Προσευχή για την παρασκευή πρόσφορου …

Εις το ποιήσαι προσφοράς

Τρισάγιον

Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου , ότι και πάλιν κατηξίωσάς με τον ανάξιον ποιήσαι τους άρτους τούτους και μετά καθαράς καρδίας προσφέρειν τώ αγίω ναώ Σου , αντίδωρον των πλουσίων και ανεκφράστων δωρεών Σου.

Σε παρακαλούμεν, ποιητά ουρανού και γής , κατάπεμψον την πανσθενή χάριν Σου, ώστε γενέσθαι τα δώρα ταύτα ευπρόσδεκτα τώ Αγίω Σου θυσιαστηρίω.

Ικετεύομεν Σε ,φιλάνθρωπε Κύριε, πρόσδεξαι ταύτα , ως προσεδέξω Αβελ, Μελχισεδέκ και Αβραάμ την θυσίαν, των ποιμένων την δοξολογίαν, των Μάγων τα δώρα, της πόρνης τα δάκρυα, του ληστού την ομολογίαν, του Πέτρου την μετάνοιαν, των Μυροφόρων γυναικών τα θυμιάματα και δεόμεθά Σου, πρεσβείαις της Παναχράντου Μητρός Σου, πάντων Σου των Αγίων και του Οσίου πατρός ημών Ευφροσύνου του Μαγείρου, πάντοτε προσφέρειν Σοι ταύτα ακατακρίτως.

Αμήν

Έλληνας ή Ελλαδίτης;

Μ’ αφορμή το διάλογο για την ορολογία και τις προσπάθειες διεθνούς καθιέρωσης του όρου «Hellas» στη θέση του » Greece» και του «Hellen» στη θέση του  «Greek»,  παλιότερα είχα κάνει κάποιες σκέψεις, οι οποίες επανήλθαν με την σχετικά πρόσφατη απόπειρα να αποκτήσει ο όρος «Έλληνας»  περιέχόμενο που να καθορίζεται από την πολιτειακή υπόσταση και όχι απ’ την εθνική  καταγωγή.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του Γέροντα Παΐσιου

 

Ο προφητικός Γέροντας Παΐσιος

Για τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο Αγιορείτη (1924-1994) έχουν ειπωθεί και γραφεί πάρα πολλά. Ήδη συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τη μακαρία κοίμησή του. Ανεπαύθη στις 12/7/1994 στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου-Σουρωτής Θεσσαλονίκης κι ετάφη εκεί. Ο τάφος του αποτελεί πανορθόδοξο προσκύνημα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται από μακρυά ν’ ανάψουν ένα κερί και να επικαλεσθούν τη βοήθειά του στις ανάγκες τους.

Του Φεγγαριού

Η τέλεια κοινωνία

 

Τέλεια κοινωνία βίου θεωρώ εκείνη στην οποία δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες, οι αντιθέσεις της γνώμης έχουν εκλείψει, κάθε ταραχή και φιλονικία και εριστικότητα έχουν απομακρυνθεί και όπου όλα είναι κοινά: ψυχές, γνώμες, σώματα, καθώς και οι τροφές…

 

Κοινά επίσης η πίστη στον Θεό, ο θησαυρός της ευσέβειας, η σωτηρία, τα αγωνίσματα, οι κόποι, τα στεφάνια.

Όπου οι πολλοί είναι ένας και ο ένας δεν είναι μόνος, αλλά ένα με τους πολλούς.

 

Μέγας Βασίλειος

«Η ανάσα του διαβόλου» στην Κολομβία: Ένα ναρκωτικό με απίθανες ιδιότητες

Είναι τόσο δυνατό που μπορεί να καταργήσει την ελεύθερη ανθρώπινη βούληση, ενώ μπορεί να διαγράψει τη μνήμη των “θυμάτων” του. Το ναρκωτικό αυτό, γνωστό ως “devil’s breath”, κυκλοφορεί ελεύθερο στους δρόμους της Κολομβίας. Και φέρει δικαίως τον τίτλο του πιο επικίνδυνου ναρκωτικού που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα.

Προερχόμενη από το δέντρο Borrachero που συναντάται συχνά στη Νότια Αμερική, η ουσία Scopolamine έχει γίνει ευρέως γνωστή και ως “devil’s breath”, “η ανάσα του διαβόλου”. Μη σε ξεγελά η ομορφιά των λευκών και κίτρινων ανθών του.

Η ασκητική ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του ιερομονάχου Ανδρέα

 Η ασκητική ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του ιερομονάχου Ανδρέα ἀπὸ τὰ Κόμανα τῆς Γεωργίας, φύλακος τοῦ τάφου τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1992 ξέσπασε ἕνας σφοδρὸς ἐμφύλιος πόλεμος στὴ βορειοδυτικὴ περιοχὴ τῆς Γεωργίας, στὴν Ἀμπκχαζία (Abkhazia). Οἱ μουσουλμᾶνοι αὐτονομιστὲς τῆς Ἀμπκχαζίας παίρνοντας συμμάχους ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Τουρκία, τὴν κεντρικὴ Ἀσία, τὴν Συρία, τὴν Ἰορδανία, τὴ Ρωσία καὶ τὴν Οὐκρανία, σκότωσαν 20.000 ἀνθρώπους καὶ ἔδιωξαν 250.000 ἀπὸ τὴν πατρίδα τους πεζούς. Ἡ κάποτε γνωστὴ γιὰ τὶς φυσικὲς ὀμορφιές της στὶς ἀκτὲς τῆς Μαύρης Θάλασσας Ἀμπκχαζία, ἔγινε τόπος ἐθνικῆς καθάρσεως. Οἱ περισσότεροι ἐκδιωχθέντες ἦταν Γεωργιανοὶ ―οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὸ 44% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς περιοχῆς― ὅπως ἐπίσης Ἀρμένιοι, Ἐσθονοὶ καὶ Ἑβραῖοι.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ Π. ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

Καταχωρείται κατωτέρω ή Επιστολή του. ή ανώνυμος, ως «Φυγάς» πού έστειλε τον Απρίλιο τού 1980.

Ως ό έσχατος ανάμεσα στους αναγνώστες του αισθάνομαι την ανάγκη να Σάς ευχαριστήσω κι εγώ για την πολυτιμότατη αύτη προσφορά Σας.

Ήταν πραγματικά φώτιση Θεού να καταθέσετε στο ημερολόγιο Σας ότι ή πολλή Του αγαθότητα Σας αξίωσε να γευθείτε άφθονα και από πρώτο χέρι, ώστε και άλλες διψασμένες ψυχές να γευτούν, έστω και «βάπτουσαι τον άκρον του δακτύλου αυτών» σ’ αυτό, το δροσερό νερό πού τούς προσφέρατε. Ταπεινή ικεσία προς τον «θαυμαστόν εν τοις άγίοις αυτού Κύριον» και του υποφαινόμενου -έστω και αν μένει κεκρυμμένος στην ανωνυμία του και αν υπό-φαίνεται!-, είναι να Σας άνταποδώση μυριοπλάσια και όπως λυτός γνωρίζει και τον κόπο αυτόν, στον όποιο με τόσον ευγνώμονα διάθεση και υπερεκχειλίζουσα αγάπη και σεβασμό για τον Άγιο Γέροντα υποβληθήκατε. 

Να είστε απόλυτα βέβαιη ότι ό «ό κόμως ουκ έστι κενός εν Κυρίω». -Θέλω να πιστεύω πώς πολλές ψυχές βοηθήθηκαν αφού και ή δική μου ακόμα πολλές φορές συγκλονίστηκε ως τα βάθη της. Δεν χρειάζεται παρά να διαβάσει κανείς μερικές σελίδες με τούς λόγους του αγίου για να αναβρύσουν καμιά φορά ασταμάτητα οι από καιρό κατάξερες πηγές της ψυχής του.

Η Ελληνική γλώσσα από την εποχή του Ομήρου έως σήμερα

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα; Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη… και ακαταλαβίστικη; Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη. Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος. Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ. Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ. Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω. Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός. Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι. Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό. Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ. Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο. Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη. Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος. Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο. Το θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος. Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία. Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό. Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος. Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση. Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής. Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες. Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες. Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση. Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο. Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη». Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα. Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Όμήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως. Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ. Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ. Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ. Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι: Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά. Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις. Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν. Φίλοι μου, προσθέστε και εσείς τις δικές σας γνώσεις που να σχετίζονται με το θέμα. Σκοπός μας είναι να ανακαλύψουμε τις έννοιες των λέξεων για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Παλαιότερα όταν έλεγαν μια λέξη καταλάβαιναν όλοι το ίδιο. π.χ για τη λέξη αρετή ήξεραν ότι είναι η μεσότητα ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Σήμερα ο καθένας για την ίδια λέξη εννοεί και κάτι διαφορετικό.

πηγή