Φοβερό όραμα τού Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού περί των «ζηλωτών»

Όταν άλλαξε το ημερολόγιον και η Εκκλησία ακολούθησε το νέον ημερολόγιον, το Άγιον Όρος, ένεκα της παραδόσεως διετήρησε την χρήσιν του παλαιού ημερολογίου, χωρίς όμως να διακόψη καί την επικοινωνίαν και εξάρτησίν του από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως.
Μερικοί αγιορείτες μοναχοί, αυτοτιτλοφορούμενοι »ζηλωτές», εξ αιτίας της αλλαγής του ημερολογίου διέκοψαν την πνευματικήν επικοινωνίαν τους με το Πατριαρχείον και το υπόλοιπο Άγιο Όρος. Δεν συμμετείχον εις τα Λειτουργίας, τας πανηγύρεις, ούτε και επικοινωνούσαν με τους υπόλοιπους πατέρας.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ελυπείτο πολύ δι’ αυτήν την κατάστασιν.
Με πολύ πόνον έκρουε την θύραν του θείου ελέους και ο Πανάγαθος Θεός δεν παρέβλεψε την ταπεινήν δέησίν του.

Εις την έντονην αυτήν προσευχήν, διηγείται ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ, με επήρε ο ύπνος.

«Τότε βρέθηκα ξαφνικά μόνος μου, επάνω εις ένα μικρό κομμάτι βράχου του Αγίου Όρους, μέσα εις την θάλασσαν, που ταλαντευόταν από στιγμή σε στιγμή να βυθισθεί καί νά μέ πνίξει…

Τρόμαξα και σκέφτηκα, ότι αφού αυτό αποκόπηκε από το σύνολον και ταλαντεύεται, σε λίγο θα βυθισθή και εγώ θα χαθώ.

Τότε με ένα δυνατόν πήδημα βρέθηκα εις το σταθερόν μέρος του βουνού.

Πράγματι, το μικρόν κομμάτι του βράχου που ευρισκόμουν, το κατέπιε η θάλασσα και εγώ εδόξασα τον Άγιον Θεόν, που με έσωσεν από τον όλεθρον!
Αμέσως συνέδεσα το όνειρον με το θέμα που με απασχολούσε και παρακαλούσα Τον Κύριον, ώστε να μη με αφήσει να πλανηθώ εις την κρίσιν μου».

Τότε, άκουσα μία Θεία φωνή να μού λέγει:

»Η Εκκλησία ευρίσκεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως».

Αυτό συνετέλεσε στήν επιστροφή τού Γέροντος Ιωσήφ μαζί μέ τους άλλους  Αγιορείτες Πατέρες, αφήνοντας τούς ακραίους ζηλωτές…

Αλλά καί ό γνωστός Αγιορείτης πνευματικός  παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης διηγείτο, ότι έβλεπε πάντοτε την θείαν Χάριν εις την Θείαν Λειτουργίαν να καθαγιάζει τα Τίμια Δώρα, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού.

Όμως, όσον διάστημα ήταν με τους ζηλωτές έβλεπε κάτι σάν κάλυμμα μπροστά του, το οποίον τον εμπόδιζε να βλέπει ευκρινώς την θείαν Χάριν. Το κάλυμμα αυτό έφυγε, όταν ό ίδιος επανήλθεν εις την ζώσαν Εκκλησίαν τού Αγιορείτικου Παλαιού Ημερολογίου, απομακρυνόμενος οριστικά από τούς ζηλωτές….

(Πνευματικαί εμπειρίαι Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ)

Έκδοσις »ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» 2005. (σελ. 200).

πηγή
Πηγή : Ελληνικά και Ορθόδοξα 

Γέρων Ιάκωβος :Το τέλος εγγύς, αλλά.. «μη μου χαλάτε την άσκησή μου».

 

 

Ο χειμώνας του 1990/1991 πέρασε μαρτυρικά. Υπέφερε φοβερά εκεί στα βουνά, με κρύο και υγρασίες. Έβγαινε λιγότερο από το κελί. Σπάνια μπορούσε να κατέβει στην τράπεζα. Και όταν έβγαινε, έπρεπε να επιστρέφει γρήγορα, διότι ούτε τα πόδια τον κρατούσαν, ούτε η καρδιά του το επέτρεπε.

Κάθε τόσο ένα σφίξιμο στο στήθος τον έπνιγε…

Τη νύχτα, μα και την ημέρα, πάθαινε κρίσεις. Περνούσανε με τη βοήθεια του Θεού… μα όλο και δυσκολότερα. Και κάθε τόσο έπρεπε να παίρνει τα φάρμακά του… Τα φάρμακα όμως, για να μη βλάπτουν το στομάχι, θέλουνε και φαγητό, καλό φαγητό.

Σ’ αυτό αντιδρούσε ο γέροντας. Αντέδρασε όμως και το στομάχι, που εξασθένησε αφάνταστα και τον ταλαιπωρούσε πια με το παραμικρό.

Τα έβλεπαν οι πατέρες της Μονής, στενοχωριόσανε, δεν ξέρανε πώς να βοηθήσουν. Οι γιατροί επιμένανε να μην κουράζεται, να μην εξομολογεί, να μη λειτουργεί, και να τρώει καλά για τα φάρμακα. Όμως, ούτε τα ιερά του έργα μπορούσε ν’αφήσει, ούτε την άσκησή του να λιγοστέψει.

Του ήταν αδιανόητο, Νήστεψε αυστηρά από το τέλος Φεβρουαρίου και όλο το Μάρτιο… Μεγάλη Σαρακοστή. Εξαντλήθηκε επικίνδυνα. Το στομάχι με τα φάρμακα πονούσε πολύ. Τη Μεγάλη Δευτέρα, 1η Απριλίου, οι πατέρες το διακινδύνεψαν.

Δεν μπορούσε πια να βγει. Στο κελί του πήγανε λίγα φασόλια με δυο σταγόνες λάδι. Μόλις το κατάλαβε στεναχωρήθηκε αφάνταστα. Μελαγχόλησε. Δεν τα έφαγε και διαμαρτυρήθηκε:

–Μη μου χαλάτε την άσκησή μου!

Για τέσσερες ημέρες δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του, παρά την κατάστασή του. Τη Μεγάλη Πέμπτη μόνο, μετά τη Λειτουργία, έφαγε κάτι. Μα γιόρτασε την Ανάσταση του Κυρίου με απερίγραπτη εσωτερική λαμπρότητα.

Του χαρίστηκαν ηδύτατες πνευματικές εμπειρίες, είδε κι έζησε θαυμαστά… το έβλεπε κανείς στο απαστράπτον ιλαρό του πρόσωπο… χαρά ουράνια, φως θριάμβου, ειρήνη ακατάλυτη… καθρέφτης παραδείσου το πρόσωπό του!

Όλους τους μήνες που ακολούθησαν, συμπορεύτηκαν στο γέροντα οι μακάριες θείες εμπειρίες και το σωματικό μαρτύριο. Και όχι μόνο. Αναπτύχθηκε μεταξύ τους πραγματική άμιλα, που την παρακολουθούσαν οι πατέρες.

Αυξάνονταν οι θείες εμπειρίες και τα χαρίσματα; μεγάλωσαν οι πόνοι, πύκνωναν τα μικροεμφράγματα. Πλήθαιναν οι θεραπευόμενοι με τις προσευχές του; δυνάμωναν οι ασθένειές του και οι πειρασμοί στη Μονή.

Τους μήνες αυτούς διέθετε περισσότερες ώρες για νοερά προσευχή. Έλεγε σιωπηλά μα συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό».

Άλλοτε γονατιστός, ακουμπώντας το δεξί του αγκώνα στο ξύλινο ερμάρι, άλλοτε ξαπλωμένος –όταν ήτανε απόλυτη ανάγκη– και άλλοτε γονατιστός, ενώπιον του Εσταυρωμένου, με πετραχήλι.

Δε φαίνεται να μίλησε κάποτε για τη νοερά του προσευχή. Δεν εξήγησε, δεν πληροφόρησε. Ίσως δεν τον πίεσε κανείς να μιλήσει σχετικά , για το πώς της προσευχής αυτής, για το τι συμβαίνει σ’ αυτούς που την ασκούν και μάλιστα για όσα τυχόν οι προοδευμένοι απολαμβάνουν. Κι ενώ δεν ήθελε να μιλήσει με τα χείλη, μίλαγε με το πρόσωπό του ολόκληρο. Και ίσως πιο εύγλωττα.

Στο πρόσωπό του έβλεπε ο μοναχός τα αποτελέσματα της νοερής προσευχής. Δάκρυα, φωτεινότητα παντού, στο πρόσωπο και στη γενειάδα. Ήταν η πανίερη στιγμή που η νοερά προσευχή είχε γίνει καρδιακή? ανάβλυζε μέσα του αλάλητη χαρά και τον έλουζε ιλαρό φως.

Γιατί, φυσικά, νοερά προσευχή λίγο-πολύ κάνουνε όλοι. Μα σε λίγους αυτή βαθαίνει και γίνεται καρδιακή. Λίγοι κοπιάζουν πέρα των κοινών μέτρων και λίγοι απολαμβάνουν τις θείες εμπειρίες, που γεννιούνται στην καρδιακή χώρα και πλημμυρίζουν το είναι ολόκληρο..
πηγή

Άγιε Πολύκαρπε ελευθέρωσον το τίμιον μέλος του σώματός σου από χειρών αδίκων

 

Η λειψανοθήκη με τη δεξιά χείρα του Αγίου Πολυκάρπου, του Ιερομάρτυρος Επισκόπου Σμύρνης.

Την 13η Μαρτίου του 2013 το βράδυ, άγνωστοι προς το παρόν ιερόσυλοι εισήλθαν στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Αμπελακιώτισσας και έκλεψαν το ιερό λείψανο (δεξιά χείρα) του Αγίου Πολυκάρπου, του Ιερομάρτυρος Επισκόπου Σμύρνης, που φυλασσόταν στην Ιερά Μονή από το έτος 1474. Το άγιο λείψανο δεν έχει ακόμα βρεθεί. Οι ιερόσυλοι κλέφτες δεν έχουν ακόμα συλληφθεί.

Το Μαρτύριον του Αγίου Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου Σμύρνης (τοιχογραφία).

Η λειψανοθήκη ενώνει τη μικρή φωνή της μαζί με όλους αυτούς που προσεύχονται για την ανεύρεση της δεξιάς χείρας του Αγίου Πολυκάρπου και εύχεται για την επιτυχή και ευτυχή κατάληξη αυτής της περιπέτειας του αγίου λειψάνου, αλλά και του λαού της επαρχίας Ναυπακτίας από τον οποίον το ιερό λείψανο αφαιρέθηκε. Τα άγια λείψανα δεν είναι μόνο πνευματικοί και εκκλησιαστικοί θησαυροί, αλλά και εθνικοί. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:

Η λειψανοθήκη με τη δεξιά χείρα του Αγίου Πολυκάρπου, του Ιερομάρτυρος Επισκόπου Σμύρνης. Η λειψανοθήκη είναι η παλαιά (μεταβυζαντινή).

 

Αρχιερατική Δέησις προς τον Θεόν δια την ανεύρεσιν του συληθέντος τιμίου Λειψάνου του εν αγίοις Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου Επισκόπου Σμύρνης Προστάτου της Επαρχίας Ναυπακτίας

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο αγιάζων τους αγαπώντας Σε και ο εν αυτοίς αναπαυόμενος, ο καθιστών τους αγίους σκεύη του αγίου Ονόματός Σου, μέλη τίμια του αγίου Σώματός Σου, ναούς του Αγίου Πνεύματος, ο αγαπήσας τον δούλον και θεράποντά Σου Πολύκαρπον, Επίσκοπον Σμύρνης, αξιώσας αυτόν του βαθμού της Αρχιερωσύνης και της ιερουργίας του μαρτυρίου, ο οδηγήσας το ιερόν λείψανον του αγίου Σου εις τα σκηνώματα της Ιεράς Μονής ταύτης, της Παναγίας της επωνομαζομένης Αμπελακιωτίσσης, εις αγιασμόν του λαού Σου, και αναδείξας τούτο κατοικητήριον δόξης και πηγήν ακενώτων θαυμάτων, ευχαριστούμεν Σοι σήμερον, επί τη θεία Λειτουργία ταύτη ην επετελέσαμεν, και δοξολογούμεν το άγιον και υπερύμνητον Όνομά Σου.

Η λειψανοθήκη με τη δεξιά χείρα του Αγίου Πολυκάρπου, του Ιερομάρτυρος Επισκόπου Σμύρνης. Το Άγιο Χέρι βρίσκεται σε στάση ευλογίας.

Συ ει ο δοτήρ των αγαθών και της ζωής χορηγός. Συ ει ο γινώσκων το βάθος των καρδιών ημών. Συ ει ο πλουτίζων ημάς εν πάση σοφία πνευματική. Συ ει ο ευλογήσας ημάς δια των ικεσιών του αγίου Σου και καταστήσας την Μονήν ταύτην θησαυρόν ακένωτον και ημάς κληρονόμους των του Αποστολικού Πατρός αγίων Λειψάνων. Διο Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σε δοξάζομεν, τον όντως όντα Θεόν ημών, τον ποιούντα μεγάλα και θαυμάσια, ένδοξά τε και εξαίσια.

…καρδίαι πεπωρωμέναι και χείρες ανόσιοι εμίαναν τον Ιερόν τούτον Ναόν, δια της ρήξεως των θυρών αυτού και αφήρπασαν εν ασχημοσύνη και φονική καρδία το πανίερον Λείψανον του ιερωτάτου Πατρός, ό το πυρ εσεβάσθη ωσαύτως τε και αλλοεθνείς και αλλόδοξοι δια των αιώνων…

Πεποίθαμεν, Δέσποτα των απάντων, Κύριε του Ουρανού και της γης, απάσης κτίσεως, ορωμένης τε και ουχ ορωμένης, ότι γινώσκεις το άλγος των καρδιών ημών και την θλίψιν ημών δια την ιεροσυλίαν την γενομένην εν τω αγίω τόπω τούτω, ότι καρδίαι πεπωρωμέναι και χείρες ανόσιοι εμίαναν τον Ιερόν τούτον Ναόν, δια της ρήξεως των θυρών αυτού και αφήρπασαν εν ασχημοσύνη και φονική καρδία το πανίερον Λείψανον του ιερωτάτου Πατρός, ό το πυρ εσεβάσθη ωσαύτως τε και αλλοεθνείς και αλλόδοξοι δια των αιώνων. Εβαρύνθη η καρδία ημών δια την τοιαύτην βέβηλον και ασεβή πράξιν και ενέργειαν, έμπλεον ούσαν σατανικής εμπνεύσεως και διαθέσεως εμπαθούς, ηλγήσαμεν σφόδρα και ηνιάθημεν. Διερωτήθημεν απορούντες: Τις νους εωσφορικός διέπραξε το τοιούτον ανόμημα; Τις διενοήθη την βεβήλωσιν του ιερού σκηνώματος της δόξης Σου, του ηγιασμένου τούτου λειψάνου; Τις άφοβος ήψατο της ευλογούσης δεξιάς χειρός ταύτης εν θρασύτητι και αναισχυντία; Τις την του λαού αγάπην υπερείδεν;

Τις νους εωσφορικός διέπραξε το τοιούτον ανόμημα; Τις διενοήθη την βεβήλωσιν του ιερού σκηνώματος της δόξης Σου, του ηγιασμένου τούτου λειψάνου; Τις άφοβος ήψατο της ευλογούσης δεξιάς χειρός ταύτης εν θρασύτητι και αναισχυντία; Τις την του λαού αγάπην υπερείδεν;

Αληθώς, ενεοί ιστάμεθα ενώπιον πράξεως ιταμοτάτης, βωβοί ενώπιον τοιούτου ανοσιουργήματος και άλαλοι ενώπιον τοιαύτης ενεργείας σατανικής. Προ ολίγων ημερών ο ευλογημένος ούτος τόπος, ο αγιασθείς υπό της παρουσίας της αγίας Μητρός Σου, της Παναγίας της Αμπελακιωτίσσης, και υπό της χαριτοβρύτου δεξιάς του αγίου θεράποντος Σου, Πολυκάρπου του θαυμαστού, εβεβηλώθη υπό αγρίων ορμών και βαρβάρων πράξεων, ασυνέτων, ανοήτων, εμπαθών, ασεβών και πεπλανημένων ανθρώπων.

Βλέψον, τοίνυν, ιλέω όμματί Σου επί του τεθλιμμένου τούτου λαού και επάκουσον της δεήσεως αυτού. Ίδε την θλίψιν και τα δάκρυα επί τη απωλεία του σεβαστού και πολυφιλήτου  θησαυρίσματός του και πολιούχου της Επαρχίας ταύτης. Οι οφθαλμοί ημών προς Σε ενατενίζουσιν, αι προσευχαί προχεόμεναι εκ των καρδιών ημών προς Σε αναβαίνουσι, ως θυμίαμα ενώπιόν Σου. Μη παρίδης της δεήσεως ημών και τον στεναγμόν της καρδίας ημών.

Η λειψανοθήκη με τη δεξιά χείρα του Αγίου Πολυκάρπου, του Ιερομάρτυρος Επισκόπου Σμύρνης. Η λειψανοθήκη είναι η νέα (σύγχρονη).

Δεόμεθά Σου, Κύριε ο Θεός ημών διάνοιξον τας πεπωρωμένας αυτών καρδίας και φώτισον τον σκοτεινόν και εωσφορικόν νουν των επιτελεσάντων την μιαράν και βδελυράν ταύτην πράξιν, ίνα ανανήψαντες εκ ζόφου κακίας επανάγωσι το άγιον και ιερόν Λείψανον εις τον οίκον αυτού, την Ιεράν ταύτην Μονήν. Δός αυτοίς εννοήσαι, ότι η ενέργεια αύτη φέρει αυτούς αφεύκτως εις βάραθρον κακίας, εις ασθένειαν ψυχής και σώματος, εις τα τάρταρα του Άδου, εις τόπον απωλείας και βασάνου. Έπρεπεν όντως αυτοίς, τοίς φυσικοίς και ηθικοίς αυτουργοίς, δοθήναι αφορισμός και αναθεματισμός, αλλ’ αυτή αύτη η βέβηλος πράξις αυτοκατάκριτος εστι, εάν μη μετανοήσωσιν πικρώς, ως ο Πέτρος, ο Απόστολός Σου, επί τη αρνήσει αυτού.

Δος ημίν, Δέσποτα των απάντων, Κύριε ο Θεός ημών, την δύναμιν ικετεύσαι τον θεράποντά Σου, τον Ιερομάρτυρα Πολύκαρπον τον θαυμαστόν.

…ελευθέρωσον το τίμιον μέλος του σώματος σου από χειρών αδίκων, ανόμων, ασεβών και ανοσίων και συγκατοίκησον εκ νέου μεθ’ ημών, των αγαπώντων σε εξ όλης της καρδίας ημών…

Άγιε Πολύκαρπε, ο πολιούχος των καρδιών ημών, ελθέ τάχιστα πλησίον ημών, ελευθέρωσον το τίμιον μέλος του σώματός σου από χειρών αδίκων, ανόμων, ασεβών και ανοσίων και συγκατοίκησον εκ νέου μεθ’ ημών, των αγαπώντων σε εξ όλης της καρδίας ημών. Συ ει ο μετά Θεόν πατήρ ημών και ημείς εσμέν τέκνα σου. Ορώμεν τον τόπον του σκηνώματος σου κενόν, αλλά και περιβεβλημένον υπό της αγάπης ημών και λελουμένον υπό των δακρύων ημών. Ελθέ η παραμυθία, ο αλείπτης και ο προνοητής ημών.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος, πρεσβείαις της Υπεραγίας Μητρός Σου και ικεσίαις του αγίου Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου, πράυνον της ψυχής ημών το άλγος, απάλυνον ημών τον πόνον και πλήρωσον τον πόθον ημών ίνα ίδωμεν εκ νέου την ευλογούσαν δεξιάν του αγίου Σου, την φοβεράν τοις υπεναντίοις και ιλαράν τοις φίλοις αυτού.

Ότι Σου εστίν η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις συν τω ανάρχω Σου Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Σου Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.

Κυριακή 17 Μαρτίου, Ιερά Μονή Αμπελακιωτίσσης

Εκκλησιαστική Παρέμβαση Μάρτιος 2013

 

Μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)

(Περὶ τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου)


Ὅταν κάποιος ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ δῆ τοὺς ταπεινοὺς καλογήρους, μπορεῖ νὰ συλλογισθῆ καὶ νὰ σκεφθῆ ὅτι αὐτοὶ ζοῦν τεμπέλικη ζωὴ καὶ χωρὶς σκοπό. Αὐτὸ φαίνεται ἔτσι, ὅταν κάποιος βλέπει τὰ πράγματα ἐξωτερικά. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ φοβερὸ καὶ χωρὶς διακοπὴ πόλεμο ποὺ γίνεται μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν.
Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι σχεδὸν ὑπερφυσικός, ἀόρατος καὶ (διεξάγεται) ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχόντων τοῦ σκότους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἀρχάριους καὶ ἐναντίον τῆς σαρκός, δηλαδὴ κατὰ τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας καὶ τῶν παθῶν.
Στὰ γραπτά του ὁ πατὴρ Σιλουανὸς περιγράφει πῶς αὐτὸς ὁ πόλεμος τὸν ἔφερε στὴν ἀπόγνωση καὶ σχεδὸν μέχρι τὴν αὐτοκτονία. Ἡ Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αὐτὸν ὅταν περνοῦσε τὸ δυσκολότερο πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν καὶ τὸν ἀπεκάθηρε ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες, τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς λογισμούς. Ὁ Χριστὸς φανερώθηκε σ’ αὐτὸν καὶ τὸν ἐνδυνάμωσε, ὥστε νὰ νικήση καὶ νὰ βασιλεύση ἐπάνω στοὺς γήινους λογισμοὺς καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Καὶ ἔτσι ἀφοῦ πέρασε ἕνα τέταρτο αἰῶνος μὲ δυνατὸ καὶ κοπιαστικὸ πόλεμο, ἔφθασε στὴ νίκη. Ἐνῶ μέχρι τότε ἀναζητοῦσε τὸν Θεό, ἔφθασε στὴν θεογνωσία, καὶ ἀπὸ μαθητής, ἔγινε δάσκαλος.
Ὁ Γέροντας Σιλουανὸς ἦταν καὶ δικός μου δάσκαλος. Μιὰ φορὰ τὸν ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αὐτὸς ὁ πολὺς κόσμος φέρνει ταραχὴ στὸν νοῦ σας καὶ στὴν προσευχή σας; Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα γιὰ σᾶς νὰ πάτε σ’ ἕνα ἀσκητήριο στὰ Καρούλια καὶ ἐκεῖ νὰ ζῆτε μέσα στὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ π. Ἀρτέμιος, ὁ π. Δωρόθεος καὶ ὁ π. Καλλίνικος; Εἴτε νὰ ζῆτε σ’ ἕνα ἀπομονωμένο σπήλαιο, ὅπως ὁ π. Γοργόνιος;». «Ἐγὼ ζῶ στὸ σπήλαιο», μοῦ ἀπάντησε ὁ π. Σιλουανός. «Τὸ σῶμα μου εἶναι τὸ σπήλαιο τῆς ψυχῆς μου. Καὶ ἡ ψυχή μου εἶναι σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διακονῶ, χωρὶς νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸ σπήλαιό μου».
Παρὰ τὴ προθυμία του νὰ διακονῆ τὸν κάθε ἕνα καὶ τὴν θαυμαστὴ μετριοφροσύνη καὶ τὴν πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλοῦσε γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ἐξαίρετο ἐνθουσιασμὸ καὶ μὲ τὴν παρρησία ποὺ θὰ μιλοῦσε κάποιος γιὰ ἕνα φίλο του: «Ἐγὼ γνωρίζω τὸν Θεό. Αὐτὸς εἶναι φιλόστοργος, ἀγαθός, ταχὺς εἰς βοήθειαν». Ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Γέροντας, κάποιος μοναχός, ὁ π. Θεοφάνης, τὰ ἄκουγε μὲ φόβο καὶ σκεπτόταν ὅτι ὁ Σιλουανὸς εἶχε χάσει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα ὅμως, ὅταν διάβασε τὰ συγγράμματα τοῦ π. Σιλουανοῦ, ὁ π. Θεοφάνης ἄλλαξε γνώμη καὶ εἶπε: «Ὁ π. Σιλουανὸς προχώρησε καὶ ἔφθασε στὰ μέτρα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας».
Ἐγὼ νομίζω ὅτι τὰ κείμενα τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ πάρουν θέση ἀνάμεσα στὰ βιβλία τῆς ψυχολογίας. Ἂν καὶ γιὰ κανένα ἄλλο λόγο, τουλάχιστον γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν ὅτι (ὁ συγγραφέας τους) ἦταν ἕνας πνευματικὸς πολεμιστὴς τοῦ 20ου αἰῶνος καὶ γιὰ νὰ ἐπικυρώσουν ὅσα ἐδίδαξαν καὶ ἔγραψαν δοξασμένοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑπάρχει καὶ κάτι καινούριο ἀνάμεσα στὶς διδαχὲς τοῦ πατρὸς Σιλουανοῦ: «Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Ἐκφράζει (μὲ τὸ λόγο αὐτὸ) μία παρότρυνση καὶ ὑπόμνηση κατὰ τῆς μελαγχολίας καὶ τῆς ἀκηδίας. Ἐγὼ προσωπικὰ ποτὲ δὲν ἄκουσα τέτοια λόγια.
Σπουδαία εἶναι καὶ ἡ ἄλλη ἔκφρασις: «Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση (γνωσιολογία)». Αὐτὴ εἶναι ἡ καθημερινὴ καὶ θεμελιώδης διδασκαλία τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ.
Μὲ τὴν ἀγάπη του, ποὺ συνοδευόταν ἀπὸ τὴν μετὰ δακρύων προσευχή του, συγχωροῦσε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἁμαρτωλῶν, στήριζε τοὺς ἀδυνάτους, διόρθωνε αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν πονηρὰ ἔργα, θεράπευε τοὺς ἀρρώστους, εἰρήνευε τοὺς ἀνέμους. Στὸ μοναστήρι ἔκανε κοπιαστικὴ ἐργασία. Εἶχε τὴν ἀποθήκη μὲ τὰ βαριὰ ἀντικείμενα.
Κάποτε τοῦ εἶπα ὅτι οἱ Ρῶσοι μοναχοὶ βρίσκονταν σὲ μεγάλη ταραχή, λόγω τῆς τυραννίας τῶν μπολσεβίκων στὴν ρωσικὴ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Τότε αὐτὸς ἀπήντησε: «Καὶ ἐγὼ στὴν ἀρχὴ εἶχα ταραχὴ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα. Μετὰ ὅμως ἀπὸ πολλὴ προσευχή μου ἦρθαν οἱ ἑξῆς λογισμοί: » Ὁ Κύριος ἀγαπᾶ ἀνέκφραστα ὅλους». Ἐκεῖνος γνωρίζει τὰ σχέδια ὅλων καὶ τὸν καιρὸ τοῦ καθενός. Ὁ Κύριος ἐπέτρεψε τὸν διωγμὸ στὸ Ρωσικὸ λαὸ γιὰ κάποιο μελλοντικὸ καλό. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω οὔτε νὰ τὸ σταματήσω. Αὐτὰ λέω στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἔχουν ταραχή: » Ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ βοηθήσετε τὴν Ρωσία μόνο μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀγάπη. Μοῦ μένει μόνο ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγάπη. Ὁ θυμὸς καὶ οἱ κραυγὲς ἐναντίον τῶν ἄθεων δὲν διορθώνουν τὰ πράγματα»».






http://www.agiazoni.gr