Λόγοι περί ἀδικίας

Ὁ π. Ἐπιφάνιος καθοδηγώντας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἔλεγε γιὰ τὴν ἀδικία: «Δὲν ὑπάρχει μόνο σήμερα ἡ ἀδικία στὴν κοινωνία. Ἀφ᾽ ὅτου ὑπάρχει κόσμος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Κάϊν σκότωσε τὸν Ἄβελ, μέχρι σήμερα, ἡ κοινωνία εἶναι γεμάτη ἀδικία.
Ἀλλ᾽ ὅσοι ζοῦμε κατὰ Χριστόν, προσπαθοῦμε νὰ τὰ ξεπερνᾶμε αὐτά, ἔχοντας τὸ βλέμμα στραμμένο στὴν Ἄνω Πόλι, “ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός”. “Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει”. Καὶ νὰ μᾶς ἀδικήσουν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ μᾶς στραπατσάρουν, ἔχουμε τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς»1.  

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικὰ μὲ τὴν εἰκόνα τῆς ἀδικίας ἔγραφε ὅτι: «Ἡ ἀδικία εἶναι ἕξη ποὺ εἶναι ὑπεροπτικὴ ἀκόμη καὶ ἀπέναντι στὸ νόμο. Ἡ ἀδικία εἶναι περιφρόνηση τοῦ νόμου, τοῦ δικαίου καταπάτηση, ἐναντιότητα πρὸς τὸ θεῖο θέλημα.
Ἀδικία εἶναι ἐνέργεια πρὸς ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ, τοῦ πολέμου, τῆς ταραχῆς, τῆς κακοδαιμονίας, τῆς βασιλείας τοῦ πονηροῦ. Ἡ ἀδικία εἶναι μόλυνση, ποὺ καθιστᾶ ἀκάθαρτο μπροστὰ στὸν Θεὸ αὐτὸν ποὺ τὴν κατεργάζεται.
Ἡ ἀδικία εἶναι βδελυκτὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ προσβάλλει τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ θεῖα ἰδιώματα, τὴν θεία δικαιοσύνη. Ἡ ἀδικία εἶναι μήτηρ πάσης κακίας, διότι μέσα στὴν ἀδικία περιέχονται ὅλες οἱ κακίες μαζί.
Ἡ ἀδικία μαρτυρεῖ ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει καμμία καλὴ προσαρμογὴ τοῦ θυμοειδοῦς πρὸς τὸ λογικό, καὶ οὔτε ἄρχει πάνω στὰ πάθη καὶ στὶς ἐπιθυμίες αὐτῆς. Ἡ ἀδικία κρίνει χαριστικὰ καὶ ὄχι πρὸς ἀνταπόδοση τοῦ δικαίου· ἀποδίδει τὸ δίκαιο σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν καὶ ἀφαιρεῖ αὐτὸ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δικαιοῦνται νὰ τὸ λάβουν.
Ἡ ἀδικία εἶναι ὁ κακὸς δαίμονας, ποὺ ἀφαιρεῖ τὴν εὐτυχία ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους». Ὁ ἅγιος συνεχίζοντας γράφει γιὰ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀδίκου: «Πάρα πολὺ ἄσχημη εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ ἀδίκου, γιατί ὁ χαρακτήρας τῆς μοχθηρῆς ψυχῆς του ἐμφανίζεται σὲ αὐτὴν ὡς ἀσχήμια. Οἱ δίκαιοι τὸν ἀποστρέφονται, οἱ δὲ τίμιοι τὸν περιφρονοῦν. Οἱ ἀγαθοὶ κλείνουν τὶς πόρτες τους κατενώπιόν του καὶ ἀποστρέφονται τὴν ἐπικοινωνία μαζί του. Τὸν ἄδικο τὸν βδελύσσεται ὁ Θεὸς καὶ τὸ πρόσωπό Του τὸ ἀποστρέφει ἀπὸ αὐτόν»2.  

Ὁ γέροντας Παΐσιος ἐξηγώντας ὅτι «Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι κόλαση» ἔλεγε: «Ὅσο περισσότερο κάνει κακὸ κάποιος, τόσο περισσότερο ὑποφέρει ἡ ψυχή του. Ὁ κλέφτης νιώθει χαρά; Δὲν νιώθει χαρά. Ἐνῶ αὐτὸς ποὺ κάνει καλωσύνες νιώθει χαρά.
Καὶ νὰ βρεῖ κάτι στὸν δρόμο, ἂν τὸ κρατήση καὶ πῆ ὅτι εἶναι δικό του, ἀνάπαυση δὲν θὰ ἔχη! Οὔτε ξέρει σὲ ποιὸν ἀνήκει οὔτε ἀδίκησε κάποιον οὔτε τὸ κλέβει, καὶ ὅμως δὲν ἀναπαύεται. Πόσο μᾶλλον νὰ τὸ κλέψη! Ἀκόμη καὶ ὅταν κανεὶς λαμβάνη, πάλι δὲν νιώθει τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει ὅταν δίνη. Πόσο μᾶλλον ὅταν κλέβη ἤ ὅταν ἀδικῆ, νὰ νιώθη χαρά!
Γι᾽ αὐτό, βλέπεις, οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἀδικία τί πρόσωπα ἔχουν, τί γκριμάτσες κάνουν! Ὁ κόσμος θέλει νὰ ἁμαρτάνη καὶ θέλη τὸν Θεὸ καλό. Αὐτὸς νὰ μᾶς συγχωρῆ καὶ ἐμεῖς νὰ ἁμαρτάνουμε. Οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁρμοῦν στὴν ἁμαρτία. Ὅλο τὸ κακὸ ἀπὸ τὴν ἀπιστία ξεκινάει»3.  

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος σὲ ὁμιλία του τόνιζε: «Ἂς μὴ νομίσομε τὶς ἐπιβουλὲς σὰν κάποιο φοβερὸ πρᾶγμα. Ἐφόσον δὲν ἐπιβουλευόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό μας, κανένας δὲν θὰ μπορέσει νὰ μᾶς ἐπιβουλευθεῖ ἤ καλύτερα θὰ μᾶς ἐπιβουλεύονται βέβαια, ὅμως δὲν θὰ μᾶς βλάπτουν καθόλου, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ὠφελοῦν πάρα πολύ· ὥστε ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται καὶ τὸ νὰ κακοπαθήσουμε καὶ τὸ νὰ μὴ κακοπαθήσουμε.
Θὰ τὸ διακηρύσσω μὲ μεγάλη παρρησία, τὸν Χριστιανὸ κανένας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κατοικοῦν στὴν γῆ δὲν θὰ μπορέσει νὰ τὸν βλάψει οὔτε ὁ ἴδιος ὁ δαίμονας, ἐὰν δὲν ἀδικήσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του καὶ ἂν ἀκόμη θελήσει κάποιος νὰ μᾶς κάνει ὁποιοδήποτε κακό, ἄδικα θὰ τὸ ἐπιχειρήσει.
Καὶ πῶς ἐπιβουλευόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό μας;
Μὲ τὸ νὰ βλάπτουμε τὸν ἄλλον καὶ τὰ μεγαλύτερα ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά μας προξενοῦνται μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τῆς ἀδικίας πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Καὶ πῶς βλάπτοντας ἄλλους, βλάπτει κάποιος τὸν ἑαυτό του; Κατὰ πρῶτο μὲ τὸ νὰ βασανίζεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του καὶ νὰ πληγώνεται ἀπὸ αὐτὴν καθημερινά, καθὼς καὶ νὰ κατηγορεῖται ἀπὸ ὅλους καὶ τέλος κατὰ τὴν μελλοντικὴ καταδίκη»5.

1.Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα Ἐκδ. Ἱ. Ἡ. Κεχαριτωμένης σελ. 17 2.Ἁγ. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 260
3. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι τόμ. Α΄ σελ. 48
4. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 16Β΄ σελ. 177

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2001 6 Δεκεμβρίου 2013
πηγή
nefthalim

Η Ασκήτρια Λαμπρινή από την Άρτα (1918-2002) – «Το κοριτσάκι από τον άλλο κόσμο».

Η Λαμπρινή γεννήθηκε το 1918 στο χωριό Αγία Παρασκευή Άρτης. Οι γονείς της Σπυρίδων
Δρίβας και Θεοδώρα ήταν από τους πιο εύπορους του χωριού και είχαν αλλά τρία αγόρια.
Η Λαμπρινή ήταν η μικρότερη, και τ’ αδέλφια της την υπεραγαπούσαν για τον χαρακτήρα της, το ήθος
και την πολύ καλή συμπεριφορά της προς όλους.
Μεγάλωσε με χριστιανικές αρχές. Από μικρή έμαθε να αγαπά τους ανθρώπους και να ζει
σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο και διάβαζε με πόθο την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία.

Για το κοριτσάκι από τον άλλο κόσμο:

Κάποτε συνέβη το εξής, όπως το διηγήθηκε:
«Ήταν η τριακοστή μέρα από την κοίμηση ενός γνωστού μου επτάχρονου κοριτσιού. Το
βραδάκι, ως συνήθως, πήρα να διαβάσω ένα πνευματικό βιβλίο και καθόμουν στο κρεββάτι, ενώ
δίπλα μου ο άνδρας μου είχε ήδη κοιμηθεί. Τότε απ’ το παράθυρο μπήκε ένας Άγγελος και έφερε
το γνωστό μου κοριτσάκι νυμφοστολισμένο. Το ρώτησα τι ήθελε ξανά στον αμαρτωλό αυτόν
κόσμο και μου απάντησε: «Ήρθα για σένα. Δεν μπόρεσα να βρω άνθρωπο να πω το παράπονό
μου. Οι γονείς μου με ζόριζαν να τρώω για να γίνω καλά, ενώ δεν μου έλειπε το φαγητό. Ο Θεός
ήθελε να με πάρει. Τώρα όμως πού πέθανα έπρεπε να πάω στον παράδεισο, αλλά έχω εμπόδια.
Ένα οφείλεται στους γονείς μου, και ένα σε μένα. Τώρα πού πέθανα, ακόμη δεν σαράντισα και η
μητέρα μου έμεινε έγκυος. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Ακόμη στον δρόμο είναι η ψυχή μου, δεν
πέρασα όλα τα τελώνια. Ξέρω ότι με έκλαψαν πολύ, αλλά δεν έπρεπε να γίνει. Νομίζουν ότι
τρόπον τινά θα με αναστήσουν, αλλά πες τους ότι αγοράκι θα κάνουν, όχι κορίτσι, όπως νομίζουν.
Αυτή τους η πράξη δυσκολεύει την ψυχή μου. Όσο για μένα, την τελευταία φορά που πήγα στο
σχολείο πριν πεθάνω, δεν είχα μολύβι και πλάκα για να γράψω. Μια συμμαθήτρια μου όμως μου
έδωσε καινούργια πλάκα και μολύβι, τα οποία δεν επέστρεψα. Πες στην μάννα μου να αγοράσει
καινούργια και να τα επιστρέψει. Για το μεγάλο καλό πού θα κάνεις στην ψυχή μου θα σε πάρω
τώρα μαζί μου να δεις τον θάλαμο που έχει έτοιμο ο Κύριος για μας τις παρθένες. Εμείς
νυμφευθήκαμε τον Χριστό».
Βγήκαμε από το παράθυρο και ανεβαίναμε. Μας συνόδευε και ο Άγγελος κρατώντας από το
χέρι την κόρη. Φθάσαμε στον Παράδεισο και τον βλέπαμε. Ήταν σπίτια πολλά αλλά πολύ ωραία.
Φθάσαμε στο παρθενικό σπίτι, αλλά δεν μ’ άφησε να μπω μέσα. Αυτή μπήκε και μου είπε: «Εσύ
είσαι ακόμα στην γη δεν μπορείς να μπεις εδώ». Είδα όμως από το παράθυρο τις παρθένες, άλλες
μικρές στην ηλικία και άλλες μεγάλες. Φορούσαν ρούχα πού έλαμπαν. Μου είπαν: «Εμείς εδώ δεν
έχομε ποτέ χειμώνα, ποτέ νύχτα, ποτέ βροχή. Είμαστε πάντα στο άνθος». Μετά σήμανε ένα
σήμαντρο και ήταν η ώρα για προσευχή και έπρεπε να φύγουμε. Ήθελα να μείνω και εγώ να μάθω
πώς προσεύχονται, και μου είπε: «Εσείς έχετε τους παπάδες, τους πνευματικούς και σας τα λένε
όλα».
Ο Άγγελος με γύρισε πίσω χωρίς να μου μιλήσει. Έβλεπα το σώμα μου να βρίσκεται στο
κρεβάτι δίπλα στον άνδρα μου, ανέπνεε λίγο, ίσα – ίσα που ζούσε. Μπήκα ξανά στο σώμα μου,
άφησα το βιβλίο στο τραπέζι και κοιμήθηκα. Το πρωί θα πηγαίναμε στο χωράφι για να
δουλέψω στο βαμπάκι αλλά δεν μπόρεσα να πάω. Για τρεις μέρες αισθανόμουν πολύ
κουρασμένη και ήμουν χλωμή.
Όταν είχα ρωτήσει το κοριτσάκι: «Καλά, για μια πλάκα και ένα μολύβι έχεις τόσες
δυσκολίες; Με μας που έχουμε κάνει τόσα τι θα γίνει»; Μου απάντησε: «Αυτή η πλάκα και το
μολύβι είναι σαν βάρος εκατό κιλών καθώς με δυσκολεύει και η αμαρτία των γονέων μου».
Γι’ αυτό δεν πρέπει τίποτα να χρωστάμε δανεικό σε τούτη την ζωή, αν θέλουμε να απολαύσουμε τα αγαθά του παραδείσου».

*Για τα μελλούμενα έλεγε ότι μας περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια. Λυπόταν τα
μικρά παιδιά και έλεγε: «Αν ήξεραν τι θα περάσουν»!. Αλλά αμέσως συμπλήρωνε: «Έχει ο Θεός.
Θα οικονομήσει για τους Χριστιανούς». Περισσότερα, έλεγε, δεν την άφηνε να πει ο Χριστός.
Αιωνία της η μνήμη. Αμήν

*Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», η 19η διήγηση

http://www.imdleo.gr/diaf/2009/img/Lamprini.pdf

π. Πλακίδας Deseille Σιμωνοπετρίτης – Η πορεία μου προς την Ορθοδοξία

…….Ο π. Πλακίδας Deseille, μετά από μια πολύχρονη και επίπονη πνευματική αναζήτηση, το 1977 εισήλθε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε αυτή την ομιλία του (στην Κύπρο) περιγράφει την πορεία του και την μεταστροφή του από τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθοδοξία και απαντώντας και σε ερωτήσεις αναφέρει και τους 2 σημαντικότερους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό.

Έχει ιδρύσει στην Γαλλία την Ι. Μονή Αγίου Αντωνίου νότια της Grenoble και το γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Σκέπης κοντά στην πόλη Avignon, με την ευλογία του καθηγούμενου της Ι. Μονής Σίμωνος Πέτρας Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη.

http://www.diakonima.gr

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: «Με νομίζουνε χαζό και τρελό»

Όλο τον Οκτώβρη πονούσε και υπέφερε αφάνταστα.

Γινότανε κάτωχρος, έχανε από το πρόσωπο κάθε ίχνος ζωής, τον ενόμιζε κανείς νεκρό.

Του απαγόρευαν κάθε απασχόληση, να μην εξομολογεί, ούτε στην Ακολουθία να κατεβαίνει. Εκείνος, μόλις λίγο συνερχόταν, και εξομολογούσε και στην Ακολουθία κατέβαινε.

Προπαντός προσευχότανε για τα προβλήματα των ανθρώπων, που του το ζητούσαν. Οι θεραπείες πλήθαιναν, και ο κόσμος όλο και περισσότερο κατέφευγε στο Μοναστήρι. Αλλά δεν ήτανε μόνο οι φρόνιμοι και ευσεβείς. Κάποιοι σκέφτονταν και λέγανε δυσάρεστα για το γέροντα, που με το δικό του τρόπο τα επληροφορείτο. Στεναχωριότανε γι’αυτά και μια μέρα αφέθηκε:

– Πάτερ μου, με νομίζουνε χαζό, τρελό… άμα πεθάνω θα δούνε ποιος είναι ο Ιάκωβος… Δεν τα λέω από εγωισμό και υπερηφάνεια, αλλά τα λέω προς δόξαν Θεού αυτά!

Και πράγματι, όσο πλησίαζε το τέλος του, ενώ ικέτευε για το έλεος του Θεού, ενώ έλεγε και ξανάλεγε ότι «δεν έχω κάνει τίποτα για το Χριστό», αφηνότανε καμιά φορά κι έλεγε για τα χαρίσματα, που του έδωσε ο Θεός:

– Έχω την υπακοή και την ταπεινοφροσύνη, γιατί να μην το πω… αφού ο Θεός μου τα έδωσε!

Άλλοτε πάλι, με λίγο πλάγιο τρόπο, θέλοντας να πείσει ότι λησμονεί όσα του εξομολογούνται, είπε:

– Θεέ μου, μου έχεις δώσει πολλά χαρίσματα. Σε παρακαλώ να μου δώσεις κι άλλο ένα να ξεχνώ αυτά που μου λένε στην εξομολόγηση.

Και κάτι πολύ περισσότερο. Μεταξύ 15 και 20 Οκτωβρίου, τον άκουσε ο π. Κύριλλος να μονολογεί:

– Στην κηδεία μου θα μαζευτεί κόσμος, θά ’ρθουνε φύλλα και χορτάρια (= πολλοί άνθρωποι)… Θα ’ρθει πολύς κόσμος κι αν κάνω πως τους ευλογώ κιόλας…

Πράγματι, όταν έξω από το ναό σηκώσανε ψηλά το φέρετρο, να δουν το γέροντα οι χιλιάδες κόσμου, κάποιοι δήλωσαν ότι τον είδανε όρθιο να ευλογεί τους παρόντες.

Τον τελευταίο τούτο καιρό είχε την αγωνία του οικείου επισκόπου. Είχε καιρό να επικοινωνήσει με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδας Χρυσόστομο και αναζητούσε την ευκαιρία να το κάνει. Επικοινώνησε με τον επίσκοπό του, ζήτησε την ευχή του κι ένιωσε γι’ αυτό πολύ βαθιά χαρά. Ο μακαριστός γέροντας ζούσε γνήσια και παραδοσιακή εκκλησιαστικότητα.

Είχε συνείδηση του λειτουργήματος του επισκόπου και σεβότανε όλους τους επισκόπους. Τον στενοχωρούσαν και καταδίκαζε τις ασχήμιες εις βάρος επισκόπων, οποιοιδήποτε και αν ήσαν. «Είναι επίσκοπος», έλεγε, «δεν παύει να είναι αρχιερέας».

Χρησιμοποιούσε πολύ τη λέξη αρχιερέας και μόνο ο τρόπος που την πρόφερε έδειχνε ότι κατανοούσε το βάθος της. Γι’αυτό και όλες τις ενδοεκκλησιαστικές ταραχές των τελευταίων μηνών τις καταδίκαζε.

Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν!

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ’ όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.   Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

http://pureorthodoxvoice.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html