Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ – ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Η ιεραποστολή στη Μαρτινίκα

Στη Θεσσαλονίκη, πριν την επίσκεψή μας στο Άγιον Όρος

Καραμάτσκος Δημήτρης 

Η Μαρτινίκα, όπως και η Γουαδελούπη, αποτελεί επαρχία της Γαλλίας, επομένως όταν κάποιος φτάνει εδώ βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος και αυτή είναι η πιο απόμακρη περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ερχόμενος στη Μαρτινίκα είχα τις πληροφορίες μου για το έργο που επιτελεί εδώ ο πενηντατετράχρονος ιερομόναχος π. Λάζαρος Φιλογένης. Το όνομά του είναι ελληνικό, ίσως κάποιος πρόγονός του να είχε κάποια σχέση με την Ελλάδα, δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Είναι από τη Γουαδελούπη της Καραϊβικής, Κρεόλος, δηλαδή μιγάς. Μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου και γνώρισε την Ορθοδοξία, έγινε μοναχός και στη συνέχεια ιερέας. Επισκέπτεται την Ελλάδα κάθε καλοκαίρι και το Άγιον Όρος, από όπου αντλεί την πνευματική τροφοδοσία για την ασκητική ζωή που ζει. Το καλοκαίρι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε μαζί στο Άγιον Όρος. 

Στη διαδρομή προς την καλύβα του έχει τοποθετήσει νερό για τους διψασμένους επισκέπτες

Εδώ και δεκατρία χρόνια έχει εγκατασταθεί στη Μαρτινίκα και η «ιδιαίτερη» ως «ιδιότροπη» ορθόδοξη μαρτυρία του είναι το κλειδί της επιτυχίας του. Καθημερινά τρέχει στα σπίτια των πιστών και όχι μόνο των Ορθοδόξων, γιατί τον καλούν να τους συμβουλέψει, να τους ενισχύσει στα προβλήματά τους κι εκείνος πάντα πρόθυμος αναλώνεται στην αγάπη προς όλους και αυτό το βλέπουν και οι μη ορθόδοξοι και είναι ένα από τα κίνητρα που τους ωθούν να έρθουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στους αλλόδοξους δεν λέει πολλά, μόνο τους δείχνει την ανυπόκριτη αγάπη του και το μόνο που λέει στο τέλος είναι: «έρχου και ίδε».  Δεν έχει κάποιο μισθό από κάποια εκκλησία, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτόν και το έργο του. Φροντίζουν οι πιστοί για ό,τι χρειάζεται, άλλωστε ζει πολύ λιτά και για τις ανάγκες της ενορίας του έχει αποθέσει «την πάσαν ελπίδα» και την ζωή του στον Χριστό. Και όπως μου λέει, ο Χριστός δεν τον έχει εγκαταλείψει ποτέ μέχρι τώρα και όλες του τις ανάγκες Εκείνος τις εκπληρώνει. 

Η καλύβα του π. Λαζάρου

Η Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στο Ντιβέγιεβο της Ρωσίας στις αρχές του 20ου αιώνα

 

Εργαστήρι αγιογραφίας στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στο Ντιβέγιεβο της Ρωσίας. Φωτογραφία των αρχών του 20ου αιώνα.

 

 

Πριν από την επανάσταση του 1917 στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στο Ντιβέγιεβο της Ρωσίας ζούσαν περίπου 1.700 μοναχές και δόκιμες. Μόνο μία από αυτές, η μεγαλόσχημος μοναχή Маргарита, έζησε μέχρι το ξανάνοιγμα της μονής και την επιστροφή των λειψάνων του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ εκεί. Ωστόσο, η προεπαναστατική ζωή των μοναχών στην Ιερά Μονή διασώθηκε σε μερικές φωτογραφίες από το προσωπικό άλμπουμ φωτογραφιών της Γερόντισσας Αλεξάνδρας (Александра Траковской †1942), τελευταίας ηγουμένης της Ιεράς Μονής. Ευτυχώς, αυτό το άλμπουμ σώθηκε, και η λειψανοθήκη είναι στην ευχάριστη θέση να σας το παρουσιάσει.

 

 

 

 

Η Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος (νότια πλευρά).

 

Στο διακόνημα.

 

Το εκκλησιαστικό σχολείο και το ορφανοτροφείο της Ιεράς Μονής.

 

Παρεκκλήσι.

 

Στο διακόνημα.

 

Ναός.

 

Λιτανεία.

 

Στο Ιεροραφείο.

«Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις»

 

«Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».

 

–        – Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον  ρώτησα.

 

–       – Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε: «Θέλω να μου πείτε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος το πρωί». Μαζεύτηκαν όλοι και κοίταζαν την Ανατολή. Ένας γέρος όμως κοίταζε τη Δύση. Οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κάποια στιγμή λέγει ο γέρος που κοίταζε τη Δύση: «Βγήκε ο ήλιος». Οι άλλοι δεν βλέπανε τον ήλιο, αλλά εκείνος είδε την ανταύγεια που φαίνεται στη Δύση, καθώς ανατέλλει και πριν ακόμη φανεί ο ήλιος. Κατάλαβες; Ο Γέρος ήξευρε περισσότερα λόγω της πείρας του. Άρα οι νεώτεροι να ακούτε και μας τους μεγαλύτερους.

 

Αυτή η τάξη υπάρχει βέβαια στην Εκκλησία και στην παράδοσή μας. Συχνά κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ακούμε «Είπεν ο Κύριος…», στο Γεροντικό διαβάζουμε «Είπε Γέρων…», στην καθημερινότητα επαναλαμβάνουμε το «Οι παλαιότεροι λέγανε…» και οι τεχνίτες πολλές φορές λένε «Ο μάστορας είπε…».

 

Η γνώση λοιπόν είναι και μετάδοση πείρας από γενεάς εις γενεάν διά της προφορικής ή γραπτής παραδόσεως…

 

Όταν ήλθαμε στο Άγιον Όρος βρήκαμε μόνο γέρους κατά την ηλικία, αλλά και Γέροντες στο φρόνημα, φτιαγμένους από τη ζωή. Όλοι τους είχανε κάτι να μας πουν, κάτι να μας διδάξουν πρακτικά, κάτι να μας εμπνεύσουν. Αυτοί ήταν για μας η παράδοσή της καλογερικής ζωντανή, εφαρμοσμένη, και εμείς ήμασταν γι’αυτούς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’αυτό καθώς έφευγαν ένας-ένας, νιώθαμε την έλλειψή τους. Παρηγορούμασταν όμως, όσο ακόμη κάποιος έμενε πιο πίσω.»

 

 

Πηγή: «Σιμωνοπετρίτες πατέρες που βρήκαμε και αγαπήσαμε», εκδ. Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος 2013

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr/2013/10/blog-post_1501.html

O Χριστός στα χωριά και στις πόλεις μας (Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου)

29 Οκτ

Ο τόπος μας  έχει κρυμμένους θησαυρούς. Κι εμείς  συχνά τους αγνοούμε και τρέχoυμε  ψάχνοντας σε μακρυvά  βoυvά και όρη. Ψάχνουμε στα μovαστήρια, εvώ πoλλές φoρές είvαι μέσα στo σπίτι μας, στo χωριό μας, στoν τόπo μας. Τα γεγονότα που θα αφηγηθώ δεικνύουν του λόγου το αληθές. Είχα πάει, σ’ ένα χωριό της Μαραθάσας  τo Μηλικoύρι. Ο σκoπός της επισκέψεώς μoυ ήταν vα βρω μια αρχαία μoνή της Παvαγίας της Αρκάς. Λέγεται Αρκά από παραφθoρά τoυ oνόματoς Αγρεία, πoυ σημαίvει Παvαγία τoυ Αγρoύ. Στην Κυπριακή διάλεκτο, με τα χρόvια, έγινε η Παvαγία της Αρκάς. Είχα διαβάσει ότι εκεί ασκήτευε τo 1580 έvας πρoκάτoχoς μoυ Δεσπότης, o  Άγιος  Θεoφάvης, για τον οποίο τώρα συγκεντρώνονται διάφoρα στoιχεία. Όταv πρωτόγιvα Επίσκοπος, επαρακαλoύσα αυτόν τoν ‘Αγιo vα μoυ δείξει μια εικόvα τoυ και του έλεγα: «Άγιε Θεoφάvη, μα τι Άγιoς ήσoυv; Ούτε μια εικόvα δεv έχoυμε vα σε πρoσκυvoύμε! Τόσων Αγίων εσώθησαv oι εικόvες τoυς κι εσύ oύτε μια εικόvα σoυ δεv μας άφησες για vα σε ζωγραφίζoυμε, vα ξέρoυμε πως ήσoυv εις τηv επίγειo σoυ ζωή! Ούτε μια ακoλoυθία δεν έχουμε, oύτε ξέρoυμε πoύ έζησες». Το μόνο που είχα καταφέρει  να βρω ήταν ότι αυτός o Άγιoς έζησε  στηv περιoχή της Σoλέας ως Επίσκoπoς, λίγo πριv καταλάβoυv oι Τoύρκoι τηv Κύπρo. Λίγα χρόvια ήταν Επίσκoπoς. Ήταvε πράoς άvθρωπoς. Μια φoρά, λέει η παράδοση, έκανε κάποια επίπληξη στον Οικovόμo της Μητρόπoλης -ο οποίος απ’ ό,τι  φαίvεται  ήταvε θυμώδης τύπος- ο Οικονόμος γύρισε και τούδωσε ένα χαστούκι! Οταv o Άγιoς Θεoφάvης κατάλαβε ότι δεv μπορεί vα επιβληθεί στoυς ιερείς τoυ, σκέφτηκε «αφού δεv μπoρώ vα επιβληθώ στoυς ιερείς μoυ, σημαίνει πως δεv κάvω για Δεσπότης». Έτσι ζήτησε άδεια από την Ιερά Σύvoδo της Κύπρoυ και πήγε στα βoυvά τoυ Κύκκoυ για ασκητής. Συνέχισε τον ασκητικό του βίο μέχρις ότου εκοιμήθη στη Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Τρόοδος. Εψαχvα, λoιπόv, vα βρω στoιχεία  γι’ αυτό τoν ασκητή Επίσκoπo.

TO ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΜΕΧΜΕΤ ΜΠΕΗ (Η Ο ΚΡΥΦΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ). ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Μία συγκλονιστική ιστορία από το Αναγνωστικό της Στ Δημοτικού του 1947

Είναι τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και σπάνιοι οι διαβάτες στο δρόμο. Είναι οι τελευταίοι που γυρίζουν από την πρώτη Ανάσταση και πηγαίνουν βιαστικοί στα σπίτια τους.

Σε λίγο τίποτε πια δεν ακούεται και νεκρική σιγή βασιλεύει σ’ όλη την  τούρκικη συνοικία του Ηρακλείου.

Ξαφνικά, ανοίγει αθόρυβα η αυλόπορτα ενός μεγάλου σπιτιού και προβάλλει ανθρώπινο κεφάλι. Γυρίζει δεξιά και αριστερά και παρατηρεί με προσοχή μέσα στα σκοτάδι. Τραβιέται μέσα και πάλι ξαναφαίνεται και κοιτάζει με προσοχή.

-Ελάτε, δεν είναι κανένας, ακούεται  χαμηλή φωνή.

Τρεις σκιές, η μια μεγάλη και οι δύο μικρότερες, βγήκανε στο δρόμο.

-Πάμε γρήγορα, ψιθύρισε ο ψηλός άντρας πάμε γρήγορα, γιατί αργήσαμε και θα μας περιμένει. Σκέπασε το πρόσωπο με το μαντήλι σου, Εσμέ! Ρεσίτ, δός μου το χέρι σου!

Περπατούσανε κι οι τρεις σιωπηλοί στο σκοτάδι. Μόλις όμως έστριψαν το στενό σοκάκι, βρήκανε μια γριά, που κρατούσε στο χέρι της αναμμένη λαμπάδα. Περπατούσε με κόπο, γιατί ήταν πολύ γριά. Και φρόντιζε με το αδειανό χέρι να προφυλάξει τη λαμπάδα της από τον αέρα, για να φέρει στο σπίτι το φως της Αναστάσεως, που πήρε από την εκκλησιά.