Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.
Ανάσταση σημαίνει ανόρθωση. Και πράγματι μας ανόρθωσε εμάς τους ανθρώπους ο Κύριος Ιησούς από τον βόρβορο της μεγάλης αρρώστιας που λέγεται αμαρτία και γεννά τον θάνατο. Όχι μόνο η διά του Σταυρού και του Τάφου κάθοδος στον Άδη είναι ανόρθωση και ανάσταση και ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους, αλλά και αυτή η κάθοδος του σαρκωμένου Λόγου στον κόσμο, που οι προφήτες τον ονόμαζαν «κλαυθμώνα» και «κοιλάδα της σκιάς του θανάτου», είναι μια πρώτη εις άδου κάθοδος για την γενική αλλά και την προσωπική μας ανάσταση. Αυτή η άνοιξη της ανθρώπινης ιστορίας, δηλ η παρουσία του Ιησού Χριστού στην γη ήταν πορεία ίασης και ευεργεσίας , όπως μαρτυρεί ο κορυφαίος Πέτρος. Εκεί που πατούσε ο Χριστός , στη γη άνθιζαν μυρσίνες χαράς και από τα ανθρώπινα στήθη αναπέμπονταν «ωσσανά» και ευχαριστίες. Τυφλούς φώτισε, λεπρούς καθάρισε, παραλύτους συνέσφιγξε, νεκρούς ανέστησε, φτωχούς παρηγόρησε, αμαρτωλούς έστρεψε προς την οδό της σωτηρίας τους.
Έτσι και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της θεραπείας του παραλύτου, που διαβάζεται σήμερα, Κυριακή πασχαλινή και χαρμόσυνη , μέσα στην αναστάσιμη ακόμα φωτοχυσία της μιάς των σαββάτων και αγίας ημέρας, ο Κύριος σκύβει πάνω από το ανθρώπινο δράμα, την ανθρώπινη παράλυση και μεσταστρέφει μια ζωή πόνου σε αλλοίωση χαράς και έναν θάνατο οδυρμών σε πανηγύρι δοξολογίας. Τριάντα οκτώ χρόνια ο παράλυτος ζει με πίστη για το θαύμα της κολυμβήθρας Βηθεσδά. Όμως άνθρωπον ουκ είχε για να τον διακονήσει και να τον οδηγήσει στην ίαση και την αναγέννηση. Έρχεται όμως ο Υιός του Ανθρώπου να γίνει διάκονος και σωτήρας του. Τον επιλέγει μέσα από το πλήθος των βασανισμένων, εκείνον που συνέτριψε η μοναξιά και πλήγωσε η ανθρώπινη αδιαφορία και τον ευεργετεί. Γιατί , ο Κύριος είναι ο Άνθρωπος που έφερε την ελπίδα, ο Θεός που είναι η ελπίδα, ελπίδα του κόσμου.
Συχνά, συχνότατα θα λέγαμε, συντετριμμένοι και πληγωμένοι από τα κύματα της θαλάσσης του βίου, όταν μας βρίσκει η ασθένεια και η συμφορά, ο πόνος και ο πειρασμός, η δοκιμασία και ο θάνατος, η απελπισία και η φθορά ζούμε και εμείς εκείνη την αβάσταχτη κόλαση της υπαρξιακής μοναξιάς. Και άνθρωπον ουκ έχομεν για να μας παρηγορήσει. Προσβλέπουμε λοιπόν στην νοητή κολυμβήθρα της Βηθεσδά, εκεί που γιατρεύονται τα πάθη της ψυχής και του σώματος, δηλ. την Εκκλησία του Χριστού για να βρούμε την γιατρειά μας. Και όμως, ίσως πολλές φορές δεν βρίσκουμε ούτε εκεί παρηγοριά. Γιατί; Γιατί μας λείπει η πίστη του παράλυτου και κυρίως μας λείπει η αναφορά μας στο κέντρο της Εκκλησίας, μας λείπει η σχέση η ουσιαστική με τον Νυμφίο της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα, θεράπευε κατά την παράδοση τις ασθένειες. Όμως για τον παράλυτο ήταν αδύνατο , λόγω της ασθένειας και της μοναξιάς του, να απλώσει το χέρι και να λάβει αυτό που ζητούσε. Έτσι και εμείς και αν ακόμα ζούμε την Εκκλησία και τα μυστήρια της και αν ακόμα προσερχόμαστε στον ναό για να βρούμε την παρηγοριά, μη έχοντας σχέση με τον Χριστό, σχέση βιωματική, σχέση αγαπητική, σχέση πίστης και ελπίδας δεν θα λαβαίνουμε αυτό που ζητάμε.Καλό το νοσοκομείο αλλά πόσο χρήσιμο είναι δίχως τον γιατρό; Όχι εκκλησιαστική ζωή χωρίς Χριστό.Είναι άνοστη ζωή συνήθειας και ειδωλολατρείας. Όχι όμως και Χριστός εκτός της Εκκλησίας.Είναι πλάνη και ψευδαίσθηση πίστης.
Ελάτε , αδελφοί μου στον μεγάλο Γιατρό. Ας συσπειρωθούμε , αδελφοί μου, γύρω από την πηγή της ζωής, γύρω από την ευχαριστία και την ανάσταση , γύρω από τον χορηγό της ενότητας και των μυστηρίων, γύρω από τον Μεγάλο αδελφό και τον «άνθρωπο» μας τον Χριστό. Μείνατε και στο σπίτι Του και δείτε Τον. Γνωρίστε Τον και ψηλαφίστε Τον. Ζητήστε Τον με πίστη και θα σας δοθεί, Εκείνος το μεγάλο δώρημα του Πατέρα. Και τότε , αδελφοί μου, θα βρείτε την σωτηρία και την πληρότητα, θα βρείτε την ανόρθωση την πραγματική, δηλαδή την πασχαλινή και ανάστασιμη ολοκλήρωση σας. ΑΜΗΝ.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/05/blog-post_09.html#ixzz2UHonYg6W
ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ 