Απολυτίκιον Αγίας Ματρώνας της Αομμάτου

 

(Η μνήμη της τιμάται στις 2 Μαίου)
Αδιάσειστον στύλον Ρωσίας όγδοον, την στερουμένην ομμάτων εκ γενετής ευλαβώς ανυμνήσωμεν Ματρώναν την αοίδοιμον, ως σκεύος θείων δωρεών και αγάπης ακραιφνούς προς πάντας εμπεριστάτους βοώντες σκέδασον ζόφον παθών ημων σης χάριτος.
Η γιαγιά της Ρωσσίας. Η αγία Ματρώνα, που γεννήθηκε Αόμματος. Μια σύχρονη οσιακή μορφή της Εκκλησίας μας, που έζησε και τελείωσε την ζωή της στην Ρωσσία. Ένα ζωντανό παράδειγμα της υπομονής και της καρτερίας. Η μορφή της και το χαμόγελό της, δηλώνει την παρουσία της θείας χαρης μέσα της. Ας έχουμε την ευχή της.

Μια ιεραποστολικη προσπαθεια του ΙΔ παρεκκλησιου Αγιου Θεραποντος επισκοπου Κυπρου στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι) προς δοξαν Θεου

«Ψυχή μου, ψυχή μου ανάστα» (ψάλλει ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης)

simonopetriris2

Την Μεγάλη Τεσσαρακοστή τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου στην οποία ψάλλονται κατανυκτικοί ύμνοι. Ένα από τα εκφραστικότερα τροπάρια της ακολουθίας είναι και το προοίμιο του κοντακίου του Ρωμανού του Μελωδού, που συμψάλλεται με τον Μέγα Κανόνα:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις τό τέλος εγγίζει καί μέλλεις θορυβείσθαι· ανάνηψον ούν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών καί τά πάντα πληρών».

Πρόκειται για τον αντιπροσωπευτικότερο ύμνο της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που μας εισαγάγει στην κατάνυξη, στην νήψη, στην άσκηση, στον αληθινό προσανατολισμό διελεύσεως του μεγάλου πελάγους της νηστείας. Μπαίνει στο στόμα κάθε πιστού σαν εγερτήριο σάλπισμα, σαν αφυπνιστικός σεισμός, σαν αποστροφή στην κοιμωμένη και ραθυμούσα ψυχή του. Για μια ακόμα φορά οι υμνογράφοι της Εκκλησίας δια των ύμνων παιδαγωγούν τους πιστούς δίδοντας το στίγμα της εν Χριστώ σωτηρίας και της κατά Χριστόν αγωνιστικής πορείας.

Ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης ψάλλει το κατανυκτικό τροπάριο «Ψυχή μου, ψυχή μου», ήχος πλ του β΄.

http://bitly.com/18NjPDR

Ἀπολυτίκιον, Κοντάκιον καὶ Μεγαλυνάρια Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτου

Ἀπολυτίκιον, Κοντάκιον καὶ Μεγαλυνάρια
Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνακιώτου (+ 14/27 Φεβρουαρίου 1998)

Ποίημα: Γεωργίου Ἀποστολάκη, δικαστοῦ.

Ἀπολυτίκιον
Ἧχος γ΄. Θείας πίστεως.
Τῇ ἀσκήσει σου, ἐν ταπεινώσει, γνῶσιν ἔλαβες, Φωτὸς Ἀκτίστου, ἐντυχὼν τῆς θεώσεως Ὅσιε· τοῦ Ἰωσὴφ ἑλκυσθεὶς γὰρ διδάγμασι, ὑπακοῆς τέκνον τέλειον γέγονας· μεθ’ οὗ πρέσβευε, Κυρίῳ Ἐφραὶμ μακάριε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Τὸν ὁσιώτατον, Ἐφραὶμ ὑμνήσωμεν, ζωὴν ἰσάγγελον τὸν ἐπιδείξαντα, ὑπακοῆς τὸν ἀθλητήν, εὐχῆς τε μονολογίστου, ἄριστον διδάσκαλον, μοναστῶν τὸ ὑπόδειγμα, Σπηλαιώτου ἔκγονον, Ἰωσὴφ γνησιώτατον, πρὸς οὓς ἀναβοήσωμεν πάντες· χαίροις, δυὰς ἡ μακαρία.

Μεγαλυνάρια
Χαίροις, ἡσυχίας ὁ ἐραστής, χαίροις, τῶν δακρύων καὶ εὐχῆς ὁ καθηγητής· χαίροις, ὁ τηρήσας ὑπακοὴν καὶ νῆψιν, Ἐφραὶμ τῶν σὲ τιμώντων, ἀεὶ μνημόνευε.

Βίον σου, ὡς ἄγγελος ἐν σαρκί, ἔσχες ἐν ἀσκήσει, καθαρθείς τε καὶ θεωθείς· ὅθεν νῦν μετέχεις, τῆς ἄνω κληρουχίας, Ἐφραίμ Κατουνακίων, νέον ἀγλάϊσμα.

ΚΥΡΙΕ ΕΚΕΚΡΑΞΑ ΠΡΟΣ ΣΕ – Lord I have cried to You

Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου,
εισάκουσον μου Κύριε.
Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου.
Πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου,
εν τω κεκραγέναι με προς σε.
Εισάκουσόν μου, Κύριε.
Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου. έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή, εισάκουσον μου Κύριε.
Κύριε ἁμαρτάνων οὐ παύομαι, φιλανθρωπίας ἀξιούμενος οὐ γινώσκω, νίκησόν μου τὴν πώρωσιν, μόνε Ἀγαθέ, καὶ ἐλέησόν με. Κύριε, καὶ τὸν φόβον σου πτοοῦμαι, καὶ τὸ πονηρὸν ποιεῖν οὐ παύομαι, τίς ἐν δικαστηρίῳ τὸν δικαστὴν οὐ πτοεῖται; ἢ τὶς ἰαθῆναι βουλόμενος, τὸν ἰατρὸν παροργίζει ὡς κᾀγώ;
Μακρόθυμε Κύριε, ἐπὶ τῇ ἀσθενείᾳ μου σπλαγχνίσθητι, καὶ ἐλέησόν με. Οἴμοι! τὶ ὁμοιώθην ἐγώ, τῇ ἀκάρπῳ συκῇ, καὶ πτοοῦμαι τὴν κατάραν σὺν τῇ ἐκκοπῇ, ἀλλ’ ἐπουράνιε γεωργὲ Χριστὲ ὁ Θεός, τὴν χερσωθεῖσάν μου ψυχήν, καρποφόρον ἀνάδειξον, καὶ ὡς τὸν ἄσωτον Υἱόν, δέξαι με καὶ ἐλέησόν με. Τὰ πλήθη τῶν πταισμάτων μου πάριδε Κύριε, ὁ ἐκ Παρθένου τεχθείς, καὶ πάσας ἐξάλειψον τὰς ἀνομίας μου, λογισμόν μοι παρέχων ἐπιστροφῆς, ὡς μόνος φιλάνθρωπος, δέομαι καὶ ἐλέησόν με.

Ἐλέησόν με ὁ Θεός-Ψαλμός ν’ (50)

 

ΨΑΛΛΕΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστιν διὰ παντός. Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε. Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέν με ἡ μήτηρ μου. Ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι. Ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς με ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστεᾶ τεταπεινωμένα. Ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου καὶ τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιόν μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήρισόν με. Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέψουσιν. Ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξ ουθενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ιερουσαλημ. Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν Σου μόσχους.