Η δεύτερη γενεαλογία

propatores

             Τα Ευαγγέλια καταγράφουν τη γενεαλογία του Χριστού, τη σειρά των γενεών που προηγήθηκαν της κατά σάρκα γεννήσεώς Του. Μετά τον θάνατο και την Ανάστασή Του όμως άρχισε μια δεύτερη γενεαλογία, των απογόνων Του κατά το πνεύμα. Αυτή είναι η γενεά όλων, όσοι αγάπησαν την ταπεινή επιφάνεια του Χριστού και έκαναν χώρο γι’ Αυτόν, ελκύοντάς Τον να γεννηθεί στις καρδιές τους. Χάραξαν την εικόνα του Κυρίου στα βάθη της καρδιάς τους και έτσι αναγεννήθηκαν μέσα στη δόξα της ατελεύτητης Βασιλείας Του.

Αρχιμανδρ. Ζαχαρία «Πιστοί στη Διαθήκη της Αγάπης»

Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδίας σου

Ιησούς( Αγ.  Νικοδήμου του Αγιορείτη)

Με άλλο τρόπο δεν μπορεί ο άνθρωπος να φυλάξει την πρώτη και μεγάλη εντολή, δηλαδή το «να αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη τη ψυχή σου και με όλη τη δύναμή  σου και με όλη τη διάνοιά σου», καθώς μας προστάζει ο Κύριος (Λουκ. 3, 27), παρά με το μέσον της νοεράς προσευχής.

Νοερά και καρδιακή προσευχή, κατά τους Αγίους Πατέρες που ονομάζονται Νηπτικοί, είναι κυρίως το να συμμαζεύει ο άνθρωπος το νου του μέσα στην καρδιά του, και χωρίς να λαλεί με το στόμα, αλλά μόνο με τον «ενδιάθετο λόγο», ο οποίος λαλείται μέσα στην καρδιά, να λέγει τη σύντομη αυτή και μονολόγιστη προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», κρατώντας και λίγο την αναπνοή.

Έτσι μέσα στα ίδια τα βάθη της καρδιάς του επικαλείται το πανάγιο όνομα του Κυρίου, ζητεί με επιμονή το έλεός Του προσέχοντας αποκλειστικά και μόνο στα λόγια της προσευχής και τίποτε άλλο δεν δέχεται ούτε από μέσα ούτε απ’ έξω, διατηρώντας τη διάνοιά του εντελώς ασχημάτιστη, χωρίς καμία εικόνα. Την δε αφορμή και το περιεχόμενο αυτής της εργασίας την πήραν όσοι ασχολούνται μ’ αυτήν από την ίδια τη διδασκαλία του Κυρίου, ο οποίος σε κάποιο σημείο λέγει: «Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας» (Λουκ. 17, 21), και σε κάποιο άλλο: «Υποκριτή, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πίατου, για να γίνει και το εξωτερικό  καθαρό» (Ματθ. 23,  26).

Και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «γι’ αυτό γονατίζω, μπροστά στον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και παρακαλώ να  ενισχύει πλουσιοπάροχα και δυναμικά με το Πνεύμα του, τον  εσωτερικό σας άνθρωπο, να   κατοικήσει ο Χριστός στις καρδιές σας με την πίστη» (Εφεσ. 3, 14).

Τί σαφέστερο θα μπορούσε να υπάρχει από αυτή τη μαρτυρία; Ότι τούτο είναι απαραίτητο, το διδάσκει το Πνεύμα το Άγιο σε κάθε ευσεβή και σε μύριες όσες άλλες σελίδες της Νέας Γραφής, όπως μπορούν να διαπιστώσουν όσοι τις ερευνούν προσεκτικά.

Από αυτή την πνευματική και επιστημονική εργασία, όταν συνοδεύεται από την όσο το δυνατόν ακριβέστερη πραγματοποίηση των αρετών, από την θέρμη που δημιουργείται στη καρδιά και από την πνευματική ενέργεια που ακολουθεί την επίκληση του Παναγίου ονόματος, καταστρέφονται τα πάθη  ο νους και η καρδιά σιγά-σιγά καθαρίζονται και ενώνονται μεταξύ τους, οπότε οι σωστικές εντολές κατορθώνονται ευκολότερα… Και για να ειπώ με συντομία, με αυτόν τον τρόπο μπορούμε γρηγορότερα να επανέλθουμε στην τελεία χάρη του Πνεύματος που μας δόθηκε στην αρχή, η οποία υπάρχει μέσα μας, αλλά σαν την σπίθα που κρύβεται στη στάχτη έχει καταχωθεί κι αυτή μέσα στα πάθη, και να την δούμε να λάμπει δυνατά και να φωτίζει το νου μας και στη συνέχεια να τελειωθούμε και να θεωθούμε με τον κατάλληλο τρόπο.

Εάν δε κάποτε μερικοί ξέφυγαν λίγο, τί το θαυμαστό; Αυτό το έπαθαν τις περισσότερες φορές από οίηση (υπερηφάνεια), όπως λέγει ο Σιναΐτης Γρηγόριος. Εγώ νομίζω ότι το κύριο αίτιο της παρεκτροπής τους είναι το ότι δεν ακολούθησαν με ακρίβεια τη διδασκαλία των Πατέρων για την εργασία αυτή· δεν ευθύνεται η ίδια η εργασία.

Επειδή αυτή είναι αγία και με αυτήν παρακαλούμε να απαλλαγούμε από όλη την πλάνη· επειδή και η εντολή του Θεού η οποία οδηγεί στη ζωή, όπως λέει ο Παύλος, «βρέθηκε να κοστίσει σε μερικούς τον θάνατο, αυτό όμως δεν έγινε εξαιτίας της εντολής. Και πώς να γίνει, αφού αυτή είναι αγία και δίκαιη και αληθινή;» (Ρωμ. 7, 10-12). Αλλά έγινε εξαιτίας της μοχθηρίας εκείνων που την έπραξαν κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας. Τί λοιπόν να κάνουμε; Να καταδικάσουμε τη θεία εντολή για την αμαρτία μερικών; Και να παραμελήσουμε μία τέτοια σωτηριώδη εργασία εξαιτίας της παρεκκλίσεως μερικών; Με κανένα τρόπο. Ούτε εκείνη, ούτε αυτή. Αλλά μάλλον έχοντας θάρρος σ’ Εκείνον που είπε «Εγώ είμαι η οδός,  η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6) με πολλή ταπεινοφροσύνη και πενθική διάθεση ας επιχειρήσουμε το έργο. Γιατί όταν κάποιος είναι απαλλαγμένος από την οίηση και την ανθρωπαρέσκεια, ακόμη κι αν ολόκληρη η στρατιά των δαιμόνων συγκρουστεί μαζί του, ούτε να τον πλησιάσει δεν θα μπορέσει, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων.

Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδίας σου· ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου· και ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι τρεις μεγάλες εκείνες και θεολογικές αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η ψυχή η οποία αγαπά τον Ιησού, επειδή ο Ιησούς είναι στους ουρανούς και δεν είναι ορατός, ώστε να τον βλέπει και να τον απολαμβάνει, με άλλο τρόπο δεν μπορεί να παρηγορεί την αγάπη της προς Αυτόν παρεκτός με την συνεχή ενθύμηση του αγίου Του ονόματος, με το να βοά πάντοτε με αγάπη και δάκρυα και πόνο καρδιάς: Ιησού μου, Ιησού μου αγαπημένε!

(«Ο κόσμος της Προσευχής», εκδ. Κάλαμος)

Λευκά άνθη ελπίδας (Mητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου)

  Κάποιος νέος, παντρεμένος με τρία παιδιά,   έκανε ένα έγκλημα και βρέθηκε στη φυλακή. Η ποινή του, ισόβια δεσμά. Εκεί, στη φυλακή, κατάλαβε το λάθος του. Χτύπησε το στήθος του και είπε:

«Συχώρεσέ με Θεέ μου. Τι μου χρώσταγε αυτή η γυναίκα, να μείνει στα 25 της έρημη με τρία παιδάκια πεντάρφανα. Πως θα ζήσουν;»

Άλλαξε τακτική και άρχισε να ζει στη φυλακή ήσυχα και ήρεμα. Μια μέρα, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του:

«Είμαι καταδικασμένος σε ισόβια. Μην ασχολείσαι με μένα. Εδώ θα πεθάνω και όπου θέλουν ας με πετάξουν. Κύτταξε τον εαυτό σου και τα παιδιά».

Περίμενε, αλλά απάντηση δεν πήρε.

Μετά 30 χρόνια, με ενέργειες του Διευθυντή πήρε χάρη. Όταν του το ανήγγειλαν είπε:

-Τι να την κάνω; Που να πάω; Τώρα πια γέρασα.

Γράφει λοιπόν άλλο γράμμα στη γυναίκα του. Της λέει:

«Μου δόθηκε χάρη. Είμαι ελεύθερος. Δεν έχω κανέναν στον κόσμο. Όλη μου την ζωή την πέρασα κάνοντας την σκέψη τι κακό έκανα σε σένα και στα παιδιά. Δεν τολμώ να φαντασθώ ότι με θέλετε. Αλλά δεν ξέρω και που αλλού να πάω.

Σε παρακαλώ, αν με θέλετε κοντά σας, κρέμασε στο δένδρο που είναι έξω από το χωριό, στο τάδε σημείο, ένα άσπρο μαντήλι. Θα περάσω από κει. Αν δω το μαντήλι, θα έρθω στο σπίτι. Διαφορετικά θα κάνω μεταβολή. Θα πάω, όπου με οδηγήσει ο Θεός».

Ήρθε η ώρα και πλησίασε στο χωριό με πόδια που έτρεμαν και η καρδιά του έσπαζε από αγωνία. Όταν έφτασε κοντά, βλέπει το δένδρο νάναι γεμάτο άσπρα μανδήλια. Σαν να ήταν φορτωμένο με άσπρα λουλούδια.

Πήρε θάρρος και τράβηξε για το σπίτι.

Όταν πλησίασε είδε την γυναίκα του, που και αυτή είχε ασπρίσει και τρεις λεβέντες να τρέχουν και να τον αγκαλιάζουν. Η ψυχή του γέμισε χαρά και ειρήνη.

Πόσο τον κατανοούμε!

Μα η αγάπη η δική μας, και η συγχώρηση η δική μας, δεν είναι τίποτε μπροστά στην αγάπη του Επουράνιου Πατέρα μας.

Και αν η γυναίκα γέμισε το δένδρο με άσπρα μανδήλια, για να του πουν «σε περιμένομε», ο Χριστός γέμισε όλο τον κόσμο με μαντήλια, που μας θυμίζουν ότι μας προσκαλεί να γυρίσομε στο σπίτι του.

Τα μαντήλια είναι: οι Εκκλησίες, οι εικόνες, οι άγιοι, ο λόγος του. Που μας φωνάζουν:

-Σκέψου και πάρε την απόφαση:

«Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Η θέση μου είναι κοντά του».

Ζωή χωρίς τον Πατέρα μας, δεν πρέπει ούτε να την διανοούμαστε ούτε να την καταλαβαίνομε.

Να μας φωτίσει ο Κύριος να εμβαθύνομε στο ωραίο και βαθύ νόημα της παραβολής του ασώτου υιού.

Να θυμόμαστε, ότι και μεις κάποια στιγμή στη ζωή μας καταφρονήσαμε και υποτιμήσαμε το θέλημα του Θεού. Και αν μας άφηνε να κολλήσομε σ’ αυτή την κατάσταση, θα είμαστε για την απώλεια, για την καταστροφή. Μόνοι μας πάμε στα σκουπίδια της αιωνιότητος χωρίς την πίστη στο Θεό.

Ας παρακαλέσομε τον Κύριο να μας συνετίζει και να γεμίζει τη ζωή μας με την παρουσία Του. Αμήν.

Τι κάνει η αγάπη και η πρόνοια του Θεού

Γέρων Πορφύριος  Τα χρόνια μετά τον πόλεμο ήταν πολύ δύσκολα και οι άνθρωποι αγωνιούσαν, για να ζήσουν. Εγώ, όπως σας είπα, την εποχή εκείνη ήμουν στην Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά θυμάμαι από τα χρόνια εκείνα. Ακούστε ένα από αυτά. Η Έφη ήταν δεκαεφτά χρονών και έμενε με τους γονείς της και τον αδελφό της στο Μπογιάτι. Είχαν ένα περιβόλι με κηπευτικά και τα πουλούσαν. Ένα βράδυ η μητέρα της Έφης την έστειλε σε ένα μαγαζάκι εκεί κοντά, να αγοράσει πετρέλαιο για την λάμπα. Σημειώστε ότι τότε δεν είχαν ρεύμα. Επιστρέφοντας προς το σπίτι η Έφη συναντάει στο δρόμο ένα αγόρι, συμμαθητή της. Μιλούσαν για τα μαθήματα. Το σημείο όμως που είχαν σταματήσει βρισκόταν έξω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Την στιγμή εκείνη πέρασε ο αδελφός της Έφης και τους είδε να κουβεντιάζουν. Τους παρεξήγησε, γιατί πίστεψε ότι πονηρά κουβεντιάζουν και το είπε στην μητέρα τους. – Η Έφη μας ντροπιάζει, είπε, κουβεντιάζει στο δρόμο με ένα αγόρι. Συνέχεια

Ο Σταυρός στην αθωότητα και στην ενοχή .(Του Πρωτοπρ. Δημητρίου Στανιλοάε, Καθηγητή της Θεολ. Σχολής Βουκουρεστίου)

H Σταύρωση Κανείς από μας δεν μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στη θέση του Χριστού που είναι μια κατάσταση ολοκληρωτικής καθαρότητας, έχοντας τη μοναδική ικανότητα του «αίρειν τον σταυρόν» χωρίς οποιαδήποτε προσωπική αμαρτία. Μόνον ο Χριστός γνώρισε την κατάσταση αυτή, μόνον σ’ Αυτόν είναι ο σταυρός πραγματικά «δύναμις Θεού», όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. Α΄ 18). Μόνον  σ’ Αυτόν ο σταυρός έχει τη δύναμη να ξεριζώνει το κακό από τις ρίζες του. Σε μας, η καθαρότητα είναι πάντοτε αναμεμιγμένη με την ακαθαρσία, η αθωότητα με την ενοχή, κι ο σταυρός έρχεται σε μας κατά κύριο λόγο από τα λάθη μας, λόγω των αμαρτιών μας και της παρουσίας της ακαθαρσίας μέσα στην καθαρότητα που μας δίνει ο Θεός. Έρχεται επίσης σε μας διά της ευθύνης με την οποία πολεμούμε χάριν των πλησίον μας, ώστε να τους φέρουμε κι αυτούς σε πιο αληθινές πεποιθήσεις. Και υποφέρουμε κατά τον αγώνα για τη δική μας αύξηση στην τελειότητα, ενώ ο Χριστός υπέφερε αποκλειστικά για τους άλλους, για την τελειότητα και τη σωτηρία τους. Συνέχεια

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου

    Όταν ρώτησαν το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς… Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ’ όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές…

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.

7.Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους…»

Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι»

«Κύριε, βλέπεις ότι θέλω να προσευχηθώ ενώπιον Σου με καθαρό νου, αλλά οι δαίμονες με εμποδίζουν. Πες μου τί πρέπει να κάνω για να απομακρυνθούν από μένα». Και έλαβα μέσα στην ψυχή μου αυτή την απάντηση από τον Κύριο: Οι υπερήφανοι υποφέρουν πάντα από τους δαίμονες».

Εγώ είπα: «Κύριε, Εσύ είσαι ελεήμων, η ψυχή μου Σε γνωρίζει· πες μου τι πρέπει να κάνω για να ταπεινωθεί η ψυχή μου». Και ο Κύριος απάντησε στα μύχια της ψυχής μου: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

Τη μετάνοια ως δρόμο πού οδηγεί στην ταπείνωση ο άγιος Σιλουανός την έζησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, στον υψηλότερο βαθμό έντασης, ακολουθώντας την εντολή του Χριστού:  Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι. Δύσκολη κουβέντα!  Δυνατή, μαχητική, μα συγχρόνως και δύσκολη. Για να την κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος, θα πρέπει να βρεθούμε κι εμείς σε μία ανάλογη πνευματική κατάσταση με εκείνη του  Σιλουανού. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να την προσεγγίσει παρά μόνο με προσοχή, αποποιούμενος τη σοφία αυτού του κόσμου, προκειμένου να αφήσει τόπο στη σοφία του Πνεύματος, πού είναι άλλης τάξεως και λογικής.

Σταχυολογήματα από τις διδαχές του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου


“Αν ένας λαός ή μία πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό”.

Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ’ αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρις του Θεού.

* Αφόρητη είναι η ζωή χωρίς αγάπη για τον Θεό. Σκότος και ανία για την ψυχή. Όταν όμως έλθει η αγάπη, τότε είναι αδύνατο να περιγραφεί η χαρά της ψυχής.

* Όποιος γνώρισε την αγάπη του Θεού, αυτός αγαπά όλον τον κόσμο και ποτέ δεν μεμψιμοιρεί, γιατί η πρόσκαιρη θλίψη για τον Θεό προκαλεί αιώνια χαρά.

* Ας ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, και ο Κύριος θα δώσει να γνωρίσουμε την δύναμη της προσευχής του Ιησού.

* Ψυχή που αγαπά τον Κύριο δεν μπορεί να μην προσεύχεται, γιατί την έλκει προς Αυτόν η χάρη που εδοκίμασε στην προσευχή. Συνέχεια

Για τους Αγίους (από τις προσωπικές σημειώσεις του Αγίου Σιλουανού)

 

«Εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ, τους δε δοξάζοντάς με δοξάσω», λέγει ο Κύριος.

Ο Θεός δοξάζεται με τους Αγίους του και οι Άγιοι δοξάζονται από το Θεό.

Η δόξα που δίνει ο Θεός στους Αγίους είναι τόσο μεγάλη, που, αν έβλεπαν οι άνθρωποι τον Άγιο όπως είναι, από την ευλάβεια και τον φόβο θα έπεφταν καταγής, γιατί ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τη δόξα της ουράνιας εμφανίσεως.

Μην θαυμάζετε γι αυτό. Ο Κύριος αγάπησε τόσο πολύ το πλάσμα Του, ώστε έδωσε το Άγιο Πνεύμα με αφθονία στον άνθρωπο και με το Άγιο Πνεύμα ο άνθρωπος έγινε όμοιος με το Θεό.

Γιατί, λοιπόν, αγαπά ο Κύριος τόσο τον άνθρωπο; Γιατί είναι η Αυτοαγάπη και η αγάπη αυτή γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.

Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ο άνθρωπος τον Κύριο, το Δημιουργό του, και το Άγιο Πνεύμα γεμίζει με τη χάρη Του όλο τον άνθρωπο: και την ψυχή και το νου και το σώμα.

Ο Κύριος έδωσε στους Αγίους τη χάρη Του κι εκείνοι Τον αγάπησαν και προσκολλήθηκαν ολοκληρωτικά σ Αυτόν , γιατί η γλυκύτητα της αγάπης του Θεού υπερνικά την αγάπη για τον κόσμο και την ομορφιά του.

Κι αν έτσι γίνεται στη γη, τότε στον ουρανό οι Άγιοι είναι ακόμα πιο πολύ ενωμένοι με τον Κύριο με την αγάπη. Κι η αγάπη αυτή είναι ανείπωτα γλυκιά και εκχύνεται από το Άγιο Πνεύμα κι όλες οι επουράνιες δυνάμεις μ’ αυτήν τρέφονται.

Ο Θεός είναι αγάπη και το Άγιο πνεύμα στους Αγίους είναι αγάπη.

Με το Άγιο Πνεύμα γνωρίζεται ο Κύριος. Με το Άγιο Πνεύμα μεγαλύνεται ο Κύριος στους ουρανούς. Με το Άγιο Πνεύμα δοξάζουν οι Άγιοι τον Θεό και με το Άγιο Πνεύμα δοξάζει ο Κύριος τους Αγίους και αυτή η δόξα δεν έχει τέλος.

Σε πολλούς φαίνεται πως οι Άγιοι είναι μακριά μας. Αλλά μακριά είναι από εκείνους που οι ίδιοι απομακρύνθηκαν, ενώ είναι πολύ κοντά σ εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού κι έχουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Στους ουρανούς τα πάντα ζουν και κινούνται από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό ζει στην εκκλησία μας, Αυτό ενεργεί στα μυστήρια, Αυτό πνέει στην Αγία γραφή, Αυτό ζει στις ψυχές των πιστών. Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πάντες και γι αυτό οι Άγιοι είναι κοντά μας. Κι όταν προσευχόμαστε σ’ αυτούς τότε ακούνε αυτοί με το Άγιο Πνεύμα τις προσευχές κι οι ψυχές μας αισθάνονται την πρεσβεία τους για χάρη μας.

Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, που μας χάρισε ο Κύριος ζωή με το Άγιο Πνεύμα και ευφραίνονται οι ψυχές μας. Πρέπει όμως να φυλάμε με σύνεση το Άγιο Πνεύμα, γιατί αρκεί κι ένας άσκοπος λογισμός για να εγκαταλείψει την ψυχή, και τότε στερούμαστε την αγάπη του Θεού, εξαφανίζεται η παρρησία από την προσευχή, χάνεται και η σίγουρη ελπίδα πως θα λάβουμε αυτό που επιζητούμε.

Οι Άγιοι ζουν σ’ άλλο κόσμο κι εκεί βλέπουν με το Άγιο Πνεύμα τη θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο Άγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή και τα έργα μας . Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας. Ζώντας στη γη διδάχθηκαν την αγάπη του Θεού από το Άγιο Πνεύμα. Κι όποιος απέκτησε στη γη την αγάπη διαβαίνει μαζί της στην αιώνια ζωή στη Βασιλεία των Ουρανών, όπου η αγάπη αυξάνει ωσότου γίνει τέλεια. Κι αν στη γη η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει τον αδελφό, πολύ περισσότερο στους ουρανούς οι Άγιοι δεν μας λησμονούν και δέονται για μας.

Ο Κύριος χάρισε το Άγιο Πνεύμα στους Αγίους κι αυτοί μας αγαπούν με το Άγιο Πνεύμα. Οι ψυχές των Αγίων γνωρίζουν τον Κύριο και την αγαθότητά Του για τον άνθρωπο, γι’ αυτό και καίγονται πνευματικά από αγάπη για το λαό. Όσο ζούσαν στη γη δεν μπορούσαν να ακούσουν να γίνεται λόγος για αμαρτωλό άνθρωπο, χωρίς πόνο στην καρδιά, κι έχυναν δάκρυα στην προσευχή τους γι αυτούς. Το Άγιο Πνεύμα τους εξέλεξε για να προσεύχονται για όλο τον κόσμο και τους έδωσε πηγές δακρύων. Το Άγιο Πνεύμα σκορπίζει στους εκλεκτούς του τόσο μεγάλη αγάπη, ώστε οι ψυχές καίγονται από την επιθυμία να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να δουν την δόξα του Κυρίου.

Οι Άγιοι περιβάλλουν με το Άγιο Πνεύμα, με την αγάπη τους όλο τον κόσμο. Βλέπουν και ξέρουν πως αποκάνομε από τις θλίψεις, πως ξεράθηκαν οι καρδιές μας, πως παρέλυσε η ακηδία τις ψυχές μας και γι αυτό μεσιτεύουν ακατάπαυστα στο Θεό για μας.

Οι Άγιοι χαίρονται για τη μετάνοιά μας και στενοχωριούνται όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον Θεό κι εξομοιώνονται έτσι με τα άλογα ζώα. Λυπούνται γιατί γνωρίζουν πως οι άνθρωποι ζουν στην γη χωρίς να ξέρουν πως, αν αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, θα υπήρχε ελευθερία από την αμαρτία. Κι όπου δεν υπάρχει αμαρτία εκεί υπάρχει χαρά και αγαλλίαση που δίνει το άγιο Πνεύμα, κι έτσι όπου και να στραφεί το βλέμμα, τα πάντα είναι αγαπημένα και η ψυχή απορεί και αναρωτιέται «γιατί νοιώθω τόσο καλά», και δοξολογεί το Θεό.

Να επικαλείστε με πίστη τη Θεοτόκο και τους Αγίους. Αυτοί ακούνε τις προσευχές μας και ξέρουν και τους διαλογισμούς μας

Και μη θαυμάζετε γι αυτό . Όλος ο ουρανός των Αγίων ζει με το Άγιο Πνεύμα και τίποτα δεν είναι κρυφό σ όλο τον κόσμο για το Άγιο Πνεύμα. Εγώ δεν καταλάβαινα πιο πριν πώς οι ουρανοπολίτες Άγιοι μπορούν να βλέπουν τη ζωή μας. Όταν όμως με ήλεγξε η Κυρία Θεοτόκος για τις αμαρτίες μου, το έμαθα πως οι άγιοί μας βλέπουν με το Άγιο Πνεύμα και γνωρίζουν όλη τη ζωή μας.

Οι άγιοι ακούνε τις προσευχές μας και έχουν από το Θεό τη δύναμη να μας βοηθούν. Αυτό είναι γνωστό σ όλο το γένος των χριστιανών.

Ο πάτερ Ρωμανός, ο γιος του πάτερ Δοσίθεου, μου διηγιόταν πως όταν ήταν ακόμα στον κόσμο πολύ νέος , έτυχε να διαβεί σε εποχή χειμώνα τον ποταμό Δον. Ξαφνικά ράγισαν οι πάγοι του ποταμού και το άλογό του έπεσε μέσα στην τρύπα που άνοιξε και σε λίγο όλο το έλκηθρο και το άλογο βυθίζονταν στους πάγους. Αυτός, μικρό παιδί τότε, φώναξε: «Άγιε Νικόλα βοήθησέ με να σύρω έξω το έλκηθρο» και τραβώντας τα χαλινάρια είδε αμέσως έλκηθρο και άλογο έξω από τους πάγους.

Κι ο πάτερ Ματθαίος που ήταν συγχωριανός μου, όταν ήταν παιδί έβοσκε, σαν τον προφήτη Δαυίδ, τα πρόβατα του πατέρα του. Ο ίδιος είχε ανάστημα ίσα με πρόβατο. Ο μεγαλύτερος αδελφός του εργαζόταν στην άλλη άκρη του κάμπου. Ξαφνικά βλέπει να ορμούν λύκοι καταπάνω στον Μίσα- έτσι ονομαζόταν ο πάτερ Ματθαίος κατά κόσμον – κι ο μικρός Μίσα άφησε κραυγή: «Άγιε Νικόλα, βοήθα με» και μόλις φώναξε οι λύκοι γύρισαν πίσω και δεν έκαναν ούτε σ’ αυτόν κακό ούτε στα πρόβατα. Και για πολύν καιρό γελούσαν οι κάτοικοι του χωριού μας κι έλεγαν: «Ο Μίσα τρόμαξε φοβερά από τους λύκους αλλά ο Άγιος Νικόλας τον γλίτωσε». Κι όλοι μας ξέρουμε πλήθος περιπτώσεων που οι Άγιοι έρχονται παρευθύς να βοηθήσουν. Απ’ αυτά είναι λοιπόν φανερό πως ακούγονται οι προσευχές μας στους ουρανούς.

Οι Άγιοι ήταν άνθρωποι όμοιοι με μας. Πολλοί απ αυτούς είχαν μεγάλες αμαρτίες αλλά με τη μετάνοια πέτυχαν την Ουράνια Βασιλεία. Κι όλοι όσοι έρχονται σ’ αυτήν, με τη μετάνοια έρχονται που μας χάρισε ο Ελεήμων Κύριος με τα πάθη Του.

Όλοι οι άγιοι ζουν στην βασιλεία των Ουρανών, εκεί που είναι ο Κύριος και η Πανάχραντη Μητέρα Του. Εκεί είναι οι Άγιοι Προπάτορες και Πατριάρχες, που κράτησαν με ανδρεία την πίστη τους. Εκεί είναι οι Προφήτες , που έλαβαν Πνεύμα Άγιο και με το λόγο τους καλούσαν το λαό προς το Θεό. Εκεί είναι οι Άγιοι Απόστολοι, που πέθαναν για το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Εκεί βρίσκονται οι μάρτυρες που έδωσαν με χαρά τη ζωή τους από την αγάπη για τον Χριστό. Εκεί είναι οι Άγιοι Ιεράρχες, μιμητές του Κυρίου, που βάσταξαν τα βάρη των πνευματικών τους προβάτων. Εκεί είναι οι όσιοι ασκητές και οι κατά Χριστόν σαλοί, που νίκησαν με την άσκηση τον κόσμο. Εκεί βρίσκονται όλοι οι Δίκαιοι, όσοι τήρησαν τις εντολές του Θεού και κατανίκησαν τα πάθη.

Προς τα εκεί, σ’ εκείνη τη θεσπέσια Αγία Σύναξη, που συγκάλεσε το Άγιο Πνεύμα , ελκύεται η ψυχή μου. Αλλά αλίμονο σε μένα! Αφού δεν έχω ταπείνωση, ο Κύριος δεν μου δίνει δύναμη για την άθληση. Και το ασθενικό μου πνεύμα σβήνει σαν μικρό κερί, ενώ το πνεύμα των Αγίων έκαιγε σαν φλόγα φωτιάς, κι όχι μόνο δεν το έσβηνε ο άνεμος των πειρασμών αλλά άναβε ακόμη περισσότερο. Περπατούσαν στη γη και τα χέρια τους εργάζονταν, αλλά το πνεύμα τους έμενε πάντα κοντά στο Θεό κι ο νους τους δεν ήθελε ν αποσπασθεί από τη μνήμη του Θεού. Για χάρη της αγάπης του Θεού υπέμειναν όλες τις θλίψεις στη γη και δεν φοβόνταν κανένα πόνο, κι έτσι δόξαζαν τον Κύριο. Γι αυτό κι ο Κύριος τους αγάπησε και τους δόξασε και τους χάρισε την αιώνια βασιλεία Του.

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρόνιου Σαχάρωφ, “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”