ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ: Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΛΕΝΗ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΒΕΝΕΤΙΑ

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΕΛΕΝΗΣ.

Ή παρουσία του σκηνώματος της αγίας Ελένης της Ισαποστόλου στη Βενετία εναλλάσσεται με τις παραδόσεις και αξιώσεις της μίας και της άλλης Ρώμης, δηλαδή της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως, πού είναι έμμεσα αντιμέτωπες, επειδή δέχθηκαν το λείψανο της πρώτης ήγεμονίδος της Ρωμαϊκής Χριστιανικής αυτοκρατορίας. Όντως ή Βενετσιάνικη παράδοση χαρακτηρίζεται ως πολιτιστική και λατρευτική συνέχεια της Κωνσταντινουπολίτικης. Ό Νικηφόρος Κάλλιστος μας μαρτυρεί όντως την Κωνσταντινουπολίτικη αξίωση που αναφέρεται στη μετακομιδή του ιερού λειψάνου της βασίλισσας μαζί με την βασιλεία από την Αρχαία στη Νέα Ρώμη, δύο χρόνια μετά την κοίμησή της, για να τοποθετηθεί στο αυτοκρατορικό μαυσωλείο.

Ή παρουσία του σκηνώματος της, το έτος 1204 μ.Χ., στο ναό των Άγιων Αποστόλου Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρείται από τον ROBERT DE CLERI και είναι διαφορετική από την μαρτυρία του Ανδρέα DANDOLO, ύ όποιος αναφέρεται σε ένα μοναστηριακό προσκυνηματικό ναό της Κωνσταντινουπόλεως, αφιερωμένο στην Άγια, από τον όποιο εκλάπη το ιερό λείψανο. Παρ` όλα αυτά ή ουσία παραμένει ή ίδια: το ιερό λείψανο φυλάσσεται στην Κωνσταντινούπολη.

Από εκεί. το όγδοο έτος εξουσίας του δόγη PIETRO ZIANI (1211-1212), κατά τα γεγονότα πού επακολούθησαν μετά την Δ’ Σταυροφορία και την Λατινική αυτοκρατορίας, οι Βενετοί πρέπει να το αφαίρεσαν διά χειρός κάποιου ΑICARDO, πού ήταν «REGULARIS CANONICUS VETETUS», για να το μεταφέρουν στο ομώνυμο Βενετσιάνικο μοναστήρι, το όποιο φαίνεται να είναι του AICARDO . Ήδη, κατά το 15ο αιώνα, ό Ρώσος προσκυνητής Ζωσιμάς μας πληροφορεί για τον τάφο της Άγιας Ελένης, χωρίς όμως να μιλάει για το λείψανο της Άγιας στους Άγιους Αποστόλους .

Επειδή, σύμφωνα με την αφήγηση του Corner, Η μεταφορά του λειψάνου στη Βενετία μαζί μ’ ένα τμήμα του Τιμίου Σταυρού πού ευρέθη από την Άγια θα αποδοθεί σ’ ένα άλλο πρόσωπο, αυτή την φορά ένα μέλος της οικογένειας moro, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι και αυτό το λείψανο, όπως και άλλα κατά την διάρκεια της Λατινοκρατίας στην Ανατολή, πρέπει να παρέμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα σε κάποια Βενετσιάνικη εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Το υπόλοιπο της αφηγήσεως του Βενετού πατρικίου ακολουθεί τα πιο στερεότυπα πρότυπα των διηγήσεων μετακομιδής: το πλοίο πού μεταφέρει στη λιμνοθάλασσα το ιερό φορτίο δεν φθάνει στη δουκική βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου σ’ ένα νέο Αποστολείο ό Moro θα ήθελε να τοποθετήσει το λείψανο της βασίλισσας Ισαποστόλου, αλλά πέφτει σε μια ξέρα και δεν κινείται πια μέχρις ότου το σκήνωμα να βγει σ` εκείνο τον τόπο , τη νήσο της Άγιας Ελένης, όπου μέχρι τώρα υπάρχει ή εκκλησία πού είναι αφιερωμένη στην Αγία .

Το έτος 1807 μ.Χ., με τη Ναπολεόντεια κατάργηση του Όλιβετανού μοναστηρίου της Άγιας Ελένης, το ιερό λείψανο μετακομίσθηκε προσωρινά στον Άγιο Πέτρο του Castello, για να επιστρέψει κατόπιν στην πρωταρχική του θέση, εκεί όπου ευρίσκεται ακόμη: σε μια λάρνακα από γυαλί, κάτω από την αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου ΒORROMEO.. Το ιερό λείψανο αποτέλεσε αντικείμενο αναγνωρίσεως το 1929 και το 1991 .

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΘ` ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΑ.

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2011/04/3_17.html

23 Απριλίου 1821: Ημέρα μνήμης του μαρτυρίου του ήρωα Αθανασίου Διάκου -Μαρτυρία δεύτερη

Ο ΑΓΡΙΟΣ ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

Οδεύοντας προς τον τόπο του μαρτυρίου,η παράδοση φέρει τον Διάκο να μονολογεί με πίκρα ατενίζοντας την ανοιξιάτικη φύση:«Για ιδέ καιρόν που διάλεξεν ο χάρος να με πάρει.Τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάν’ η γη χορτάρι».Ο Διάκος τελικά οδηγήθηκε απέναντι από την καλύβα του γερο-Μπακογιάννη στην πλατεία Λαού,εκεί που βρίσκεται σήμερα το κενοτάφιο.Πως, όμως γινόταν ο ανασκολοπισμός από τους Τούρκους;Μια λεπτομερής περιγραφή βρίσκεται στο Γαλλικό Grand Dictionnaire:«To βασανιστήριο του διοβελισμού ένα από τα φοβερότερα εφευρήματα της ανθρώπινης θηριωδίας,είναι το σούβλισμα του κατάδικου σε ξύλινο πάσσαλο.

Ξαπλώνουν το θύμα καταγής μπρούμυτα με τα πόδια πολύ ανοικτά και τα χέρια δεμένα στην ράχη.Για να ακινητοποιηθεί εντελώς και να μη διαταράσσεται η εργασία του δημίου στερεώνεται στη ράχη του μελλοθάνατου ένα σαμάρι επάνω στο οποίο κάθεται ένας από τους βοηθούς του.Ο δήμιος,αφού προετοιμάσει την είσοδο με λίπος, πιάνει το παλούκι με τα δύο του χέρια και το μπήγει όσο βαθύτερα μπορεί και ύστερα το χτυπάει με κόπανο,ώστε να εισχωρήσει πενήντα ή εξήντα εκατοστά. Ανασηκώνει τότε τον σουβλισμένο και το στερεώνει στο χώμα αφήνοντας το θύμα να ξεψυχήσει καρφωμένο.Καθώς ο δύστυχος δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά το παλούκι βυθίζεται,εξαιτίας του βάρους του σώματος,όλο και πιο πολύ και τελικά βγαίνει ή από τη μασχάλη ή από το στήθος ή από το στομάχι.Κι ο θάνατος,που θα τερματίσει το αποτρόπαιο μαρτύριο αργεί.Αναφέρονται περιπτώσεις παλουκωμένων,που έζησαν τρεις ημέρες σ αυτή την θέση.Η διάρκεια του βασανισμού εξαρτάται από την σωματική διάπλαση του ατόμου και την κατεύθυνση που δίνεται στον πάσαλο.Αυτό εξηγείται εύκολα.Από έναν εκλεπτυσμό της φρικαλέας θηριωδίας τους φροντίζουν μα μην είναι αιχμηρό το παλούκι αλλά αμβλύ και κάπως στρογγυλεμένο στην άκρη.Γιατί η αιχμή θα περνούσε τα όργανα κατά την διολίσθηση του παλουκιού και θα προκαλούσε τον άμεσο θάνατο.Η στρογγυλεμένη,όμως απόληξη του πασσάλου παραμερίζει τα σπλάχνα,τα μετακινεί χωρίς να εισχωρεί στους ευαίσθητους ιστούς…παρά τους εφιαλτικούς πόνους,που προκαλεί η συμπίεση των νεύρων,η ζωή παραμένει για ορισμένο χρόνο.Γιατί είναι προφανές,ότι αν το παλούκι,αντί να ακολουθήσει τον άξονα του σώματος,εισχωρήσει λοξά δεν θα βγει από το στέρνο ή την μασχάλη, αλλά θα τρυπήσει το υπογάστριο.Κι έτσι αφού παραμείνει άθικτη η θωρακική χώρα και δεν πλήττονται βασικά όργανα η ζωή θα παραταθεί περισσότερο».Παρ’ ότι ο ανασκολοπισμός του Διάκου είναι αδιαμφισβήτητος,εν τούτοις οι πληροφορίες,που αφορούν τον τόπο και τις ώρες του μαρτυρίου του,είναι συγκεχυμένες.Η επικρατέστερη άποψη είναι,ότι ο Διάκος σουβλίστηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το κενοτάφιο.Υπάρχει όμως και η άποψη,ότι μεταφέρθηκε στην Αλαμάνα κι αφού σουβλίστηκε,τον έστησαν όρθιο και τον αποτελείωσαν οι Τούρκοι με πυροβολισμούς.Κατά μία άλλη εκδοχή,«Ζων ο κατάδικος ετίθετο επί ανεστραμμένου σάγματος ύπτιος,δεμένος χείρας και πόδας, δύο ρωμαλέοι δήμιοι εκάθoντο επ’ αυτού,τρίτος εστήριζεν εις τον πρωκτόν ξύλινον οβελόν όμοιον με τας σούβλας ας μεταχειριζόμεθα δια το ψήσιμον των αρνιών του Πάσχα,και τέταρτος δια σιδηράς ή ξυλίνης σφύρας εκτύπα του οβελού το οπίσθιον,εωσούν η ακωκή εξήρχετο εκ της κεφαλής ή θατέρας των ωμοπλατών καθ’ ην τυχαίως ελάμβανεν διεύθυνσιν.Εάν ο οβελός εξήρχετο εκ της αριστεράς ωμοπλάτης,ο ούτω βασανιζόμενος απέθνησκε μετ ολίγον,εάν δε εκ της δεξιάς έζη και τρεις και τέσσερας ημέρας.Τρεις όλας ημέρας εβασανίσθη ούτως ο αείμνηστος Διάκος και ήθελεν βασανισθή έτι πλέον,εάν οίκτου δεν τω έθραυε δια σφαίρας το κρανίον εις άτακτος».Σύμφωνα πάντως με τον παππού του γιατρού Κουνούπη,ο οποίος δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του μαρτυρικού θανάτου του Διάκου,μετά το σούβλισμα,ο όχλος άναψε φωτιά επί της οποίας τοποθέτησαν τον κατακρεουργημένο,αλλά ζωντανό ακόμα ήρωα για να τον ψήσουν.Τότε κάποιος ονόματι Θανάσης Μάνθος,έδεσε στην άκρη ενός ξύλου ένα βρεγμένο πανί και το έφερε με τρόπο στο στόμα του Διάκου.Μόλις υγράνθηκαν τα χείλη του,ο Διάκος ξεψύχησε.Το ψήσιμο του Διάκου, το οποίο θεωρείται από μερικούς αμφισβητήσιμο,αναφέρεται και στην επίσημη έκθεση της Κρατικής Επιτροπής Αποκαταστάσεως Αγωνιστών,η οποία του απονέμει τιμητικά μετά θάνατον τον βαθμό του Στρατηγού.Οι Τούρκοι, μετά από 6 ημέρες (κατ’ άλλους 3-5),όταν η δυσωδία από το σώμα του Διάκου,αλλά κι από τα κεφάλια των άλλων αγωνιστών,που ήταν περιστοιχισμένα γύρω του,άρχισε να γίνεται αφόρητη, διέταξαν τους Λαμιώτες Κεφάλα και Φαροδήμο να ξεσουβλίζουν τον Διάκο και μαζί με τα υπόλοιπα μαρτυρικά κορμιά να τα πετάξουν.Όπως μαρτυρά ο ανηψιός του Διάκου,Κωνσταντίνος Κούστας,το σκήνωμα του ήρωα πετάχτηκε σε έναν μεγάλο σκουπιδόλακκο,βορειοδυτικά της Λαμίας,ανάμεσα στον λόφο του Αγίου Λουκά και το σημερινό στρατόπεδο της Μεραρχίας Υποστηρίξεως.Κατόπιν ρητής εντολής του πασά,το άψυχο σώμα σκεπάστηκε με κοπριές,αφ΄ ενός για να λιώσει πιο γρήγορα κι αφ’ ετέρου για να επιτείνει τον εξευτελισμό τόσο της σορού του Διάκου,όσου και της κεφαλής του Δεσπότη Σαλώνων,που είχε πεταχτεί στον ίδιο λάκκο.Το τι απέγινε η σορός του Διάκου και,που ετάφη αν ετάφη, παραμένει,εώς σήμερα ένα ερωτηματικό.Η παράδοση λέει,πως κάποιος πήγε κρυφά μετά από μερικές μέρες και ξέθαψε το σώμα.Το μετέφερε και το έθαψε κοντά σε ένα μικρό ερημοκκλήσι της Λαμίας,εκεί όπου αργότερα χτίστηκε το σπίτι του Παπαδογιώργου.Το σημείο αυτό τοποθετείται κοντά στην πλατεία Διάκου στην νότια πλευρά,προς τα σκαλιά που οδηγούν στην οδό Καρπενησίου.Το Δημοτικό Συμβούλιο της Λαμίας, με ψήφισμά του στις 10 Αυγούστου 1843 αποφάσισε και ενέκρινε δαπάνη 150 δραχμών για «…την ανακομιδή των λειψάνων του αοίδομου πρωτομάρτυρος και πρωταγωνιστού Αθανασίου Διάκου και την μεταφοράν και εναπόθεσιν αυτών περί ώραν…».Όπως αναφέρει αργότερα ο Θ. Λάσκαρης,«…το μέρος ηρευνήθη,αλλ’ ουδέν ίχνος ευρέθη».Στην Εθνική Βιβλιοθήκη, υπάρχει έγγραφο με θέμα μια αίτηση (η οποία έγινε δεκτή) προς την Κρατική Επιτροπή Αποκαταστάσεως Αγωνιστών,την οποία είχε υποβάλλει ο αγωνιστής του 1821 και πρώην διερμηνέας του Ομέρ Βρυώνη,Παναγιώτης Σκορδής.Ο Σκορδής ζητά την οικονομική βοήθεια της πολιτείας,καθώς ξόδεψε όλη του την περιουσία στον Αγώνα.Ανάμεσα στις πράξεις τις οποίες γράφει και πιστεύει,ότι θα πρέπει να εκτιμηθούν,αναφέρει και την εξαγορά έναντι 5.000 γροσίων απ’ τους Τούρκους της σορού του Αθανάσιου Διάκου,με 130 ακόμα «κεφαλάς»,καθώς και την απελευθέρωση 24 αιχμαλώτων.Το έγγραφο αυτό,αν και δεν διευκρινίζεται εδώ,που ακριβώς έθαψε ο Σκορδής τις σορούς,υποστηρίζεται από ανάλογο του συνταγματάρχη Ζαφειρόπουλου, το οποίο αναφέρει τα εξής:«Πιθανότατα ακόμη,αν ο Δήμος Λαμιέων επανέλθει επί του ψηφίσματος της 16-8-1843,μια νέα έρευνα επί του σημείου της ταφής του Διάκου,να είναι επιτυχής.Αν σκεφτούμε μάλιστα πως στην περιοχή αυτή,εκτός του σώματος του ήρωα ερρίφθησαν και τα κεφάλια 130 αγωνιστών,τότε μάλλον πρέπει να υποθέσουμε πως πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο ομαδικό τάφο».Ο βάναυσος τρόπος θανάτου του Διάκου στα χέρια των Τούρκων τρομοκράτησε αρχικά το λαό της Ρούμελης,αλλά η γενναία στάση του κοντά στις Θερμοπύλες,που θυμίζει την ηρωική άμυνα του Λεωνίδα απέναντι στους Πέρσες,τον έκανε μάρτυρα για τον απελευθερωτικό σκοπό.Ένα μνημείο στέκεται τώρα κοντά στη γέφυρα της Αλαμάνας,το σημείο της τελικής μάχης του…Στο σημείο του μαρτυρικού του θανάτου,στην οδό Καλύβα Μπακογιάννη (πλησίον της πλατείας Λαού) στην πόλη της Λαμίας,υπάρχει σήμερα ένα κενοτάφιο για να μας θυμίζει αυτόν τον μεγάλο και πραγματικό ήρωα.

Το 1886 με πρόταση του ταγματάρχου Ρούβαλη και αργότερα (1889) με ενέργειες του δημάρχου Λαμιέων,Σκληβανιώτου,κατασκευάστηκε σε ανάμνηση της τραγικής θυσίας του Αθανασίου Διάκου.Είναι ένας Γολγοθάς,δηλαδή συσσώρευση μεγάλων λίθων πού έχει στην κορυφή του μαρμάρινο σταυρό τον οποίο περιβάλλουν φύλλα δάφνης. Στην πρόσοψη του Γολγοθά υπάρχει η επιγραφή:«Ούτος ο τόπος ενθα τήν 23ην Απριλίου 1821 υπό των Τούρκων ανασκολοπισθείς εμαρτύρησε υπέρ Πίστεως και Ελευθερίας ο Αθανάσιος Διάκος»!

Αντιγραφή από το ιστολόγιο HISTORY.

http://353agios.blogspot.gr/

23 Απριλίου 1821: Ημέρα μνήμης του μαρτυρίου του ήρωα Αθανασίου Διάκου -Μαρτυρία πρώτη

«Όταν μας παίρνουν (στην αγχόνη) τι να ψάλλομεν;»

Σημείωση Ομοθυμαδόν:

Το ξαναείπαμε και το ξαναλέμε. Ήρωες και Άγιοι. Άγιοι ήρωες. Αιωνία η μνημη τους!

 

«ΟΤΑΝ ΜΑΣ  ΠΑΙΡΝΟΥΝ (ΣΤΗΝ ΑΓΧΟΝΗ) ΤΙ ΝΑ ΨΑΛΛΟΜΕΝ;» – ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ

(Όταν πριν χρόνια συνάντησα τη μάνα του Ιάκωβου Πατάτσου)

Του  Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, θα ήταν  κοντά στο έτος 1985, πήγαινα με το αυτοκίνητό μου ένα κυριακάτικο πρωινό στην εκκλησία, εκείνη τη μαυροφορεμένη γιαγιά,  με τη μαύρη παραδοσιακή μαντήλα,  που αργόσερνε τα βήματά της στην άκρη του δρόμου.  «Τέτοια ώρα στην εκκλησιά θα πηγαίνει», σκέφτηκα.  Σταμάτησα και τη ρώτησα : «στην Εκκλησία πηγαίνεις γιαγιά;»  «Ναι γιέ μου σ’ ευχαριστώ», και  μπαίνοντας μέσα με ρώτησε «Με ξέρεις;»  «Όχι γιαγιά» της είπα, απλά σκέφτηκα ότι τέτοια ώρα στην εκκλησία θα πηγαίνεις.  Νόμισα πως με ξέρεις από το γιό μου.  Και στην ερώτηση «ποιός είναι ο γιός σου» έμαθα ότι ήταν η μάνα του ήρωα του Εθνικοαπελευθερωτικού και Ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Ιάκωβου Πατάτσου.

 

Θυμάμαι αυτό που είπε για το Ιάκωβο, με τόση απλότητα.  Το μόνο κατόρθωμα που βρήκε να μου πει, ήταν ότι «αγαπούσε πολύ την Εκκλησία ο Ιάκωβος γιέ μου.  Κάθε Κυριακή πήγαινε στην Εκκλησία.  Κοινωνούσε κάθε Κυριακή».  Δεν μου είπε τίποτε άλλο.  Αυτός ήταν ο Ιάκωβος, που δεν λυπήθηκε καθόλου να δώσει και τη ζωή του για την Πατρίδα του.  Ο Ιάκωβος Πατάτσος, ήταν από τους πρώτους ήρωες που οδηγήθηκαν στην αγχόνη, μετά τους ήρωες Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου.

Αντηχεί ακόμα στους τοίχους των Φυλακών, η ερώτηση που με τόση Ορθόδοξη απλότητα έκανε στον πάτερ Αντώνιο, τον ιερέα των φυλακών, μετά που εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράτων Μυστηρίων, «Όταν μας παίρνουν (στην αγχόνη) τι να ψάλλομε;» Ο Ιάκωβος, γνώριζε καλά τη Βυζαντινή Μουσική.  Κι έτσι οδεύοντας προς την αγχόνη, οι συγκρατούμενοι του τραγούδησαν μαζί του τον Εθνικό Ύμνο, έψαλλαν μαζί του το «Τη Υπερμάχω» κι ο ήρωας Ιάκωβος συνέχισε να ψάλλει «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον», «Έκστηθι φρίττων ουρανέ» και το «Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν».

Ο Ιάκωβος, πολεμώντας για τη Λευτεριά της Κύπρου και την Ένωση της με την Μητέρα Ελλάδα, συνελήφθηκε σε επίθεση που έγινε στον αστυνομικό σταθμό Σεραγίου στη Λευκωσία.   Μετά την αποτυχημένη εκείνη επίθεση, ο Ιάκωβος έπεσε από το ποδήλατό του, και ένας Τουρκοκύπριος αστυνομικός τον άρπαξε.  Ο σύντροφος του Ιάκωβου πυροβόλησε θανάσιμα τον Τουρκοκύπριο αστυνομικό. Ο Ιάκωβος όμως για λίγο μόνο ελευθερώθηκε, γιατί το μανιασμένο πλήθος των Τουρκοκυπρίων τον συνέλαβε.  Κατηγορήθηκε ακολούθως για την εκτέλεση του Τουρκοκυπρίου αστυνομικού, αποδεχόμενος να κατηγορηθεί εις θάνατο,  αντί άλλου.  Το άλλο μεγαλείο του Ιάκωβου Πατάτσου, του Ιάκωβού μας.

Στην μητέρα του μεταξύ άλλων έγραφε τις τελευταίες του στιγμές από τη φυλακή «Η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί σύντομα αι δοκιμασίαι και αι θλίψεις θα σβήσουν και τότε θα μείνη ο ‘’καρπός του Πνεύματος’’. »

Μετά τον χαιρετισμό της εν Χριστώ «Χαίρε», της χαράς που «δύναται να άρη αφ’ ημών», γράφει σε φίλο του λίγο πριν την εκτέλεση : «Ο Θεός με κάνει να χαίρω.  Η συναίσθησις ότι σύντομα η ψυχή μου θα φτερουγίζει γύρω από τον ένδοξο θρόνο Του, με κάνει να χαίρω.  Ο Θεός με αγαπά γι’ αυτό θα με πάρει κοντά του.  Σε ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίδεις».

Αυτός ήταν ο Ιάκωβος Πατάτσος, ο Ιάκωβός μας.

http://aktines.blogspot.gr/2015/03/blog-post_697.html

1η Απριλίου 1955. ΕΟΚΑ: Το αντάρτικο που κλόνισε μία αυτοκρατορία και έστειλε Φως Λευτεριάς σε όλο τον κόσμο.

 

μικρό αφιέρωμα δόξας και τιμής…

1^η  Απριλίου  1955  προσκύνημα στην ιερή  μνήμη των αθάνατων ηρώων  και τάμα ζωής για εθνική  καταξίωση
Γράφει ο Ανδρέας  Σταυρίδης   Ταξίαρχος  ( ε.α )
Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα, τη πρώτη του Απρίλη του 1955, που τα όνειρα του Κυπριακού Λαού για λευτεριά και Ένωση με τη μητέρα Πατρίδα, έπαιρναν σάρκα και οστά. Αιώνες ολόκληρους ο Κυπριακός Ελληνισμός, καρτερικά περίμενε αυτή τη μέρα.
Γενιές και γενιές γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν με αυτό το όνειρο, μέσα στη καταφρόνια της σκλαβιάς και της ατίμωσης
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα  άλλα ειρηνικά μέσα Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα Από τους 224.747 πολίτες  που είχαν δικαίωμα ψήφου, υπέγραψαν 215.108 ( ποσοστό 95.7% ), ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι .Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή . Το 1954 μετά από συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου ,κατέθεσε την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε Στο ψήφισμα που είχε εκδοθεί, αν και αναγνωριζόταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν περιελάμβανε και το δικαίωμα της Ένωσης Στην ουσία το ψήφισμα υιοθετούσε τις θέσεις της Βρετανίας Στο σημείο αυτό, με έμφαση τονίζεται ακόμη ότι και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, όταν του αναφέρθηκε η δέσμευσή του για αυτοδιάθεση των λαών μετά τον β΄ παγκόσμιο  πόλεμο, απάντησε πως εννοούσε τους υπό γερμανική κατοχή λαούς! Η διαχρονική υποκρισία, αλαζονεία και η απαίσια φλεγματική αγγλοσαξονική νοοτροπία προς τους λαούς, που τελούσαν υπό τον αποικιοκρατικό βρετανικό ζυγό, σε όλο της το μεγαλείο.

Η Θεολογία του Τέμπλου

Τί εἶναι τέμπλο – ὁρισμός

 

 

Τὸ τέμπλο ἢ ἀλλιῶς φράγμα τοῦ πρεσβυτερίου ἢ μέγα εἰκονοστάσι ἢ ἁπλά εἰκονοστάσιο εἶναι ἕνα βυζαντινῆς καταγωγῆς ἀρχιτεκτονικὸ μοτίβο, τὸ ὁποῖο εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν. Πρόκειται γιὰ τὸν τοῖχο ὁ ὁποῖος διαχωρίζει τὸ Ἅγιο Βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως ναὸ καὶ ἐπ’ αὐτοῦ βρίσκονται σήμερα οἱ Δεσποτικὲς καὶ ἄλλες ἱερὲς εἰκόνες.

 

 Ἔτσι ὀνομάζεται στοὺς ὀρθοδόξους ἱεροὺς ναοὺς μία ξύλινη ἢ μαρμάρινη κατασκευή, ἡ ὁποία χωρίζει τὸν κυρίως ναὸ ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα. Τὸ Ἱερὸ Βῆμα, χῶρος «ἄβατος» καὶ πολὺ ἱερός, φράσσεται καὶ προστατεύεται ἀρχικὰ μὲ τὴν κατασκευὴ αὐτή, ἕνα χαμηλὸ δηλαδὴ κιγκλίδωμα, τὸ ὁποῖο προοδευτικὰ ὑψώνεται καὶ εἶναι γνωστὸ ὡς φράγμα Πρεσβυτερίου, Τέμπλο ἢ καὶ Εἰκονοστάσι (ἀργότερα)… Ἡ κατασκευὴ αὐτὴ δύναται νὰ παραλληλισθεῖ μὲ ἀνάλογα κιγκλιδώματα σὲ ταφικὰ μνημεῖα -καὶ ἰδιαίτερα στοὺς τάφους μαρτύρων- τὰ ὁποῖα εἶχαν ὡς κύριο σκοπὸ ἀφενὸς τὴ διαφύλαξη τῆς ἱερότητος τοῦ χώρου τῶν Μαρτυρίων-Ναῶν, καὶ ἀφετέρου τὴν τοποθέτηση προσκυνηματικῶν ἱερῶν Εἰκόνων (πρβλ. καὶ τὸν ὅρο «Εἰκονοστάσιον», ὁ ὁποῖος βέβαια ἐπικρατεῖ ἀργότερα, 11ος αἰ.).

Ι.Ν. Υψώσεως Τιμίου Σταυρού Δολιανών: Ένα μοναδικό μνημείο αρχιτεκτονικής

 

Του Γρηγόρη Γ. Καλύβα

Σήμερα εορτάζεται η παγκόσμια ύψωση του Τιμίου Σταυρού και η περιοχή μας έχει τη μοναδικότητα να φιλοξενεί στον ορεινό της όγκο, στα Δολιανά Ασπροποτάμου , ένα σπάνιο αρχιτεκτονικό μνημείo.

Τον ναό του Τιμίου Σταυρού ο οποίος αφού πέρασε πολλές δοκιμασίες στο πέρασμα του ιστορικού χρόνου, σήμερα, χάριν των προσπαθειών της Μονής Αγίου Στεφάνου Μετεώρων αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο κοσμώντας όχι μόνο τον Ασπροπόταμο αλλά και τον Ελλαδικό χώρο καθώς είναι μοναδικό στο είδος του Αρχιτεκτόνημα.

Ο ναός του Σταυρού Δολιανών χαρακτηρίζεται από την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική του. Αποτελείται από τον πολύτρουλο και πολύκογχο κυρίως ναό και τον αναστυλωμένο νάρθηκα.

Ο κυρίως ναός έχει κάτοψη τρίκλιτης βασιλικής με τρείς ημικυκλικές αψίδες στην ανατολική πλευρά και τρείς αψίδες, ανά μακρά πλευρά, από τις οποίες οι μεσαίες είναι χοροστάσια.

Ο ναός καλύπτεται με στέγη από πλάκες σχιστόλιθου πάνω από την οποία υψώνονται 12 τρούλοι και τρουλίσκοι κτιστοί.

Στο εσωτερικό του Ιερού Βήματος διαμορφώνεται σύνθρονο και επισκοπικός θρόνος.

Τα στοιχεία που αφορούν στην ιστορία του ναού είναι ελάχιστα, και αυτά που υπάρχουν στοιχειοθετούν την ιστορία του μνημείου από τον 19ο αι. και μετά.

Πρώτη γραπτή αναφορά στο μνημείο γίνεται σε δύο έγγραφα, του 1839 (Φιρμάνι) και 1841 (Απανταχούσα), που αφορούν στην ανακαίνιση και ανοικοδόμηση του ναού.

Ο ναός του Σταυρού, ήταν εξάρτημα της μονής του 1770 (προφορική παράδοση τη χρονολογεί στα 1630), η οποία καταγράφεται ως μονή του Αγίου Νικολάου ενώ σήμερα οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζουν Μονή της Αγίας Ζώνης.

Της μονής αυτής εξάρτημα ήταν ακόμη ένα παρεκκλήσιο, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, που βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση.

Από τα τρία αυτά ιδρύματα, που αποτελούν μετόχια της Ιεράς Μονής Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, σώζεται ακέραιος μόνο ο ναός του Σταυρού ενώ τα άλλα δύο όπως και άλλα μνημεία στα γύρω χωριά καταστράφηκαν το 1943, από σφοδρή επιδρομή των Γερμανών που παρέδωσαν αυτά τα μνημεία στις φλόγες.

Σε τούτο το μνημείο προσέρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο προκειμένου να θαυμάσω τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και να προσκυνήσω σε ένα μνημείο που συμπυκνώνει πολλά στοιχεία μαζί δημιουργώντας μια αρμονία τέτοια που λειτουργεί εξόχως ευεργετικά για το γαλήνεμα της ψυχής, για την αποκάθαρση από την σκληρή καθημερινότητα που σχεδόν δηλητηριάζει τις ψυχές μας, για την μετάπτωση σε μια εντελώς άλλη κατάσταση που το βουητό της έρχεται από το ιστορικό βάθος τούτης της περιοχής .

Εφέτος το προσκύνημα έχει κάποιες διαπιστώσεις που δεν μπορώ να μην αναφέρω καθώς θεωρώ ότι λειτουργούν θετικά όχι μόνο για την προστασία και ανάδειξη του μνημείου αυτού, της λατρείας και αρχιτεκτονικής κάτι που πιστεύω ότι συμβάλλει όχι μόνο στην πρόοδο του Ασπροποτάμου, αλλά και στο σύνολο της περιοχής μας.

Η σημερινή εικόνα που παρουσιάζει το ο ναός, το αρχιτεκτόνημα γενικότερα , με την προέκταση του περιβάλλοντος χώρου, η αρμονική του σύζευξη με το ευρύτερο χώρο, είναι ένα επίτευγμα που οφείλεται στις προσπάθειες που καταβάλει η Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων και η 19η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και ότι κάποια στιγμή θα έχουμε την δυνατότητα να ξαναδούμε το συγκρότημα αυτό στην ολότητά του να παρουσιάζεται μπροστά μας.

Ωστόσο πλέον αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα χάριν αυτών ακριβώς των πρωτοβουλιών παραμένει ένα ακόμα «ζωντανό» στοιχείο στο συνολικό απόθεμα της περιοχής μας.

H Ιερά Μονή Κηπίνας Καλαρρυτών

 

Του Χρήστου Κιντή | Romfea.gr

---

H Mονή Κηπίνας είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου, χτισμένη στο κοίλωμα κατακόρυφου βράχου, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες.

Στέγη του είναι ο συμπαγής βράχος που έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο.

Το μοναστήρι χτίστηκε περί το 1212 μ.Χ. και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το όνομα της οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί.

Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου και από εκεί ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα, οδηγούν στο μοναστήρι.

Κατά την τουρκοκρατία, η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή και οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό ώστε να προστατεύονται από επιδρομές.

Ο μικρός ναός της Μονής είναι γεμάτος με αγιογραφίες του 17ου αιώνα.

Στον πρόναο του καθολικού βρίσκεται μια μεγάλη σπηλιά, μήκους 240 μέτρων, στην οποία κατέφευγαν οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών για να προστατευτούν τον καιρό της Τουρκοκρατίας.

Έτσι «φεύγουν» οι ήρωες, ως άγιοι!

Eυαγόρας Παλληκαρίδης, απαγχονίστηκε στις 13 Μαρτίου 1957 από τους Άγγλους σε ηλικία 18 ετών

Λόγια ήρωα …

«Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος… »

«…Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου…Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
 
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης