H κολώνα όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίσθηκε η αλεξανδρινή Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη

 

Η κολώνα όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίσθηκε η αλεξανδρινή Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη.

Στον Καθολικό Ναό της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας φυλάσσεται ως πολύτιμο θησαύρισμα η κολώνα όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίσθηκε η αλεξανδρινή Μεγαλομάρτυς Αγία Αικατερίνη.

Πηγή: Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

http://leipsanothiki.blogspot.gr/

Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης στην πανήγυρη του Ρωσικού μοναστηριού στα τέλη του 19ου αιώνα (εκπληκτική αφήγηση)

Ο Σκιαθίτης λογοτέχνης, και δημοσιογράφος Α. Μωραϊτίδης (ο γνωστός εξάδελφος και συμψάλτης του Α. Παπαδιαμάντη) επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος το 1888. Αργότερα θα επιστρέψει και πάλι για προσκύνημα τα καλοκαίρια του 1893, του 1898, και του 1900. Τις εντυπώσεις του από αυτές τις προσκυνηματικές επισκέψεις, καθώς και από άλλα ταξίδια που έκανε, θα τις καταγράψει στο βιβλίο του «Με του Βορηά τα κύμματα» που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ν. Ι. Σιδέρη, το 1924.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το παραπάνω βιβλίο, και περιγράφει την πανήγυρη του Ρωσικού Μοναστηριού, ή Μονής Αγίου Παντελεήμονος, στο Άγιον Όρος.

*  *  *

Επιθυμών να παρευρεθώ εις την ωραίαν πανήγυριν του παμμεγίστου Ρωσικού Μοναστηρίου, εορτάζοντος εις μνήμην του Αγίου Παντελεήμονος, ανεχώρησα εκ Καρυών, μεσημέριον σχεδόν. Εις τον Άθωνα, όπου τα τόσα πυκνά και απέραντα δάση, δεν έχετε να φοβηθήτε το καύμα· διότι βαδίζετε υπό δροσερωτάτην σκιάν καστανεών, τας οποίας δεν διαπερνούν αι ακτίνες του ηλίου.

Μετά δε μιάς ώρας πορείαν επί ημιόνου έφθασα εις τον ζυγόν του βουνού· και αφίνων οπισθέν μου τας βορείους του Όρους ακτάς και την εύμορφον Θάσον ησυχάζουσαν πέραν εις τον γλαυκόν πόντον, κατήλθον εις την περιφέρειαν του Ρωσικού, θαυμάζων αδιακόπως τα καλλιεργημένα των καστανεών δάση, εξ ων παράγεται η αρίστη εκείνη οικοδομήσιμος ξυλεία, η «αγιορείτικη», με τ’ όνομα. Ενόμιζον ότι ήσαν λεμονέαι τα ωραία δένδρα· τόσον χλοερά και τόσον σκιερά ήσαν τα καταπράσινα φύλλα των. Υπό την δροσεράν τούτων σκιάν περιπατών, μετά μίαν ακόμη ώραν είδον τους στιλπνούς, πολλούς και καταπρασίνους θόλους, και τους χρυσούς σταυρούς του Ρωσικού Κοινοβίου, όπερ εθεώρουν εκ του ανωφερούς εκεί μετά θαυμασμού ως μίαν μεγάλην πόλιν επαύλεων και ανακτόρων.

Κείμενον παρά την ακτήν, ολίγον πέραν της θαλάσσης, εκτείνεται πολυδαίδαλον και πολυώροφον. Εκ των αρχαίων δε ελληνικών κτιρίων σώζεται ανέπαφον μόνον το ωραίον Καθολικόν, ένας ωραιότατος ναός, και 6 παρεκκλήσια περικλεισμένα πλέον μετά την Ρωσικήν κατάκτησιν από πολυαρίθμους πυργοειδείς οικοδομάς των νέων κυριάρχων, οι οποίοι κατέστησαν αυτήν ονομαστήν και μοναδικήν εις το είδος της με τας μαρμαροκτίστους και πανυψήλους πτερυγάς της, παρέχουσαν όψιν μιάς ολοκλήρου πόλεως. Ο ξένος απομένει κατάπληκτος ευρισκόμενος ενώπιον ποικιλορρύθμου σειράς οικοδομών και παραρτημάτων, άλλων εξεχόντων, και άλλων εισεχόντων, τα οποία είναι όλα με θόλους καταπρασίνους εστολισμένα, τον ένα επί του άλλου, με χρυσούς σταυρούς, με παράθυρα μεγάλα και μικρά, με εξώστας και απλωταριαίς, με τειχόκαστρα και αυλάς και παραυλάς, αναβάσεις και καταβάσεις, και κρυψώνας εδώ κι εκεί, εις τους διαδρόμους υπό τας κλίμακας, δια να χωρή η αναρίθμητος μυρμηγκιά των μοναχών.

Αποβιβασθείς ο ξένος, ολίγον παραπάνω από την βραχώδη ακτή συναντά αμέσως την τοξοειδή Πύλην του Μοναστηρίου, εντός του τόξου της οποίας υπάρχει η εικών του Αγίου Παντελεήμονος αρχαία βυζαντινή, της παλαιάς Μονής, αλλά με ρωσικήν επιγραφήν. Οι Ρώσοι γενόμενοι κύριοι της Μονής ήλλαξαν παν το ελληνικόν. Μόνον το παλαιόν Καθολικόν εσεβάσθησαν αφήσαντες αυτό όπως αρχηθέν ήτο. Επειδή όμως ο χώρος του δεν επαρκεί να εκκλησιάζωνται τόσοι μοναχοί, άνω των 1.500, επάνω εις την υψηλοτέραν οροφήν προς βορράν, έκτισαν έναν παμμέγιστον Ναόν εις τιμήν της Αγίας Σκέπης,  όλον απαστράπτοντα από τον χρυσόν και άργυρον, όπου εκκλησιάζονται οι Ρώσοι με άνεσιν. Απέμεινε δε ωσαύτως ανέπαφος και η αρχαία του Βυζαντινού Μοναστηρίου Τράπεζα με τας ωραίας τοιχογραφίας της.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Το κελλί μας είναι ο τάφος μας, που συμβολίζει την ανάσταση

Το κελλί μας είναι ο τάφος μας, που συμβολίζει την ανάσταση, διότι καθόμαστε σε αυτό όπως περίπου το έμβρυο στην κοιλιά της μάνας. Ο τάφος της εμβρυϊκής ηλικίας είναι η μητρική κοιλιά, από την οποία ανατέλλει η ανάστασις σε μια καινούρια ζωή. Το ίδιο πράγμα είναι και το δικό μας κελλί, καθώς και το κρεβάτι μας και το στασίδι μας. Όλα συμβολίζουν τον τάφο. 

…Παιδιά μου, μη πλανάσθε! Σταθήτε ενώπιον του Θεού και τα υπόλοιπα θα σας τα δώσει ο ίδιος ο Θεός. Γι’ αυτό γίναμε μοναχοί. Πως μπορούμε να το πετύχουμε αυτό; Μόνον με το κλείσιμό μας στην ησυχία του κελλιού μας, στον εαυτό μας. Εκεί είναι η ζωή μας. Γι’ αυτό πρέπει κανείς να διορθώνει το πρόγραμμά του, τη ζωή του, την ψυχή του, τα πάντα, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορή να έχει ώρες ησυχίας στο κελλί του, ιδιαίτερα βεβαίως την νύκτα. Από εκεί ξεκινάει η ζωή μας. Η ζωή μας εξαρτάται από το πόσο ησυχάζουμε και αγρυπνούμε…

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Απόσπασμα από το άρθρο
«Κάθου εις το κελλίον σου και αυτό σε διδάξει πάντα»
του αρχιμ. Δαμασκηνού
Καθηγουμένου Ι.Μ. Προφήτου Ηλία Θήρας
Περιοδικό Πρωτάτον
τεύχος 124, Οκτ.-Δεκ. 2011
σελ. 296

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/11/3892.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2013/11/blog-post_1392.html

Η συγκινητική ιστορία μιας Κινέζας που ζούσε στην παρανομία ως δεύτερο «απαγορευμένο» παιδί

 

Ο μπαμπάς εργάτης, η μαμά αγρότισα, το παιδάκι, κοριτσάκι, ένα, μοναδικό και μορφωμένο. Αφίσα του κινεζικού ΚΚ προπαγανδίζει την καθεστωτική αντίληψη περί οικογενειακής ευτυχίας.

Έχει πάθος με την μάθηση, αλλά δεν έχει πάει ούτε μια μέρα στο σχολείο. Η 20χρονη Λι Σουέ μελετάει με βιβλία που δανείζεται από την βιβλιοθήκη με την κάρτα της μεγαλύτερης αδελφής της.

Ως δεύτερο παιδί που γεννήθηκε υπό την αυστηρή πολιτική του ενός παιδιού της Κίνας, δεν είχε δικαίωμα στην δημόσια παιδεία, γράφει το tovima.gr. Ούτε πρόσβαση στην επιδοτούμενη ιατρική περίθαλψη, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι του Πεκίνου. Χρησιμοποιούσε την ταυτότητα της μητέρας και της αδελφής της για να παίρνει φάρμακα, όποτε αρρώσταινε.
«Με ρωτούσε συνέχεια γιατί δεν μπορεί να πάει σχολείο, όπως όλοι οι άλλοι, και δεν ήξερα τί να της πω», λέει η μητέρα της Μπάι Σιουλίνγκ, πρώην εργάτρια σε εργοστάσιο. Τώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας ανακοίνωσε και επίσημα ότι μελετά το ενδεχόμενο να καταργήσει την πολιτική του ενός παιδιού, ιστορίες όπως της Λι αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Η Λι λέει ότι χρωστάει ευγνωμοσύνη στην 28χρονη αδελφή της, η οποία της έκανε μαθήματα στο σπίτι, στον ελεύθερο χρόνο της. Χάρη σε εκείνη έμαθε να γράφει και να διαβάζει.
Η μητέρα τους έμεινε απροσδόκητα έγκυος το 1993. Παρά τους κινδύνους, αποφάσισε να κρατήσει το δεύτερο παιδί.
Οι δρακόντειοι νόμοι οικογενειακού προγραμματισμού της Κίνας απαιτούν οι περισσότερες οικογένειες που ζουν σε αστικές περιοχές να έχουν ένα και μόνο παιδί. Η πολιτική είναι πιο χαλαρή σε αγροτικές περιοχές, και την παρακάμπτουν συχνά όσοι μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα πρόστιμα.
Αλλά οι γονείς της Λι δεν είχαν τα 5.000 γιουάν (610 ευρώ). Και η δεύτερη κόρη τους δεν απέκτησε τα επίσημα έγγραφα, τα «hukou », με τα οποία οι κάτοικοι στις πόλεις δικαιούνται επιδόματα για Υγεία, Παιδεία και στέγαση.

Σολομός λεμονάτος με πατάτες και κάπαρη

Ετοιμάστε σε 15΄ ένα νόστιμο, θρεπτικό και ελαφρύ πιάτο.

Υλικά

• 2 φιλέτα φρέσκου σολομού

Για τη μαρινάδα

• χυμός από 1/2 λεμόνι
• χυμός από 1 πορτοκάλι
• 1 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
• αλάτι, πιπέρι

Για την πατατοσαλάτα

• 300 γρ. μικρές στρογγυλές πατάτες
• 1 κουτ. σούπας κάππαρη
• τα φύλλα από 1/2 ματσάκι άνηθο
• 1 κουτ. σούπας μουστάρδα καυτερή
• χυμός από 1/2 λεμόνι
• 1 κουτ. σούπας ελαιόλαδο

Για το σερβίρισμα

• 1-2 κουτ. σούπας φρέσκο ελαιόλαδο.

Μα το μαχαίρι ήτανε στομωμένο ξεπίτηδες για να τον τυραγνήσει…

            

     «Μα το μαχαίρι ήτανε στομωμένο ξεπίτηδες για να τον τυραγνήσει, και δεν έκοβε, μόνον πριγιόνιζε το λαιμό. Κι έβλεπες να πέφτουνε μαζί με το αίμα κομμάτια κρέατα, που πηδούσανε ακόμα απάνου στη πλάκα, και το κορμί τίναζε ανάμεσα στα χέρια και στα ποδάρια που το σφίγγανε σα να΄ θελε να φύγει. Τέλος ο τζελάτης ακούμπησε στην πλάτη του κουρμπανιού το΄ να γόνατο και, βάζοντας τα δυνατά του, του΄ χωσε το μαχαίρι όσο μπόρεσε πιο βαθειά»

Πληθύς Κυδωνιαίων εν ωδαίς ευφημήσωμεν
ημών τον πολιούχον και της Χίου το καύχημα,
της πίστεως πρόμαχον θερμόν,
Γεώργιον οπλίτην τον στερρόν
επλάκη γαρ γενναίως τω δυσμενή
και τούτον κατηκόντισεν
όθεν εν ουρανοίς στεφηφορών
μάρτυσι συναγάλλεται
και ημίν εξευμενίζεται τον μόνον φιλάνθρωπον.

http://filokalia.tk/

Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ…

 Μουσικὴ καὶ Ἑλληνικὴ γλῶσσα.

Εὐάγγελος Χριστόπουλος,

μουσικός τῆς Κρατικῆς Ὀρχήστρας Ἀθηνῶν ( Κ.Ο.Α.).

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἔχουν ἐνταθεῖ οἱ πολυμέτωπες καὶ ἐνορχηστρωμένες ἐπιθέσεις ποὺ δέχεται ἡ χώρα μας, μὲ σκοπὸ τὸν ἀφελληνισμὸ καὶ τὸν ἀφανισμό μας. Ἡ γλῶσσα μας, ποσοτικῶς συρρικνοῦται δραματικῶς, ποιοτικῶς εὐτελίζεται καὶ κατακρεουργεῖται. Ἡ ἱστορία μας, παραχαράσσεται ἤ ἀποσιωπᾶται σκοπίμως, ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσι καὶ ἀπὸ τὰ «Μέσα».

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ

«Ο όσιος Στυλιανός αγιάστηκε ήδη από τη μήτρα της μητέρας του και έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Έδωσε μάλιστα ό,τι περιουσία  είχε στους πτωχούς και ακολούθησε τον μοναχικό βίο, ξεπερνώντας όλους στην επίπονη άσκηση και τη σκληραγωγία. Έπειτα πήγε στην έρημο, κι αφού βρήκε ένα σπήλαιο ως τόπο κατοικίας, δεχόταν τροφή από θείο άγγελο κι έγινε θεραπευτής ποικίλων ανιάτων παθών. Όταν κάποτε ο φθοροποιός θάνατος, προσβάλλοντας  νεογνά, έκανε άτεκνες αυτές που είχαν γεννήσει, οι μητέρες επικαλούνταν το όνομα του αγίου και φτιάχνοντας το τίμιο εικόνισμά του ξαναγίνονταν και πάλι ικανές προς τεκνοποιία. Όταν πέθανε, το σώμα του κατατέθηκε στη χώρα των Παφλαγόνων, επιτελώντας πολλές ιάσεις και θαυματουργίες».

Ο όσιος Στυλιανός είναι γνωστός ως προστάτης, κυρίως, των παιδιών: των νηπίων, των βρεφών, των νεογνών. «Εξαιρέτως νεογνών και νηπίων και βρεφών προστάτης εδείχθης θερμότατος». Το ιδιαίτερο αυτό χάρισμά του ως προς τα παιδιά, όπως σημειώνει το συναξάρι του,  δεν του δόθηκε αυθαίρετα. Ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε τη θέλησή Του να θεραπεύονται τα παιδιά μέσω αυτού: η επίκληση του ονόματός του γινόταν ίαμα σ’ αυτά και στις μητέρες τους. «Ο Χριστός σε εμεγάλυνε, χάριτι πολλή, και θείοις θαύμασι, και νεογνών και νηπίων ακέστορα (=θεραπευτή, σωτήρα), Πάτερ, τω κόσμω σε έδειξε». Ποια η αιτία που πρέπει να εννοήσουμε για το χάρισμα αυτό; Γιατί κατεξοχήν αυτός να θεωρείται ο ευεργέτης των παιδιών; Η απάντηση μάλλον σχετίζεται με αυτό που κατά κόρον θίγει ο υμνογράφος της ακολουθίας του, εν προκειμένω ο μακαριστός γέροντας π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης: ότι αγιάστηκε ήδη από την κοιλιά της μητέρας του. «Θεώ από παιδός ανετέθη»∙ «ηγίασε, Πάτερ,  σε ο Θεός μητρός εκ κοιλίας»∙ «αγιασθείς από μητρώας νηδύος». Και τούτο διότι ο Θεός προείδε, μέσα στα πλαίσια της παγγνωσίας Του, τη θετική προς Αυτόν στάση του, οπότε τον χαρίτωσε με πλούσια χαρίσματα και σημεία. «Απαλών εξ ονύχων σε ο Θεός προσελάβετο, προειδώς του βίου σου την χρηστότητα». Η από τόσο νωρίς κλήση του από τον Θεό μάλιστα κάνει τον υμνογράφο να τον παραλληλίζει με γιγάντια από το παρελθόν αναστήματα, που και αυτά είχαν κληθεί με αντίστοιχο τρόπο: τον προφήτη Σαμουήλ, τον προφήτη Ιερεμία, τον προφήτη και Πρόδρομο του Κυρίου, Ιωάννη τον Βαπτιστή («Σαμουήλ ως ένθεος», «ως ο κλεινός Ιερεμίας», «ώσπερ ο μέγας Βαπτιστής»).

ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΜΑΚΑΡΙΩΣ

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ἢ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΜΑΚΑΡΙΩΣ;

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

1] Φαίνεται, μᾶλλον ὄχι πολὺ καλά, ἀλλὰ ἀρχίζει νὰ διακρίνεται κάπως, ὅτι πάει νὰ διαμορφωθεῖ μία τάση ἐπιβολῆς μὲ τρόπο ἀστυνομικὸ ἑνὸς ἰδιότυπου “ἀποφασίζομεν καὶ διατάζομεν”. Οἱ κρατικοὶ τῆς συγκυβέρνησης ὁμιλοῦν περὶ ἐφαρμογῆς νόμων. Ποίων ὅμως νόμων; Οὐσιαστικὰ πρόκειται περὶ νομοθετικῶν ρυθμίσεων μιᾶς ἰσχνῆς πλειοψηφίας, τελείως ἀντιθέτων ἀπὸ προεκλογικὲς δεσμεύσεις μὲ παράλληλη τότε ἐξαπάτηση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος καὶ σὲ ἀπόσταση σήμερα ἀπὸ τὴ διάχυτη καθημερινὴ λαϊκὴ ἐτυμηγορία, ἀγνοώντας μάλιστα εὐρύτατα λαϊκὰ στρώματα, τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ ἄλλες χῶρες γίνονται τακτικότατα δημοψηφίσματα.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ

 

Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας