Τί είναι το αυτεξούσιο που υπάρχει μέσα μας, και τί έχει απομείνει στον άνθρωπο από το αυτεξούσιο

Η νηστεία, η αγρυπνία και τα παρόμοια είναι πάνω από τη φύση. Ακούσια τρώγω και πίνω, εφόσον πεινώ και διψώ. Ακούσια κενώνω τα περιττώματα της τροφής και της πόσης μου, διότι διογκώνομαι, και η φύση μου τα αποβάλλει. Ακούσια κοιμάμαι, διότι εκ φύσεως νυστάζω, και περπατώ και κάθομαι και ξαπλώνω, διότι κοπιάζω εκ φύσεως. Ακούσια είμαι ξύπνιος, και αυτό είναι φυσικό. Ακούσια ντύνομαι και γυμνώνομαι, είτε κάνει κρύο ή ζέστη, και κανείς δεν μπορεί καθόλου να υποφέρει με κανέναν τρόπο έστω και ελάχιστο σ’ αυτές τις καταστάσεις, παρά μόνο με βία και σε ανάγκη πολλή, ακούσια μεν τις περισσότερες φορές, εκούσια δε σπανίως και για ελάχιστο χρόνο. Οι άγιοι άλλοτε μεν εκούσια βιάζοντας τη φύση, άλλοτε δε με θεία δύναμη διήνυσαν τον αγώνα της νηστείας και της αγρυπνίας και του ψύχους και του καύσωνα, και του μεγάλου κόπου.

Εάν λοιπόν είναι ακούσια αυτά, επειδή είναι φυσικά, σε ποιό τμήμα του ανθρώπινου εκουσίου υπάρχει το αυτεξούσιο; Σε κανένα λοιπόν άλλο μέρος του ανθρώπου παρά μόνο σ’ αυτό, στο να έχει συνεχώς προσηλωμένη τη διάνοια μόνο στον Θεό, τον Κύριο της σωτηρίας και Κύριο του ελέους. Αν λοιπόν το αυτεξούσιο συμπεριλαμβάνεται σε όσα βρίσκονται στην εξουσία μας, σίγουρα δεν υπάρχει το αυτεξούσιο σε όσα δεν είναι στην εξουσία μας. Προηγείται δε του αυτεξουσίου η θέληση και για όσα βρίσκονται στην εξουσία μας, και για όσα δεν βρίσκονται στην εξουσία μας. Και για όσα μεν είναι στην εξουσία μας η θέληση χρειάζεται και κόπο – διότι στην παρούσα ζωή τίποτα απ’ όσα είναι στην εξουσία μας δεν πραγματοποιείται χωρίς κόπο -, σε όσα όμως δεν είναι στην εξουσία μας, το να θέλουμε μεν είναι θέμα προαιρέσεως, το να κοπιάζουμε όμως είναι μάταιο.

Εάν λοιπόν είμαι αυτεξούσιος και γι’ αυτό θέλω να είμαι και ελεύθερος, άρα είτε υποδουλώνομαι αυτεξουσίως σ’ αυτό που έχω νικηθεί, δηλαδή με τη θέλησή μου, είτε, επειδή δεν είμαι αυτεξούσιος, υποδουλώνομαι από κάποια ανάγκη και βία, σ’ αυτά που είναι της φύσεως και γι’ αυτό δεν μεταβάλλονται: πεινώ, διψώ, κρυώνω, ζεσταίνομαι, περπατώ, στέκομαι, αναπαύομαι και άλλα παρόμοια, όπως προανέφερα. Εάν λοιπόν αυτά είναι του αυτεξουσίου, αν μείνω για πολύ χρονικό διάστημα χωρίς τροφή, είναι φανερό ότι καθώς δεν με καταστρέφει η πείνα, δεν με καταστρέφει ούτε η αγρυπνία, ούτε τα υπόλοιπα. Εάν όμως δεν υπόκεινται αυτά στο αυτεξούσιο αλλά εκείνα, δηλαδή όσα αφορούν στην ψυχή, όσα είναι γενικότερα από τα άλλα, όπως η επιθυμία και ο θυμός, συνεπάγεται ότι θυμώνω παράλογα, επιθυμώντας ανόητα. Και θέλω μεν να κυριαρχήσω στον παράλογο θυμό και στην ανόητη επιθυμία, νικιέμαι όμως από αυτά τις περισσότερες φορές, και γι’ αυτό είμαι υποδουλωμένος σ’ αυτά. Κι αν δεν συμβαίνει αυτό ολοτελώς και πάντοτε αλλά αν μια φορά νικηθώ και υποδουλωθώ, πώς ο δούλος του παραλόγου θυμού και της ανόητης επιθυμίας μπορεί να είναι αυτεξούσιος; Κι αν κάποιος πει, ότι το να νικηθείς από αυτά, και εξαιτίας αυτού να υποδουλωθείς και να ελευθερωθείς, είναι το ίδιο με το να πέσεις και να σηκωθείς, πόσο θα πρέπει να ντρέπεται αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι αυτεξούσιος και καυχιέται γι’ αυτό και ομολογεί χωρίς ντροπή: «Σήμερα υποδουλώνω τον εαυτό μου και αύριο τον ελευθερώνω, κι αυτό συμβαίνει σε όλη μου τη ζωή»; Ώστε αυτός να είναι και ελεύθερος και δούλος. Τί λοιπόν μπορούμε να πούμε;

Όταν δίνεις πλουτίζεις…δεν φτωχαίνεις

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.

– Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
– Αμ΄ τίνος να’ναι;
– Και δεν τα τρως;
– Βρε φύγε από δω!
– Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
– Φύγε σου είπα, παράτα με.
– Αφεντικό!
– Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
– Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός…

Κοντά σου

Η νοσταλγία του γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτου

 

Ήμουν υποτακτικός σε τόσους Γεροντάδες, και τώρα στα τελευταία έτη της ζωής μου με έκανε ο Θεός Γέροντα!

Νοσταλγώ όμως την γλυκειά ζωή της υπακοής παρά τους πόδας του Γέροντός μου Ιωσήφ του Ησυχαστού, διότι τότε, όταν λειτουργούσα στα μικρά εκκλησάκια, λειτουργούσα κυριολεκτικά με τους άγιους Αγγέλους και δροσοβόλος νεφέλη του ακτίστου Φωτός καταύγαζε τον αμαρτωλό νου μου. Δια τούτο είπαν οι Πατέρες·»Ο Χριστός είναι ο πρώτος και τέλειος υποτακτικός».

You might also like:

Τό παιδί μαθαίνει τίς καταστάσεις πού ζεῖ

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν κριτική: Μαθαίνει νά κατακρίνει.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν ἔχθρα: Μαθαίνει νά καυγαδίζει.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν εἰρωνεία: Μαθαίνει νά εἶναι ντροπαλό.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν ντροπή: Μαθαίνει νά αἰσθάνεται ἔνοχο.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν κατανόηση: Μαθαίνει νά εἶναι ὑπομονετικό.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στόν ἔπαινο: Μαθαίνει νά ἐκτιμᾶ.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στή δικαιοσύνη: Μαθαίνει νά εἶναι δίκαιο.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα στήν ἀσφάλεια: Μαθαίνει νά πιστεύει.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα σέ ἐπιδοκιμασία: Μαθαίνει νά ἔχει αὐτοεκτίμηση.

Ἄν ἕνα παιδί ζεῖ μέσα σέ παραδοχή καί φιλία: Μαθαίνει νά βρίσκει τήν ἀγάπη μέσα στόν κόσμο.

Ronald Russel

 www.agiazoni.gr

Όλα είναι ατμός ….

Το φέρετρο του Ιουλιανού

Ένας από τους φανατικότερους και σκληρότερους διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού ήταν και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης. Έκανε στόχο του, να εξαλείψει το Χριστιανισμό και να αναβιώσει την ψεύτικη και δαιμονική θρησκεία των ειδώλων.

Κάποτε, για να έχει μια προσωπική ενημέρωση για τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ της προσπάθειας του, έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε διάφορες επαρχίες της αυτοκρατορίας του. Έφτασε και στην Αντιόχεια. Εκεί συνάντησε έναν παλιό του γνωστό. Τον Χριστιανό Αγάθωνα, που τον γνώριζε  από τα νεανικά του χρόνια. `Ο Ιουλιανός θέλησε να τον ειρωνευτεί για την πίστη του στον Χριστό, να του πουλήσει πνεύμα. Τον χαιρέτησε λοιπόν και τον ρώτησε εμπαικτικά:
-Τι γίνεται μ’ εκείνον τον μαραγκό από την Γαλιλαία; Πώς πάνε oι δουλειές του; Έχει ακόμα δουλειά;

         Ο Αγάθων τότε απάντησε: Βεβαίως, βασιλιά μου. Έχει αρκετή απασχόληση. Τώρα  τελευταiα φτιάχνει  ένα φέρετρο. Για την μεγαλειότητα σου.

         Μετά από 6 μήνες ο Ιουλιανός πέθαινε σε μια μάχη εναντίον των Περσών με την κραυγή: «Νενίκηκάς με, Γαλιλαίε!».

         Πράγματι! Με πόση ακρίβεια  η Ιστορία δικαιώνει τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που παρατηρούσε:

         «Από πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία.. Αλλά ποτέ δεν νικήθηκε! Πόσοι τύραννοι! Πόσοι Στρατηγοί! Πόσοι βασιλείς! Ο Αύγουστος, ο Τιβέριος, o Γάιος, ο Κλαύδιος, ο Νέρων, άνθρωποι με τεράστια  δύναμη, την πολέμησαν, ενώ όταν ακόμη στα σπάργανά της. Αλλά δεν κατάφεραν να την ξεριζώσουν… Πού είναι, όσοι πολέμησαν την Εκκλησία;» Δεν γίνεται πια  λόγος γι’ αυτούς.

Έχουν  λησμονηθεί…    Που είναι η ‘Εκκλησία;  Υψώνεται υπεράνω του ουρανού και λάμπει περισσότερο και από τον ήλιο. Είναι οδυνηρό νά κλωτσάει κανείς σε μυτερά καρφιά. Δεν χαλάει τα καρφιά. Τα ποδιά του ματώνει. Τα κύματα δεν την διαλύουν την πέτρα. Αυτά διαλύονται σε αφρό…    Τίποτε δεν εiναι δυνατότερο από την Εκκλησία, άνθρωπε.  Αν  έχεις  πόλεμο με έναν άνθρωπο, η θα νικηθείς ή θα νικήσεις.  Αν έχεις πόλεμο, όμως, με την Εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις… Ακουέτωσαν ταύτα “Έλληνες. Ακουέτωσαν  Ιουδαίοι…».

Από το βιβλίο ΄΄ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ΄΄

Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα

vatopaidi

Ἡ δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς …

 

 Από το βίο του Γέροντος Πορφυρίου

Ὁ Παππούλης προσηύχετο πολύ. Καὶ ἤθελε καὶ τὰ δικά του πνευματικὰ παιδιὰ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Ἰδιαίτερα σὲ ἐμένα ἤθελε, μὲ κάθε τρόπο, νὰ μὲ πείσει νὰ τὸ κάνω. Γι’ αὐτὸ συνεχῶς μου μιλοῦσε, γιὰ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς. Προσευχή, παιδί μου, Ἀνάργυρε, ἔλεγε, σημαίνει συνομιλία μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ Πλάστης, εἶναι ὁ Δημιουργός του Σύμπαντος! Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἔπλασε τὸνἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του. Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐφτίαξε αὐτὰ ποὺ βλέπουμε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα ποὺ δὲν βλέπουμε μὲ τὰ ἀνθρώπινα μάτια μας. Τέλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρνιέται ποτὲ νὰ συνομιλήσει μαζὶ μά, ἀρκεῖ νὰ τοῦ τὸ ζητήσουμε ἐμεῖς, ὅποτε θέλουμε καὶ ὅσες φορὲς θέλουμε. Δὲν πρόκειται νὰ μᾶς πεῖ ποτὲ ὄχι. Ἀντίθετα, εἶναι πάντα πρόθυμος νὰ μᾶς ἀκούσει μὲ προσοχὴ καὶ μὲ ἀγάπη ὅπως κάνει κάθε καλὸς Πατέρας, ὅταν τοῦ τὸ ζητᾶ τὸ παιδί του. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς δώσει ὅτι τοῦ ζητήσουμε, ἀρκεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητᾶμε πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ἀλήθεια ἀναλογίστηκες ποτὲ παιδί μου νὰ συνομιλήσεις ἔστω καὶ μία φορὰ μὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἄρχοντες τῆς Πατρίδας μας καὶ νὰ ἔγινε ἡ ἐπιθυμία σου; ἂν ὄχι σου συνιστῶ νὰ τὸ τολμήσεις. Θὰ διαπιστώσεις ὅτι ἡ ἐπιθυμία σου θὰ παραμείνει ἁπλῶς ἐπιθυμία! Οὐδέποτε θὰ δεχτοῦν νὰ μιλήσουν μαζί σου.

Ένα περιστατικό από τούς Κρυπτοχριστιανούς στο Σταυρί του Πόντου τον Μάιο 1867

Ήταν Μάιος μήνας στα 1867. Το ότι οι κάτοικοι της Κρώμνης φανερώθηκαν ως Ορθόδοξοι Έλληνες και στην ψυχή και στην καρδιά, αυτό έδωσε μεγάλο θάρρος στους Σταυριώτες, κι έλεγαν αναμεταξύ τους. «Αφού ο εκατοχρονίτης Μολλά-Μπεχρέμ’ ς πέταξε το σαρίκι κι έβγαλε τον κίτρινο τσουμπέ, γιατί κι εμείς να μην πετάξουμε από πάνω μας τη ντροπή του αρνησίθρησκου;»

Γι’ αυτό οι χωρικοί συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του πρωτόπαπα του χωριού, και αφήνοντας κατά μέρος και τα ψέματα, έκαναν την εξής συμφωνία. «Δεν έχει σημασία το ότι οι παπούδες μας αρνήθηκαν το Χριστό μπροστά στους ανθρώπους. Εμείς, κι αν ακόμα μας σφάξουν, είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε όπως έκαναν οι Κρωμέτες. Θα φανερώσουμε την πίστη μας και θα χάσουμε όλα μας τα υπάρχοντα, αρκεί να βγούμε από αυτή την κόλαση»…. Και αμέσως υπόγραψαν τη συμφωνία και πήραν απόφαση να πάνε στο Κάνι και να ομολογήσουν την πίστη των πατέρων τους μπροστά στο Μουτασερίφη και όλο το Συμβούλιο.