Day: 22/12/2014

by

Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας

 ellhnida-mana
Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. Σε όλα αυτά δυστυχώς έχω και γω προσωπική πείρα διότι πολλά είδαν τότε τα παιδικά μου μάτια.
Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.
Το βράδυ που ξημέρωνε Χριστούγεννα, η πεντάχρονη αδελφή της ξύπνησε και της ζήτησε να βγουν έξω στην αυλή, για να πάει στην τουαλέτα. Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι τουαλέτες ήσαν έξω στις αυλές. Έξι παιδιά κοιμόντουσαν όλα κάτω στο πάτωμα, στρωματσάδα, – δεν υπήρχαν κρεβάτια και πούπουλα και παπλώματα σαν τα σημερινά.
Σιγά σιγά βγήκαν έξω στο μικρό διάδρομο. Απέναντί τους ήταν το δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς.
Ξαφνιάστηκαν όμως γιατί είδαν, έντονο φως να βγαίνει από τις χαραμάδες και από τα πολλά ανοίγματα της σαραβαλιασμένης πόρτας. Πλησίασαν πιο κοντά και είδαν έντρομοι τη γιαγιά τους τυλιγμένη στις φλόγες. Άρχισαν να τσιρίζουν δυνατά, και η μεγάλη να φωνάζει:
– Φωτιά, φωτιά, η γιαγιά καίγεται!
Ξύπνησαν βέβαια όπως ήταν επόμενο όλοι, και πρώτοι έτρεξαν οι γονείς, οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα, κοίταξαν μέσα, και ύστερα την έκλεισαν απαλά και σιγά σιγά. Γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν:
– Μη φοβάστε, δεν είναι φωτιά.
Και με σιγανή φωνή είπε ο πατέρας στα παιδιά του:
– Αυτό που είδατε παιδιά μου, δεν είναι φωτιές. Είναι οι φλόγες του Αγίου Πνεύματος που μοιάζουν με φωτιές. Για κοιτάξτε τώρα… Σιγά σιγά σβήνουν. Έτσι γίνεται πάντοτε. Όταν η γιαγιά και ο παππούς προσεύχονται και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όλη τη νύχτα. Διότι αν δεν ηπροσηύχονταν τόσο πολύ, ο παππούς και η γιαγιά, όπως και ποιος ξέρει, πόσοι άλλοι άγνωστοι χριστιανοί, δεν θα μας είχαν πετσοκόψει όλους τα Βουλγαρικά τότε στρατεύματα κατοχής. Από τέτοιες προσευχές και αγρυπνίες δεν θα αφήσει να χαθεί ποτέ η Ελλάδα η πατρίδα μας, ούτε και η Ορθοδοξία.
«Αυτά ήσαν τα λόγια του πατέρα μας, την αξέχαστη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων», μου είπε η κυρία και συνέχισε λέγοντας:
«Πολλές φορές από τότε, είδα τον παππού και τη γιαγιά να προσεύχονται όλη την νύχτα. Και όσες φορές επέτρεψε ο Θεός, στην παιδική μου τότε αθωότητα, έβλεπα να καίγονται σαν λαμπάδες από τις φλόγες της Πεντηκοστής. Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας. Με προσευχή και με Δοξολογία. Με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία».
by

Λαμβάνουν όλοι το Αγ. Πνεύμα;

Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Α’ – Λαμβάνουν όλοι το Αγ. Πνεύμα;

Και να μην πει κανείς: “Εγώ έχω λάβει το Χριστό με το άγιο βάπτισμα”, αλλά ας μάθει ότι δεν λαμβάνουν το Χριστό με το βάπτισμα όλοι όσοι βαπτίζονται. Λαμβάνουν μόνοι αυτοί που είναι είτε βεβαιόπιστοι και έχουν γνώση τέλεια είτε αυτοί που τακτοποίησαν τον εαυτό τους, καθαρίζοντας τον από πριν και έτσι βαπτίζονται. Και τούτο το γνωρίζει αυτός που ερευνά τις Γραφές, από τους αποστολικούς λόγους και πράξεις. Γιατί έχει γραφεί: “ Όταν άκουσαν οι απόστολοι που βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα, ότι η Σαμάρεια έχει δεχτεί το λόγο του Θεού, έστειλαν σε αυτούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη, οι οποίοι αφού κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, προσεύχονταν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα οι Σαμαρείτες. Και δεν είχε λάβει ακόμη κανένας το Άγιο Πνεύμα, υπήρχαν δε, μόνο βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τότε έβαζαν τα χέρια τους επάνω τους, και ελάμβαναν το Άγιο Πνεύμα”.

Είδες πως δεν λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, αμέσως όλοι όσοι βαπτίζονται; Έμαθες από τους Αποστόλους, πως κάποιοι που αν και πίστεψαν και βαπτίστηκαν, δεν ‘ντύθηκαν’ το Χριστό, με το βάπτισμα; Γιατί, εάν αυτό είχε γίνει (να ‘ντυθούν’ το Χριστό), δεν θα προσεύχονταν μετά και θα έβαζαν τα χέρια τους οι Απόστολοι σε αυτούς. Λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα, τον Κύριο Ιησού ελάμβαναν. Γιατί, δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλο το Άγιο Πνεύμα. Και ποιος το λέει αυτό; Ο ίδιος ο Θεός Λόγος, μιλώντας στην Σαμαρείτιδα: “Είναι Πνεύμα ο Θεός”. Εάν λοιπόν ο Χριστός είναι Θεός, είναι Πνεύμα κατά τη φύση της θεότητας, και αυτός που έχει το Χριστό, Άγιο Πνεύμα έχει. Αυτός δε που έχει το Άγιο Πνεύμα, τον ίδιο πάλι τον Κύριο έχει, καθώς λέει και ο Παύλος: “Το δε Πνεύμα, ο Κύριος είναι”…

Πηγή: Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, “Βίβλος των Ηθικών”, Λόγος Ι΄

Β’ – Περι αυτών που νομίζουν πως έχουν το Άγιο Πνεύμα

Να και πάλιν εγώ απευθύνομαι προς αυτούς που λέγουν ότι έχουν Πνεύμα Άγιον, δίχως να το γνωρίζουν, και νομίζουν ότι το απέκτησαν με το Θείον Βάπτισμα μέσα τους. Νομίζουν ότι έχουν τον θησαυρόν (Β’ Κορ. 4, 7), αλλά όμως καταλαβαίνουν ότι ο εαυτός τους είναι εντελώς άδειος από αυτόν. Προς εκείνους που ομολογούν ότι εις το άγιον Βάπτισμα δεν αισθάνθηκαν τελείως τίποτε, αλλά πιστεύουν ότι από τότε η δωρεά του Θεού κατοίκησε μέσα τους και μέχρι τώρα υπάρχει μέσα εις την ψυχήν τους, δίχως να την καταλαβαίνουν και να την αισθάνωνται. Και όχι μόνον προς αυτούς (απευθύνομαι) αλλά και προς εκείνους που λέγουν ότι δεν έλαβαν ποτέ καμμίαν αίσθησι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος δια της θεωρίας και αποκαλύψεως, αλλά μόνον με την πίστι και τον λογισμό. Και δεν εδέχθησαν την Χάρι δια της εμπειρίας αλλά την κρατούν μέσα τους με την ακρόασι των θείων λόγων.

Θα παραθέσω, λοιπόν, όσα λέγουν, και άκουσε τι ισχυρίζονται αυτοί οι δήθεν σοφοί και επιστήμονες (Δευτ. 1, 13. Πρβλ. Ησ. 5, 21) κατά την γνώμη τους: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, λέγει ο Παύλος, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3, 27). Τι λοιπόν; Δεν είμεθα κι εμείς βαπτισμένοι; Εάν βαπτισθήκαμε, είναι φανερόν, όπως λέγει ο Απόστολος, ότι έχομεν ενδυθή τον Χριστόν. Αυτός είναι ο πρώτος ισχυρισμός τους και η απόδειξίς του, δια του αγιογραφικού χωρίου.

Τι θα μπορούσαμε να απαντήσωμε, όχι εμείς, αλλά το Άγιον Πνεύμα, προς αυτούς; Αυτό το ένδυμα, τι λέτε ότι είναι, άνθρωποι, ο Χριστός; Ναι, λέγουν. Ο Χριστός δηλαδή είναι κάτι -δια να ομιλήσω κι εγώ σαν άφρων προς ανόητους- ή δεν είναι; Είναι κάτι, βεβαίως θα πουν, εάν δεν έχουν χάσει τελείως τα λογικά τους. Εάν, όμως, ομολογείτε ότι είναι κάτι, πέστε τι είναι. Δια να διδάξετε πρώτα τους εαυτούς σας να μην ομιλούν σαν άπιστοι, αλλά σαν πιστοί. Τι άλλο, βεβαίως, είναι ο Χριστός αν όχι Θεός αληθινός, ο οποίος έγινε αληθινά τέλειος άνθρωπος; Αφού το παραδέχεσθε, αυτό, πέστε μας και για ποιον λόγον έγινε ο Θεός άνθρωπος; Οπωσδήποτε, σύμφωνα με την διδασκαλία των Θείων Γραφών και τα ίδια τα γεγονότα που συνέβησαν και συμβαίνουν συνεχώς -ακόμη κι αν εσείς τα αγνοείτε μη θέλοντας να τα ακούσετε- για να κάνη τον άνθρωπον Θεόν (Ιω. 1, 12. Γαλ. 4, 5). Και με ποιον τρόπον κατεργάζεται την θέωσι του ανθρώπου; Δια της σαρκός ή δια της Θεότητός Του; Βεβαίως δια της Θεότητος. «Η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν. το πνεύμα εστιν το ζωοποιούν» (Ιω. 6, 63). Εάν, λοιπόν, δια της Θεότητός Του εθέωσε πρώτα την σάρκα την οποία προσέλαβε, και εμάς όλους μας ζωοποιεί όχι με την φθαρτή σάρκα, αλλά με την θεωθείσα σάρκα Του. Ώστε ποτέ και με κανένα τρόπο να μην τον θεωρήσωμε άνθρωπο αλλά να Τον ομολογήσωμε ένα Θεόν τέλειον με δύο φύσεις -διότι ένας είναι ο Θεός- επειδή το φθαρτόν κατεπόθη υπό της αφθαρσίας (Α’ Κορ. 15, 54), και το σώμα δεν αφανίσθηκε από το ασώματον, αλλά το σώμα ηλλοιώθη τελείως και μένει ασύγχυτον, αρρήτως αναμεμιγμένο και ενωμένο με την Τριαδική Θεότητα, δια μίξεως αμίκτου, ώστε να προσκυνείται ένας Θεός σε τρία Πρόσωπα, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα. Και καμμία προσθήκη να μη γίνη εις τον αριθμό των Προσώπων, λόγω της ενανθρωπήσεως, ούτε να υποστή καμμίαν μεταβολήν η Αγία Τριάς εκ του ανθρωπίνου σώματος.

Δια ποιον λόγον τα λέγω αυτά; Δια να γνωρίσης εκ των προτέρων αυτά που ωμολόγησες, όταν σε ρώτησα. Να μη παρεκκλίνης εξ αγνοίας από την ευθείαν οδόν των νοημάτων και εμάς να κουράσης και εις την ψυχήν σου να προσθέσης περισσότερον κρίμα.

Πάλιν, όμως, θα σου υπενθυμίσω με συντομία όσα είπαμε, δια να γίνουν κατανοητά και αυτά που θα πω παρακάτω. Είναι, λοιπόν, ο Χριστός. Τι είναι όμως; Θεός αληθινός, ο οποίος έγινε και τέλειος άνθρωπος, αληθινά. Και έγινε άνθρωπος -που δεν ήτο πριν- δια να κάνη Θεόν τον άνθρωπον – που ποτέ προηγουμένως δεν είχε γίνει. Και μας εθέωσε και θα μας θεοποιεί όχι μόνον δια της σαρκός Του. Διότι αυτή δεν χωρίζεται. Πρόσεχε τώρα και απάντησέ μου με σύνεσι καθώς θα σε ρωτώ (Σοφ. Σειράχ 5, 12). Εάν οι βαπτισμένοι ενδύονται τον Χριστόν (Γαλ. 3, 27), τι είναι αυτό που ενδύονται; Ο Θεός. Και αυτός που εφόρεσε τον Θεόν δεν καταλαβαίνει νοερώς και δεν βλέπει τι εφόρεσε; Αυτός που είναι γυμνός και ενδύεται καταλαβαίνει το ένδυμα και το βλέπει. Και αυτός που είναι γυμνός εις την ψυχήν, όταν ενδύεται τον Θεόν δεν τον καταλαβαίνει; Εάν δεν αισθάνεται ο ενδυόμενος τον Θεόν, τι τέλος πάντων εφόρεσε; Λοιπόν, για σένα ο Θεός δεν είναι παρά ένα τίποτε! Διότι αν ήτο κάτι, αυτοί που θα τον εφορούσαν, θα Τον καταλάβαιναν. Διότι, όταν δεν ενδυόμεθα τίποτε, δεν καταλαβαίνομε τίποτε. Ενώ, όταν ενδυόμεθα κάτι εμείς οι ίδιοι, ή κάποιοι άλλοι μας ενδύουν, το καταλαβαίνομε πολύ καλά, εάν βέβαια οι αισθήσεις μας λειτουργούν σωστά. Διότι μόνον οι νεκροί δεν καταλαβαίνουν όταν τους ενδύουν και φοβούμαι μήπως και αυτοί που τα ισχυρίζονται αυτά είναι πράγματι νεκροί και γυμνοί. Και έτσι απαντήθηκε το ζητούμενο.

Πηγή: ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΛΟΓΟΣ ΗΘΙΚΟΣ E’ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1999

by

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΤΟΠΟΙ : Μία ακόμη νεοεποχίτικη δοξασία

 

Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου,
Λέκτωρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.


Με αφορμή τα ανορθολογικού χαρακτήρα, νεοεποχίτικης και αποκρυφιστικής προέλευσης σενάρια για το τέλος του κόσμου το Δεκέμβριο του 2012, από τα διάφορα ΜΜΕ προβλήθηκαν έντονα κάποιοι τόποι, που παρουσιάζονταν ως χώροι προστασίας, γιατί, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς αυτών, που κατέφευγαν σ’ αυτούς, είναι «ενεργειακοί τόποι ή σημεία».
Η χρήση αυτής της ορολογίας, μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι αποτελεί βασική πρακτική των εκπροσώπων της Νέας Εποχής να χρησιμοποιούν αδιακρίτως, μαζί με τους θρησκευτικούς και τους αποκρυφιστικούς όρους και επιστημονική ορολογία, με μία όμως διαφορετικού είδους νοηματοδότηση των διαφόρων επιστημονικών όρων (Βλ. H. Hemminger, New Age und Naturwissenschaft, στο K. Bannach – K. Rommel (Hrsg), Religiöse Strömungen unserer Zeit, 4η έκδ, 1992, σ. 32).
«Ενεργειακοί τόποι ή σημεία» στο χώρο της λεγομένης Νέας Εποχής θεωρούνται, περιοχές, τόποι ή αντικείμενα, που υποτίθεται ότι έχουν μαγικές ή μυστηριώδεις ή υπερφυσικές δυνάμεις και εκπέμπουν θετική ενέργεια. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή είναι τόποι παρουσίας πνευμάτων της φύσης.
Σύμφωνα με την πρώτη νεοεποχίτικη εκδοχή, η ενεργειακή προστασία είναι υπαρκτή μεν, μυστηριώδης δε, προερχόμενη από την παγκόσμια ζωτική ή συμπαντική ενέργεια, που περικλείεται στη φύση. Κατά τη δεύτερη εκδοχή η προστασία προέρχεται από τη δύναμη των πνευμάτων, που υπάρχουν σε τέτοιους τόπους.
Βουνά, ιερά άλλων θρησκειών, διάφοροι τόποι π.χ. το Stonehenge στην Αγγλία, ακόμη και ναοί αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών σ’ όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης, κατά τους θιασώτες της Νέας Εποχής, είχαν εντοπιστεί ήδη από την αρχαιότητα ότι αποτελούσαν ενεργειακούς τόπους, γι’ αυτό πολλοί εξ αυτών επιλέχθηκαν και ως χώροι λατρείας.
Για όλα αυτά τα ενεργειακά σημεία ή αντικείμενα η μυθολογία της Νέας Εποχής υποστηρίζει ότι η οποιαδήποτε σχέση ή επαφή μαζί τους προκαλεί άμεσα σύνθετα συναισθήματα, δέους, φόβου και μυστηρίου. Η επιχειρηματολογία του ιδίου χώρου επεκτείνεται περαιτέρω διατυπώνοντας θέσεις ότι οι λεγόμενοι ενεργειακοί τόπου γίνονται αφορμή για την απόκτηση διαφόρων μυστικιστικών εμπειριών.
Μία από τις πλέον διαδεδομένες μορφές μυστικιστικών εμπειριών σε τέτοιους τόπους είναι λ.χ. η αίσθηση παρουσίας μίας εμπειρίας φωτός και διάφορα ανεξήγητα φωτεινά φαινόμενα.
Αν αξιολογήσουμε, από χριστιανικής πλευράς, τους νεοεποχίτικους ισχυρισμούς περί ενεργειακών κέντρων χωρίς δυσκολία διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία αποκρυφιστική προσέγγιση, που μπορεί να εντυπωσιάζει αδαείς ή μπερδεμένους πνευματικά ανθρώπους ή δεισιδαίμονες, αλλά δεν μπορεί να παραπλανήσει τους χριστιανούς.
Η πατερική ασκητική γραμματεία μας έχει πληροφορήσει επαρκώς για την ύπαρξη και απατηλών, δαιμονικής προέλευσης, φωτοφανειών
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ένας εκ των πλέον λαμπρών και απλανών εκφραστών της αγιοπατερικής εκκλησιαστικής διδασκαλίας, συνοψίζοντάς την κατά τρόπο αψευδή και αδιάβλητο, μας υπενθυμίζει διαχρονικά ότι: «Ημείς δε από των εφ’ ημών εν πείρα γεγονότων ημετέρων πατέρων διδαχθέντες, ουκ απλανείς νομίζομεν τας αισθητάς φωτοφανείας» (Προς Ακίνδυνον Αντιρρητικός 7, 12, 47).
Επίσης είναι αυτονόητο ότι οι χώροι των αρχαίων ειδωλολατρικών ναών σε όλη τη γη, που το νεοεποχίτικο και αντιχριστιανικό φρόνημά τους παρουσιάζει ως ενεργειακούς τόπους δήθεν προστασίας για τους χριστιανούς, στο παρελθόν υπήρξαν χώροι λατρείας δαιμόνων (Ψαλμ. 95, 5), ενώ σήμερα είναι ιστορικά πολιτιστικά μνημεία.
Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ότι τόποι ιεροί και θυσιών προς τους διάφορους ειδωλολατρικούς θεούς αποτελούσαν οι λεγόμενοι υψηλοί τόποι, που ευρίσκονταν πάνω σε βουνά, λόφους κ.λπ. Σύμφωνα με τις νεοεποχίτικες δοξασίες ήταν ενεργειακοί τόποι. Σύμφωνα, όμως με την Αγία Γραφή ήταν πραγματικότητα βδελυκτή και απορριπτέα από τον Θεό (Δευτ. 12, 2-3. Ιερεμ. 2, 20-25. Ιεζεκ. 16, 23).
Αποτελούν αδιάψευστη απόδειξη του γεγονότος της απώλειας της αληθινής θεογνωσίας του μεταπτωτικού ανθρώπου καθώς, όπως πολύ χαρακτηριστικά το προσδιορίζει ο μέγας Αθανάσιος: «ηπάτων οι δαίμονες τους ανθρώπους, Θεού τιμήν εαυτοίς περιτιθέντες» (Περί Ενανθρωπήσεως, 55).
Στις ημέρες μας, που η νεοεποχίτικη σκοτοδίνη αποπροσανατολίζει και παρασύρει πλήθος ανθρώπων, όπως έκανε στα αρχαία χρόνια ο Γνωστικισμός, είναι περισσότερο επίκαιρος από άλλες εποχές, ο παύλειος λόγος προς τους Θεσσαλονικείς: «Κανείς μη σας εξαπατήσει με κανένα τρόπο» (Β’ Θες. 2, 3).

πηγή