Αυτό που μας λείπει

Είναι πολλά για τον Χριστό πού δεν ξέρουμε.

Καθημερινά διαπιστώνω την ανεπάρκεια όχι μόνον γνώσεων αλλά και εμπειρίας του Θεού. Αυτό που νομίζω πώς λείπει είναι η δεκτικότητα, πού γεννάει η άκρα ταπείνωση και αφιέρωση στο θέλημα Του, αφιέρωση όλης της ύπαρξης.

Στενοχωριέμαι όταν κι εγώ ο ίδιος, αλλά και οι περισσότεροι από εμάς τους κληρικούς, εξαντλούμαστε σε έναν διδακτισμό, σε νεωτερισμούς, σε εντυπωσιασμό συναισθημάτων.

Κανένας μας σχεδόν δεν εκφεύγει γιατί όλοι μας ζητάμε σαν ποιμένες αποδοχή. Βέβαια, κάποιοι άλλοι το έχουν κάνει και βιοπορισμό και καριέρα. Είναι και αυτές οι πολιτικές εντός και παρά την εκκλησία. Και οι αποδέκτες επίσης όχι απλά δεν έχουν κρίση, αλλά δεν θέλουν να έχουν κρίση. 

Συνεπώς, δεν θέλουμε γνωριμία με τον Χριστό, θέλουμε μια θρησκευτική πορεία μέσα στην εκκλησία ή παρά την εκκλησία πού να μας παρέχει μία ασφάλεια. 

Γι αυτό και προσωπικά δεν δηλώνω αφοσίωση ή εντυπωσιασμό σε κανέναν, πρόσωπο ή ρεύμα. Και ακόμα περισσότερο εμπιστοσύνη. Ούτε στον απαίδευτο εαυτό μου, πού στο κατω κάτω υποχρεούμαι να τον γνωρίζω και να συμβιώσουμε για πολλά ή λίγα χρόνια εδώ κάτω στην γη. 

Με λίγα λόγια όλοι μιλάμε για τον Χριστό, όλοι θέλουμε να δείχνουμε τον Χριστό, αλλά στο τέλος ούτε τον Χριστό γνωρίζουμε και δείχνουμε τον εαυτό μας. 

Αυτό πού λείπει είναι η αγιότητα, με όλη την παραδοσιακή και εκκλησιαστική της έννοια. 

Η αγιότητα αποψιλωμένη από θρησκεία και απόψεις. Το να ΕΙΣΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2015/06/blog-post_21.html#ixzz3e0x6Tnzh

Ο άγνωστος ερημίτης († 1855)

*Άλλο ένα από τα μυρίπνοα άνθη της αγιορείτικης ερήμου, που έζησε εν πτωχεία, στην αφάνεια και την νοερά προσευχή.

-Σύμφωνα με την διήγηση του κτήτορα της σκήτης των Μολδαβών, π.Νήφωνα, αυτός ο δούλος του Θεού ζούσε σε μια σπηλιά όχι μακριά απ’την σπηλιά του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου. Για το πόσα χρόνια έζησε εκεί, πως ονομαζόταν, δεν έχουμε πληροφορίες.

Η ζωή του απέβλεπε στην τελεία πτωχεία, γι’αυτό δεν είχε τίποτα πάνω στο σώμα του, ούτε στην σπηλιά. Ήταν ξυπόλητος χωρίς μανδύα και ντυνόταν με κουρελιασμένα ράσα. Κάποτε αυτό το μέρος το επισκέφθηκαν δύο μοναχοί από την Μολδαβική σκήτη. Είχαν χάσει το δρόμο και βρέθηκαν στην σπηλιά αυτού του ερημίτου μοναχού. Εκείνος στα χέρια του κρατούσε μικρό ψαλτήρι το οποίο διάβαζε, όταν διέκοπτε τη νοερά προσευχή. Στην συζήτηση με τους μοναχούς είπε, ότι φοβάται να μην γίνει κατάκριτος για τα υλικά πράγματα που έχει, γιατί δεν έχει ελευθερωθεί ακόμα από τα γήϊνα και ότι έχει και αυτό το ψαλτήρι, γι’αυτό τους παρακαλεί να το πάρουν μαζί τους.

Προείδε ακόμα και τον θάνατό του και έτσι πήγε στον π.Νήφωνα, ο οποίος τότε ζούσε σε κατάλυμα που βρισκόταν κοντά στην σπηλιά του οσίου Αθανασίου, στη Βίγλα, και τον παρακάλεσε να του τελέσει την Θεία Λειτουργία και να τον κοινωνήσει λέγοντάς του: «Πλησιάζει η έξοδός μου!».

Ο π.Νήφων συμφώνησε και μαζί ξεκίνησαν για την εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου, όπου και ετέλεσε την Λειτουργία και τον κοινώνησε. Όταν ο ερημίτης προσκυνούσε τις εικόνες πριν την Θ.Κοινωνία, έκλαιγε αδιάκοπα. Μετά την ακολουθία ο π.Νήφων του πρότεινε να φάνε μαζί, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε, ευχαρίστησε για την προσφορά και έφυγε σιγοψάλλοντας προσευχές. Δεν πρόλαβε να φτάσει στην σπηλιά του και πέθανε στο δρόμο. Ήταν όπως έδειχνε, περίπου σαράντα ως πενήντα ετών. Αυτό το περιστατικό συνέβη το έτος 1855.

από το βιβλίο: «Άγνωστες Οσιακές Μορφές Αγιορειτών του 19ου Αιώνα» (απόδοση υπό Αλεξίου Παναγοπούλου – Εκδόσεις Τήνος 1994)

ΔΟΧΕΙΑΡΙΤΕΣ – ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΟ π ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ και ΦΙΛΟΘΕΟΣ

Μια κρέπα με μπισκότο για τον θάνατο…

Σήμερα έκανες την πιο πνευματική πράξη της ζωής σου. Μόλις έμαθες τα νέα για την πορεία του καρκίνου, σήκωσες το τηλέφωνο και παρήγγειλες μια πολύ όμορφη κρέπα. Ζήτησες να είναι πλούσια σε μερέντα και τριμμένο μπισκότο. Μου την έστειλες φωτογραφία. Πραγματικά υπέροχη. Ξέρεις κάτι; Πιο αναστάσιμη κίνηση δε μπορούσες να κάνεις. Ανάσταση είναι να ειρωνεύεσαι τον θάνατο, όταν σε απειλεί με σοβαρό στυλάκι. Να γελάς κόβοντας του τον τσαμπουκά. Ενώ εκείνος ζητάει να παραιτηθείς από το σήμερα της ζωής για το αύριο του θανάτου, εσύ να κάνεις όνειρα και προγραμματίζεις διακοπές στο ευτυχισμένο νησί. Του έκοψες τα πόδια. Το κατάλαβες; Γιατί αυτός ποθεί να δει την απουσία της ζωής από το πρόσωπο σου. Ξέρεις τι μου θύμησες; Τον άγιο Παίσιο, που όταν του ανήγγειλαν ότι ο καρκίνος έχει προχωρήσει γέλασε και είπε «έτσι μου έρχεται βρε παιδιά, να σηκωθώ και να χορέψω ένα τσάμικο»…

http://plibyos.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html