Διδαχές σωτηρίας από το Γέροντα Παίσιο …

Είπε ό Γέροντας: «Όταν στην προσευχή δεν νιώθουμε παρηγοριά και χαρά, όπως το μικρό παιδί, που πηγαίνει στην αγκαλιά της μάνας του, τότε ή κάποιον έχουμε πληγώσει με την συμπεριφορά μας και τη σκληρότητα ή υπάρχει υπερηφάνεια».

Με τον υπερήφανο άνθρωπο είναι αδύνατο να συνεννοηθεί κάποιος. Είναι πάντα αρνητικός στην άποψη τού άλλου. Ακόμα και ή χάρη του Θεού δυσκολεύεται. Το αντίθετο συμβαίνει με τον ταπεινό, ό όποιος έχει την προστασία του Θεού και σε στιγμές μεγάλης αδυναμίας. Ό Γέροντας Παΐσιος ανησυχούσε πολύ για την πνευματική πορεία τού υπερήφανου άνθρωπου και από την πλούσια εμπειρία του είχε καταλήξει στο έξης: «Ό άνθρωπος πού έχει ταπείνωση, και να ξεκλίνει κάποτε, τον σκεπάζει ή χάρη του Θεού, ενώ ό υπερήφανος είναι σαν το χαλασμένο τιμόνι, πού πάντα βαδίζει στραβά ή σαν ένα πριόνι, πού είναι τροχισμένο από τη μία μόνο πλευρά».

Ο Γερο-Ευδόκιμος της Βατοπαιδινής Σκήτης του Αγίου Δημητρίου. Το τελευταίο απειρόκακο παιδί του Όρους.

Γνώρισα αυτόν τον όσιο άνδρα – και κυριολεκτώ όταν λέγω όσιο – τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας με το Άγιον Όρος. Ίσως είναι ο πρώτος γνήσιος Αγιορείτης που συνάντησα: άκακος, απροσποίητος, ανιδιοτελής, ακομμάτιστος, ευθύς, απλούστατος. Είχε καταγωγή από το Πασαλιμάνι της Προποντίδος. Οι γονείς του λέγονταν Κωνσταντίνος και Αναστασία Μπίτσιου. Γεννήθηκε το 1914. Ήρθε στο Άγιον Όρος δεκατεσσάρων ετών, αφού πια μόνιμα εγκαταστάθηκαν οι δικοί του στην γείτονα κώμη Ουρανούπολη. Αν και όλα τα μοναστικά Τυπικά επιτακτικά απαγορεύουν την διαμονή αγενείων στα μοναστήρια, φαίνεται πως πάντα γίνονταν εξαιρέσεις, ακόμα και σ’ αυτό το Άγιον Όρος, που ήταν πάντα άβατο στις γυναίκες. Παραβάσεις γίνονταν κυρίως στα Κελλιά που υπήρχαν συγγενείς.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ… ΘΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ!

 

(ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

 

Όλοι μας στη γειτονιά γνωρίζαμε το 17χρονο ψηλόλιγνο, συμπαθητικό αγόρι, που έκανε τις βόλτες του καθισμένο στο αναπηρικό καροτσάκι.

Τον Μιχάλη. Το ευγενικό, υπομονετικό, κάπως μελαγχολικό αγόρι. Τώρα ό Μιχάλης έφυγε για την αιωνιότητα. Πήγε στην άλλη, στην αληθινή ζωή.

Ταξίδεψε με τον Χριστό, συντροφιά στους κόσμους της αληθείας, του φωτός, τής Ανάστασης, τής Βασιλείας των Ουρανών. Φεύγοντας άφησε στους δικούς του ένα συγκλονιστικό μήνυμα. Το άκουσα από το στόμα του πατέρα του: Εκείνο τον απόγευμα ήμασταν κοντά του, ή μητέρα του, ή γιαγιά του, ό θείος του, εγώ και δυο νοσοκόμες.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ…….

Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας …

Η δημιουργία σε όλο της το μεγαλείο. Ένα καταπληκτικό βίντεο υψηλής ανάλυσης που καταγράφει το θαύμα της φύσης, την απεραντοσύνη της Θείας Σοφίας και Δημιουργίας.

 Δείτε το βίντεο παρακάτω…

Ανθρωπολογία Γέροντος Πορφυρίου

 Ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη πρός τό Θεό

 Ἀγαθή προαίρεση, ταπείνωση καί ἀγάπη γιά νά ἐγκύψει ὁ Κύριος μέσα στόν ἄνθρωπο.

Τόν Χριστόν δέν Τόν γνωρίζομε ἐμεῖς ἀλλά Ἐκεῖνος, μᾶς γνωρίζεται καί μᾶς ἀποκαλύπτεται. Αὐτό συμβαίνει ὅταν ὑπάρξουν μέσα μας οἱ προϋποθέσεις. Ὁ Γέροντας  Πορφύριος τόνιζε ὅτι ἡ ἀγαθή προαίρεση, ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη εἶναι τά ἀπαραίτητα γιά νά ἐγκύψει ὁ Χριστός στήν ψυχή μας. Ἔλεγε: 

Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης: Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός!

Ιδού διατί η Εκκλησία μετά την περίοδον των μαρτυρίων επεξετάθη προς την έρημον. Εκεί ευρίσκεται η τελειότης Αυτής, η πηγή του φωτός Αυτής και η κυρία δύναμις της στρατευομένης Εκκλησίας. Ποίοι ήσαν ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Επιφάνιος, οι Μητροπολίται Μόσχας Αλέξιος και Φίλιππος,και δια μιας λέξεως πάντες οι Άγιοι ποιμένες; Ουχί δε μόνον εις την αρχιερατικήν, αλλά και εις την απλήν μοναχικήν τάξιν υπήρχε πλήθος φωστήρων, από του Μεγάλου Αντωνίου και του Ιωάννου του Δαμασκηνού μέχρι του Σεργίου του Ραντονέζ και του Γεωργίου του Εγκλείστου. Ούτοι εστερέωσαν την πίστιν. Κατήγγειλαν και συνέτριψαν τας αιρέσεις. Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός εν τω κόσμω. Ιδού οπόσον απαραίτητος είναι δια την Εκκλησίαν του Χριστού η τελειότης, άνευ της οποίας και η σωτηρία μετ’ αυτής ταύτης της πίστεως δύνανται ευκόλως να απολεσθούν, διότι απαιτούνται “αισθητήρια δια την έξιν γεγυμνασμένα προς διάκρισιν καλού τε και κακού” (Εβρ. ε’ 14).

Ποιος ελέγχει το ηλεκτρονικό μας αποτύπωμα στο διαδίκτυο;

Μέσα στα χρόνια που χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο, έχουμε κάνει διάφορα προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα, έχουμε αφήσει σχόλια, έχουμε γράψει σε blogs ή ακόμα ακόμα, έχουμε δηλώσει τις προτιμήσεις μας σε κάποιο θέμα.

Πόσο συχνά όμως, ελέγχουμε το ηλεκτρονικό αποτύπωμα που έχουμε αφήσει στο διαδίκτυο, μέσα σε αυτά τα χρόνια; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το κάνουν συχνά αυτό. Με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να το κάνει κάποιος άλλος γι αυτούς και να διαπιστώσει ενδεχομένως πράγματα που… δεν τον κάνουν τόσο χαρούμενο, ή είναι βλαβερά για την κοινωνική ή την επαγγελματική του εικόνα.

ΑΝ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΤΕ…

Αποσπάσματα από άρθρο τοῦ π. Αναστασίου Κ. Γκοτσοπούλου, Εφημερίου Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Απλές σκέψεις εκκλησιολογικής  συνέπειας …

Υποστηρίζεται στο χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως ότι ο Παπισμός ανήκει στην  Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία από τις Τοπικές Εκκλησίες που όλες μαζί συγκροτούν την Εκκλησία, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Συνέπεια της αντιλήψεως αυτής είναι η πεποίθηση ότι ο Πάπας έχει πλήρη ιεροσύνη με αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, είναι κανονικός Επίσκοπος,  διάδοχος του Απ. Πέτρου και τελεί απολύτως έγκυρα μυστήρια που προσφέρουν την αυτή σώζουσα Θ. Χάρη που παρέχεται και δια των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Καρπός της αντιλήψεως αυτής είναι η περί «αδελφών Εκκλησιών» συζήτηση και η απόφαση της Ζ΄ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στο Balamand την 17-24.6.1993, γνωστή ως ‘συμφωνία Balamand’:  «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός».