Το κάθετι γύρω μας, ανθρώπινες συμπεριφορές, φαινόμενα, δρώμενα, πράξεις αιτιολογούνται και ερμηνεύονται με πνευματικούς όρους.Για όλα τα ανθρώπινα, καλά και κακά, άγια και εμπαθή έχει μιλήσει η Γραφή, η Παράδοση, οι Πατέρες, πού γνώρισαν τον άνθρωπο και βάθυναν στην ψυχή του και την φύση του.
Όταν ένας άνθρωπος κατατρύχεται από ένα πάθος και υποκύπτει σε αυτό, μετά έρχονται άλλα τόσα και εμφωλεύουν στην καρδιά του. Έτσι ο φιλάργυρος γίνεται άπληστος, φθονερός, ηδονιστής, άσπλαχνος και ο φιλόδοξος ματαιόδοξος, τυρρανικός , ασυνείδητος και πάει λέγοντας.
Εμείς ξεχάσαμε την Παράδοση των Πατέρων και θέλουμε όλα να τα κρίνουμε με την ανθρωπολογία της μοντέρνας ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και να μιλάμε με εντυπωσιακούς σύγχρονους όρους. ΄Για τον χριστιανό είναι σαφές πώς μια gay parade δεν είναι επανάσταση, μοντερνισμός ή αντίδραση κακοποιημένων και περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Γιατί και αυτοί οι άνθρωποι πού κακοποιήθηκαν, περισσότερο από τον καθένα μας θέλουν να προστατεύουν τον εαυτό τους και δεν εκτίθενται εύκολα στο δημόσιο και την χλεύη των άλλων.
Ο άνθρωπος αφού υποδουλωθεί στο πάθος το βδελυρό(το περι ού δηλαδή) και ξευτιλίσει ψυχή και σώμα , μετά αποβάλλει κάθε αίσθημα ντροπής, αυτοσυντήρησης, αυτοσεβασμού και αιδούς. Μισεί τον εαυτό του και τον εξευτελίζει κι άλλο. Μπαίνει σε έναν ηδονισμό διαδικασίας αυτοξευτίλας.Το ένα πάθος, κάλεσε και τα άλλα: την αναίδεια, την αυτοκαταστροφή, την τρέλα, τον εξουσιασμό, την πορνεία, την ασυδοσία και έκαναν κατοχή. Και το αποτέλεσμα είναι η ξευτίλα. Γι αυτό τέρμα με τις αγιογραφίες των ανθρώπων αυτών. Δεν είναι τυχαίο πού ο σοφός λαός μας χρησιμοποεί την ίδια λέξη για να υποδηλώσει τον ομοφυλόφιλο και τον άνθρωπο χωρίς μπέσα και φιλότιμο, πού δεν σέβεται κανέναν, μηδέ τον εαυτό του.
Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πάντα αποδεκτοί από το σύνολο.Γείτονες, συνάδελφοι, φίλοι,ακόμα και συγγενείς μας. Πότε διώχτηκαν από εμάς και ποιός τους ενόχλησε;Και ποιός μπορεί να πεί με σαφήνεια αν ο διπλανός του, πού τον εκτιμά και τον αγαπά είναι ή δεν είναι από αυτούς στην σεξουαλική του συμπεριφορά;Καθαρώτατα πρόκειται λοιπόν για σχέδιο νεοταξικό πού επιθυμεί μια άφυλη κοινωνία. Ξεχάστε το ανώμαλη. Πάμε κατ ευθείαν στο άφυλη.Και όλα αυτά τα οργουελικά σενάρια πού τα βαπτίζαμε παραληρήματα θρησκολήπτων είναι πιά η πραγματικότητα πού ζούμε και καλούμαστε να ζήσουμε και στο μέλλον.
Το χειρότερο βέβαια είναι όταν εκκλησιαστικά πρόσωπα και μάλιστα ιερωμένοι δηλώνουν υποτελείς της πολιτικής ορθοφροσύνης και της «διαφορετικότητας». Κάποια στιγμή ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει τί κάνει με την ζωή του και ποιός είναι ο ρόλος του δωχάμω στην γή.Δεν μπορείς να ασπάζεσαι μια διεστραμμένη ανθρωπολογία για να εξαργυρώσεις φήμη και αποδοχή. Ο Χριστιανός και μάλιστα ο παπάς υπήρξαμε πάντα τόσο μονότροποι και διωγμένοι, έως και παρεξηγήσεως. Το θάρρος το ιερατικό είναι να αντέχεις να σε πούν δαιμονισμένο και σαμαρείτη. Αν όχι, απλά φοράς μαύρα ριχτά ρούχα και τραγουδάς στην εκκλησία. Γιατί ράσο δεν μπορείς να φορέσεις.
γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς
Αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν τι θα απαντούσα, αν κάποιος με ρωτούσε τι ήταν αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες, πριν σαράντα χρόνια, από τους άλλους λαούς. Ίσως η παιδεία και το μορφωτικό τους επίπεδο; Δεν θα το έλεγα. Μήπως η ευγένεια τους; Ούτε αυτό. Η συναισθηματική θερμότητα τους; Αυτό το χαρακτηριστικό το συναντούμαι και σε άλλους νότιους πληθυσμούς. Και όμως, είχαν κάτι, που αν και είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις με ακρίβεια, τους έκανε πολύ διαφορετικούς από τους άλλους λαούς, στα μάτια ενός ευαίσθητου παρατηρητή. Προσπαθώντας λοιπόν να εντοπίσω και περιγράψω αυτό το χαρακτηριστικό, το ονόμασα: ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ. Ναι, αυτή η ιδιόμορφη αίσθηση είναι που έκανε τον Έλληνα διαφορετικό. Όταν συζητάς με έναν Άγγλο, έναν Ιταλό, ή ένα Γερμανό, σου δημιουργούν την εντύπωση ότι ζουν σε ένα «επίπεδο κόσμο», ή αν θέλετε, είναι σαν να βρίσκονται μέσα σε ένα πίνακα ζωγραφικής ο οποίος δεν έχει χρωματική προοπτική (βάθος). Εκείνη την συγκεκριμένη και ταυτόχρονα απροσδιόριστη αίσθηση, που μας δημιουργεί η θέα της θάλασσας μακριά στον ορίζοντα, εκεί που χάνονται τα κύματα, οι ξένοι την έχουν μόνον όταν αντικρίζουν αυτήν την εικόνα. Ο Έλληνας αυτή την αίσθηση την είχε για καθετί, τον συνόδευε στην καθημερινή ζωή του. Για τον ευρωπαίο τα πάντα συντελούνται «εδώ και τώρα». Αυτοί, όταν παρατηρούν αυτό «που υπάρχει», δεν μεταθέτονται σε κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό αλλά το ξεπερνά. Αντίθετα, όταν ο Έλληνας, για παράδειγμα, συναντούσε τον φίλο του, δεν τον συναντούσε «τώρα», ήταν «ο από πάντα φίλος», ήταν η ίδια «η φιλία» που ήλθε να τον συναντήσει. Όταν ο Έλληνας έβλεπε τις ροδιές μέσα στο περιβόλι του, δεν έβλεπε τις ροδιές που φύτεψε πριν κάποιο καιρό. Αντίκριζε τα παιδιά που η πανάρχαια ροδιά γέννησε και εναπόθεσαι στο περιβόλι του. Όταν ο παππούς έλεγε στον εγγονό του να «είσαι πάντα φιλότιμος», δεν του έλεγε αυτό που απαιτούσε η ηθική ή η κοινωνία, αλλά αυτό που γνώριζε ότι αποτελεί αξία από πολύ παλιά, τόσο παλιά που και ο ίδιος δεν θυμόταν πότε και που.
Αυτή λοιπόν η «αίσθηση του βάθους», η αίσθηση ότι τα πράγματα του εδώ κόσμου, αποτελούν την ηχώ, την αντανάκλαση των «από πάντα υπαρχόντων», μόνον από ένα Ελληνικό μυαλό θα μπορούσε να θεωρητικοποιηθεί και να περιγραφεί: Η θεωρία των Ιδεών που ο Πλάτωνας τόσο ανάγλυφα μας φανέρωσε. Εκείνος ο αιώνιος, αιθέριος κόσμος στον οποίο το καθετί υπάρχει στην τέλεια και άφθαρτη μορφή του, την εξαγνισμένη, την βγαλμένη μέσα από την θεϊκή νόηση. Αυτή λοιπόν η ιδιαιτερότητα μας, αυτή η ικανότητας μας να νοιώθουμε το «βάθος των πραγμάτων», μας καθιστούσε και εμάς τους ίδιους μέρος της ΗΧΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ. Δυστυχώς, αυτή η μαγική ιδιότητα της Ελληνικής ψυχής κοντεύει να χαθεί εντελώς. Φρόντισαν γι’ αυτό εκείνοι που επί πολλές δεκαετίες έκαναν τα πάντα για να γίνουμε και εμείς σαν τους ξένους, δηλαδή να νοιώθουμε ότι τα πάντα «συντελούνται εδώ και τώρα». Εγκλώβισαν τον ψυχικό και νοητικό μας κόσμο μέσα σε υλικές παραστάσεις και επιδιώξεις, έκτισαν ένα φράγμα που σταμάτησε την ροή των αρχετυπικών μορφών στην συνείδηση μας. Αν θέλουμε να ανακτήσουμε αυτή την ικανότητα μας να αφουγκραζόμαστε την ηχώ των Ιδεών, κάτι που θα σημαίνει και την πραγματική μας αναγέννηση, τότε πρέπει να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στον εκπαιδευτικό και κοινωνικό χώρο.
Η εκμάθηση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, η σπουδή πάνω στην αρχαία και τη βυζαντινή γραμματεία, η μελέτη της ιστορίας, είναι φυσικά τα κυριότερα στοιχεία πάνω στα οποία πρέπει να επικεντρωθεί το διδακτικό πρόγραμμα των γυμνασίων και λυκείων μας. Όμως αυτά δεν φθάνουν. Τα μαθήματα, ακριβώς επειδή είναι «μαθήματα», δεν μπορούν να διεγείρουν επαρκώς τον βαθύτερο ψυχονοητικό κόσμο των παιδιών. Είναι αναγκαία η εισαγωγή μερικών ωρών κάθε εβδομάδα, στις οποίες δεν θα διδάσκεται κανένα μάθημα. Αντί του μαθήματος θα διεξάγεται μία ελεύθερη συζήτηση με τον καθηγητή, ο οποίος πρέπει να είναι έμπειρος και καταξιωμένος ως προσωπικότητα, χωρίς αριστερόστροφη νοοτροπία. Θα είναι μία μορφή μαιευτικής μεθόδου, με την οποία ο έμπειρος δάσκαλος θα κεντρίζει τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών, θα προκαλεί το ενδιαφέρον τους για συζητήσεις πάνω στα ωραία και μυστικά πράγματα της ύπαρξης , πάνω στις υψηλές έννοιες που φανέρωσε η ελληνική σοφία. Αυτός ο έμπειρος δάσκαλος θα κάνει όμως και κάτι άλλο: Θα διηγείται παραμύθια στους μικρότερους και μύθους στους μεγαλύτερους. Αυτός είναι ίσως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την επαφή της νεανικής ψυχής με τον κόσμο της Ελληνικής παράδοσης.
Όμως χωρίς την κατάλληλη απορρέουσα ατμόσφαιρα του κοινωνικού περιβάλλοντος χώρου, το σχολείο δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Όταν η ατμόσφαιρα είναι αυτή που δημιουργούν τα τηλεοπτικά μέσα, τα περιοδικά, η παρακμιακή τέχνη, ο κοινωνικός ελευθεριασμός, η ασυδοσία των ενστίκτων, και τόσα άλλα, τότε κάθε προσπάθεια θα πνίγεται μέσα σε αυτή την γενικευμένη σήψη. Η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική και να μην αργήσει να έλθει. Σε διαφορετική περίπτωση, η ηχώ του κόσμου των ιδεών θα χαθεί μέσα στις ερημιές και τα απόμακρα φαράγγια.
Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από το σερ Στήβεν Ράνσιμαν, στο Ελσισιλντς της Σκωτίας, στον πατρογονικό πύργο του, τον Οκτώβρη του 1994, για λογαριασμό της ΕΤ3, στις δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Χ. Θωμά. Για τεχνικούς λόγους, δεν «βγήκε» ποτέ στον αέρα. Και οι δύο δημοσιογράφοι θεωρούν την συνέντευξη αυτή από τις πιο σημαντικές της καριέρας τους, μια και ανήκει στο είδος των «συζητήσεων» που σε διαμορφώνουν και δεν ξεχνάς ποτέ. Θεωρούν ότι πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας, έστω και με μια τόσο θλιβερή αφορμή, όπως ο θάνατος του μεγάλου φιλέλληνα. Ο Flash.gr δημοσιεύει, για πρώτη φορά, αδημοσίευτα αποσπάσματα από την συνέντευξη αυτή.
Δημοσιογράφος: Πώς νοιώθει ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσα χρόνια με το Βυζάντιο; Κουραστήκατε;
Δύσκολο να απαντήσω. Το ενδιαφέρον μου ποτέ δεν εξανεμίστηκε. Οταν άρχισα να μελετώ το Βυζάντιο, υπήρχαν πολλοί λίγοι άνθρωποι σ’ αυτήν τη χώρα (σ.σ. τη Μεγάλη Βρετανία) που ενδιαφέρονταν, έστω και ελάχιστα για το Βυζάντιο. Μ’ αρέσει να πιστεύω πως «δημιούργησα» ενδιαφέρον για το Βυζάντιο. Αυτό που με ικανοποιεί, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ότι πλέον υπάρχουν αρκετοί, πολλοί καλοί εκπρόσωποι (σ.σ. της σπουδής του Βυζαντίου) στη Βρετανία. Μπορώ να πω ότι αισθάνομαι πατρικά απέναντί τους. Είμαι ευτυχής, λοιπόν, που επέλεξα το Βυζάντιο ως το κύριο ιστορικό μου ενδιαφέρον.
Κι ήταν ελκυστικό για σας όλα αυτά τα χρόνια;
Πιστεύω πως κάθε γεγονός της ιστορίας, αν αρχίσεις να το μελετάς σε βάθος, μπορεί να γίνει συναρπαστικό. Το δε Βυζάντιο το βρίσκω εξαιρετικά συναρπαστικό, γιατί ήταν ένας αυθύπαρκτος πολιτισμός. Για να μελετήσεις το Βυζάντιο, πρέπει να μελετήσεις την τέχνη, να μελετήσεις τη θρησκεία, να μελετήσεις έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, που είναι πολύ διαφορετικός από το σημερινό.
Καλύτερος ή χειρότερος;
Κοιτάξτε… Δεν είμαι σίγουρος αν θα μου άρεσε να ζήσω στους βυζαντινούς χρόνους. Δε θα μου άρεσε, λόγου χάριν, να αφήσω γένια. Ωστόσο, στο Βυζάντιο είχαν έναν τρόπο ζωής που ήταν καλύτερα δομημένος. Αλλωστε, όταν έχεις έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, η ζωή σου «μορφοποιείται» κι είναι πολύ πιο ικανοποιητική από τη σημερινή, όπου κανείς δεν πιστεύει σε τίποτε αρκετά.
Αρα ήταν μία θρησκευτική Πολιτεία;
Ηταν ένας πολιτισμός, στον οποίο η θρησκεία αποτελούσε μέρος της ζωής. Συνέχεια
Η πρόοδος του Τιμίου Σταυρού (1 Αυγούστου).
Πρόκειται για εορτή που συμπίπτει με την πρώτη ημέρα της νηστείας της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και θεσπίστηκε σε ανάμνηση της απαλλαγής των Βυζαντινών, με τη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού, από την επιδρομή των Σαρακηνών επί της εποχής του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού. Στην Κωνσταντινούπολη κατά την εορτή αυτή γινόταν λιτάνευση (πρόοδος) του Τιμίου Σταυρού.
Ο Σ. Ευστρατιάδης για το γεγονός αυτό γράφει τα έξης: «Κατά την ημέραν ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο τίμιος σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους ναούς προς προσκύνησιν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον».
Με την ευκαιρία αναφέρουμε επιγραμματικά και τις υπόλοιπες εορτές αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό:
α) Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρου (14 Σεπτεμβρίου)
β) Εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως (Κυριακή Γ’ Νηστειών).
γ) Μνήμη του εν ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού (7 Μαΐου) την εποχή του Κωνστάντιου (337-361), γιου του Μ. Κωνσταντίνου.
δ) Τέλος αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό, (όλο το έτος), είναι δύο ημέρες της εβδομάδας, η Τετάρτη και η Παρασκευή.
ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ 