Ο ταπεινός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος απ’ όλους κι απ’ όλα

 

Η θλίψη η κατά Θεόν έχει μέσα της χαρά. Προχωρεί κανείς εμπρός εξαιτίας της. Δεν αφήνει μέσα του την κατάθλιψη, που φθείρει τη ψυχή. Όταν υπάρχει ταπείνωση, δεν υπάρχει κατάθλιψη. Ο εγωιστής στενοχωρείται πολύ με το καθετί. Ο ταπεινός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος απ’ όλους κι απ’ όλα.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης.

Εάν και αν …

Εάν δεν μιλήσεις….πως θες να ακουστείς;
Εάν δεν ρωτήσεις….πως θες να μάθεις ,κάτι που δεν ξέρεις;
Εάν δεν γελάσεις….πως ότι ξέρεις την χαρά, θα πεις;
Εάν δεν τολμήσεις….πως άραγε, κάτι θα καταφέρεις;

Αν δεν διψάσεις…πως την αξία του νερού θα ξέρεις;
Αν δεν γνωρίζεις….πως κάτι ότι είναι αλήθεια θα τους πεις;
Αν δεν κουράστηκες….πως για την κούραση, κάτι θα αναφέρεις;
Αν δεν κοιτάξεις….πως θες κάτι να δεις;

Εάν δεν αγαπήσεις….πως και ζητάς να αγαπηθείς;
Αν δεν πονέσεις….τι νιώθει κάποιος που πονά, πως ξέρεις;
Εάν δεν στερήθηκες….τι για την στέρηση να πεις;
Αν δεν προσευχηθείς….πως θες το θαύμα, στην ζωή σου να το φέρεις;;;

 — στην τοποθεσία Καρυές – Άγιον Όρος.

https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82/569237763195821?fref=photo

Γαστρομανία: από τους πειρασμούς του ευδαιμονισμού

Ο δυτικός τρόπος ζωής έχει διαμορφώσει μιά κουλτούρα φαγητού με δύο  όψεις: του fastfood και των υψηλών γαστρονομικών εκζητήσεων. Το fastfood απευθύνεται στη νεολαία, η οποία συστηματικά σπρώχνεται σε μια έξοδο από την οικογενειακή εστία. Βολεύει ωστόσο και την εργαζόμενη, πολυάσχολη, αλλά μη ασχολούμενη με τα οικιακά σύγχρονη γυναίκα στη δική της έξοδο από την κοπιώδη ρουτίνα της κουζίνας. Εναλλακτική λύση ή απελευθέρωση από το παραδοσιακό πρότυπο του οικογενειακού τραπε­ζιού; Η ευθύνη σε κάθε περίπτωση βαρύνει τη γυναίκα, τη μητέρα, την οικοδέσποινα. Γαστρομανία: Σε ελληνικό περιοδικό γαστρονομίας (*) μεταφέρεται μια είδηση από την έκδοση Intelligent Life του περιοδικού Economist. Σε κάποιο χοιροστάσιο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης ταΐζουν τα γουρούνια με κρέμα γάλα­κτος και τους κάνουν ειδικό μασάζ για να κατα­νεμηθεί ομοιόμορφα το λίπος κατά την ανάπτυξη!!! Ο Έλληνας σχολιαστής του άρθρου προβλη­ματίζεται και προβληματίζει: «Πού σταματάει η εκζήτηση και που αρχίζει η παρακμή στη σύγχρο­νη Γαστρομανία;» (*). Μήπως ήρθε η ώρα να επανακαθορίσουμε τη διατροφική μας κουλτούρα και γενικά τη σχέση μας με την τροφή, τώρα μάλιστα που κτυπά βαριά η καμπάνα της επισιτιστικής κρίσης; Μήπως ακόμη πρέπει να επαναξιολογήσουμε την ευλογημένη νηστεία που μας υποδεικνύει η μητέρα μας Εκκλησία ως τρόπο ζωής που ευθυγραμμίζεται με το αποστολικό λόγιο: «τα βρώματα τη κοιλία και η κοιλία τοις βρώμασιν ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει» (Α’ Κορ. 6, 13); Ο αρθρογράφος, ο ίδιος γαστρονόμος, κα­τανοεί πως: «Δεν μπορούμε πλέον να συζητούμε για γαστρονομία χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα περιβαλλοντικά προβλήματα, την πείνα και τη φτώχεια. Αν οι ολίγοι μυημένοι που απολάμβα­ναν τα εδέσματα του Καρέμ δεν είχαν ιδέα για τους πεινασμένους που πέθαιναν έξω από τους κήπους των Βερσαλλιών, εμείς, οι σύγχρονοι λάτρεις της Γαστρονομίας, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το φαγητό σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή που ο Καρέμ μαγείρευε για τους βασιλιάδες… Έφτασε η ώρα να σταματήσουμε να βάζουμε το στομάχι μας και τις ανάγκες του, όσο σοφιστικέ και να είναι αυτές, στο κέντρο τού κόσμου» (*). Και με νηφαλιότητα παρουσιάζει μια διαφορετική πρόταση-αντίληψη για τη γαστρονομία: «Η χρήση υλικών που ακολουθούν την αλληλουχία των εποχών τού έτους, η συνετή κατανά­λωση, η άρνηση της σπατάλης, η επιστροφή στην οικιακή μαγειρική, στον μυθικό τόπο τής οικογενειακής εστίας, η πολυτέλεια που ορίζεται από την εμπνευσμένη παρασκευή και ιδιαίτερη φροντίδα των πιάτων, απο­τελούν τις παραμέτρους που συνι­στούν τη σύγχρονη γαστρονομία. Και όσο προκλητικό ή εξωφρενικό κι αν ακουστεί, ας παραδεχτούμε πως η σύγχρονη γαστρονομία σημαίνει κι ένα πράγμα ακόμη, ίσως το σημαντι­κότερο: σύγχρονη γαστρονομία σημαίνει να τρώμε λιγότερο» (*). Ωστόσο το χριστιανικό ήθος δε σταματά μόνο στην ανθρωπιστική ευαισθησία, στις ισορροπημένες δια­τροφικές συνήθειες ούτε ακόμη στο καλοφροντισμένο σπιτικό φαγητό. Στην Κυριακή προσευχή ο Κύριος μάς διδάσκει να ζητούμε με ολιγάρ­κεια και απλότητα τον απαραίτητο άρτο για τη συντήρησή μας. Αυτός ο άρτος μάλιστα φαίνεται να περικλείει οτιδήποτε ακόμη μας είναι αναγκαίο. Το σημείο αναφοράς τής επιβίωσης, η διατροφή, γίνεται σημείο αναφοράς μας στον Θεό, αφού το εκζητάμε και το αποδεχόμαστε ως δωρεά τού Θεού. Γι’ αυτό και κάθε χριστιανικό τρα­πέζι στήνεται με την προσευχητική επίκληση της θεϊκής ευλογίας και κλείνει πάλι με την ευχαριστιακή προσευχή. Κι είναι ευωχία το φαγητό στο χριστιανικό σπίτι, πλούσιο ή φτωχικό, καθημερινό ή γιορτινό. Υποσημείωση: (*) Γαστρονόμος, περιοδική έκδοση που κυκλοφορεί με την εφημ. «Καθημερινή τής Κυριακής», 10.2.2008, σελ. 10. (Πηγή: «Δράσις» τ. 464, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2008)

Το αναστημένο σώμα που μας περιμένει στην Αιωνιότητα

«το σώμα της ταπεινώσεως ημών» θα το «μετασχηματίσει» ο Κύριος, ώστε να γίνει «σύμμορφον τω σώματι της δόξης του Θεού».

Η αλλαγή της μορφής και του σώματος του κάθε ανθρώπου.

 σχόλιο Γ.Θ : Απίστευτα συγκλονιστικό. Διαβάστε το και χαρείτε για αυτό που μας περιμένει στην αληθινή ζωή, στην αληθινή Πατρίδα.

 

Λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς: «όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν ούτω φανερωθήσεσθε εν δόξη». Και στην προς Φιλιππησίους επιστολή τονίζει ότι: «το σώμα της ταπεινώσεως ημών» θα το «μετασχηματίσει» ο Κύριος, ώστε να γίνει «σύμμορφον τω σώματι της δόξης του Θεού». Η εν δόξη φανέρωση του ανθρώπου σημαίνει πρώτον μεταμόρφωση του σώματός του, αλλαγή της μορφής του. Θα αποκτήσει ο κάθε άνθρωπος σώμα «ετέρας μορφής» σαν το αναστημένο σώμα του Χριστού. Αυτή είναι η πρώτη φανέρωση· η ετερότητα της μορφής, η αλλαγή της μορφής και του σώματος του κάθε ανθρώπου.

Το σώμα μας «σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν». Άρα, το αναστημένο σώμα θα είναι άφθαρτο, δοξασμένο, δυνατό και πνευματικό. Παρά ταύτα, θα είναι το «αυτό και ουκ αυτό», και, ενώ θα παρουσιάζει ιδιότητες διαφορετικές, θα διατηρεί γνωρίσματα της επί της γης παρουσίας του.

Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση