ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Κάποτε ο Γερμανός Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ και ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Ρόμπερτ Σούμαν προώθησαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας άνθρακα και χάλυβα.

Την ιδέα αυτή υπόγραψαν τον Απρίλιο του 1961 η Γαλλία,η Δυτ.Γερμανία,η Ιταλία και οι χώρες της Μπένελουξ.

Στις 25 Μαρτίου 1957 οι χώρες αυτές προχώρησαν και προσυπόγραψαν την Συνθήκη της Ρώμης δημιουργώντας την ΕΟΚ,με θεσμοθετημένα όργανα και μηχανισμούς λήψεων αποφάσεων, η οποία σταδιακά διευρύνθηκε  περιλαμβάνοντας 27 χώρες και μετονομάστηκε σε Ενωμένη Ευρώπη.

Από το 1980 με την κυβέρνηση Καραμανλή εισήλθε και η χώρα μας ως μέλος στην ΕΟΚ.

Περνώντας από διάφορα στάδια με νόμους και Συνθήκες, όπως η περιβόητη Σέγκεν και την νομισματική ενοποίηση με το Ευρώ,φτάσαμε στην σημερινή οικονομική κρίση.

Δεσμεύτηκαν λοιπόν οι πολιτικοί μας χωρίς να ακούνε τον Ελληνικό λαό.

Γι αυτό όσο κι αν διαμαρτύρεστε και διαδηλώνετε για κάποιο δίκαιο αίτημα σας , θα ακούτε πλέον επί μονίμου βάσεως από τους πολιτικούς:

»Είναι κοινοτική οδηγία και είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε. Γι αυτό δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά.»

Μπορείτε αδερφοί να φανταστείτε τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής της αλλαγής;

Στους δρόμους να ξεψυχάτε, τους Γερμανούς δεν θα τους ενδιαφέρει και θα πιέζουν για να εφαρμοστεί η Οδηγία τους. «

Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγγελόγλου στο βιβλίο του ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ειλικρινά ανατρίχιασα βλέποντας την σημερινή κατάσταση με τις αυτοκτονίες  λόγω της οικονομικής κρίσης.

Κάποτε ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γεράσιμος Αρσένης είχε πει στις 27 Ιουλίου 1992 στη β’Συνεδρίαση της Βουλής : »Θα αισθανθείτε όμως δυνατά το βαρύ χέρι ενός Γερμανού Τραπεζίτη».

Συνεχίζει ο Ιερομόναχος Χρ. Αγγελόγλου:

Eμείς θα λέγαμε το βαρύ πόδι ή η μπότα του χρηματιστικού κεφαλαίου της Γερμανίας. Σε λίγο θα αισθανθούμε την μπότα των Γερμανών εάν , βεβαίως, δεν έχουμε ήδη αρχίσει να την αισθανόμαστε, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κοινοβουλευτικών εκπροσωπων του λαού μας.

Παρακάτω ο Ιερομόναχος Χρ. Αγγελόγλου αναφέρει:

»Προνοούν αυτοί γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή θα καταλάβετε ότι εξαπατηθήκατε και θα θελήσετε να αντιδράσετε και θα υλοποιήσουν την εγκατάσταση μιας υπέρτατης εποπτείας,για να ασκούν έναν παγκόσμιο ηλεκτρονικό έλεγχο. Μερικοί με ρώτησαν, να βγούμε ή να μείνουμε; Tότε θυμήθηκα αυτό που κάποτε ρώτησαν την καμήλα: Aνήφορο θέλεις ή κατήφορο; Και η καμήλα τους είπε:  Βρε παιδιά χάθηκε το ίσιωμα;»

Και μεις με την σειρά μας το ίδιο λέμε. Τόσο δύσκολο είναι να φορέσουμε ένα ζευγάρι παντόφλες; Γιατί να μας θέτουν συνέχεια το δίλλημα: »ή μέσα πεθαίνοντας ή έξω ξεψυχώντας; Γιατί δεν μας θέλουν μέσα ζωντανούς; Εδώ βρίσκεται και η δική μας διαφωνία.

Eιλικρινά είναι ένα κείμενο γραμμένο το 1997 από τον υποτακτικό του Αγίου Γέροντα Παϊσίου,  ιερομόναχο Χριστόδουλο Αγγελόγλου, που μιλάει σαν να γράφτηκε στις μέρες μας για τις καταστάσεις που ζούμε.

Πόσες φορές δεν ακούμε σήμερα μέσα ή εξω από το Ευρώ; Ευρώ ή δραχμή;

http://orthodoxathemata.blogspot.gr/2012/07/blog-post_9025.html

Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ …ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ!

ΒΙΝΤΕΟ

Συνεχίζοντας τὴν πολιτικὴ τοῦ ΓΑΠ καὶ ὑπηρετώντας τὰ πιὸ σκοτεινὰ σχέδια τῆς Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικῆς Ἐξουσίας (ΠΤΕ), ὁ «ἀντιμνημονιακὸς» και «ἀριστερὸς» ὑπουργὸς οἰκονομικῶν Βαρουφάκης, μὲ πρόσχημα τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀνθρωπιστικῆς κρίσης, ἀναγγέλει τὴν θέσπιση τῆς ἔξυπνης καρτοταυτότητας γιὰ ὅλους!

Ἂν ἡ δήλωση τοῦ Βαρουφάκη γιὰ τὴ δημιουργία κάρτα πολίτη, δὲν ἐγείρει ἀντιδράσεις, τότε τί θὰ προκαλέσει ἀνησυχία γιὰ τὶς προσωπικές μας ἐλευθερίες;

Θὰ θυσιάσουμε τὴν ἐλευθερία μας γιὰ μία «εὔκολη» ζωή; Ἢ θὰ παλέψουμε γιὰ νὰ μείνουμε ἐλεύθεροι;

Λέμε ΟΧΙ στὴν κάρτα τοῦ πολίτη!

Δεῖτε στὸ βίντεο τὸν Βαρουφάκη, νὰ ἀποκαλύπτει στὸν Γιῶργο Παπαδάκη τὰ σχέδιά του γιὰ την Smart Id Card ποὺ θὰ μᾶς φακελώσει ὅλους!!!

ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΦΑΡΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΣΔΟΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΘΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ!

http://oimos-athina.blogspot.gr/2015/03/blog-post_8.html

Άγγελοι με ράσα…Εκεί όπου χάνεται τελείως η λογική είναι στην πλατεία Κουμουνδούρου …

Του Αντώνη Μακατούνη

Ηταν Τρίτη, εννέα και μισή το βράδυ, η θερμοκρασία στην παγωμένη Αθήνα έκανε βουτιά, η υγρασία τσάκιζε κόκαλα και το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 6 βαθμούς Κελσίου, «τσαλακώνοντας» τα πρόσωπα των περαστικών που διέσχιζαν βιαστικά τους δρόμους του κέντρου της πόλης.

  

Τίποτα όμως δεν πτόησε τους έξι κληρικούς και τους 30 εθελοντές με τη ζεστή καρδιά, στην πλειονότητά τους νέοι, που κάθε εβδομάδα έχουν μια ιερή αποστολή, να μοιράσουν τρόφιμα, νερό, κουβέρτες, είδη ρουχισμού και καθαρισμού στους αστέγους της πρωτεύουσας, οι οποίοι ανεβαίνουν καθημερινά τον δικό τους σύγχρονο γολγοθά.
Σημείο συνάντησης και εκκίνησης είναι η οδός Μητροπόλεως στο Μοναστηράκι (έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό). Επικεφαλής της ομάδας είναι κάθε Τρίτη ο υπεύθυνος του φιλοπτώχου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών πατήρ Αλέξιος Γιαννιός, ο οποίος συγκεντρώνει με ηρεμία γύρω του όλους τους εθελοντές και τους προετοιμάζει ψυχολογικά, αφού πρόκειται να δουν σκληρές εικόνες καθημερινής επιβίωσης και ανέχειας, που δεν μπορούν όχι να υποψιαστούν, αλλά ούτε να φανταστούν.
Οι επόμενες δυόμισι ώρες θα αλλάξουν τη ζωή και τον τρόπο σκέψης τους για πάντα, αφού η δυστυχία που θα αντικρίσουν δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς και οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο καθημερινά πολλαπλασιάζονται ανησυχητικά. Λέει με έμφαση στους εθελοντές να προσφέρουν πέρα από το φαγητό, το χαμόγελό τους και την αγάπη τους.
Να μη φοβηθούν, να τους συμπαρασταθούν ψυχολογικά, να τους σφίξουν το χέρι, να μιλήσουν μαζί τους και να τους παρηγορήσουν, ενώ δεν παραλείπει να εκφράσει και τις ευχαριστίες του για τον χρόνο που διαθέτουν. Ανάμεσα στην ομάδα βρίσκεται και η «ορθόδοξη Αλήθεια», η οποία έγινε αυτόπτης μάρτυρας μιας σπουδαίας (αλλά και επικίνδυνης) προσπάθειας, που για πρώτη φορά καταγράφεται από μέσο ενημέρωσης.
«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν άμεση ανάγκη από αυτά που τους προσφέρουμε, αλλά περισσότερο από όλα έχουν ανάγκη της παρουσίας του ανθρώπου και ιδιαίτερα των πατέρων που δείχνουν ότι η εκκλησία είναι έμπρακτα κοντά σε αυτούς τους συνανθρώπους μας» αναφέρει στην «ορθόδοξη Αλήθεια» ο πατήρ Αλέξιος, ενώ παράλληλα προκαλεί ανατριχίλα, ενθυμούμενος μία πρόσφατη ιστορία: «Οι γέροντες και οι γερόντισσες θα έπρεπε να είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από την κοινωνία γιατί προσέφεραν στη ζωή τους.
Θυμάμαι στην πλατεία Κουμουνδούρου ήταν ο κ. Ανδρέας, 83 ετών, ο οποίος είχε περιουσία, ο γιος του όμως απέτυχε σε δάνειο που είχε πάρει με αποτέλεσμα να του κάνουν κατάσχεση. Τότε ο ηλικιωμένος βρέθηκε άστεγος και μάλιστα είχε φρικτό και επώδυνο τέλος, αφού τον έφαγαν τα ποντίκια».
Οταν το κομβόι της ανθρωπιστικής βοήθειας ξεκινά, ο πρώτος σταθμός είναι ο Ναός της Αγίας Ειρήνης. Στα σκαλιά της εκκλησίας βρίσκεται κρυμμένος κάτω από μία κουβέρτα ο Γιάννης, προδομένος από τους ανθρώπους, ενώ για χρόνια ταλαιπωρείται στους δρόμους, όπως λέει με παράπονο. Αμέσως τρεις εθελοντές τού δίνουν δύο σακούλες με τρόφιμα και κουβέρτες για να περάσει ακόμη μια κρύα νύχτα.
Παράλληλα ο πατήρ Αλέξιος τους λέει να αφήσουν και άλλες προμήθειες και ρούχα αφού συχνάζουν εκεί και άλλοι άστεγοι, που εκείνη την ώρα απουσίαζαν. Κατεβαίνοντας πεζοί τον γνωστότερο δρόμο της Αθήνας, την οδό Ερμού, αντικρίζουμε στριμωγμένο μέσα σε ένα μικρό υπόστεγο τον Αριστείδη, ένα νέο παλικάρι 28 ετών που είναι άστεγος από δεκαπέντε χρονών. Ανάμεσα στα χαρτόκουτα που χρησιμοποιεί για μόνωση και το αυτοσχέδιο στρώμα, το γεμάτο με παλιά πανιά και κουρέλια, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στους εθελοντές, 
«Με παράτησαν τα αδέλφια μου, χρωστάω στην Εκκλησία την επιβίωσή μου» τονίζει με σπασμένη φωνή από τις καθημερινές κακουχίες. Απέναντι, ένας ηλικιωμένος δέχεται και αυτός με τη σειρά του τα «δώρα» των κληρικών.
Επόμενος σταθμός το Θησείο, κοντά στον Ναό του Αγίου Αθανασίου, όπου συγκεντρώνονται πολλές ταλαιπωρημένες ψυχές, ανάμεσά τους η ηλικιωμένη κυρία Αγγέλα, η οποία ξεπροβάλλει μέσα από τα παραπήγματα, φορώντας σκισμένα παπούτσια όλο λάσπες.
«Καλώς τους ιεραποστόλους μου» λέει με όση δύναμη της έχει απομείνει στη φωνή. «Μου ήταν αδιανόητη η σκέψη ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ταλαιπωρούνται τόσο» μονολογεί ένας εθελοντής φοιτητής, που έρχεται για πρώτη φορά, ενώ ένας άλλος μοιάζει χαμένος από την πρωτόγνωρη εικόνα που βλέπει γύρω του. «Χωρίς την Εκκλησία δεν θα σας μιλούσα τώρα, δεν θα ζούσα» αναφέρει ο Τάσος και συνεχίζει: «Δεν είμαι “επαγγελματίας” άστεγος, η ανέχεια και η ανεργία με έφτασαν εδώ, σε αυτό το αδιέξοδο».
Ολόκληρες οικογένειες εκλιπαρούν για μια κουβέρτα και ζητούν γάλα για τα παιδιά Εκεί όπου χάνεται τελείως η λογική είναι στην πλατεία Κουμουνδούρου, (στην «αυλή» των γραφείων του κυβερνώντος κόμματος), όπου 150, ίσως και περισσότεροι άνθρωποι στριμώχνονται σε οριακό βαθμό, κάποιοι ποδοπατιούνται μάλιστα για να πάρουν τα προς το ζην.

Ανάμεσά τους και οικογένειες, μαμάδες με καροτσάκια που εκλιπαρούν για λίγο γάλα για τα παιδιά τους, οι χαοτικές εικόνες είναι αδύνατον να αποτυπωθούν στο ψυχρό χαρτί. Εκατοντάδες χέρια προσπαθούν να αρπάξουν πρώτα τα δέματα από τους εθελοντές, με τον φόβο μήπως τελειώσουν και δεν προλάβουν να πάρουν. Πάντα όμως οι προμήθειες είναι πολλές ώστε να μη μείνει κανένα στόμα πεινασμένο.
Σύσσωμη η ομάδα σχηματίζει μια ανθρώπινη αλυσίδα που μοιράζει τα πακέτα με ταχύτητα, παίρνοντάς τα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που απέχουν δεκάδες μέτρα λόγω έλλειψης χώρου από το συγκεντρωμένο πλήθος.
Οπως αποκαλύπτει ο πατήρ Αλέξιος, στα εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά της γύρω περιοχής μένουν οικογένειες, ως συνέπεια της πενταετούς οικονομικής κρίσης που πλήττει την πατρίδα μας. «Μας συγκινούν τα παιδιά, τα οποία μένουν μαζί με τους γονείς τους σε νεοκλασικά εγκαταλελειμμένα κτίρια στην πλατεία Κουμουνδούρου. Ερχονται και μας ζητούν ένα παιχνίδι, ένα κρουασάν, έναν χυμό.

Εχουν έλλειψη των αναγκαίων και των πιο απλών πραγμάτων, χαίρονται ακόμα και με κάποιο χαλασμένο και χρησιμοποιημένο παιχνίδι που τα άλλα παιδιά το πετούν στα σκουπίδια. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αστέγων είναι Ελληνες». Μας διακόπτει ένας πατέρας που ζητά επιπλέον τρόφιμα και κουβέρτες για τα παιδιά του, αμέσως του δίνονται, κάνοντας το πρόσωπό του να γεμίζει από συγκίνηση και λύτρωση.
«Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ στην Αθήνα αυτή την κατάσταση»
«Εχω εμπειρίες από την ιεραποστολή μου στην Αφρική, οι εικόνες της φτώχειας είναι σχεδόν αντίστοιχες πια. Βλέπουμε σκληρές εικόνες, ανθρώπους να σιτίζονται από τους κάδους των απορριμμάτων. Δεν περιγράφονται οι εικόνες και δεν λέγονται και εύκολα.
Είναι κάτι πρωτόγνωρο, εγώ δεν θυμάμαι ποτέ την Αθήνα σε αυτή την κατάσταση. Υπήρχαν παλαιότερα οι άστεγοι κατ’ επιλογήν, τώρα δεν είναι επιλογή τους, όταν βλέπεις οικογένειες με παιδιά μπορείς να πεις ότι είναι από επιλογή;» αναρωτιέται με πόνο ψυχής και συντριβή ο πατήρ Κωνσταντίνος Φεργαδιώτης, εφημέριος του Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών, ενώ συμπληρώνει: «Αυτοί οι άνθρωποι σε τελική ανάλυση θα πρέπει να βρουν μία στέγη, οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν να μένουν έξω. Πρέπει να βρεθεί μια λύση».
Οσοι έρχονται πρώτη φορά κοιτούν αποσβολωμένοι το σκηνικό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια τους. Κάποιοι χαμηλώνουν το βλέμμα αφού δεν αντέχουν την ανεπανάληπτη δυστυχία. «Αν ήμουν και εγώ στη δύσκολη θέση τους, θα έψαχνα σανίδα σωτηρίας, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένο, πρέπει να το καταλάβουν όλοι» υπογραμμίζει ο εικοσάχρονος φοιτητής Πληροφορικής Θανάσης Καραμπάτσης.
Μια «ζωή» χωρίς αύριο Τα έντονα συναισθήματα σκεπάζουν την παγωνιά της νύχτας, η ανατολή του ηλίου σε λίγες ώρες θα απαλύνει προσωρινά τον πόνο που τρώει τις ψυχές των αστέγων. Το αύριο όμως τους τρομάζει περισσότερο, πώς θα ξημερώσουν.

Φοβούνται τι θα τους συμβεί στο απόλυτο σκοτάδι, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να κοιμούνται σε βάρδιες. «Αυτό που τους απαλύνει έστω και για λίγο τον πόνο είναι η ανθρώπινη επαφή. Το κράτος δυστυχώς απουσιάζει» προσθέτει ο πατήρ Παναγιώτης Κούκουνας από την Ηλιούπολη. Οι εθελοντές αμίλητοι επιστρέφουν στα σπίτια τους και προσπαθούν να κατανοήσουν μάταια την κοινωνική τραγωδία που αντίκρισαν. Είναι βέβαιο ότι διδάχτηκαν ένα αξέχαστο μάθημα ζωής που θα τους συνοδεύει στον υπόλοιπο βίο τους.
Οι τραγικές φιγούρες των συνανθρώπων τους δεν πρόκειται να ξεχαστούν εύκολα. Κι όμως, είναι δίπλα μας. Κάθε βράδυ είναι εκεί. Δυστυχώς κοντά τους είναι μόνο λίγοι άνθρωποι της Εκκλησίας.

http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/2015/02/blog-post_494.html

Εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

πηγή

Γιατί ὁ Θεός νά μήν θεραπεύει πάντα τό σῶμα μας;

Αγίου Λουκά του Ιατρού

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, -που είναι η προσωπική Αλήθεια- από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές. Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα…; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός;

Πρώτα πρώτα, ο Θεός δεν γίνεται φορτικός και δεν είναι «κομπλεξικός», όπως εμείς. Απεναντίας, εάν δεν Τον θέλουμε στην ζωή μας, δεν έρχεται, αν και μας ευεργετεί και πάλι όσο Του το επιτρέπουμε. Είναι ο μανικότερος των εραστών, ο πιο τρελός των ερωτευμένων και παράλληλα ο «ευγενής», που σέβεται απεριόριστα την ελευθερία μας. (Επίσης, είναι αυτός που φέρεται όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου – δεν ζητάει κανένα λόγο, ούτε… «κάνει μούτρα», αλλά απλώς χαίρεται με την επιστροφή μας στο καλό).

Με άλλα λόγια, μας αφήνει να πάμε όπου θέλουμε, είτε με τα λόγια και τις εξωτερικές ενέργειες κάνουμε τους ευσεβείς, είτε όχι. Εκεί έχει ο άνθρωπος ακέραια την ευθύνη. Τώρα, στην περίπτωση που πράγματι έχουμε αγάπη ή έστω «φόβο» Θεού, τότε ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή μας. Και η προτεραιότητά του είναι να γιατρέψει την ψυχή πρώτα και έπειτα το σώμα. Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, οι ασθένειες είναι οι «αγάπες του Θεού», όπως έλεγε ένας γέροντας σύγχρονος μεγάλος.

Κι αυτό, διότι «ον αγαπά ο Κύριος παιδεύει», δηλαδή αυτόν που «αγαπά» (όλους εξ ίσου τους αγαπά, εδώ ο Απόστολος μιλάει για την αγάπη με ανταπόκριση προφανώς) ο Θεός τον παιδαγωγεί, τον εκπαιδεύει, ώστε να βελτιωθεί και να Του μοιάσει περισσότερο, στο μέτρο της θέλησης και της αντοχής του κάθε ανθρώπου κάθε φορά. Ο γέροντας Πορφύριος είχε πει κάτι ακραίο: ο Θεός δεν άνοιξε το μυαλό των γιατρών, για να βρουν την θεραπεία του καρκίνου, που είναι μπροστά στα μάτια τους, διότι «είδε ότι έτσι γέμισε ο Παράδεισος». (Παράλληλα, είχε πει ότι «η πνευματική υγεία αδρανοποιεί τον καρκίνο»).

Είναι, όμως, πραγματικό αυτό; Ή μήπως ο Θεός είναι αντί για την αυτοευσπλαχνία «δίκαιος και αμείλικτος»; Θα σας πω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία: έχω δει ανθρώπους που μια ολόκληρη ζωή φέρονταν με μεγάλη σκληρότητα, αυταρχισμό κ.α. σε κοντινούς τους ανθρώπους (συνήθως στους άλλους κάνουμε τους ευγενικούς άλλωστε, έτσι δεν είναι;) να έχουν μεταβάλει άρδην την συμπεριφορά τους με αυτήν την ασθένεια. Να έχουν μετανοήσει και μάλιστα εμπράκτως. Διότι, σκεφτείτε, πόσο πωρωμένοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι…

Όταν έχουμε την υγεία μας και ασχολούμαστε κανονικά με τις μάταιες βιοτικές μας μέριμνες -και λοιπές εφήμερες ανοησίες και γελοιότητες- διαμορφώνουμε τεράστιο εγωισμό και αυτοδικαίωση. Συχνά κάνουμε κόλαση την ζωή των κοντινών μας ανθρώπων, αφού έχουμε θανατώσει τις ψυχές μας… Αυτά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, δουλεύουμε στα πάθη μας, στην ανθρωπαρέσκεια, κατατυραννούμε τους άλλους που είχαν την κακή τύχη να έχουμε κάποια εξουσία πάνω τους και κλαιγόμαστε από πάνω, όταν δεν μας κάνουν τα χατίρια.

Λοιπόν, τι θα έπρεπε να κάνει ο Θεός που τόσο μας αγαπά σε αυτήν την περίπτωση, αφού έχει μυριάκις μακροθυμήσει; Θα έπρεπε μήπως να μας αφήσει σε αυτήν την κατάσταση ή να μας δώσει μια κατάσταση που μόνον Αυτός ξέρει πως θα μας βοηθήσει και να μας βγάλει από την ματαιότητα που ζούμε, αφού Τον ζητάμε -παρ’ όλ ‘αυτά- στην ζωή μας;

Συμπέρασμα: Όλες οι ασθένειες είναι κατ’ αρχήν απευκταίες, αλλά η αγάπη πολλές φορές βρίσκει ακραίες οδούς, για να μας βγάλει από την τύφλωσή μας. Και «αν σήκωνες τις δυσκολίες, κανείς δεν θα σωζόταν».

See more at: http://poimin.gr/

… ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που φοβάται την προσευχή …

Ερώτηση στον ιερομόναχο π.Ραφαήλ Νόικα:»Αναφερθήκατε στον π. Σωφρόνιο, τον γέροντα της Μονής του Έσσεξ• πείτε μας κάποια εμπειρία που ζήσατε κοντά σε αυτόν τον μεγάλο πνευματικό πατέρα και υποτακτικό του αγίου Σιλουανού.» «Ο π. Σωφρόνιος έλεγε χαμογελώντας πως ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που φοβάται την προσευχή.»

Απάντηση: Σε σχέση με αυτό που είπα και πρωτύτερα! ότι η αγιότητα δεν είναι κάτι που προαιώνια σχεδίασε ο Θεός για κάποιους και μετά τη γέννησή τους,  τους έβαλε σε ένα υψηλό βάθρο, ο π. Σωφρόνιος πρωτίστως εκτιμούσε τη φυσικότητα. Αλλά και ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος τόσο φυσικός! Στο Ευαγγέλιο λέγεται ότι, συνηθισμένοι οι απόστολοι από τα θαύματα που έβλεπαν να κάνει ο Κύριος, οι καρδιές τους πωρωθηκαν.

Βλέπετε τι φυσικότητα έχει η αγιότητα, και πώς οι αισθήσεις μπορούν να αμβλυνθούν! Να φτάσει το καλό να σου είναι απαρατήρητο, να σου γίνει βαρετό! Αυτό το ένιωσα όταν ζούσα κοντά στον π. Σωφρόνιο συνειδητοποίησα ότι τον συνήθισα! Το στοιχείο αυτό της φυσικότητας, που χαρακτήριζε τον γέροντα ανάμεσα στά πολλά άλλα, μου έρχεται πρώτο και θα μπορούσα να μιλάω γι’ αυτό ημέρες ολόκληρες.

Θα σας πω μέχρι σε ποιο βαθμό έφτανε αυτή η φυσικότητα. Ο π. Σωφρόνιος στα γεράματά του δεν δεχόταν πια κόσμο δεν μπορούσε ούτε να εξομολογήσει, ούτε να συνομιλήσει με τους προσκυνητές. Αυτά τα είχε αναθέσει σ’ εμάς.

Μόνο σε περίπτωση που ερχόταν κάποιος επίσκοπος -όπως τότε που μας είχε επισκεφθεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας Σεραφείμ- τον δεχόταν, αν και με πολύ κόπο. Αυτό όμως συνέβαινε σπανίως. Σε περιπτώσεις όμως που κάποιος ασθενής με καρκίνο ερχόταν να ζητήσει την προσευχή του, πάντοτε τον δεχόταν. Τις περισσότερες  φορές στηριζόταν επάνω μας, τον κρατούσαν δύο από εμάς’ ο ένας από τη μια πλευρά και ο άλλος από την άλλη, και πάλι με τον ίδιο τρόπο τον φέρναμε στο κελί του.

Όσοι έρχονταν στην Αγγλία από την Ελλάδα για θεραπεία καρκίνου, προτού πάνε στο νοσοκομείο, ή μετά, περνούσαν από το μοναστήρι μας, για να ζητήσουν την προσευχή του π. Σωφρονίου. Άρχισα να υποψιάζομαι πως αυτό δεν ήταν τυχαίο, ότι κάτι είχε συμβεί στην Ελλάδα. Ε, αυτό το καλοκαίρι έμαθα για ένα σωρό θαύματα που είχαν συμβεί την εποχή εκείνη.

Αξιώθηκα να ζήσω κοντά στον π. Σωφρόνιο- έζησα αυτή τη φυσικότητα. Σας είπα και στην αρχή ότι οι Άγιοι δεν εντυπωσιάζονται από τα θαύματα, δεν τους ενδιαφέρουν τόσο αυτά, όσο η ταπείνωση και η αγάπη, που είναι η βάση και μένει απαρατήρητη από τα μάτια των άλλων αργότερα μπορεί να γίνουν και θαύματα. Το θαύμα είναι κάτι το φυσιολογικό στον άνθρωπο που έχει προοδεύσει- και αυτή η πρόοδος είναι η αγιότητα.

Ο π. Σωφρόνιος έλεγε χαμογελώντας πως ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που φοβάται την προσευχή. Και έλεγε πολλές φορές, όταν πήγαινα σε αυτόν τα βράδια: «Για δες, ξαναήλθαν από την Ελλάδα και νομίζουν ότι είμαι άγιος• μου βγήκε το όνομα ότι είμαι άγιος. Δεν πειράζει, όμως, άφησέ τους να πιστεύουν ότι είμαι άγιος. Θα έχουν εμπιστοσύνη στην προσευχή μου, και έτσι η προσευχή μου θα τους θεραπεύσει». Και συνέχιζε: «Ο Θεός, όμως, βρίσκει τρόπους να με ταπεινώνει». Και γελούσε λέγοντας: «Για μένα, τώρα πια, υπάρχει μόνο μια αλήθεια: Όλα πονάνε! Όλα τα κόκαλά μου πονάνε!» Και πράγματι, έτσι ήταν. Έλεγε ότι πονούσε και συγχρόνως γελούσε…

Να μια μικρή μου εμπειρία κοντά σε αυτόν τον γνήσιο άνθρωπο του Θεού. Βρήκα αυτή τη φυσικότητα και στον π. Πορφύριο, τον οποίο δεν γνώρισα προσωπικά αλλά μέσω των υποτακτικών του και των βιβλίων που γράφτηκαν γι’ αυτόν. Τη βρήκα και στον π. Παΐσιο, τον οποίο και γνώρισα, στον παπά-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που έχουν γράψει και γι’ αυτόν, και σε άλλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν απλότητα! Άλλοι επειδή ήταν χωρικοί, απλοϊκοί άνθρωποι χωρίς πολλά γράμματα, ή άλλοι, όπως ο π. Σωφρόνιος που ήταν μορφωμένος, με πολλές γνώσεις και υψηλό πολιτιστικό επίπεδο και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά όλοι απλοί και φυσικοί!

Σας τα λέω αυτά, επειδή και εμείς πρέπει να τα πετύχουμε. Ο π. Σωφρόνιος μας ενθάρρυνε προς αυτό το φυσικό, προς αυτή τη φυσικότητα. Δεν του άρεσε τίποτε το προσποιητό, καμιά υποκριτική συμπεριφορά. Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά. «Η ταπείνωση», μας έλεγε, «είναι κάτι το πραγματικά φυσικό, το αληθινά ωραίο, το πιο άγιο πράγμα». Και το ωραίο, το άγιο και το φυσικό ήταν τρεις λέξεις που συχνά τις έβαζε στην ίδια φράση. 

πηγή:ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΝΟΙΚΑ. Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

 

 

 

Δωρεά λειψάνου του Αγίου Αναστασίου του Πέρσου στην Εκκλησία της Ελλάδος

Ex oss(ibus) S. Anastasii = Εκ των οστέων του Αγίου Αναστασίου.

Στα χέρια της αντιπροσωπείας της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος βρίσκεται από τις 22 Μαρτίου 2014, τεμάχιο λειψάνου του Αγίου Αναστασίου του Πέρση που δώρισε στην Εκκλησία της Ελλάδος, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Σε μια λιτή τελετή, σε πνεύμα αδελφικής αγάπης και αλληλοσεβασμού, πραγματοποιήθηκε η παράδοση αποτμήματος του ιερού λειψάνου του Αγίου Αναστασίου του Πέρσου από τον ηγούμενο της Αδελφότητας των Σιστερσιανών Μοναχών του Αββαείου των Τριών Πηγών και της Μονής των Αγίων Βικεντίου και Αναστασίου Ρώμης, π.Ζακ Μπριέρ στον Επίσκοπο Φαναρίου Αγαθάγγελο, Γεν. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

 

Σε μια σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή των Τριών Πηγών, εκεί όπου κατά την παράδοση φονεύθηκε ο Απόστολος Παύλος, ο ηγούμενος της Αδελφότητας των Σιστερσιανών Μοναχών του Αββαείου των Τριών Πηγών και της Μονής των Αγίων Βικεντίου και Αναστασίου Ρώμης π. Ζακ Μπριέρ παρέδωσε στον Επίσκοπο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο, Γεν. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το τμήμα του ιερού λειψάνου προκαλώντας συγκίνηση στα μέλη της ελληνικής αποστολής.

Ο επίσκοπος κ. Αγαθάγγελος μετέφερε στην Ρωμαιοκαθολική αδελφότητα τις ευχές του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου και δώρισε στη Μονή ένα Ευαγγέλιο και μια εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.

Πηγές: Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων AMEN και Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΔΟΓΜΑ