ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ – ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ

Στίχοι: Σοφία Αθανασιάδου
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός (Από άλλα περιβόλια)
(Glwssolalia – Pantelis Thalassinos – Apo alla perivolia)

Η γλώσσα που μου δώσατε μελώδισε στο στόμα,
ροδόσταμο που άνθισε στο πατρικό μου χώμα,
θαλασσινή η αύρα της, βουνίσια η πνοή της,
τον κόσμο όλο γύρισε, αλάργεψ’ η φωνή της.

Η ανατολή τη λάτρεψε, η δύση την καρπώθει,
πόθο γλυκό ζωντάνεψε σ’ αυτόν που τη ζυγώθει,
αθανασία γνώρισε στα έργα των ανθρώπων,
φεγγάριασε τη σκοτεινιά ξένων λαών και τόπων.

Γλώσσα μου μυριολάλητη πώς να σε ασημώσω
που ‘σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώσω,
έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώσω,
και αργυρούς θνητούς να βρω, τη γλώσσα ν’ αρματώσω.

Αίσωπος, Όμηρος, Θαλλής, Ηρόδοτος κι Αισχίνης,
Σόλων, Σωκράτης, Σοφοκλής, Καβάφης κι Ευριπίδης,
Πίνδαρος, Πλάτων, Πλήθωνας, Κάλβος και Καζαντζάκης,
Ερατοσθένης, Ηράκλειτος, Σεφέρης, Καρυωτάκης,
Γκάτσος, Ελύτης, Αξελός, Παπαδιαμάντης, Ζέη
Αναγνωστάκης, Κούμας, Κουν, Μάτεσης, Ωριγένης,
Σικελιανός και Παλαμάς, Γαζής κι Αριστοτέλης,
Παπαντωνίου, Γιανναράς, Βρεττάκος, Καμπανέλλης,
Μαβίλλης, Σεβαστίκογλου, Ξενόπουλος, Διογένης,
και Μυριβίλης, Πιττακός, Δροσίνης, Δημοσθένης,
Επίκουρος, Ησίοδος, Γρυπάρης Καββαδίας,
Αναξαγόρας, Αρίσταρχος, Βενέζης και Βοργίας.

Η γλώσσα που μας δώσατε σμίλεψε το σκαρί μας,
το νου με γνώση μπόλιασε, πότισε την ψυχή μας,
μάγεψε πλάνητες πολλούς, ξελόγιασε την πέννα,
γένος και γης μπερδεύτηκαν, με μιας γενήκαν ένα.

Χαλάλι ήταν οι φθόγγοι της, θέριεψαν μύριες λέξεις,
οι λέξεις έβγαλαν φτερά και γέννησαν τις σκέψεις,
το γόνυ εκράτησαν ορθό στης λευτεριάς το τάμα,
γλωσσολαλιά Ελληνική, της οικουμένης θάμα.

Γλώσσα μου μυριολάλητη μην θαρρείς σε προδώσω,
μην τάχα σε απαρνηθώ, σ’ άλλα καλά να ενδώσω,
λαλιά μου, εσύ, πεντάμορφη, πάντα θα σε χρυσώνω,
που ‘σαι διαμάντι αδάμαστο, πέτρα για να στεριώνω,
έχω τον τρόπο μου εγώ την πέτρα να σηκώνω
και τους χρυσούς θνητούς να πω, την γλώσσα ν’ αρματώνω.

Ρίτσος, Τερζάκης, Κοραής, Κορνάρος, Πρωταγόρας,
Ψυχάρης, Τσίρκας, Συκουτρής, Χρυσολωράς, και Ρώτας,
Αριστοφάνης, Βάρναλης, Βιζυηνός, Χορτάτσης
και Μακρυγιάννης, Σολωμός, Ρήγας και Σαμαράκης,
Αυγέρης, Ουράνης Μαρκοράς, και Ισοκράτης, Θέσπις,
Ψαθάς και Χριστιανόπουλος, Μουσούρος, Προβελέγγης,
και Θουκυδίδης, Μένανδρος, Δελμούζος, Καρκαβίτσας,
Χ(ε)ίλων, Ροΐδης, Λάσκαρης, Χάκκας, Χατζής, Σκαρίμπας,
Εμπεδοκλής και Πλούταρχος, Κύρος, Πανοπολίτης,
Κόραξ, Βοργίας, Βουτυράς, Σουρής, Βαλαωρίτης,
Ιορδανίδου, Αρβελέρ, Σαπφώ και Αλεξίου,
η Πολυδούρη, η Μιλλιέξ, Δέλτα και Σωτηρίου,
και Ιπποκράτης, Ξενοφών, Πολίτης, Εφταλιώτης,
Αισχύλος, Αινησίδημος, Λυσίας, Μπαμπινιώτης.

Λόγια σοφά …

Όταν απλώσεις τα χέρια σου να πιάσεις τ᾽άστρα,
μπορεί βέβαια να μη τα φθάσεις,
μα είναι σίγουρο, πως δεν θα καταλήξεις
να κρατάς μια χούφτα λάσπη…

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ

«Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. 8,13)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεων. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τρομερό. Ποιός ἁμαρτωλὸς δὲν τρομάζει; Ὅσο κι ἂν προσπαθῇ κανεὶς νὰ διώξῃ τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου καὶ τῆς κρίσεως, ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἔρχεται, εἶνε βέβαιο. Θὰ ἔρθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνῃ «τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ» (Ψαλμ. 9,9). Θὰ κρίνῃ εἰδωλολάτρες, Ἰουδαίους, Χριστιανούς. Τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ Δεκάλογο. Ἡ δική μας ὅμως θέσι, τῶν Χριστιανῶν, τῶν βαπτισμένων, ποὺ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ «μπροστὰ στὰ μάτια μας ζωγραφίστηκε ὁ Χριστὸς ἐσταυρωμένος» (Γαλ. 3,1), θὰ εἶνε τραγική. Γιατὶ θὰ κριθοῦμε καὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, καὶ μὲ τὸ Δεκάλογο, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε ζυγαριὰ ἀκριβείας• θὰ ζυγιστῇ καὶ τὸ τελευταῖο δράμι ἀρετῆς καὶ τὸ τελευταῖο δράμι κακίας.
Δὲν τρέμετε, δὲ φοβᾶστε; Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τρέμω τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ στηθῇ τὸ δικαστήριο, θ᾽ ἀνοιχθοῦν βιβλία, καὶ ἄγγελοι θὰ τρέχουν γιὰ νὰ συλλέξουν «τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν καὶ τὰ σκάνδαλα» (Ματθ. 13,41). Ναὶ «τὰ σκάνδαλα»! Καὶ γιὰ σκάνδαλα λέει σήμερα καὶ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.
* * *
Ἀκοῦμε «σκάνδαλο». Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀγαπητοί μου, σκάνδαλο στὴν κυριολεξία εἶνε μία πέτρα ποὺ ῥίχνει κάποιος στὸ δημόσιο δρόμο, καὶ καθὼς περνάει ὁ ἀνύποπτος διαβάτης σκοντάφτει πάνω της, πέφτει καὶ τσακίζεται. Σκάνδαλο λοιπὸν εἶνε τὸ πρόσκομμα στὸ δημόσιο δρόμο.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτοὺς ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη ὁδός, πνευματική, ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανό. Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φθάνει ἐκεῖ! Εἶνε ὡραία ὁδός, ἀλλὰ ὁ δι¬άβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνῃ ἀδιάβατη. Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι δὲν εἶνε ἀδιάβατη, εἶνε ἁπλῶς «στενὴ καὶ τεθλιμμένη» (Ματθ. 7,14). Ἡ ὁδὸς αὐτὴ ἦταν κλεισμένη• ἕνα τεράστιο ὁδόφραγμα ἀπέκλειε τὴν ὁδὸ πρὸς τοὺς οὐρανούς• ἦταν τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κλειστὸς λοιπὸν ὁ δρόμος. Δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀνοίξουν οὔτε προφῆτες, οὔτε πατριάρχες, οὔτε ἄγγελοι. Τὸν ἄνοιξε – ποιός; τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου (πρβλ. Ἑβρ. 10,20)• ἀπὸ τότε πλέον ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε βατός (πρβλ. «τρίβον βατὴν Πόλου τίθησιν ἡμῖν» εἱρμ. – καταβ. ἰαμβ. καν. Χριστουγ. α΄ ᾠδ.), καὶ τὸν βάδισαν καὶ τὸν βαδίζουν ἀμέτρητοι ἅγιοι.
Ἀλλ᾽ ὅπως στὸ δημόσιο δρόμο κακοποιοὶ ῥίχνουν πέτρες ἢ βάζουν νάρκες, ἔτσι καὶ στὸ δρόμο πρὸς τὸν οὐρανό, ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ τὰ ὄργανά του καὶ παρεμβάλλουν σκάνδαλα. Τί σκάνδαλα; Τὰ σκάνδαλα ἐδῶ εἶνε τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα ἐκεῖνα, ποὺ σπρώχνουν ἰδίως τοὺς πιὸ ἀδύναμους στὸ βάραθρο τῆς ἀπωλείας. Σκάνδαλο γιὰ τὸ παιδὶ γίνονται οἱ κακοὶ γονεῖς, ὅταν δὲν προσέχουν καὶ μπροστὰ στὸ ἀθῷο ἐκεῖνο ἀγγελούδι αἰσχρολογοῦν, βωμολοχοῦν, ὅταν τὸ ἀντρόγυνο μαλώνῃ διαρκῶς. Σκάνδαλο γιὰ τὸ μαθητὴ εἶνε ὁ δάσκαλος, ὅ¬ταν στὸ σχολεῖο εἰρωνεύεται ἱεροὺς θεσμούς, ἐμπαίζῃ τὰ θεῖα, διδάσκῃ ἀθεΐα. Ἀκόμη χειρότερο σκάνδαλο γίνεται ὁ κληρικός, ὅταν ὡς ἱερεὺς δὲν ἐκτελῇ τὰ καθήκοντά του, ὅταν ὡς ἀρχιερεὺς καταλαμβάνῃ θρόνο ὄχι γιὰ νὰ διδάξῃ καὶ φωτίσῃ ἀλλὰ μᾶλλον γιὰ νὰ θησαυρίσῃ. Σκάνδαλο γίνεται ὁ ἄρχοντας, ποὺ κατέχει ἀξίωμα, ἀλλὰ δὲν δείχνει ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ κοινά. Σκάνδαλο γίνεται γενικὰ ὁ καθένας γιὰ τὸν πλησίον του, ὅταν δὲν προσέχῃ τὴ ζωή του.
Γεμᾶτος ὁ κόσμος ἀπὸ σκάνδαλα. Δὲν ὑπάρχει κάποιο μέρος, κάποιο λιμάνι ἤρεμο ἀπὸ σκάνδαλα; Ἂς πᾶμε λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία! Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐκκλησία μας δὲν βρίσκεται σήμερα στὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς της. Κι ὅταν λέω ἐκκλησία δὲν ἐννοῶ τὸ θεῖο καθίδρυμα, ἐννοῶ τὴν ἀνθρώπινη πλευρά του μὲ τὶς ἀτέλειες ποὺ παρουσιάζει. Μπαίνει κανεὶς στὸ ναὸ νὰ ἐκκλησιαστῇ, καὶ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸ παγκάρι καὶ οἱ ἐπίτροποι, ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ ψαλτάδες μὲ τὶς φωνασκίες καὶ τὴν εὐρωπαϊκὴ μουσικὴ ποὺ μετέτρεψε τὴν ἐκκλησία σὲ θέατρο, ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ ἱερεῖς μὲ τὴν ἀνευλάβεια καὶ τὴ φιλοχρηματία τους, ὅλα αὐτὰ διώχνουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, καὶ πηγαίνουν ἄλλοι στοὺς φράγκους, ἄλλοι στοὺς προτεστάντες, ἄλλοι στοὺς ἰεχωβῖτες• ἔτσι ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς ἀραιώνει.
* * *
Τὸ σκάνδαλο, εἴτε τὸ κάνει παπᾶς ἢ τὸ κάνει ἐπίσκοπος ἢ τὸ κάνει ἡ μάνα ἢ τὸ κάνει ὁ πατέρας ἢ τὸ κάνει ἀξιωματικὸς ἢ τὸ κάνει ὑ¬πουργὸς ἢ τὸ κάνει ὁποιοσδήποτε ἄλλος, εἶ¬νε ἁμαρτία μεγάλη. Καὶ εἶνε τόσο μεγαλύτερη ὅ¬σο ὑψηλότερη εἶνε ἡ θέσις ποὺ κατέχει ὁ σκανδα¬λοποιός. Δὲ μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς σ᾽ αὐ¬τὸ τὸν κό¬σμο γιὰ νὰ γκρεμίζουμε καὶ νὰ κατα¬στρέφουμε• δὲ μᾶς ἔφερε γιὰ νὰ βαπτίζουμε «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁ¬γίου Πνεύματος» καὶ μετὰ νὰ τοὺς «ξεβαφτίζουμε» μὲ τὰ σκάνδαλά μας. Δὲ μᾶς ἔ¬φερε γιὰ νὰ εἴμαστε σκότος, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἴ¬μαστε φῶς• ὁ κάθε Χριστια¬νὸς πρέπει νὰ εἶνε «φῶς» καὶ «ἅλας» μέσα στὴν κοινωνία (βλ. Ματθ. 5,13-14), νὰ προσπαθῇ μὲ τὴ ζωή του νὰ φέρῃ καὶ ἄλ¬λους στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Νά ποιό εἶνε τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴν ἐξάπλωσι τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὰ σκάνδαλα τῶν «χριστιανῶν».
Πῆγαν ἱεραπόστολοι στὴν Ἀφρικὴ νὰ διδάξουν τὸν Χριστιανισμό. Καὶ θὰ ἦταν σήμερα Χριστιανοὶ ὄχι μόνο ἡ Ἀφρικὴ ἀλλὰ καὶ ὅλος ὁ κόσμος. Βλέπουν ὅμως τὴν ἀσυνέπεια, τὰ σκάνδαλα τῶν λεγομένων «χριστιανῶν», καὶ λένε• Καλὸ τὸ Εὐαγγέλιο, θαυμάσιος ὁ Χριστός, ἀλλὰ φυλαχτῆτε ἀπὸ τοὺς «χριστιανούς»!… Συνεπῶς τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο στὴν ἱεραποστολὴ εἶνε ἡ δική μας ὑποκριτικὴ ζωή. Καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, ἐὰν ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ποὺ φοροῦμε τὸ ῥάσο ἀλλὰ καὶ κάθε ὀρθόδοξος ἤμασταν ὑπόδειγμα βίου, ἡ Ἑλλὰς θὰ ἦταν παράδεισος, οὐράνιο βασίλειο. Μὲ τὰ σκάνδαλα ὁ λαός μας σπρώχνεται στὴν ἀθεΐα, στὴν ἀπιστία, στὴν ἄβυσσο.
Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τονίζει τὴν εὐθύνη τῶν σκανδαλοποιῶν. Δὲ θέλω ν᾽ ἀκούσετε ἐμένα, ἀκοῦστε τί λέει ὁ Χριστός. Σὲ λίγες περιπτώσεις ὁ Κύριος ἤλεγξε τόσο αὐστηρὰ ὅσο στὴν περίπτωσι τῶν σκανδαλοποι¬ῶν. Γιὰ τὸν Ἰούδα, ποὺ ἔγινε σκάνδαλο στὸν κύκλο τῶν μαθη¬τῶν, ὁ Χριστὸς εἶπε, ὅτι ὁ ἄν¬θρωπος αὐτὸς προτιμότερο νὰ μὴ ἐγεννᾶτο (βλ. Ματθ. 26,24). Καὶ ἄλ¬λοτε εἶπε• «Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων»• ὅποιος μὲ λόγια καὶ ἔργα σκανδαλίζει κάποιον, καὶ τὸν πιὸ ἀσήμαντο, εἶνε προτιμότερο νὰ κρεμάσῃ στὸ λαιμό του μυλόπετρα καὶ νὰ καταποντιστῇ στὴ θάλασσα. «Ὃς δ᾽ ἂν σκαν¬δαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόν¬των εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύ¬λος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης» (Ματθ. 18,6-7).
Τί θέλει ὁ Χριστὸς νὰ πῇ μ᾽ αὐτά; Συνιστᾷ, ὅπως λένε μερικοί, τὴν αὐτοκτονία; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Δὲ λέει τέτοιο πρᾶγμα, ὄχι. Ἐννοεῖ τοῦτο• ἂν κάποιος ἔχῃ γίνει δημόσιο σκάνδαλο καὶ ἔχῃ ταραχθῆ μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία, αὐτὸς ν᾽ ἀποσυρθῇ στὴν ἀφάνεια, νὰ φύ¬γῃ, νὰ κλειστῇ σ᾽ ἕνα μοναστήρι ἢ νὰ πάῃ μακριὰ στὸ ἐξωτερικό, ὅπως γινόταν παλαιότερα, νὰ μὴν ἀκούγεται τὸ ὄνομά του καὶ σκανδα¬λίζῃ. Τώρα ἀντιθέτως σκανδαλοποιοὶ μεγάλοι ἔχουν τὴν ἀξίωσι νὰ βρίσκωνται στοὺς θρόνους καὶ τὶς θέσεις τους καὶ νὰ κυβερνοῦν.
* * *
Ἀλλὰ πέστε μου, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχει καν¬εὶς ποὺ δὲν σκανδάλισε ποτέ κανένα, οὔτε ἕ¬να μικρὸ παιδί, οὔτε μιὰ γυναῖκα; Ἀμφιβάλλω. Ὅλοι μας κατὰ κάποιο τρόπο σκανδαλίσαμε τὸν πλησί¬ον, εἴτε μὲ λόγια εἴτε μὲ ἔργα εἴτε μὲ τὴν ἐν γένει συμπεριφορά μας. Ὅλοι εἴμαστε σκανδαλοποιοί, στὸ βαθμὸ μόνο διαφέρουμε.
Πῶς μπορεῖ ν᾽ ἀποφευχθῇ ἢ νὰ θεραπευθῇ ὁ σκανδαλισμός; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἔφτασε σὲ μεγάλο ὕψος ἀρετῆς, στὴ σημερι¬νὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ λέει, ὅτι ὁ ἴδιος ἔκανε γι᾽ αὐτὸ μεγάλες θυσίες• καὶ δικαιώματα καὶ ἐξυπηρετήσεις καὶ ἀνέσεις, ὅλα τὰ θυσί¬ασε. «Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα», λέει, εἶμαι διατεθειμένος νὰ μὴ φάω ποτέ κρέας, «ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. 8,13).
Ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν αὐτὰ ἂς προσπαθήσουμε νὰ ῥυθμίσουμε τὴ ζωή μας. Γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί, κληρικοί, ἄρχοντες, μὴ γινώμαστε σκάνδαλο. Νὰ ζοῦμε μὲ πίστι καὶ ἀρετή, μὲ ἁ¬γνότητα, μὲ ἐγκράτεια, μὲ σωφροσύνη, μὲ δικαιοσύνη, πρὸ παντὸς μὲ ἀγάπη. Νὰ ζοῦμε ἐ¬δῶ σὰν φωτεινὰ ἀστέρια, κι ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα νὰ φύγουμε ἀπ᾽ τὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ νὰ φτάσουμε στοὺς οὐρανούς, νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὅλους ὁ Θεὸς ν᾽ ἀκούσουμε ἐκεῖ τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου• «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. 25,34)• ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΡΙΣΕΩΣ

Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. 25,34)

 

ΣΗΜΕΡΑ εἶνε Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Καὶ λέγεται Ἀπόκρεω, διότι σημαίνει τὸ τέλος τῆς κρεοφαγίας. Ἀπὸ αὔριο εἶνε ἐλαφρὰ νηστεία• ὅλα ἐπιτρέπονται πλὴν τοῦ κρέατος.
Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούστηκε, ὁμιλεῖ γιὰ κάτι φοβερό, ποὺ ὅσο ἀπίστευτο κι ἂν φαίνεται, εἶνε ὅμως γεγονός. Διαβάζοντας ἢ ἀκούγοντας τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο νομίζεις ὅτι ὁ οὐρανὸς ἀστράφτει καὶ βροντᾷ.
Ὁμιλεῖ τὸ εὐαγγέλιο γιὰ μία δίκη. Ἐὰν εχατε ―σᾶς ἐρωτῶ― κάποιο δικαστήριο καὶ ἐπρόκειτο νὰ δικαστῆτε, θὰ μένατε ἀδιάφοροι; Ἀσφαλῶς ὄχι. Προτοῦ νὰ φτάσῃ ἡ ἡμέρα τῆς δίκης θὰ φροντίζατε νὰ βρῆτε δικηγόρο ἱκανό, μάρτυρες ὑπερασπίσεως, καὶ ἀπὸ νωρὶς θὰ σχεδιάζατε τί θὰ ἀπολογηθῆτε, ὥστε ν᾿ ἀπαλλαγῆτε ἀπὸ τὴν κατηγορία.
Ἀλλ᾿ ἐὰν ἔτσι σκεπτώμεθα γιὰ μιὰ δίκη ἐνώπιον ἀνθρωπίνου δικαστηρίου, πῶς πρέπει νὰ σκεπτώμεθα γιὰ τὴ δίκη μας ἐνώπιον τοῦ θείου δικαστηρίου, τὴν παγκόσμιο δίκη; Μηδέν, σκιὰ οἱ δίκες στὸν κόσμο αὐτὸν μπροστὰ σ᾿ ἐκείνη τὴ δίκη ποὺ μᾶς περιμένει. Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦμαι τὴν ἡμέρα ἐκείνη• σεῖς δὲ᾿ φοβεῖσθε; εἶστε ἅγιοι;
* * *
Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡ ἡμέρα τῆς δίκης. Ναί, νὰ εἶστε βέβαιοι. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, τόσο βέβαιο εἶνε καὶ ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡ ἡμέρα ἐκείνη. Κι ὅπως εἶστε βέβαιοι ὅτι ἀνατέλλει καὶ δύει ὁ ἥλιος, ἔτσι νὰ εἶστε βέβαιοι καὶ ὅτι θὰ ἔρθῃ καὶ ἡ δύσις, ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου, καὶ θ᾿ ἀκολουθήσῃ ἡ παγκόσμιος δίκη.
Ἐκεῖ θὰ βρίσκωμαι κ᾿ ἐγὼ ὑπόδικος, κ᾿ ἐσεῖς ἀγαπητοί μου ὑπόδικοι• ἐκεῖ θὰ βρίσκωνται ὅλοι ἀνεξαιρέτως ὑπόδικοι, στὸ ἑδώλιο τοῦ κατηγορουμένου. Ἐκεῖ θὰ εἶνε καὶ οἱ βασιλιᾶδες ποὺ εἶχαν στὸ κεφάλι κορῶνες καὶ στέμματα ποὺ ἄστραφταν ἀπὸ διαμάντια, ἀλλὰ καὶ οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ ἄσημοι τοῦ κόσμου τούτου. Ἐκεῖ θὰ εἶνε οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες ἀλλὰ καὶ οἱ ἀγράμματοι ποὺ δὲν εἶνε εἰς θέσιν οὔτε τὴν ὑπογραφή τους νὰ βάλουν. Ἐκεῖ θὰ εἶνε οἱ ἄντρες, οἱ γυναῖκες, τὰ παιδιά, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη, τοὺς λαούς, τὶς φυλὲς καὶ τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου. Ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ θὰ ἵστανται καὶ θὰ περιμένουν τὴν ἀπόφασι τοῦ δικαστηρίου.
Καὶ ποιός θὰ εἶνε ὁ δικαστής; Ὄχι ἄνθρωπος. Δικαστὴς θὰ εἶνε Ἐκεῖνος ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ, ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ καὶ γεννήθηκε στὸ σπήλαιο μέσα στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων• ἐκεῖνος ποὺ βαπτίσθηκε στὸν Ἰορδάνη καὶ πολέμησε στὴν ἔρημο μὲ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου• ἐκεῖνος ποὺ δίδαξε τὰ ὡραιότερα λόγια, ποὺ ἂν τὰ ἐφαρμόζαμε ὁ κόσμος θὰ ἦταν παράδεισος• ἐκεῖνος ποὺ ἔκανε τὰ μεγαλύτερα θαύματα• ἐκεῖνος ποὺ συνελήφθη καὶ ὡδηγήθη ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου, καὶ ἐδικάσθη καὶ κατεδικάσθη εἰς θάνατον, καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐκεντήθη μὲ τὴ λόγχη.
Ἀλλὰ τώρα, τὴν ὥρα τῆς παγκοσμίου δίκης, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο, «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. 19,37). Δηλαδή, τί θὰ πῇ «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν»; Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ συνετέλεσαν νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός, θὰ τὸν δοῦν τώρα σὲ ἄλλη κατάστασι, μέσα σὲ δόξα ἀπερίγραπτη, νὰ περικυκλώνεται ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡμέρα φοβερά, κατὰ τὴν ὁποία ὁ δίκαιος Κριτὴς θὰ δικάσῃ ὅλους μας.
«Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν»! Ὁ λόγος ὅμως αὐτὸς πιάνει κ᾿ ἐμᾶς, ἀγαπητοί. Διότι ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει, ὅτι καὶ ὁ Χριστιανὸς ποὺ βαπτίστηκε στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἁμαρτάνῃ, αὐτὸς δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ «σταυρώνῃ ἐκ νέου» τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι (Ἑβρ. 6,6). Ναί. Ἐκεῖνος ποὺ πάει στὸ δικαστήριο καὶ ξαπλώνει τὸ βρωμερό του χέρι πάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁρκίζεται, αὐτὸς τὴν ὥρα ἐκείνη βάζει καρφιὰ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ. Κ᾿ ἐκεῖνος ποὺ ἀνοίγει τὸ στόμα του τὸ βρωμερὸ καὶ βλαστημάει τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ποτίζῃ μὲ ὄξος καὶ χολὴ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐκεῖνος ὁ ἄλλος, ποὺ τρέχει τὴ νύχτα στὰ κέντρα, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ καρφώνῃ καρφιὰ στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐκεῖνος ὁ ἄλλος, ποὺ ἔχει μῖσος καὶ κακία στὴν καρδιά του, δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ λογχίζῃ τὴν πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ μας. Κι ὁ ἄλλος, ὁ ἐγωϊστὴς καὶ ὑπερήφανος, θέτει ἀκάνθινο στέφανο ἐπάνω στὴν κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ. «Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν». Ναί• καὶ οἱ μὲν Ἑβραῖοι σταύρωσαν τὸ Χριστὸ μιά φορά, ἐμεῖς τὸν σταυρώνουμε κάθε μέρα! Δὲν ὑπάρχει μέρος ποὺ νὰ μὴν τὸν σταυρώνουμε, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του.
«Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν». Ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὴν τιμωρία τους. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πῇ κάποιος• Ἐγὼ δὲν ὡρκίστηκα σὲ δικαστήρια, δὲ᾿ βλαστήμησα, δὲν πῆγα σὲ νυχτερινὰ κέντρα, δὲ᾿ μπῆκα στὸ σπίτι τοῦ ἄλλου νὰ ἀτιμάσω τὴν οἰκογένειά του, δὲν ἐπόρνευσα, δὲν ἐμοίχευσα, δὲ᾿ σκότωσα, ἐγὼ δὲν ἔκανα τὸ κακό… Ἐδῶ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ σημασία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ δὲν εἶνε μόνο ἄρνησις ἀλλὰ εἶνε καὶ θέσις. Δὲ᾿ θὰ δικαστοῦν μόνο αὐτοὶ ποὺ διέπραξαν τὸ κακό, ἀλλὰ καὶ – ποιοί ἄλλοι; ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔκαναν τὸ καλό! Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ λές, Δὲν ἔκανα τίποτα κακό. Τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει καὶ μία ἄλλη ὄψι• ζητάει νὰ πράττουμε καὶ τὸ ἀγαθό.
Αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Ὅπως ὁ τσοπᾶνος, λέει, χωρίζει τὸ βράδυ τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ γίδια, ἔτσι ὁ Χριστὸς στὴ δύσι τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας θὰ μᾶς χωρίσῃ σὲ δύο καταστάσεις• τοὺς μὲν δεξιά, τοὺς δὲ ἀριστερά.
Σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θὰ εἶνε στὰ δεξιὰ θὰ πῇ• ―Ἐλᾶτε νὰ κληρονομήσετε τὴν αἰώνιο βασιλεία. Διότι πείνασα, καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω• δίψασα, καὶ μοῦ δώσατε νὰ πιῶ• ἤμουν γυμνός, καὶ μὲ σκεπάσατε• ἤμουν ξένος, καὶ μὲ μαζέψατε• ἤμουν ἀσθενής, καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε• ἤμουν στὴ φυλακή, καὶ ἤρθατε κοντά μου. Θὰ ποῦν ἀπὸ κάτω οἱ δίκαιοι• ―«Κύριε, πότε σε εἴδομεν» ἔτσι; Τί εἶνε αὐτὰ ποὺ μᾶς λές; πότε ἤσουν γυμνός, ξυπόλητος, πεινασμένος, διψασμένος, ἄῤῥωστος, σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι; (Ματθ. 25,37-39). Καὶ ὁ Χριστὸς τί θ᾿ ἀπαντήσῃ• ―Ὅ,τι καλὸ κάνατε στὸ δυστυχισμένο, εἶνε σὰ᾿ νὰ τὸ κάνατε σ᾿ ἐμένα τὸν ἴδιο! Ὑπάρχει πλάστιγγα νὰ ζυγίσῃ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ μας;
Καὶ πρὸς τοὺς ἀριστερὰ ὁ Χριστός μας θὰ πῇ• ―«Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι…» (ἔ.ἀ. 25,41). Πείνασα, καὶ δὲ᾿ μοῦ δώσατε ἕνα κομμάτι ψωμί• δίψασα, καὶ δὲ᾿ μοῦ δώσατε ἕνα ποτήρι νερό• ἤμουν γυμνός, καὶ δὲ᾿ μοῦ δώσατε ἕνα ροῦχο νὰ σκεπαστῶ• ἤμουν ξένος, καὶ δὲ᾿ μὲ κοιτάξατε• ἤμουν ἄῤῥωστος, καὶ δὲ᾿ μὲ ἐπισκεφθήκατε• ἤμουν φυλακισμένος, καὶ δὲ᾿ μὲ εδατε. «Πορεύεσθε …εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον»! Καὶ θὰ ποῦν ἐκεῖνοι• ―Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε γυμνό, πεινασμένο, ξυπόλητο; Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ πῇ λόγια ποὺ ὅπως εἶπα δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε• ―Ὅ,τι δὲν κάνατε στὰ δυστυχισμένα ἀδέρφια μου, εἶνε σὰ᾿ νὰ μὴν τὸ κάνατε σ᾿ ἐμένα τὸν ἴδιο!
Αὐτὰ νὰ τὰ προσέξουμε. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη θὰ δικαστῇ καὶ ὅποιος παρέλειψε τὸ καλό.
* * *
Ὁ Χριστὸς περπατάει ἀνάμεσά μας. Τί συγκλονιστικός, ἀγαπητοί μου, αὐτὸς ὁ λόγος! Ὅπου χήρα, ὅπου ὀρφανό, ὅπου πεινασμένος καὶ δυστυχισμένος, στὸ πρόσωπο αὐτῶν εἶνε ὁ Χριστός. Αὐτὴ τὴν ὥρα, κάποιοι δυστυχοῦν. Γι᾿ αὐτὸ θὰ δικαστοῦμε. Ἀκοῦμε, ὅτι πεθαίνουν ἑκατομμύρια παιδιὰ γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί, κ᾿ ἐμεῖς ἀνοίγουμε λάκκους καὶ θάβουμε πολύτιμα προϊόντα. Ὅταν ὅμως πεινούσαμε ἐμεῖς, τὸ ᾿40 τὸ ᾿42 – ᾿44, θέλαμε νά ᾿ρχωνται καράβια ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔθνη νὰ μᾶς τροφοδοτοῦν.
Σήμερα, ἅγια μέρα, ποὺ ἀκούσαμε τὸ φοβερὸ εὐαγγέλιο τῆς μελλούσης κρίσεως, ἂς προσπαθήσουμε ὄχι μόνο ν᾿ ἀποφεύγουμε τὸ κακὸ ―αὐτὸ εἶνε τὸ λιγώτερο―, ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουμε τὸ καλό. Εἶνε σὰ᾿ νὰ τὸ κάνουμε στὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Τότε ἡ γῆ θὰ γίνῃ παράδεισος. Ἐνῷ τώρα κυριαρχεῖ ἡ κακία• τὰ χέρια κλέβουν, γιατὶ ἡ καρδιὰ δὲν ἔχει οὔτε σταλαγματιὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας.
Ἂς ἐξετάσουμε βαθειὰ τὸν ἑαυτό μας κι ἂς προσπαθήσουμε στὸ ἑξῆς νὰ κάνουμε τὸ καλὸ στὸν κόσμο τοῦτο πρὸς δόξαν Θεοῦ! Ἔτσι, ὅταν ἔρθῃ ἡ ἡμέρα ἐκείνη τῆς κρίσεως, νὰ μὴν ἀκούσουμε τὰ φοβερὰ λόγια «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι…», ἀλλὰ ὅλοι ν᾿ ἀκούσουμε τὰ ἄλλα ἐκεῖνα λόγια τοῦ Χριστοῦ• «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (ἔ.ἀ. 25,34)• ἀμήν.

 

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος  Καντιώτης

Ο μικρός άγιος απ΄το Φιέρι

 

 

Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο- συγγραφέα

(Στον κάθε αη-Δημητράκη, που γεύεται άωρα αλλά αιώνια τον Παράδεισο!)

Πριν από δυο-τρεις χειμώνες, το πρωινό της Πρωτοχρονιάς, στο ογκολογικό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, στο Ρίο, επικρατεί αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητάει επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Θέλει οπωσδήποτε να κοινωνήσει.

Είχε δεν είχε μια ντουζίνα χρόνους στην ασθενική του πλάτη, αλλά τον τελευταίο απ΄αυτούς δύσκολα θα τον υπέφερε κάποιος άλλος. Κι αυτό γιατί, δεκαπέντε μήνες πριν, του είχε διαγνωστεί η φοβερή αρρώστια. Κι από τότε συνέχεια εκεί στην κλινική, με μικρές διακοπές για το σπίτι στο Αίγιο, όπου οι γονείς του εργάζονταν.
Ένας μικρός αλλά συνεχής πονοκέφαλος τον είχε οδηγήσει εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν “καλοήθη νεοπλασία”, όπως ακριβώς το ανακοίνωσαν στον εμβρόντητο πατέρα του, δηλαδή καρκίνο του εγκεφάλου. Έναν καρκίνο που η “καλοήθειά του” ερμηνεύονταν ως μερικοί μήνες ζωής ακόμη…

Ρώτησα κι έμαθα από την κυρία Νίκη, μια νοσηλεύτρια “παντογνώστη”, πως η καταγωγή των γονιών του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας, μα ο ίδιος γεννήθηκε στην Ελλάδα. Οι γονείς του, μα και η πλειοψηφία των μεγαλωμένων στην Αλβανία, όπου μέχρι πριν είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια το να θρησκεύει κανείς θεωρείτο “μαχαιριά” στο μαλακό υπογάστριο των “λαϊκών προλεταρικών ιδεωδών”, ήταν αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην περιοχή. Ο Δημητράκης, λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει “παιδί” Του, όπως ο ίδιος συχνά έλεγε. Βαπτίστηκε, εντέλει “εις το όνομα του Πατρός και του Υϊού και του Αγίου Πνεύματος”, μετά από κατήχηση από ένα ανδρόγυνο ηλικιωμένων δασκάλων που δεν είχαν δικά τους παιδιά.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Και τώρα τις άγιες τούτες μέρες, το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από χριστουγεννιάτικα δώρα και γιορτινό διάκοσμο. Ο καρκίνος, όμως, αμείλικτος, είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση! Δεν έβλεπε τίποτε και κανέναν, τουλάχιστον με τα μάτια του σώματός του.
Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν, συμμαθητές του, δάσκαλοι, γείτονες, αλλά και συγγενείς άλλων νοσηλευομένων, καταλάβαιναν ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό σ΄ αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό, ενώ ο λόγος του ήταν πάντα ευγενικός και η όλη του συμπεριφορά, ανεξήγητα, για μας τους “περιλειπομένους, λέγοντες πιστούς είναι”, χαρούμενη! Το πρόσωπο του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνά συχνά τα Τίμια Δώρα.

Κάποιες φορές, κι αυτό το βεβαίωναν πολλοί νοσηλευτές, φώναζε τη μητέρα τουόταν αυτή βρισκόταν σε κάποιο άλλο χώρο της κλινικής, λέγοντάς της: “Μητέρα, ελα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις”. Και έτσι γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και έβρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεββάτι του, με ανοιχτό το στόμα, κάνοντας με ευλάβεια τον σταυρό του. Ενώ δε γνώριζε την ακριβή ώρα που θα ‘ρχόταν ο ιερέας με τον “Άρτο και τον Οίνο” της Ζωής, με διορατικό χάρισμα, με τα μάτια της ψυχής, που αυτά δε βλάφτηκαν από καμιά ασθένεια, το αντίθετο μάλιστα, τον “έβλεπε” να έρχεται. Τον έβλεπε μ’ αυτά τα μάτια της αγιασμένης του παιδικής ψυχής, παρ’ όλο που παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες που χώριζαν το θάλαμό του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας. Μια σύγχρονη Σαμαρείτισσα, που εθελοντικά φρόντιζε το παιδί, όταν η μητέρα του κατ΄ ανάγκην έφευγε προσωρινά από κοντά του, η κυρία Μαρία Γ., το βεβαιώνει. “Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω”, της είπε μία μέρα.

Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς τα Τίμια Δώρα και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν”.

Είχε αποκτήσει, ομως, κι άλλο χάρισμα ο Δημητράκης. Ο Θεός του έδωσε, φαινεται, άφθονη γεύση Παραδείσου, αμείβοντας την υπομονή του στα σωματικά του βάσανα. Έτσι, όταν κάποτε ένας από τους γιατρούς που τον φρόντιζε τον ρώτησε: “Τί κάνεις, Δημητράκη, πώς πάμε;”, εκείνος χαμογελαστός του απάντησε: “Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πώ από κοντά;” Και πλησίασε το προσωπάκι του στο γιατρό που είχε καθίσει κοντά του. “Εγώ είμαι καλά. Εσείς μην στενοχωριέστε πού έφυγε η γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός άνθρωπος”. Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη ήμερα στο σπίτι του, ότι δηλαδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε για κάποιον άλλον!

Την τελευταία φορά πού κοινωνάει, μια Πρωτοχρονιά, λίγο πριν το Μεγάλο του Ταξίδι, δεν μπορεί πλέον να μείνει καθιστός στο κρεββάτι, αλλά υποδέχεται με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. “Ευχαριστώ πολύ”, ψέλλιζει και μετά κοιμάται… Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διάβασει στον Δημητράκη το τρισάγιο, έλεγε στους παρισταμένους: “Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω”. Και πράγματι, το πρόσωπο του, ήταν χαμογελαστό, αφού είδε τον αγαπημένο του Κύριο, το πρόσωπό του ήταν λαμπρό, αφού πήρε το φως Του. Κι ο παριστάμενος βοηθός στο νεκροτομείο ακόμη λέει σ΄όλους πως είχε το χρώμα του κεχριμπαριού!

• Από  aktines.blogspot.gr

ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ Η ΑΟΜΜΑΤΟΣ

Σήμερα, Κυριακή 15 Φεβρουαρίου στις 9:30 το βράδυ, η Τηλεόραση της 4Ε στην εκπομπή »ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ» θα παρουσιάσει την Ιερά Μονή Αγίας Σκέπης στη Μόσχα, όπου φυλάσσεται το Ιερό λείψανο της Αγίας Ματρώνας. Μεγάλη ευλογία, μήν το χάσουμε.

Με ένα παξιμάδι πάς στο Θεό …

Συγκλονιστικός διάλογος του Οσίου Παϊσίου με έναν αμερικανό

– «Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;»
– «Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε.
– «Πόσο μακρυά είναι» τον ρωτάω;
– Ας πούμε,μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα»,μου λέει.
– Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε,για να πάτε στο φεγγάρι;
– «Από το 1950 μέχρι τώρα,μου λέει,έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων».
– Στο Θεό πήγατε;τον ρωτάω.
– Πόσο μακρυά είναι ο Θεός;
– Ο Θεός, μου λέει,είναι πολύ μακρυά.
– Εμείς όμως,του λέω,μ΄’ενα παξιμάδι πάμε στον Θεό!