π. Μάρκελλος Καρακαλληνός (1939-2006)

Ο π. Μάρκελλος ήταν μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, που τώρα μετά τον θάνατό του εκτιμούμε και καταλαβαίνουμε την αξία των χαρισμάτων του… Είχε μια παιδαγωγική ικανότητα και μετά τον γέροντα μας παιδαγωγούσε – συμβούλευε με τον επιδέξιο τρόπο του.

 

Ήταν πολύ δημιουργικός και η δράση του επεκτεινόταν σε πολλούς τομείς. Συμμετείχε και πρωτοστατούσε σε πολλά διακονήματα της μονής (δενδροκόμος, δασικός κ.α.). Αναλάμβανε πρωτοβουλίες αλλά μόλις δημιουργείτο καμμία αντίθεση, ακόμα και από δόκιμο, υποχωρούσε. Σεβόταν την αντίθετη γνώμη.

 

Παρ’ όλη την εκτεταμένη του δραστηριότητα τηρούσε με ακρίβεια το πρόγραμμα του. Σταματούσε μια ώρα προ του εσπερινού και έκανε ένα μέρος του μοναχικού κανόνα του (μετάνοιες) για να έχει στην αγρυπνία του περισσότερη ώρα επίδοσης στην νοερά προσευχή και την θεωρία.

Αξιόλογη μαρτυρία αδελφού της Μονής Καρακάλλου

δια τον μακαριστό π. Μάρκελλο

Μετά την κοίμηση του σεβαστού και αγαπητού αδελφού της μονής μας π. Μαρκέλλου μου ζητήθηκε από τον κ. Στυλιανό Κεμεντζετζίδη τον υπεύθυνο του εκδοτικού οίκου «Ορθόδοξος Κυψέλη» να γράψω κάτι γι’ αυτόν από όσα έζησα κοντά του, όλο αυτό το διάστημα της δοκιμασίας του, που τον διακονούσα και ευρισκόμουν συνέχεια δίπλα του.

 

Αφού γράψω στην αρχή λίγα σχετικά με την ζωή του, όπως τον ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, που αγωνιζόμασταν στην Μονή μας, θα περιγράψω πιο εκτεταμένα για την δοκιμασία του και την συνακόλουθη κοίμηση του.

 

Πάντα έβρισκε χρόνο, παρά το γεμάτο πρόγραμμα του, για να παρηγορεί και να στηρίζει με διάφορα μέσα και τρόπους τους εν τω κόσμω αγωνιζόμενους αδελφούς. Τους έστελνε επιστολές συνοδευόμενες με αγιορείτικες ευλογίες όπως λουλούδια, ρίγανη κλπ.

 

Μία από τις πνευματικές του δραστηριότητες ήταν και οι ομιλίες που έκανε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, μετά από πρόσκληση των Αρχιερέων ή διάφορων τοπικών συλλόγων. Αυτές οι ομιλίες του εμπλουτιζόμενες κατόπιν απετέλεσαν τα διάφορα βιβλία που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Ορθόδοξος Κυψέλη». Χαρακτηριστικό της επιμέλειας των διαφόρων ομιλιών του ήταν ότι μαζί με την ομιλία πάντα είχε εκδόσει κάποιο σχετικό κείμενο στα χέρια των ακροατών του, για μια περισσότερη κατανόηση των λεγομένων του.

 

Μία απόδειξη του πόσο ήταν κάτοχος της θεολογίας των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων, καθώς επίσης και των λεπτοτάτων εννοιών της νηπτικής και ησυχαστικής παραδόσεως, υπήρξαν οι συνεντεύξεις που έδωσε εδώ στο μοναστήρι μας στον κύριο Μανώλη Μελινό. Όπως ομολογούσε και ο ίδιος είχε ετοιμάσει ένα ερωτηματολόγιο με 70 ερωτήσεις πνευματικού περιεχομένου και χωρίς να τον έχει προειδοποιήσει, θαύμασε την ευχέρεια του να του δίνει απαντήσεις, που μαρτυρούσαν την εξαίρετη θεολογική κατάρτισή του. Καρπός αυτών των συνεντεύξεων είναι ο 11^ος τόμος της σειράς «Πείρα Πατέρων» του κ. Μελινού.

Συμπέρασμα: «Παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο»

 

Του Μητροπολίτου  Χονγκ Κόνγκ Νεκταρίου

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου, τον κουβαλούσαν οι μαθητές του στην εκκλησία και επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει για πολύ, αντί κηρύγματος έλεγε μόνο: Παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.

 

Μία μέρα ένας μαθητής του τον ρώτησε γιατί κάθε φορά επαναλαμβάνει την ίδια φράση ως κήρυγμα. Ο μέγας Απόστολος απάντησε: Αυτή είναι η εντολή του Κυρίου μας. Αν την τηρήσητε, αυτό είναι αρκετό.

Κάνουμε κι ακούμε σπουδαία και θεολογικά κηρύγματα. Αλλά κανένα τους δεν φθάνει το ύψος της αξίας και το βάθος της σημασίας του απλού και συντόμου κηρύγματος του Θεολόγου Αποστόλου.

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να σωθείς μόνος σου. Είσαι μέλος της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού. Η σωτηρία είναι συλλογικό πάλεσμα. Ο ένας βοηθά τον άλλο. Ο ένας κάνει χώρο για τον άλλο. Ο ένας θυσιάζεται για τον άλλο. Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο σημαίνει να βλέπετε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου αυτόν τον ίδιο τον Χριστό. Τι περισσότερο θέλουμε;

Το κήρυγμα αυτό του Αποστόλου Ιωάννη είναι επίκαιρο. Εμείς σήμερα στο όνομα της Αγάπης βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Καθήσαμε στο θρόνο του Κριτού και εκδίδουμε καταδικαστικές αποφάσεις. Εμείς είμαστε η λυδία λίθος της Ορθοδοξίας και όλοι οι άλλοι κολασμένοι αιρετικοί και προδότες. Και απέναντι στην πραγματική αγάπη θέσαμε τον εγωϊσμό μας, την στενοκεφαλιά μας, την αφιλαδελφία. Μετά μας φταίνε οι «εχθροί της εκκλησίας», οι «σκοτεινές δυνάμεις», η «άθεη κοινωνία», και πάει λέγοντας…

 

Συμπέρασμα: «Παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο»!!!

proschomen.blogspot.gr

Μάθε να περιμένεις …

Αυγούστου 12, 2013 — Χαράλαμπος

…Είδες τι μου’πες; “Θέλω ν’ αλλάξει το παιδί μου. Να το δω, κι ας πεθάνω”. Δεν ξέρω αν θα το δεις αλλαγμένο πριν πεθάνεις. Μπορεί να το δεις αφού πεθάνεις. Μπορεί ο Θεός να θέλει να κάνεις τόση υπομονή, που να μην προλάβεις να το δεις αλλαγμένο όπως το θες εσύ. Αλλά θα το δει ο Κύριος και θα το δεις κι εσύ από κει που θα ‘σαι, στην αιώνια ζωή. Θέλει όμως πολλή υπομονή. Να περιμένεις την απάντηση στην προσευχή που μόλις χθες έκανες. Έκανες χθες προσευχή; Θα περιμένεις. Πότε; Μην ανησυχείς. Όταν το βέλος της προσευχής σου φτάσει την καρδιά τού Θεού και την τρυπήσει και τη ματώσει από αγάπη, τότε θα δεις το αποτέλεσμα. Πότε έριξες το βέλος τής προσευχής; Χτες; Τότε περίμενε. Ταξιδεύει. Καμιά προσευχή δεν πάει χαμένη. Καμία προσευχή δεν μένει αναπάντητη. Θέλει όμως υπομονή. Να περιμένεις.

Περιμένουν μερικοί να δουν αποτέλεσμα την ίδια ώρα. Κάνεις προσευχή τώρα, θέλεις αύριο να δεις αποτέλεσμα. Μπορεί να γίνει κι αυτό. Αλλά όταν πιάσεις το κομποσκοίνι στο χέρι σου μην περιμένεις κι αμέσως τους καρπούς. Πολλοί πάνε στο άγιο Όρος μ’ ένα κομποσκοίνι στο χέρι και θέλουν να δουν το Θεό με μια αγρυπνία που θα κάνουν. Θέλουν να δουν το άκτιστο φως με μιας νύχτας προσευχή. Δεν γίνεται έτσι. Θέλει πολλή υπομονή, θέλει πολλή απαντοχή και να λες “Κύριε, όποτε θες εσύ. Εγώ θα περιμένω. Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου”. Με πρόσεξε ο Κύριος, με κοίταξε, με άκουσε, αλλά πρώτα πρέπει να περιμένω. Είναι ωραία να περιμένεις το Θεό και να κάνεις υπομονή στα θέματα αυτά τα θεϊκά.

Ο άγιος Αμμωνάς ξέρεις πόσο καιρό περίμενε να απαλλαγεί από το θυμό; Κάθε μέρα το ζήταγε απ’ το Θεό. Και ξέρεις πόσο περίμενε; Οκτώ χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθούσε να θυμώνει, και πάλευε, και ξανά και ξανά, και προσευχή, και πάλι υπομονή και πάλι υπομονή. Και τον όγδοο χρόνο ήρθε ο Κύριος και τον απάλλαξε. Για σκέψου να ‘χε απελπιστεί τον έβδομο χρόνο και να ‘λεγε “Ε, δε συνεχίζω. Δε πάει άλλο αυτή η ιστορία. Ένα, δύο, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά χρόνια υπομονή. Ε, δε βγαίνει τίποτα”. Κι όμως. Έκανε υπομονή ακόμα ένα χρόνο, έφτασε τα οκτώ και ήρθε η απαλλαγή και η λύτρωσή του. Και μετά η καρδιά του έγινε τόσο ήρεμη που δεν ξαναθύμωσε ποτέ στη ζωή του. Εσύ θυμώνεις; Θυμώνεις. Κι εγώ θυμώνω λίγο. Όχι πάρα πολύ, αλλά θυμώνω κι εγώ. Λοιπόν θέλεις να ζήσεις κι εσύ αυτό το θαύμα; Τότε ξεκίνα από σήμερα να κάνεις προσευχή με υπομονή. Ζήτα απ’ το Θεό να σου πάρει το θυμό. Ζήτα το σε κάθε θεία Λειτουργία. Και μη μου λες “Τι να πάω να κάνω στην Εκκλησία”. Ε, να. Αυτό να κάνεις. Αν θυμώνεις να πηγαίνεις κάθε Κυριακή να παρακαλάς το Θεό να σου πάρει το θυμό. Και μόνο γι’ αυτό να πηγαίνεις Εκκλησία, έχεις σοβαρό λόγο να πηγαίνεις στο Ναό του Θεού. Και να λες “Κύριε, χάρισέ μου την πραότητα, την ηρεμία, να μην αρπάζομαι, να μη με βλέπουν τα παιδιά μου και τρέμουν, να μη με βλέπει η γυναίκα μου στο σπίτι και τη στεναχωρώ και δημιουργώ αυτό το κλίμα το βαρύ με τις φωνές, με το θυμό και τα νεύρα μου. Κύριε, πάρε μου το θυμό”. Το ξέρω ότι το ζήτησες. Πόσες φορές; “Ε, πόσες φορές να το ζητήσω;”. Πολλές. Οκτώ χρόνια ο άγιος Αμμωνάς. Εσύ πόσο καιρό το ζήτησες. Για πόσο καιρό είπες στον Κύριο “Απάλλαξέ με, Κύριε, απ’ αυτό το πάθος”. Απ’ το θυμό, την οργή, την ασωτεία, η μέθη, το κάπνισμα, την κλοπή, το ψέμα, την περιέργεια. Ό,τι έχεις, ζήτα το απ’ το Θεό και μετά κάνε υπομονή. Και ξέρεις γιατί να κάνεις υπομονή κι εσύ όπως έκανε ο άγιος Αμμωνάς και κάθε άγιος; Διότι Αυτός τον Οποίο υπομένεις και καρτεράς, δεν είναι ένας τυχαίος αλλά είναι ο άγιος Θεός, που δεν είπε ποτέ ψέματα, αλλά μένει πιστός στις υποσχέσεις και την αγάπη του. Και θα ‘ρθει ο Θεός κάποια στιγμή και θα σε βοηθήσει και θα γίνεις κι εσύ ήρεμος σαν πρόβατο και δε θα ξαναθυμώσεις ποτέ και δε θα ξαναπιείς ποτέ, δε θα ξανακαπνίσεις ποτέ, θα απαλλαγείς απ’ τα πάθη σου και θα γίνεις καινούριος άνθρωπος. Θέλει υπομονή και προσευχή. Να περιμένεις ν’ αλλάξει κι ο σύντροφός σου προς το καλύτερο. Μη βιάζεσαι. Μη θες να γίνουν απότοσμα σήμερα όλα καλύτερα. Τα λάθη που έχει η γυναίκα σου δε τα φορτώθηκε όλα σε ένα μήνα. Είναι λάθη μιας ζωής. Είναι χαρακτήρας που χαράκτηκε, γι’ αυτό λέγεται χαρακτήρας. Ο Χαρακτήρας έχει χαραχτεί μέσα μας απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Δε μπορούμε σε μια στιγμή να τα αλλάξουμε αυτά. Μερικά ζευγάρια δίνουν διορία ο ένας στον άλλον, “Αν δεν τα ‘χουμε βρει σ’ ένα χρόνο, θα χωρίσουμε”. Μα κάτσε, βρε παιδί μου. Πώς θα χωρίσεις. Περίμενε, κάνε υπομονή. “Τι υπομονή, πάτερ;”. Μα χαρακτήρας είναι αυτός. Αλλάζει έτσι εύκολα; Περίμενε.

Θυμάμαι κάποιον που έκανε δίαιτα. Και του έλεγε ο γιατρός ότι τα βαθύτερα στρώματα λίπους χάνονται πολύ πιο δύσκολα. Τα τελευταία κιλά, αν κάνεις δίαιτα, τα χάνεις πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι χάνεις τα πρώτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτό το στρώμα λίπους υπάρχει μέσα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Και με τη δίαιτα κάνουμε αυτό ακριβώς: γυρνάμε πίσω και πάμε να κάψουμε παλιά στρώματα λίπους. Ας πούμε, είναι κάποιος σήμερα ενενήντα κιλά και θέλει να φτάσει τα ογδόντα. Ογδόντα κιλά, όμως, ήτανε πριν από αρκετά χρόνια. Έχει περάσει καιρός από τότε που ήταν για τελευταία φορά ογδόντα κιλά. Πήρε βάρος, πήγε ενενηνταένα, πήγε ενενηνταπέντε, ανέβηκαν τα κιλά του. Για να φτάσει ξανά στα ογδόντα κιλά, πρέπει να σκάψει μέσα του αυτό το λίπος και να φτάσει πίσω, πίσω. Και να φτάνει σε κείνη την παλιά χρονιά που ήταν ογδόντα κιλά. Κι είναι δύσκολο να φύγει αυτό το λίπος.

Λειψανοθήκη με το δεξί χέρι του Μεγάλου Βασιλείου

 

Η ασημένια λειψανοθήκη με το δεξί χέρι του Μεγάλου Βασιλείου. Αποθησαυρίζεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων, στη Βενετία.

 

Η ασημένια λειψανοθήκη με το δεξί χέρι του Μεγάλου Βασιλείου προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη. Το 1528 βρισκόταν στα χέρια του Γαβριήλ Σεβήρου και ίσως προερχόταν από την αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων. Αργότερα βρέθηκε στην ιδιοκτησία του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στη Βενετία που αποκαλείται καιΆγιος Γεώργιος των Ελλήνων (San Giorgio dei Greci).

Ο Γαβριήλ Σεβήρος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά. Διέτριβε στη Βενετία και ψηφίστηκε το 1578 εφημέριος της εκεί εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Τον Ιούλιο του 1577 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και προχειρίστηκε αρχιεπίσκοπος της Φιλαδέλφειας της Λυδίας. Επέστρεψε στη Βενετία και διέμεινε εκεί, ενώ το ποίμνιό του μάταια τον ζητούσε, και ο Πατριάρχης τον προέτρεπε να επιστρέψει στην έδρα του. Μετά από πολλές διενέξεις αποφασίστηκε, η έδρα της επισκοπής της Φιλαδέλφειας να μεταφερθεί στη Βενετία.

Ο Σεβήρος αναδείχτηκε ένας εκ των λογιότερων Ελλήνων του αιώνα του. Ως Μητροπολίτης διοίκησε θεάρεστα και με τα συγγράμματά του τίμησε το Ελληνικό έθνος.

 

Η ασημένια λειψανοθήκη με το δεξί χέρι του Μεγάλου Βασιλείου.

 

Ο Άγιος Γεώργιος των Ελλήνων στη Βενετία.

 

Επιστολή του Οικουμενικού πατριάρχη Μητροφάνους Γ’ προς το μητροπολίτη Φιλαδελφείας Γαβριήλ Σεβήρο (Ιούνιος 1580) <από εδώ>.

Τα χαρακτηριστικά της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

Ή Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα καί ήθος του σώματος ήτο σεμνή καί σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα καί απαραίτητα λαλούσα, ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν καί ευπροσήγορος, ετίμα όλους  καί επροσκύνει,  είχε το μέγεθος του  σώματος μέσον καί σύμμετρον, δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, ήτο μακράν από τον γέλωτα καί έξω από κάθε ταραχή καί θυμό. Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού. Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής, είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα, ωραισμένους με κόρας οξείς καί   όμοιας   με   την   ελαίαν,   καί   καλλυνομένας   με   βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.  Είχε τα οφρύδια μαύρα,  κυκλικώς σχηματισμένα. Είχε την μύτην ομαλήν καί ευθείαν. Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά, λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα καί γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα. Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς καί τους δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.

Ητο ανυπερήφανος καί είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν, εφόρει ρούχα   φυσικώς   χρωματισμένα,   καθώς   δηλούται   από   το   άγιον μαφόριον,   αυτόχροον   υπάρχον.   Καί   δια   να   ειπούμε   καθολικώς, ή Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση  θείαν  χάριν  καί  σεβασμιότητα,   ώστε  όπου  όστις  έβλεπε Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον καί ευλάβειαν, καί  χωρίς   να  Την  ηξεύρη   προτήτερα,   εγνώριζε  από   μόνον  τον εξωτερικόν χαρακτήρα Της ότι Αύτη αληθώς είναι Μήτηρ Θεού. Καί ό Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, από την πολλήν άγάπην πού είχε προς τον Χριστόν, άκουσας ότι έζη σωματικώς ή πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, επήγε να Την ίδή, καί λοιπόν βλέπων την θείαν θεωρίαν καί την θαυμάσια καί βασιλική ωραιότητα Της, ίδών δε καί τους Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής καί Την εδορυφόρουν ως βασίλισσαν, άκουσας δε καί τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματος Της, εξέστη ομολογήσας ότι καί μόνος ό σωματικός Αυτής χαρακτήρ καί το είδος Της Την εμαρτύρουν πώς είναι Μήτηρ Θεού κατ’ άλήθειαν.

Μεγαλείον καί εξαίρετον ήτο εις μόνην την Θεοτόκον, διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον, ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ    κατ’    επαγγελίαν,  καί   μάλιστα    εκ    της    στείρας,    της θεοπρομήτορος Αννης. Γνωστόν όμως έστω ότι ή Κυρία Θεοτόκος, δια τα μεγαλεία πού Της έδωκεν ό Θεός, εσυνερίζετο τρόπον τινά καί εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται καί Αυτή μετά την Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς, με γονυκλισίας καί με κάθε είδος ασκήσεως. Όθεν  λέγεται   λόγος   ότι,   από  τάς   συχνάς   γονυκλισίας   όπου  ή Θεοτόκος εποίει , εβαθούλωσαν αί πλάκες, επάνω εις τάς οποίας τα γόνατα έκλινεν.

Τα παπούτσια μου …

ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΕΥΛΟΓΕΙ;

Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς ευλογούσε την ημέρα της αναλήψεως Του. “Kαι αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε. (Λουκά 24,50) και ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ’ αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: “Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου”.

Με τον ίδιο τρόπο από τότε και κάθε κληρικός με το δεξί του χέρι, ευλογεί το ποίμνιο του.

Δυο πνευματικές ερμηνείες υπάρχουν για τον συμβολισμό του χεριού:

Η πρώτη λέει, ότι έτσι, το χέρι σχηματίζει την φράση “Ιησούς Χριστός Σωτήρ“. Το μικρό δάχτυλο παρομοιάζει το “ιώτα” – την λέξη Ιησούς. Ο δείκτης με τον μέσο “χιαστί” το γράμμα “Χ” την λέξη Χριστός και ο παράμεσος με τον αντίχειρα το μικρό “σ” (σίγμα) που δηλώνει την λέξη Σωτήρ.

Η δεύτερη λέει, ότι έτσι, το χέρι σχηματίζει την φράση “Ιησούς Χριστός Νικά“. Το μικρό δάχτυλο παρομοιάζει το “ιώτα” – την λέξη Ιησούς. Ο παράμεσος με τον αντίχειρα το γράμμα “χ” την λέξη Χριστός και ο δείκτης με τον μέσο, το μικρό “ν” που σημαίνει Νικά. 

ΠΗΓΗ.

Η Πλατυτέρα των ουρανών

 

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Εγώ σ’ ανάστησα με χώμα και νερό
χελιδονάκι να ‘σαι μα κι αγρίμι
να σ’ έχω αλφαβητάρι στον καιρό
κι ανέσπερο καντήλι μες στη μνήμη.

Μα εσύ γυρεύοντας του ονείρου την πηγή
κοντά στων Ουρανών την Πλατυτέρα
βρήκες φτερά κι αρνήθηκες τη γη
τη σκοτεινή την πρώτη μας μητέρα.

Από την συναυλία-αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο,με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του,στο μέγαρο μουσικής Αθηνών. Μουσικό σύνολο υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη. Ερμήνευσαν οι: Μαρία Φαραντούρη,Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Βασίλης Γισδάκης.

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός Γιατρού: ο άγιος Γεώργιος και ο άγιος Νεκτάριος βοηθούν βαριά ασθενείς

Απόσπασμα από το άρθρο «Πίστη, το άϋλο νυστέρι της χειρουργικής» του Ομοτίμου Καθηγητού Αγγειοχειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Παν. Β. Δημακάκου (πηγή: εφ. Εστία, 5-10-2013, σελ. 4):

.

(…) Ήτο 12η νυκτερινή  μεσ’ το κατακαλόκαιρο του Αυγούστου 2006 που δίναμε την έσχατη μάχη επαναφοράς στη ζωή 54χρονου ασθενούς με καρδιακή ανακοπή συνέπεια μετεγχειρητικής αιμορραγίας από προηγηθείσα ανευρυσματεκτομή κοιλιακής αορτής 18 ώρες ενωρίτερα. Είχε περάσει μια ολόκληρη ώρα, χειρουργοί στον αγώνα με μαλάξεις της καρδιάς και ενδοκαρδιακές χορηγήσεις φαρμάκων, αναισθησιολόγοι και καρδιολόγοι μέσω ορών είχαν χορηγήσει όλα  τα αναζωογονητικά φάρμακα  της «λίμνης του Μαραθώνος» που ακούω τον πρώτο μου βοηθό τ. Διευθυντή αγγειοχειρουργικής κλινικής να ερωτά μήπως  «να διακόψουμε κάθε περαιτέρω προσπάθεια αφού ήδη έχει περάσει πολλή ώρα χωρίς καρδιακό ρυθμό και ο άρρωστος θα είναι φυτό;«. Δεν απάντησα και οι προσπάθειες συνεχίστηκαν. Αφού παρήλθε ακόμη περίπου μισή ώρα, σκέφθηκα ότι μάλλον  η μάχη έχει χαθεί, παρακάλεσα να κλείσουν το υπόλοιπο τραύμα προκειμένου να ενημερώσω τους συγγενείς.

Ξεκινώντας όμως τα πρώτα βαριά μου βήματα πρός την έξοδο η ελπίδα δεν με εγκατέλειπε, ατενίζοντας πρός τον ουρανό ψέλλισα: «Άγιε μου Γιώργη, βοήθησε«.Τους ενημέρωσα ακολούθως για τις προσπάθειες που καταβάλλοντο και το αβέβαιο αποτέλεσμα, συζήτηση διάρκειας 6′-8′ και επέστρεψα στο χειρουργείο για να βρώ τους χειρουργούς, καρδιολόγους και αναισθησιολόγους ήρεμους, όχι διότι ο ασθενής είχε αποβιώσει αλλά επειδή ο άρρωστος είχε επανέλθει στη ζωή. Τριάντα λεπτά αργότερα με την αποδομή των αναισθητικών φαρμάκων ο ασθενής αφυπνίζεται με θαυμάσια επικοινωνία και οι γιατροί που εσκέφτοντο ότι θα ήτο φυτό, μένουν άφωνοι. Η περαιτέρω μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς με τη βοήθεια του Αγίου Γεωργίου υπήρξε ομαλή!

Έτερη θήλυ ασθενής, 68 ετών, χειρουργηθείσα λόγω βλάβης της καρωτίδος στις 8 Νοεμβρίου 2006 παραμονής του Αγίου Νεκταρίου ξύπνησε ημιπληγική, διεγερτική χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον. Η άμεσα εκτελεσθείσα αγγειογραφία έδειξε απόλυτα φυσιολογικές μετεγχειρητικές  συνθήκες στην χειρουργημένη περιοχή στην έξω και ενδοκρανιακή κυκλοφορία του εγκεφάλου. Αποφασίζω, παρά τα φυσιολογικά ευρύματα, την επανεισαγωγή της λόγω της σοβαράς καταστάσεως στο χειρουργείο, όπου πάλι διαπιστώνονται πολύ καλές σφύξεις και στεγνό εγχειρητικό πεδίο. Πρόταση των αναισθησιολόγων να παραμείνει σε καταστολή (ύπνο) αναισθησίας μέχρι της επομένης πρωινής ημέρας (εορτής του Αγίου Νεκταρίου).

Συντετριμμένος για το αβέβαιον μέλλον της ασθενούς το βράδυ εκκλησιάστηκα σε αγρυπνία του Ιερού Ναού Αγίου Νεκταρίου στο Ν. Ηράκλειο κατά την οποία συμμετείχα στη Θεία Κοινωνία, ομολόγησα την αναξιότητα μου παρακαλώντας τον Άγιο για τη βοήθεια του. Την 9η πρωινή της επομένης, η ασθενής η οποία καθ’ όλο το 24ωρο ευσρίσκετο σε καταστολή στη ΜΕΘ μπήκε σε διαδικασία αφύπνισης. Ω! του θαύματος! Η ασθενής ξύπνησε με θαυμάσια επικοινωνία. Συγκινημένος, ευχαρίστησα ευλαβούμενος την θαυματουργική παρουσία του Αγίου την ημέρα της μνήμης του 9 Νοεμβρίου 2006. Ο Άγιος, Δάσκαλος και αυτός της παρακείμενης Ριζαρείου Σχολής, παραδειγματίζει καθημερινά με τη βιβλική του μορφή «έργω και λόγω διδάξας» τους διακόνους του ανθρώπινου πόνου και καθηγητές της ιατρικής επιστήμης του Αρεταίειου Νοσοκομείου. (….)

Παν. Β. Δημακάκος:  Πίστη, το άϋλο νυστέρι της χειρουργικής, στην εφ. Εστία, αρ. φυλ.39676/ 5-10-2013, σελ. 4  (αποσπάσματα) 

vardavas.

http://www.agiosgeorgios57.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6.html