Μνήμη Ὁσίου Χατζη-Γιώργη τοῦ Ἀθωνίτου – 31 Δεκεμβρίου (ν.ἡ.)

Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα γιὰ τὸν Χατζη-Γιώργη, μπορεῖτε νὰ διαβάσετε (ἐδῶ) τὸ περσινὸ ἀφιέρωμά μας τὸ ὁποῖο ἔχει γράψει ὁ Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης γιὰ τὸν Ἅγιο Γέροντα Χατζηγιώργη.

Παρ΄ ὅτι ὁ Χατζη-Γεώργης ἔκανε τόσο αὐστηρή, ἀσκητικὴ ζωή, ἐξωτερικὰ φαινόταν ὑγιής, εἶχε πρόσωπο εὐτραφές, μάτια ἐκφραστικὰ καὶ μιλοῦσε λίγο μὲ κοφτὲς φράσεις. Ὁ Χατζη-Γεώργης ζοῦσε μὲ πολλὴ ἁπλότητα, μὲ φτώχεια καὶ ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ τὰ παραμελοῦσε.

Εἶχαν Σαρακοστιανὴ τράπεζα συνέχεια. Ὄχι μόνο τὶς ἑορτὲς καὶ Κυριακὲς ὅλου τοῦ ἔτους, ἀλλ΄οὔτε καὶ τὸ Ἅγιον Πάσχα δὲν τρώγανε οὔτε ψάρι οὔτε τυρὶ οὔτε λαδερὰ φαγητά, καὶ ποτὲ τους δὲν ἔπιναν κρασί. Ὅταν κάποιος ἀπὸ τοὺς Κελλιῶτες ἔκανε μνημόσυνο γιὰ τοὺς γονεῖς του, καλοῦσε κάποιους ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χατζη-Γεωργίου. Στὴν συνηθισμένη τράπεζα, προσφερόταν ψάρι, τυρὶ καὶ λάδι. Καὶ ὅταν τὸ μάθαινε ὁ Χατζη-Γεώργιος, ἔκανε παρατήρηση ἐλαφρὴ σ΄ αὐτὸν ποὺ ἔκανε τράπεζα, ἐπειδὴ χάλασε τὴ νηστεία τῶν μαθητῶν του, καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι στὸ ἑξῆς δὲν θὰ τοὺς ἀφήνει νὰ πηγαίνουν σ΄ αὐτόν. Γι΄ αὐτὸ δικαίως τὸ Κελλί του στὸ Ἅγιον Ὅρος ἔχει μία ξεχωριστὴ ὀνομασία: «Τὸ Κελλὶ τῶν Νηστευτῶν».

Ὅλοι οἱ σύγχρονοί του μεγάλοι ἀσκητές, μεγαλόσχημοι καὶ ἱερομόναχοι, Ἰωακείμ, Γρηγόριος, Δανιήλ, Νεόφυτος, Γεράσιμος καὶ ἄλλοι, τὸν εἶχαν ὡς Πνευματικὸ Πατέρα.

Ὁ Χατζη-Γεώργης μὲ τὰ χέρια του ἔφτιαχνε κάθε βδομάδα…

100 πρόσφορα. Τὰ ἔστελνε στοὺς κελλιῶτες καὶ ἔτσι ἀπέκτησε ὄνομα μεγάλου εὐεργέτου τους. Γι΄ αὐτὸ οἱ πατέρες τοῦ χρωστοῦσαν πολλὴ εὐγνωμοσύνη. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἱερεῖς μνημόνευαν πρῶτα τὸ ὄνομά του, ὅταν ἔκαναν τὴ θεία Λειτουργία.

Ἔλεγε ὁ Χατζη-Γιώργης: «Μὴν πιστεύης τὶς ἀρετὲς τῶν νέων, γιατί εἶναι σὰν τὸν ἀέρα».

Διηγήθηκε ὁ γερω-Νέστορας ὅτι ἔλεγε ὁ πνευματικός του παπποὺς Νέστορας, κουρὰ τοῦ Χατζη-Γιώργη, τὸ ἑξῆς θαυμαστό· εἶχε πέσει μία μεγάλη πέτρα σ΄ ἕνα σημεῖο (πέρασμα, πλατεία;) τῶν Καυσοκαλυβίων καὶ μαζεύτηκαν πολλοὶ πατέρες νὰ τὴν μετακινήσουν, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφεραν. Πῆγε καὶ ὁ Χατζη-Γιώργης (τὸν ἔστειλε ὁ Γέροντάς του) καὶ ὄχι μὲ τὴν φυσική του δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν δύναμη ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, εὔκολα τὴν μετακίνησε.

Ἀπόσπασμα βιβλίου: «Ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση», Ἅγιον Ὅρος, ἔκδοση: Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος» Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς.

πηγή

One Love | Playing For Change | Song Around the World

Για εμάς που νομίζουμε ότι κάνουμε το καλό

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Οι μεγαλύτερες καταστροφές πάντοτε έγιναν
απ’  αυτούς που νόμιζαν πως κάνουν το καλό
που μιλούσαν δίχως να τους έχει μιλήσει πριν ο Χριστός
να μην τους έχει πει ούτε μια λέξη
αυτοί τιμώρησαν τον Χριστό που δεν τους μίλησε
κι έκαμαν τους ανθρώπους τόσο φτωχούς
με τα συχνά νομοθετήματα και τις απαγορεύσεις
κουράστηκαν και κούρασαν
γιατί δεν ήσαν άγιοι
γιατί οι άγιοι δεν ανεβαίνουν μόνοι τους ψηλά.

μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

Ο,τι είσαι, αυτό βλέπεις, ο,τι ζητάς, αυτό βρίσκεις

Πήγε ένας μοναχός σ΄ένα κελί που ήταν καθαρό, περιποιημένο, αρχοντικό και επίσημο.

 Είπε: όπως είναι η καρδιά του γέροντος έτσι είναι και το κελί του. 

Πήγε μετά σ’ ένα άλλο που ήταν ακατάστατο, αραχνιασμένο και άνω – κάτω.

 Είπε: Ο γέροντας είναι καλός ασχολείται συνέχεια με τα πνευματικά και δεν έχει καθόλου καιρό για τα υλικά.

 Ήταν αγαθός ο μοναχός αυτός και τα έβλεπε όλα όμορφα. Ο,τι είσαι, αυτό βλέπεις, ο,τι ζητάς, αυτό βρίσκεις.

+μοναχός Μωυσής

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης: Ὁ φαρδύς δρόμος ὁδηγεῖ στήν κόλαση –

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι βαριές, εἶναι πολύ ἐλαφριές, ἀνακουφίζουν, δροσίζουν καί δημιουργοῦν καί φτιάχνουν μακαριότητα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μας δέν ζήτησε πολλά πράγματα.

Καί στή Δευτέρα Παρουσία δέν θά πεῖ «γιατί δέν ἀσκητεύσατε…». Ὄχι. Θά πεῖ «γιατί δέν ἐλεήσατε, γιατί δέν θρέψατε, γιατί δέν ντύσατε, γιατί δέν ἀνακουφίσατε τό φυλακισμένο». Τί εἶναι αὐτά; Ἔργα ἀγάπης. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός «Ποιός εἶναι αὐτός ποὺ μέ ἀγαπάει; Αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές μου. Ἐκεῖνος πού δέ μέ ἀγαπάει δέν τηρεῖ τίς ἐντολές μου».

Μέ τόν ἔλεγχο πού ἔκανε στούς ἐξ ἀριστερῶν, ἤθελε νά τούς πεῖ, ὅτι «ἐσεῖς δέν εἴχατε ἀγάπη καί ἐφόσον δέν εἴχατε ἀγάπη, δέν μπορεῖτε νά μπεῖτε στό νυμφώνα τῆς ἀγάπης». Ὁ νυμφώνας τῆς ἀγάπης κερδίζεται μόνο μέ τήν ἀγάπη καί τή θυσία. Γι’ αὐτό θά πρέπει, μέ τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση, νά περάσουμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν. Ὁ φαρδύς δρόμος ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν κόλαση. Ποιός εἶναι ὁ φαρδύς δρόμος; Ἡ ξένοιαστη κοσμική ζωή, καί ὅταν περνοῦν οἱ μέρες μας ἄδειες…

Δέν πρέπει νά μᾶς πλανᾶ ὁ διάβολος• καί νά προσπαθήσουμε, κατά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας, νά καθαρίσουμε τό ἔσωθεν τοῦ ποτηρίου πού εἶναι ἡ ψυχή μας, ἡ καρδιά μας, ὁ νοῦς μας. Ἄν τό μέσα τοῦ ποτηρίου, λέει, τό κάνεις, ἄνθρωπε, καθαρό καί τό ἔξωθεν θά εἶναι καθαρό. Ὑποκριτά, μήν κάνεις τό ἔξω, καί τό μέσα τό ἀφήνεις ἀκάθαρτο. Στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα φανερά. Τούς ἀνθρώπους θά τούς ξεγελάσουμε, θά δείξουμε ἄλλο πρόσωπο, ἀλλά τά μέσα μας εἶναι γνωστά στό Θεό. Νά φροντίσουμε μέσα μας νά τακτοποιηθοῦμε, ν’ ἀλλάξουμε. Τό χρόνο πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά τόν γεμίσουμε μέ καλά ἔργα, μέ καλές σκέψεις, μέ ἁγνά αἰσθήματα.

Νά μήν καθόμαστε καί ἀσχολούμαστε μέ ἀργολογίες, νά μήν ἀσχολούμαστε μέ συζητήσεις ἄκαιρες καί βλαβερές. Ν’ ἀπαλλάξουμε τή γλώσσα μας ἀπό τό νά κρίνουμε τούς ἀνθρώπους, τόν ἀδελφό μας, τόν πλησίον μας. Ὄχι, ὄχι μήν τό κάνουμε αὐτό. Νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, νά καταδικάσουμε τόν ἑαυτό μας. Ἄν τόν καταδικάσουμε, θά τόν ἀπαλλάξουμε τῆς καταδίκης του Θεοῦ. Ἄν καταδικάσουμε, θά καταδικαστοῦμε κι ἄν κρίνουμε, θά κριθοῦμε, καί μέ ὅποια μεζούρα μετρήσουμε θά μᾶς μετρήσει ὁ Θεός.

Ἡ κάθε στιγμή πού περνάει δέν ξαναγυρνάει. Ὁ διάβολος μᾶς κερδίζει χρόνο, μᾶς ἀπασχολεῖ μέ πράγματα γήινα καί πρόσκαιρα προκειμένου νά μᾶς κερδίσει τό χρόνο νά μήν τόν ἔχουμε, ὥστε νά μήν προσφέρουμε περισσότερα στό Θεό καί στήν ψυχή μας. Ἄς προσέξουμε ὅσο μποροῦμε νά εἴμαστε ἐν ἐγρηγόρσει, νά γρηγοροῦμε στό μυαλό, στήν καρδιά, νά μήν ἀφήνουμε σκέψεις, νά μήν ἀφήνουμε τήν καρδιά μας νά μολύνεται. […] Πόσες φορές ἄν θά ἐλέγξουμε τή συνείδησή μας, θά δοῦμε ὅτι δέν προσέχουμε. Ἑπομένως δημιουργοῦμε σκάνδαλο. Αὐτές τίς ἁμαρτίες δέν τίς γνωρίζουμε. Νά τίς ἐξαγορευθοῦμε καί νά σβήσουν.

Γι’ αὐτό θά τά προσέχουμε ὅλα αὐτά τά πράγματα, γιά νά εἴμαστε ἕτοιμοι. Ὁ θάνατος εἶναι φοβερός, δέν εἶναι παιχνίδι. Ἐάν κανείς ἀπό μᾶς ἔχει γνωρίσει λίγο περί θανάτου, ἄν κινδύνεψε ἀπό ἀσθένεια, εἶδε πόσο φοβερό εἶναι. Βλέπετε πῶς δακρύζει ὁ ἄνθρωπος ἤ καί κλαίει καί τρέχουν τά μάτια του κατά τήν ὥρα τήν ἐπιθανάτια; Γιατί κλαίει; Γιατί βλέπει ὅτι ἔρχονται οἱ ἐνάντιες δυνάμεις, ἔρχονται τά δαιμόνια ν’ ἁρπάξουν τήν ψυχή. Κι ἡ ψυχή τρέμει σάν τό φθινοπωρινό φύλλο στόν ἐλάχιστο ἄνεμο.

Λέει τό τροπάριο τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας:

«οἷον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή χωριζομένη τοῦ σώματος, πόσα δάκρυα τότε; Πρός τούς ἀγγέλους τά ὄμματα τρέπουσα ἄπρακτα καθικετεύει, πρός τούς ἀνθρώπους τάς χεῖρας ἐκτείνουσα οὐκ ἔχει τόν βοηθοῦντα».

Λέει, στρέφει τά μάτια στούς ἀγγέλους δέν παίρνει τίποτα. Γιατί οἱ ἄγγελοι λένε «κατά τά ἔργα σου ἀλληλούια». Θά σέ βοηθήσουμε, ἀλλά ἔπρεπε νά βοηθήσεις κι ἐσύ μέ τά ἔργα σου. Σηκώνει τά χέρια πρός τούς ἀνθρώπους, βοηθῆστε με. Κι ἐκεῖνοι λένε: τί νά σέ βοηθήσουμε, τόν ἑαυτό μας δέν μποροῦμε νά βοηθήσουμε, ἐσένα θά βοηθήσουμε; Καί τότε βάζει μυαλό ὁ κάθε ἄνθρωπος. Τί μπορεῖ ὅμως νά κάνει ἐκείνη τήν ὥρα, ἀφοῦ ξεψυχάει;

Αὐτή τή μελέτη, αὐτή τήν ἀλήθεια, αὐτή τήν πραγματικότητα τήν ὁποία βλέπουμε νά τήν ζεῖ κάθε δικός μας ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ἀπό τή ζωή, γιατί δέ μᾶς γίνεται μάθημα νά τακτοποιήσουμε τόν ἑαυτό μας τώρα, ὥστε ὅταν ἔρθει αὐτή ἡ περίπτωση, ἡ ὥρα, νά εἴμαστε ἕτοιμοι;

Ναί μέν θά πικραθοῦμε, ὁ θάνατος εἶναι ἀπό φύσεως σκληρός καί πικρός, ἀλλά ὅταν ἡ συνείδηση δέν μᾶς καταμαρτυρεῖ, βάλσαμο ἔρχεται στήν ψυχή. Ἡ ψυχή ἐλπίζει, τῆς γίνεται μία αἴσθηση ὅτι κάτι θά γίνει.

Γι’ αὐτό λοιπόν, πρίν ἔρθει αὐτή ἡ φοβερή ὥρα, πρίν ἔρθει αὐτή ἡ πρώτη κρίση τῆς ψυχῆς ἀπό τή μεγάλη κρίση τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἄς ἑτοιμαστοῦμε, ἄς προσέξουμε, ἄς βιαστοῦμε τώρα, ὄχι αὔριο καί μεθαύριο.

Ἀπό σήμερα, ἀπ’ αὐτή τή στιγμή, μέσα στήν ψυχή μας μετάνοια κι ἐπιστροφή στό Θεό. Κι ὅταν ὁ Θεός δεῖ αὐτή τήν καλή διάθεση ἀπό μέρους μας, θά μᾶς βοηθήσει. Καί αὐτή τή μικρή διάθεση θά τήν κάνει μεγάλη, ὥστε νά ἐπιτελεστεῖ αὐτή ἡ μεγάλη σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

πηγή

– See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_851.html#sthash.75DTBr3K.dpuf

Χιονίζει!

 

Μα γίνεσαι πάλι παιδί αυτές τις νύχτες …στρέφεις τα μάτια στον ουρανό και περιμένεις.

Παραμερίζει το φεγγάρι τα σύννεφα την ίδια ώρα που αβίαστα η πραγματικότητα χαρίζεται στο παραμύθι! …
μαριάνθη ντεβάκη