«Αγρυπνούμε σε τούτη τη γωνιά-Άγιοι Σαράντα

Παρακολουθήστε ένα συγκινητικό Βίντεο με τίτλο «Αγρυπνούμε σε τούτη τη γωνιά-Άγιοι Σαράντα», που επιμελήθηκαν μαθητές του Ελληνικού σχολείου «Απόστολος Παύλος» Μεσοποτάμου. Μια νεαρή μαθήτρια απ τους  Αγ. Σαράντα μας ταξιδεύει στην σημερινή Βόρειο Ήπειρο  και μας παρουσιάζει τη ζωή των νέων εκεί, την αγάπη τους για τον τόπο  που γεννήθηκαν, τα συναισθήματά τους για την πατρίδα Ελλάδα αλλά και την αντιμετώπιση που έχουν απ την Αλβανία καθώς στην καθημερινότητά τους βιώνουν την πραγματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους επιμελήθηκαν το Βίντεο! Τέτοιες δυνατές εικόνες, ιδίως από νέους που οραματίζονται μια καλύτερη Βόρειο Ήπειρο μας κάνουν να νιώθουμε υπερήφανοι και να ελπίζουμε!

 

 

ΠΗΓΗ

ΝΕΟΛΑΙΑ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

«Ἡ Ἁγιότητα εἶναι  κατορθωτὴ σήμερα;»

.               Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἐκδημήσαντος πολυγραφοτάτου καὶ φιλαγίου μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου «Ἡ Ἁγιότητα εἶναι εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;»

Στήν ἐποχή μας, πού εὔκολα τήν κατηγοροῦμε, ἔχουμε ἕνα πλῆθος ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀπ᾽ ὅλο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο, σέ ὅλο τόν εἰκοστό αἰώνα, πού ἀποτελοῦν φωτεινά παραδείγματα, εἶναι ὁ ἐπεκτεινόμενος ἀνά τούς αἰῶνες Χριστός, κατά τόν ὅσιο Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Μᾶς δια­βεβαίωσαν ὅτι τό εὐαγγέλιο εἶναι πραγματοποιήσιμο καί ἐφαρμόσιμο καί στήν ἐποχή μας. Αὐτοί οἱ νέοι ἅγιοι ἐμπνέουν, παρακινοῦν, παραδειγματίζουν, προκαλοῦν καί πρεσβεύουν: 

Παρθένιος τῆς μονῆς Κουδουμᾶ († 1905) 

καί ὁ ἀδελφός του Εὐμένιος (+ 1920),

 Μεθοδία τῆς Κιμώλου († 1908), 

Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης († 1908), 

Νικόλαος φωτιστής τῆς Ἰαπωνίας († 1912), 

Εὐδόκιμος Ἰβηρίτης († 1913), 

Μάξιμος Πολωνίας (1914), 

Ἀριστοκλῆς Ἀθωνίτης († 1918), 

 Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ Θαυματουργός († 1920),

 Ἱερομάρτυρες τήλων Εὐθύμιος († 1921),

 Σμύρνης Χρυσόστομος († 1922), 

Κυδωνιῶν Γρηγόριος († 1922), 

Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος († 1922), 

Γαβριήλ καί Ἀρκάδιος Ἰβηρίτες († 1923),

 Ἀρσένιος Καππαδόκης († 1924), 

Νεκτάριος Ὄπτινα († 1928), 

Νικόλαος Πλανᾶς τῶν Ἀθηνῶν († 1932), 

Ἀλέξιος Ρῶσος († 1934), 

Σιλουανός Ἀθωνίτης († 1938), 

Ἱερομάρτυρες Πολωνοί Ἰγνάτιος († 1942),

 Παῦλος († 1943), 

 Σέργιος († 1943),

 Πέτρος († 1944), 

Λέων († 1944), 

Νικόλαος († 1944), 

 Βασίλειος († 1945), 

Σάββας τῆς Καλύμνου († 1948), 

Νικόλαος Zίτσης καί Ἀχρίδος († 1956), 

Γεώργιος Καρσλίδης († 1959), 

Ἄνθιμος τῆς Χίου († 1960), 

Λουκᾶς Κριμαίας († 1961), 

Κούξα Ὀδησσοῦ († 1964), 

Ἰωάννης Μαξίμοβιτς († 1966), 

Φιλούμενος Ἱεροσολύμων († 1979) 

κι ἕνα μεγάλο πλῆθος νεομαρτύρων στή Ρωσία, Ἀλβανία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία καί Τουρκία.
.             Τόν εἰκοστό αἰώνα ἔχουμε καί μία μεγάλη, μακρά καί σπουδαία σειρά λίαν ἐναρέτων Γερόντων καί Γεροντισσῶν. Μόνο στό Ἅγιον Ὄρος τόν αἰώνα αὐτό ἔχουμε 450 Γέροντες, γιά τούς ὁποίους ἑτοιμάζουμε ἀπό καιρό μία συγκεντρωτική ἐργασία. Τέτοιες μορφές ὑπῆρξαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐμεῖς θ᾽ ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια δι᾽ ὀλίγων σέ μία ἱερή μορφή, τήν ὁποία ἀπό ἐτῶν βιογραφήσαμε, τόν Γέροντα Ἱερώνυμο Σιμωνοπετρίτη († 1957).
.         Ὁ Σιμωνοπετρίτης ἡγούμενος Ἱερώνυμος συνήθιζε νά κοιμᾶται στό σκαμνί ἤ στήν καρέκλα καί γιά λίγο. «Στόν μοναχό εἶναι ἀρκετό καί τ᾽ ὅτι βρίσκεται κάτω ἀπό σκεπή», ἔλεγε. Περισσότερο πετρέλαιο εἶχε κάψει στή λάμπα του γιά τίς ἀναγνώσεις καί μελέτες του, παρά νερό εἶχε πιεῖ σέ ὅλη του τή ζωή, ἔλεγαν. Ὅταν οἱ ἀδελφοί του τόν κατηγοροῦσαν γιά καταχραστή, ἐνῶ γνώριζε καλά τούς καταχραστές, ἡ ἀνεξικακία του δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά τούς μαρτυρήσει καί ἁπλά στούς ἀνακρίνοντες εἶπε: Μήπως ὁ ἅγιος Σίμων γνωρίζει… Μήπως ἐκεῖνος χρειάσθηκε τά χρήματα καί τά πῆρε… Ὑπέμεινε ἀδιαμαρτύρητα ἐξορία. Ἔκανε βουρδουνάρης στή μονή Κουτλουμουσίου. Ἔμεινε γιά λίγο σέ μιά καρβουναποθήκη στά Καυσοκαλύβια. Διῆλθε ἀπό τό μετόχι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους στή Θεσσαλονίκη καί κατέληξε στό μετόχι τῆς Ἀναλήψεως τῶν Ἀθηνῶν. Δέν ἔπαυσε ποτέ νά προσεύχεται θερμά γιά τούς κατηγόρους του καί τούς συκοφάντες του. Τέλος τῶν συνεχῶν ἀγώνων τῆς ἀποδείξεως τῆς ἀγάπης του στόν Θεό, οὐράνια χαρίσματα: Διάκριση, διόραση, προόραση. Ἀξιώθηκε νά λειτουργεῖ μέ ἀγγέλους. Νά μή πατᾶ στή γῆ, ὅταν λειτουργοῦσε. Τά πνευματικά του τέκνα μιλοῦν μέ ἱερή συγκίνηση γιά θαύματα τῆς πύρινης προσευχῆς του. Ὁ θάνατος τόν βρῆκε προσευχόμενο κι εὐχαριστώντας τόν Θεό γιά τό μεγάλο δῶρο τῶν πυκνῶν ἀσθενειῶν του.
.          Γιά ὅσους ἀγαποῦν τούς ἀριθμούς, δίνουμε μερικούς: 17 ἐτῶν ἔρχεται ἀπό τό Ρεΐζ-Δερέ Μ. Ἀσίας στήν οὐρανογείτονα Σιμωνόπετρα. Μετά 4 1/2 ἐτῶν δοκιμή κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν σπουδαῖο Ἀλατσατιανό ἡγούμενο Νεόφυτο. Ἐπί 43 ἔτη δέν κοιμήθηκε σέ κρεβάτι. 69 ἔτη φοροῦσε τό τίμιο τοῦ μοναχοῦ ἔνδυμα, χρησιμοποιώντας το πάντοτε ὡς ὑπηρετική ποδιά τῶν ἀδελφῶν του. Τό μοναχικό ράσο φόρεσε σέ περισσότερες ἀπό 300 ἀφιερωμένες ψυχές. Τά πνευματικά του τέκνα ἀριθμοῦνται σέ ἀρκετές δεκάδες ἑκατοντάδες. Οἱ παραμυθητικές ἐπιστολές του ὑπολογίζονται σέ 10.000 περίπου. Μνημόνευε καθημερινά στήν προσκομιδή περί τά 2.500 ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων. Στό συρτάρι του βρῆκαν μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του, 7 δραχμές, πού δέν θἆχε προλάβει νά προσφέρει στούς φίλους του φτωχούς, στίς πόρτες τῶν ὁποίων τίς νύχτες κρυφά ἄφηνε τήν ἐλεημοσύνη του. Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 86 ἐτῶν. Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ στίς 7.1.1957. Χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στήν κηδεία του διηγούμενος μετά δακρύων πολλά θαυμαστά γεγονότα τοῦ βίου του. Ἐτάφη πίσω ἀπό τό ἅγιο βῆμα τοῦ ἱεροῦ τῆς Ἀναλήψεως, μετοχίου τῆς ἀθωνικῆς μονῆς Σίμωνος Πέτρας, στόν Βύρωνα Ἀθηνῶν. Ὑπῆρξε οἰκονόμος τοῦ μετοχίου ἀπό τό 1931. Ὠφέλησε χιλιάδες ψυχές. Μέ αὐτή τήν ὑπέροχη «ἀριθμητική» πῶς νά μήν εὐωδιάσουν τά χρυσαφένια ὀστά του, στήν ἀνακομιδή τοῦ 1965, ὅπου παιδί κι ἐμεῖς παρακολουθούσαμε μέ συγκίνηση τά γενόμενα, μή γνωρίζοντας τότε ὅτι μετά δύο δεκαετίες θά μονάζαμε στή μονή του καί θά καθιστάμεθα βιογράφος του. Ἡ μακαριστή μητέρα μου τόν εἶχε πνευματικό.

πηγή(σειρὰ «Ἀθωνικὰ Ἄνθη-14) σελ. 38-41, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι

ANABΩ ΘΥΜΙΑΤΗΡΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΝΩΝΥΜΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ.

ΑΝΑΒΩ ΘΥΜΙΑΤΗΡΙ

Μικρό ερημοκλήσι πάνω στο βουνό
ψηλό μου κυπαρίσσι, φως εσπερινό.
Κάνε με να έρχομαι πάλι σαν και πρώτα,
μακριά σου σβήνω χάνομαι, μες τα πολλά τα φώτα.

Ανάβω θυμιατήρι , ανάβει η προσευχή
και γίνεται ψαλτήρι, ο ουρανός κι η γη.
Ανάβει όλος ο κάμπος , ανάβει κι ο γιαλός
Ολόγυρά μου θάμπος, μέσα μου ο Θεός.

Φωτίζει το καντήλι, λάμπει το κερί,
ψαλμό λένε τα χείλη, πίσω η σιωπή.
Κοιτάζω την εικόνα, με κοιτάει κι αυτή,
Και τότε φεύγουν όλα, τα σκοτάδια της ψυχής.

Ανάβω θυμιατήρι , ανάβει η προσευχή
και γίνεται ψαλτήρι, ο ουρανός κι η γη.
Ανάβει όλος ο κάμπος , ανάβει κι ο γιαλός
Ολόγυρά μου θάμπος, μέσα μου ο Θεός.

 

Η κραυγή του Νινάρ ΔΕΝ έφτασε στην «χριστιανική» Δύση

Του Εύτυχου Συρόπουλου

Η Ιστορία του Νιράν.

Οι μουσουλμάνοι «φίλοι του», τελικά ΔΕΝ τον έσωσαν ..  

O Νινάρ Οντίσο ήταν ένας φιλήσυχος νεαρός χριστιανός ορθόδοξος, 26 ετών από την πόλη Al Tabqah της Συρίας. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και η πόλη του έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών, ο Νινάρ αναγκάστηκε με την οικογένειά του να φύγει για πιο ασφαλές μέρος. Μετά από μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Νινάρ θέλησε να επιστρέψει για να δει σε ποια κατάσταση βρισκόταν το σπίτι του. 

Ο Νινάρ δίσταζε. Φοβόταν μήπως βρεθούν στο δρόμο του οι ισλαμιστές και μετά… Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί τί θα επακολουθούσε. Δύο φίλοι του μουσουλμάνοι από την ίδια πόλη τον έπεισαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και ότι εάν συναντούσαν μουσουλμάνους αντάρτες, αυτοί, ως μουσουλμάνοι, θα εγγυούνταν για αυτόν. Έτσι ο Νινάρ ξεπέρασε τους δισταγμούς του και παρά τις αντίθετες παροτρύνσεις των δικών του ξεκίνησε για την πόλη του. Στην επιστροφή όμως η παρέα των τριών νεαρών είχε την ατυχία να πέσει σε μπλόκο ισλαμιστών της Αλ-Νούσρα. Οι τρομοκράτες ζήτησαν από τους νεαρούς να προφέρουν τα λόγια της ομολογίας πίστεως του ισλάμ: «Ένας είναι ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ ο προφήτης του».
Οι δύο μουσουλμάνοι τρέμοντας από φόβο τα πρόφεραν βιαστικά. Δεν είχαν πρόβλημα. Ήταν μουσουλμάνοι. Ο Νινάρ όμως… Η χριστιανική πίστη του δεν του επέτρεπε να κάνει μία τέτοια ομολογία. Κάτι τέτοιο θα ήταν άρνηση του Χριστού. Και αυτό ο Νινάρ δεν το ήθελε. Είχε μάθει ότι πριν από αυτόν εκατομμύρια άλλοι που είχαν την ίδια πίστη προτίμησαν το θάνατο παρά να προφέρουν έναν τέτοιον λόγο. Έτσι ο Νινάρ προτίμησε να υποστεί τα βασανιστήρια των ισλαμιστών. Οι δύο μουσουλμάνοι φίλοι του φυσικά δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν, όπως αρχικά πίστευαν. Οι ισλαμιστές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Τον άφησαν μισοπεθαμένο. Οι φίλοι του τον πήραν και τον έφεραν στους δικούς του. Ο Νινάρ δεν άντεξε. Ξεψύχησε στα χέρια των δικών του. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «πεθαίνω, αλλά τον Χριστό δεν τον πρόδωσα».

Η «χριστιανική» Ευρώπη περιθάλπει τους Ισλαμιστές δολοφόνους

Κάποτε οι ισλαμιστές που βασάνισαν τον Νινάρ τραυματίστηκαν, πολεμώντας γενναία τον κυβερνητικό στρατό. Πίστευαν ότι σκοτώνοντας και σφάζοντας απίστους θα πάνε στον παράδεισο. Πού να βρεθεί όμως νοσοκομείο να τους περιθάλψει στη Συρία;  

Αλλά η «χριστιανική» Ελλάδα είχε φροντίσει και για αυτό. Όταν ξέσπασε η «επανάσταση» στην Λιβύη, η τότε Κυβέρνηση είχε κάνει συμφωνία με τους «επαναστάτες» για να περιθάλπονται σε ελληνικά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Τα χρήματα μάς χρειάζονταν.
Έτσι μπορούσαν να λειτουργήσουν τα ελληνικά νοσοκομεία μέσα στην δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης. Όταν άναψε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, η Λιβύη, όπου στο μεταξύ η «επανάσταση» είχε ολοκληρωθεί και είχαν επικρατήσει οι ισλαμιστές, έστειλε μουτζαχεντίν για να πολεμήσουν εναντίον του Άσσαντ.
Όπως φαίνεται, οι δύο πλευρές θυμήθηκαν την συμφωνία που
είχαν κάνει τότε. Καθώς η κρίση συνεχίζεται, τα ελληνικά νοσοκομεία έχουν ακόμη ανάγκη από χρήματα. Και έτσι αυτοί που βασάνισαν τον Νινάρ μέχρι θανάτου, βρέθηκαν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
 
Η ιστορία αυτή, όσο και εάν φαίνεται απίστευτη, είναι όμως στα ουσιώδη χαρακτηριστικά της αληθινή. Μπορεί να μην ήταν ακριβώς αυτοί που βασάνισαν τον Νινάρ που βρέθηκαν στο ελληνικό νοσοκομείο. Μπορεί να ήταν αυτοί που σκότωσαν τον ιερέα Βασίλειο Νάσαρ, αυτοί που σταύρωσαν τους άτυχους χριστιανούς στην Αλ-Ράκα, αυτοί που δολoφόνησαν το τετράχρονο κοριτσάκι στην Λαοδίκεια, αυτοί που σκότωσαν χριστιανούς στην Μαλούλα, αυτοί που κατέστρεψαν την Μονή της Αγίας Θέκλας δίπλα στο χωριό, αυτοί που έσπασαν τις εικόνες του 16ου αιώνα, αυτοί που κατέστρεψαν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Χομς, αυτοί που έχουν απαγάγει πλήθη αμάχων, αυτοί που έκοψαν το νερό για 2,5 εκατομμύρια αμάχων στο Χαλέπι… Δεν έχει σημασία ποιοι ακριβώς ήταν. Σημασία έχει ότι η «χριστιανική» Ελλάδα έπραξε το καθήκον της απέναντι στους χριστιανούς της Συρίας περιθάλποντας τους δημίους τους στα νοσοκομεία της.

Η Ορθόδοξη Ελλάδα «ΔΕΝ ακούει» τις κραυγές του Νιράν

Δυστυχώς οι κραυγές του Νινάρ, την ώρα που τον βασάνιζαν οι ισλαμιστές, δεν ήταν δυνατόν να φτάσουν μέχρι την χριστιανική Ελλάδα. Η απόσταση που μας χωρίζει από τη Συρία είναι μεγάλη. Άντε να ακούστηκαν μέχρι το Χαλέπι, μέχρι την Λαοδίκεια, μέχρι την Κύπρο. Μετά… Πνίγηκαν στο Κρητικό ή στο Αιγαίο Πέλαγος. Πνίγηκαν πριν φτάσουν στην Αθήνα, στην Βουλή, στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην Ιερά Σύνοδο.
Τί να κάνουμε. Δεν ζούσε ο Χριστόδουλος, ο οποίος είχε πάει στη Συρία και είχε φτιάξει σχολεία, είχε δώσει χρήματα. Αν ζούσε, μπορεί να άκουγε τις φωνές του Νινάρ… Τώρα όμως... Η Εκκλησία είναι απασχολημένη με τα συσσίτια. Ο κόσμος πεινάει, δεν έχει να φάει. Με τις κραυγές του Νινάρ θα ασχοληθεί; Έτσι οι κραυγές του Νινάρ δεν μπόρεσαν να περάσουν τους τοίχους της αίθουσας συνεδριάσεως της Ιεράς Συνόδου και δεν ακούστηκαν μέσα στην ιεραρχία.

Οι σύγχρονοι μάρτυρες

Ο π. Φραγκίσκος ήταν ένας Φραγκισκανός μοναχός, που ζούσε σε ένα μοναστήρι κοντά στο Χαλέπι. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, οι περισσότεροι κάτοικοι έφυγαν. 
Ο π. Φραγκίσκος όμως έμεινε. Δεν μπορούσε να αφήσει το λιγοστό ποίμνιό του. Λίγα γεροντάκια που έμειναν γιατί δεν τους ένοιαζε εάν πεθάνουν. Είχαν ζήσει την ζωή τους. Κάποτε όμως η «Τζαχμπάντ Αλ Νούσρα» ή το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας», δεν έχει τόση σημασία ποια από τα δύο παρακλάδια της Αλ-Κάιντα ήταν, συνέλαβε τον π. Φραγκίσκο. Κατηγορήθηκε ότι ενίσχυε τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα το μεγάλο έγκλημά του ήταν ότι ήταν χριστιανός ιερωμένος. Εφαρμόστηκε η Σαρία. Έγινε μία νόμιμη δίκη κοντά στην Ίντλεμπ. Στο μέρος της Συρίας που είχαν «απελευθερώσει» οι ισλαμιστές της Αλ-Κάιντα. Εκεί όπου πέτυχε η επανάσταση, που υπερασπίστηκαν η Ενωμένη Ευρώπη, οι ΗΠΑ και η επίσημη Ελλάδα. Εκεί όπου επικράτησε η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία της Σαρία, του ισλαμικού νόμου. Ήταν μία πραγματική νίκη της δημοκρατίας. Ο π. Φραγκίσκος καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Εκτελέστηκε αμέσως. Το μαχαίρι δεν ήταν καλά ακονισμένο και δεν έκοβε καλά. Κάποιος έφερε ένα καλύτερο. Τελικά ο εχθρός του Αλλάχ νικήθηκε και αποκεφαλίστηκε. Ο Αλλάχ για άλλη μία φορά νίκησε.

Κάποιοι είπαν ότι ο π. Φραγκίσκος ήταν ο Μητροπολίτης των Συριάνων Ιωάννης, ο οποίος είχε απαχθεί κοντά στο Χαλέπι μαζί με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη Παύλο. Άλλοι είπαν ότι ήταν ο ίδιος ο Μητροπολίτης Παύλος. Δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι νίκησε η επανάσταση. Νίκησε η δημοκρατία και η ελευθερία.
 

και το Ευρωπαϊκό Κ(υ)νοβουλιο

Η κραυγή του γνωστού ή άγνωστου ιερέα που αποκεφαλίστηκε με όλες τις νόμιμες διαδικασίες της Σαρία, όπως και των άλλων 3.000 περίπου χριστιανών που σκοτώθηκαν από ισλαμιστές για καθαρά θρησκευτικούς λόγους στη Συρία, δεν έφτασε και αυτή ποτέ μέχρι το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν απασχόλησε ποτέ την ολομέλειά του. Δεν είναι αυτά γεγονότα που αξίζει να απασχολήσουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την προεδρεία του οποίου έχει τώρα η Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά και κοντινά πράγματα, που απασχολούν το Κοινοβούλιό μας.
Όπως για παράδειγμα ο αντιρατσιστικός νόμος. Ο π. Φραγκίσκος είχε την ατυχία να μην είναι Εβραίος, αλλά χριστιανός. Να μην πεθάνει σε θάλαμο αερίων των Ναζί της Γερμανίας, αλλά να σφαγεί σαν πρόβατο από ακόνιστο μαχαίρι μουσουλμάνου τζιχαντιστή της Αλ-Κάιντα. Αυτός και οι τρεις χιλιάδες μάρτυρες χριστιανοί της Συρίας, που πέθαναν μόνο και μόνο επειδή ήταν χριστιανοί, δεν θα απασχολήσουν ποτέ τις Επιτροπές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις Επιτροπές για τον ρατσισμό, τις Επιτροπές που ελέγχουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τις Επιτροπές των ολοκαυτωμάτων, τόσο στην Ελλάδα, όσοο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχαν την ατυχία να μην τους «ολοκαυτώσουν» Ναζί, αλλά μουσουλμάνοι τζιχαντιστές.

Η συνωμοσία της σιωπής

Τα ολοκαυτώματα των χριστιανών, και ειδικά στη Συρία, δεν είναι και πολύ in σήμερα. Αν είσαι προοδευτικός και μιλήσεις για αυτά, κινδυνεύεις να θεωρηθείς συντηρητικός και οπισθοδρομικός. Το να πεθάνεις σε θάλαμο αερίων με υπερσύγχρονο τρόπο συγκινεί πολύ περισσότερο την Ελληνική Αριστερά από τους «πρωτόγονους» αποκεφαλισμούς με ακόνιστα μαχαίρια. Η Αριστερά ήταν πάντοτε υπέρ της εξέλιξης και της προόδου.
Αν ανήκεις στον συντηρητικό χώρο, κινυνεύεις να θεωρηθείς εχθρός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Γιατί η Δεξιά ήταν πάντοτε παραδοσιακά υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης. Και το χειρότερο κινδυνεύεις να θεωρηθείς ότι εξυπηρετείς τα ρωσσικά συμφέροντα.
Γιατί ο Άσσαντ υποστηρίζεται από την Ρωσσία και όλοι όσοι μάχονται εναντίον του, μουτζαχεντίν, τζιχαντιστές, Αλ-Κάιντα, Τσετσένοι τρομοκράτες κ.λπ. είναι οι καλοί. Δεν έχουν σημασία τα φρικτά εγκλήματα που διαπράττουν. Σημασία έχει ότι πολεμούν κατά του Άσσαντ. Αυτό φτάνει για να τους κάνει καλούς και άξιους της συμπάθειάς μας. Αυτοί θα διώξουν τη δικτατορία του Άσσαντ και θα φέρουν την δημοκρατία στην Συρία. 
Φτάνει να είναι κανείς κατά του Άσσαντ και υπέρ της επανάστασης. Είναι αρκετό.

Έτσι η κραυγή του Νινάρ Οντίσο και του π. Φραγκίσκου δεν πέρασε ποτέ τους τοίχους του Ελληνικού Κοινοβουλίου και δεν θα φτάσει ούτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τέτοιες κραυγές είναι επικίνδυνες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. 

ΣΧΟΛΙΟ (blogger Ιστολογίου αντιπαρακμή):
Προσθέσαμε τίτλους στο εξαιρετικό κείμενο (που είδαμε εδώ). 
Αφιερωμένο σε κάποιους που νομίζουν ότι «ταΐζοντας» τον «λύκο» (του Ισλάμ), τον ημερεύουν. 
Η Ιστορία δεν διδάσκει. Γι αυτό και επαναλαμβάνεται. Όταν θα το διαπιστώσουν όμως, ίσως θα είναι πολύ αργά
ΑντιΠαρακμή

http://amethystosbooks.blogspot.gr/2014/06/blog-post_2.html

Τάρτα λεμόνι

 Aυτά τα εσπεριδοειδή έχουν κερδίσει τις καρδιές μας! Όπου και να τα βάλουμε, σε γλυκές ή αρμυρές συνταγές με την ανάλογη μαστοριά το αποτέλεσμα είναι να μη μείνει τίποτα στο πιάτο!Εδώ σας φτιάχνουμε μια υπέροχη τάρτα λεμόνι.

Υλικά

• Για τη ζύμη
• 125γρ. βούτυρο 82%
• 80γρ. ζάχαρη, άχνη
• 175γρ. αλεύρι, μαλακό
• 1 αβγό
• 1 κρόκο αβγού
• βανίλια, φρέσκια (μισή)
• λίγο αλάτι
• Για την κρέμα λεμόνι
• 20γρ. βούτυρο 82%
• 185γρ. ζάχαρη, κρυσταλλική
• 1 αβγό
• 275γρ. νερό
• 60γρ. χυμός λεμόνι
• 35γρ. κορν φλάουερ
• μισό λεμόνι, το ξύσμα

Διαδικασία

Για τη ζύμη

Βήμα 1

Ανακατεύετε στο μίξερ με το φτερό το βούτυρο με τη ζάχαρη άχνη, το αλάτι και τη βανίλια σε μεσαία ταχύτητα. Προσθέτετε σιγά σιγά τα αβγά και μετά τους κρόκους και συνεχίζετε το χτύπημα για περίπου 5 λεπτά. Έπειτα, σε χαμηλή ταχύτητα ρίχνετε το αλεύρι και τα ανακατεύετε μέχρι να γίνει ζυμάρι.

Βήμα 2

Βάζετε το ζυμάρι σε ένα μπολ και το αφήνετε στο ψυγείο να παγώσει για τουλάχιστον 2 ώρες (αυτό σας διευκολύνει στο άνοιγμα με τον πλάστη).

Βήμα 3

Με τη βοήθεια πλάστη ανοίγετε το ζυμάρι σε φύλλο πάχους περίπου 2mm και ντύνετε με αυτό ταψάκι διαμέτρου 25cm. Το τρυπάτε με ένα πιρούνι για να μην φουσκώσει και κόβετε το ζυμάρι που εξέχει έξω από το σκεύος.

Βήμα 4

Τέλος, ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160°C για περίπου 20 λεπτά περίπου, μέχρι να πάρει ξανθό χρώμα η ζύμη.

Για την κρέμα:

Βήμα 1

Ζεσταίνετε το νερό, το χυμό λεμόνι και τη μισή ποσότητα ζάχαρης σε μια κατσαρόλα.

Βήμα 2

Σε ένα μπολ ρίχνετε τα αβγά, το κορν φλάουερ και την υπόλοιπη ζάχαρη και ανακατεύετε καλά με σύρμα. Ρίχνετε μέσα λίγο από το ζεστό μίγμα, που έχετε στην κατσαρόλα, για να αραιώσει και έπειτα το βάζετε όλο μαζί στην κατσαρόλα και ανακατεύετε συνέχεια μέχρι να πάρει βράση και να πήξει.

Βήμα 3

Αφού βράσει το αδειάζετε αμέσως σε ένα μπολ, προσθέτετε το βούτυρο με το ξύσμα λεμονιού και ανακατεύετε μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά.

Βήμα 4

Τέλος, γεμίζετε την τάρτα με την κρέμα και περιμένετε να κρυώσει για να την σερβίρετε. Τη γαρνίρετε με ξύσμα λεμονιού και λίγη σαντιγί, αν θέλετε.

Σημείωση: Ψήνετε τη ζύμη της τάρτας αμέσως μόλις την απλώσετε στο ταψάκι γιατί αλλιώς δεν θα κρατήσει το σχήμα της στη φόρμα.