι το περαστικό.