Πολλοί με ρωτάνε: Καλά μόνο αυτές τις μέρες, μόνο επετειακά πρέπει να κάνετε ελεημοσύνη και να βοηθάτε;

Όχι βέβαια!

Αφ’ ενός ανά πάσα στιγμή, όσο είναι δυνατόν και όπου και όταν πρέπει βοηθάμε. Και αυτό όχι γιατί μας το επιβάλλει κανείς ή για κάποια ανταλλάγματα. Αυτή είναι η φύση της εκκλησίας.

Αφ’ ετέρου, αυτές τις εορταστικές ημέρες, πού ο καταναλωτισμός φτάνει στο απόγειο, οι φτωχοί και όσοι στερούνται υλικών πραγμάτων περιφρονούνται περισσότερο.Οικογένειες πού έχουν πένθος ή είναι διαλυμένες μαστίζονται περισσότερο από την οδύνη της νοσταλγίας. Μοναχικοί άνθρωποι νιώθουν μεγαλύτερο το χάσμα της μοναξιάς και της απομάκρυνσης τους από τους άλλους, τώρα πού όλοι μονοιάζουν και χαίρονται.Ασθενείς οδυνώνται περισσότερο , τώρα πού όλοι ευφραίνονται.Εμείς πού είμαστε χαρούμενοι και πανηγυρίζουμε πνευματικά, θέλουμε να μεταδώσουμε αυτήν την χαρά στον απελπισμένο.Ανθρωποι εκτός εκκλησίας ακούνε για σάρκωση Χριστού και επί γης ειρήνη και σκανδαλίζονται γιατί μόνον ειρήνη δεν βλέπουν στον κόσμο.Και τόσες άλλες περιπτώσεις νιώθουν τις κάθε είδους δοκιμασίες εντονότερα.

Οι εορτές μεγεθύνουν την θλίψη, την στέρηση, την έλλειψη, την οδύνη γιατί είναι συνδυασμένες με πολλές χαρές του κόσμου και πολλούς προβληματισμούς φορτισμένες.Με λίγα λόγια, επειδή και η περιφρόνηση και η θλίψη παίρνουν άλλες διαστάσεις τις εορτές, εμείς ασκούμε περισσότερο την αγάπη αυτές ακριβώς τις μέρες.

Ας κοιτάμε την ουσία των πραγμάτων και τις περιπτώσεις της καθημερινότητας και ας μην απαξιώνουμε όσους βοηθάνε, επειδή εμείς ζούμε εγκλωβισμένοι στην πολύχρωμη φούσκα μας.

Γιατί αυτό μου φαίνεται μας φταίει.

Τα μεταθέσαμε όλα σε μια εκκλησία οργανωμένου τύπου και από πάνω την απαξιώνουμε για να εκδηλώσουμε ένα «κάποιο ενδιαφέρον ανθρωπιστή», επειδή εμείς αδυνατούμε να συνεισφέρουμε με οποιοδήποτε τρόπο. Και όταν υπάρχει καλή πρόθεση αλλά υλική αδυναμία, ο Θεός συγχωρεί. Όταν όμως υπάρχει ευχέρεια, ας μην λερώνουμε την ψυχή μας τουλάχιστον σπιλώνοντας άλλους, όντες οι ίδιοι αναίσθητοι και σοφιστικώς φιλοσοφούντες.

Ας είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2014/12/blog-post_10.html#ixzz3MFxvC3uZ

Ἔστι Θεός!

Ὑπάρχει ἐπικοινωνία τῶν μελῶν τῆς ἐπίγειας – στρατευομένης καί τῆς οὐράνιας – θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας. Αὐτό ἀποδεικνύει τό ἀκόλουθο θαυμαστό περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ Γέροντος Πορφυρίου.

 

«Πρίν ἀπό πολλά χρόνια, μοῦ εἶπε ὁ Παππούλης, στό ἴδιο Μοναστήρι ἔμενε μαζί μέ μένα καί ἕνα πνευματικό μου παιδί, πολύ μικρότερός μου καί ἦταν καθηγητής Θεολόγος. Καθημερινά μιλούσαμε γιά ὅλα τά θέματα, πού εἶχαν σχέση μέ τήν θρησκεία καί γιά τά προβλήματα, πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν. Μία ἡμέρα, ὅμως, ὁ καθηγητής ἔφερε πρός συζήτηση τό θέμα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ τό ἐξαντλήσαμε τό θέμα αὐτό μέ ὅλες τίς ἀπόψεις, πού εἶχε ὁ ἴδιος καί μέ τήν ἐπιχειρηματολογία μου καταλήξαμε στό ἀβίαστο συμπέρασμα, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὁ νεαρός, τότε καθηγητής γυρίζει καί μοῦ λέει:

«Ὅλα αὐτά πού μοῦ εἶπες πάτερ εἶναι σωστά καί οἱ δύο πιστεύουμε, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὅμως, σέ παρακαλῶ πολύ, νά μοῦ ὑποσχεθεῖς, ὅταν πεθάνεις, ὅτι θά ἔλθεις νά μοῦ πεῖς ἐάν ὑπάρχει Θεός!»Καί πῶς εἶσαι βέβαιος, τοῦ εἶπα, ὅτι θά πεθάνω ἐγώ πρῶτος καί ὄχι ἐσύ; Καί ὁ νεαρός καθηγητής μοῦ ἀπήντησε, ὅτι αὐτό ἐξυπακούεται, ἀφοῦ ἔχεις διπλάσια ἡλικία ἀπό τήν δική μου ἡλικία. Ἐγώ, ὅμως, πού μέ τήν χάρη πού ἔχω ἀπό τόν Θεό, γνώριζα ὅτι ἐκεῖνος πού θά πέθαινε πρῶτος καί μάλιστα πολύ σύντομα, δέν θά ἤμουν ἐγώ, ἀλλά ὁ νεαρός καθηγητής, τοῦ εἶπα ὅτι ὑπόσχομαι, ὅταν πεθάνω νά ἔλθω νά σοῦ πῶ, ἐάν ὑπάρχει Θεός ἤ ὄχι, ἀλλά θέλω καί ἀπό ἐσένα νά μοῦ ὑποσχεθεῖς τό ἴδιο. Σοῦ τό ὑπόσχομαι πάτερ, μοῦ εἶπε καί δώσαμε τά χέρια μας, νά τηρήσουμε τήν ὑπόσχεση αὐτή. »[1].

«Ἕνα βράδυ, περασμένα μεσάνυκτα, μετά ἀπό μία μακρά προσευχή, πού ἔκανα στό κελλί μου, ἔσβησα τό φῶς καί προσπάθησα νά μέ πάρει ὁ ὕπνος. Ὅπότε, μέσα στό σκοτάδι, ἀκούω μιά βοντερή φωνή, πού συνοδεύετο ἀπό μιά δυνατή βοή, νά λέει: Ἔστι Θεός! Ἔστι Θεός! Ἔστι Θεός! τρεῖς φορές. (Ὑπάρχει Θεός).

Γνώρισα τή φωνή. Ἦταν ἡ φωνή τοῦ καθηγητοῦ! Ἔντρομος σηκώθηκα καί προσευχήθηκα, γονατιστός, γιά τήν ψυχή του, μέχρι τό πρωΐ. »[2].

Τό ἀνωτέρω περιστατικό εἶναι μία θαυμαστή ἐπιβεβαίωση τοῦ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Εἶναι  μία ἐκπληκτική ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του γιά ἐμᾶς τούς ὀλιγόπιστους ἀνθρώπους.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 

 

 

[1]   Ἀναργύρου Καλλιάτσου,  Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ  Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι  2005, σελ. 18-19.

[2]   Ἀναργύρου Καλλιάτσου,  Ὁ πατήρ Πορφύριος, ΣΤ΄ἔκδοσις, Ἐκδόσεις : Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου, Ἡ  Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Ἀθῆναι  2005, σελ. 19-20.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2011/11/blog-post_07.html

Η σημασία και η τιμή των ιερών λειψάνων

Μετάδοση αγιασμού δια της αφής του ιερού λειψάνου της Οσίας Παρασκευής της Νέας ή Επιβατινής.

Οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι αυτοί που έφθασαν στον σκοπό της ζωής, στην απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, στη θέωση. Η μυστική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό είναι βεβαίως πραγματική, αλλ’ όμως δεν αποτελεί επ’ ουδενί συμφυρμό Πλάστου και πλάσματος σε μια οντότητα. Ο άνθρωπος παραμένει με την ελεύθερη προσωπικότητά του, όπως ο Χριστός διατήρησε ακριβώς τη θεϊκή του φύση, όταν έγινε άνθρωπος.

Η θέωση κατά την Ορθόδοξη Θεολογία αφορά και το σώμα. Αρκετοί άγιοι γεύθηκαν πλούσια τους καρπούς της ορατής και σωματικής δόξας από αυτή τη ζωή. Ο άγιος Αρσένιος ο Μέγας εθεάτο από τους μαθητές του να λάμπει το πρόσωπό του την ώρα της προσευχής. Το πρόσωπο του αγίου Αλεξίου, του Ανθρώπου του Θεού, έλαμψε όπως το πρόσωπο του αγίου Προφήτου Μωυσέως του Θεόπτου. Παρόμοια γεγονότα αναφέρονται και στη ζωή αρκετών Αγιορειτών πατέρων, που φθάνουν ως τις ημέρες μας, όπως των μακαριστών εναρέτων Γερόντων Ιγνατίου Κατουνακιώτου του Πνευματικού, Αυγουστίνου Φιλοθεΐτου και άλλων.

Σημεία της θεώσεως του σώματος είναι πέρα από τη λάμψη του προσώπου, η μετάδοση αγιασμού με την αφή, η μυροβλυσία των τιμίων λειψάνων, η αφθαρσία, η ευωδία, ο ιδιαίτερος χρωματισμός των οστών, η θαυματουργία κ.λ.π.

Επειδή πιστεύουμε πως το σώμα αγιοποιείται και μεταμορφώνεται μαζί με την ψυχή, γι’ αυτό και τιμάμε, προσκυνούμε κι ευλαβούμεθα τα χαριτόβρυτα τίμια λείψανα των αγίων μας. Τούτο συμβαίνει πριν τη Δευτέρα Παρουσία, που σημαίνει πως πολύ περισσότερο θα δοξασθούν τότε οι άγιοι ψυχοσωματικά. Η μεγάλη λοιπόν τιμή που αποδίδουν οι Ορθόδοξοι πιστοί στα λείψανα των αγίων μας δεν είναι αποτέλεσμα θρησκοληψίας, προλήψεως ή αγνοίας, όπως νομίζουν ορισμένοι και μάλιστα Ορθόδοξοι που δεν καταδέχονται ή φοβούνται να τ’ ασπασθούν ή οι αιρετικοί που τ’ απορρίπτουν, τα κρύπτουν ή τα δωρίζουν σ’ εμάς τους «ανοήτους». Η σημασία και η τιμή των ιερών λειψάνων είναι μεγάλη γιατί πηγάζει από μια ορθά ανεπτυγμένη θεολογία περί του σώματος και μια βαθειά κατανόηση του μυστηρίου της Ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου και της «εν σώματι» Μεταμορφώσεως, Αναστάσεως και Αναλήψεώς του.

του π. Μωυσή Αγιορείτου

Πηγή: Η θλίψη του άγχους κι η χαρά της ελπίδος, εκδόσεις Τήνος, 1995.

http://leipsanothiki.blogspot.gr/2014/02/262.html

Πως αρχίζει η Θ. Λειτουργία και γιατί;

Γέρων ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ Σιμωνοπετρίτης
Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως

 

 

Πώς αρχίζει η λειτουργία; «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν». Γιατί αρχίζει έτσι ο ιερεύς; Τι θέλει να πη; Μπροστά μας ανοίγει ο Χριστός ένα εξαίσιο θέαμα. Μπροστά μας παρουσιάζει μια ουράνια οπτασία. Μπροστά μας ο Χριστός ανοίγει την βασιλείαν του. Όπως πηγαίνεις σε ένα κατάστημα και σου ανοίγει ο έμπορος το τόπι του υφάσματος και το βλέπεις, το πιάνεις, δοκιμάζεις την αντοχή του, βλέπεις την ομορφιά του και λες αυτό θα αγοράσω, έτσι κάνει εκείνην την ώρα ο Χριστός.
Μπροστά στα μάτια μας ανοίγει την βασιλείαν του, να την δούμε, να την νοιώσωμε, να την χορτάσωμε και να πούμε: Αυτήν διαλέγω και εγώ για την ζωή μου. Άραγε το νοιώθει η ψυχή μας αυτό;Ο ιερεύς το καταλαβαίνει την ώρα εκείνην εις το θυσιαστήριον. Κτυπά δυνατά η καρδιά του, πάει να τυφλωθή, όπως τυφλώθηκε ο Παύλος στον δρόμο προς την Δαμασκόν, όταν είδε τον Χριστόν. (Πράξ. 9,3-9). Τα μάτια του τα πνευματικά βλέπουν το εκθαμβωτικό φως του Θεού. Γι’ αυτό γεμάτος έκστασι ξεσπά• «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η δόξα σου στην βασιλεία σου, Χριστέ μου, γεμίζει τα πάντα. Έχετε δει, όταν στολίζουν την νύφη για να την φωτογραφήσουν, πώς το μεγάλο πέπλο της πιάνει όλο το δωμάτιο και τα κράσπεδα του ιματίου της καλύπτουν το δάπεδο, για να δείξουν την δόξαν της και την ομορφιά της; Έτσι ακριβώς η Εκκλησία του Χριστού την ώρα εκείνην απλώνεται εις όλον τον χώρο μπροστά στα μάτια μας.Ποια είναι αυτή η ευλογημένη, η δοξασμένη, η τιμημένη, η ανώτερη από κάθε άλλο βασιλεία; Είναι η βασιλεία των ουρανών, η βασιλεία του Θεού• είναι ο παράδεισος, εις τον οποίον μας έβαλε ο Χριστός• είναι η αγία μας Εκκλησία. Βασιλεύς είναι ο τρισήλιος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Υπηρέται του βασιλέως είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, θρόνοι, αρχαί, εξουσίαι, κυριότητες, δυνάμεις, τα πολυόμματα χερουβίμ και τα εξαπτέρυγα σεραφίμ. Στρατηγοί του βασιλέως είναι οι άγιοι. Βασίλισσα είναι η Κυρία Θεοτόκος. Στρατιώτες πιστοί είναι οι χριστιανοί, όσοι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον Χριστόν ό,τι και αν τους κοστίση, όλοι εκείνοι που είναι πρόθυμοι να φέρουν το τιμημένο όνομά του, όλοι εκείνοι που αποτελούν την Εκκλησίαν του.
Όλοι λοιπόν, ο Χριστός, οι άγιοι, η Θεοτόκος, οι άγγελοι, οι πιστοί όλων των αιώνων κατά την ώρα της λειτουργίας είναι μαζί μας.Επομένως, όταν λέγη ο ιερεύς «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός», ξεχνάει τον εαυτόν του, το σπίτι του. Ξεχνάει τον κόσμο, όλα εκείνα που βλέπει, και προσηλώνει την καρδιά του και την σκέψι του σε εκείνα που καταλαβαίνει, τα μυστικά, τα αόρατα, που του παρουσιάζει μπροστά του ο Χριστός. Γι’ αυτό ακριβώς, νοιώθοντας την δόξαν του Χριστού, του ουρανίου βασιλέως, με γόνατα που τρέμουν, με ψυχή που πάει να λυγίση κάτω από το βάρος της ευθύνης, με μάτια που διεισδύουν εις τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, τρεμάμενος λέγει• «Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις»• σε εσένα, Χριστέ μου, που είσαι τόσο δοξασμένος, που δορυφορείσαι από τόσους αγίους και αγγέλους, σε εσένα αρμόζει η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις. Μπροστά μας λοιπόν ολόκληρη η Εκκλησία. Μπροστά μας παρών αληθινά, ουσιαστικά, μυστικά ο Χριστός! «Ου εισιν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα» (Ματθ. 18, 20), εκεί ανάμεσά τους είμαι και εγώ, λέγει ο Χριστός. Αυτό γίνεται την ώρα της λειτουργίας.

http://orthodoxanswers.gr/