Σπαγγέτι Ολικής Αλέσεως με σκόρδο, λάδι & καυτερές πιπεριές

 

Υλικά

• 1 πακέτο «Σπαγγέτι Melissa Ολικής Αλέσεως»
• 4 σκελίδες σκόρδο, μεγάλες
• 2-3 πιπεριές μικρές, φρέσκες, καυτερές, ψιλοκομμένες
• 1 φλιτζάνι παρθένο ελαιόλαδο
• 2 κουτ. σούπας βασιλικό ψιλοκομμένο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο

Διαδικασία

Βήμα 1

Ψιλοκόβετε τις 3 σκελίδες σκόρδου (ή τις λιώνετε) και κρατάτε την μία ολόκληρη.

Βήμα 2

Σε ένα μεγάλο τηγάνι σε χαμηλή φωτιά ζεσταίνετε το λάδι, το σκόρδο και τις πιπεριές.

Βήμα 3

Βράζετε τα σπαγγέτι σε αλατισμένο νερό ανάλογα με τις οδηγίες του πακέτου. Πριν τα σουρώσετε, κρατήστε 1/3 φλιτζανιού από το νερό στο οποίο έβρασαν.

Βήμα 4

Προσθέτετε τα ζυμαρικά μαζί με το νερό στο τηγάνι και ανακατεύετε καλά για 1 λεπτό.

Βήμα 5

Σερβίρετε αμέσως πασπαλίζοντας με τον ψιλοκομμένο βασιλικό και το πιπέρι.

Tip: Εάν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε και 2 κουταλιές της σούπας ψιλοκομμένο καρύδι.

«Μόνο το Ισλάμ και η ομοφυλοφιλία προπαγανδίζονται τόσο συστηματικά!»

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

 

Αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις που παραχώρησε στα ΜΜΕ ο διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και λόγιος μοναχός, πατήρ Αρσένίος Βλιαγκόφτης, στο πλαίσιο της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας ενάντια στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων.
Ο π. Αρσένιος απέφυγε να σχολιάσει τη θεολογική πλευρά του ζητήματος τονίζοντας ότι υπερτονίζονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στο πλαίσιο ενός νεοταξίτικου παιχνιδιού αποδόμησης της κοινωνίας.

Σημείωσε, ωστόσο, ότι η εκκλησία δεν καταδικάζει πρόσωπα αλλά την ίδια την αμαρτία. Για τους αμαρτωλούς προσεύχεται.

 

 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/06/blog-post_3610.html#more

Έκανες λάθος Άγιε! Έπρεπε να ελιχθείς!

«Ο (άγιος) Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ….».

«Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ’ όλους ν’ αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού. Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του».impantokratoros.

  ΑΝ…

Αν ο άγιος ΔΕΝ είχε ομολογήσει την πίστη του στον Χριστό ΘΑ μπορούσε με το αξίωμα που είχε, να βοηθήσει εκατοντάδες χριστιανούς να σωθούν από το μαρτύριο. ΟΜΩΣ ΔΕΝ το έκανε! Ομολόγησε και Πλούτισε την Εκκλησία Του Χριστού με την κατάταξή του στον Κατάλογο των Αγίων.

Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή να γίνουμε «διπλωμάτες» αλλά Άγιοι. Και άλλος δρόμος από την Ομολογία και το Μαρτύριο ΔΕΝ υπάρχει.

Το Ξεχνάμε αυτό… ειδικά κάποιοι που νομίζουμε πως μπορούμε να “χρησιμοποιήσουμε” τον καίσαρα για το “καλό” της Εκκλησίας.

πηγή

Βασίλης Χατζηνικολάου – »Τις Θεός»

Γιατί τα σχολεία δεν μορφώνουν; [Η αγωνία ενός δασκάλου]

1. Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι’ αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.

2. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;

3. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητότητάς τους.

4. Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.

5. Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.

6. Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν «συναρμολογήσει» με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκαλους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι’ αυτό και τις αποφεύγουν.

7. Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που «βαθμολογούν» τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

8. Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό «τσαμπουκά» ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακύλα του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέσει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της.

Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από «ειδικούς» -μια συγκεντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρωτομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα…

John Taylor Gatto

«Δάσκαλος της Χρονιάς της Νέας Υόρκης» το1990

(απόσπασμα)

ΠΗΓΗ.ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

http://fdathanasiou.wordpress.com/