ΣΩΖΟΝΤΑΙ, ΑΡΑΓΕ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΙ;

 

 

   Όταν κάποτε επισκέφθηκα τις σπηλιές του Αγίου Όρους, κάποια φορά συνάντησα έναν ασκητή με τον οποίο κάθησα να συζητήσω και να ρωτήσω κά­ποια πράγματα… Τον ερώτησα λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, αν σώζονται αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι… Κι εκείνος μου είπε:

«Θα σου πω, παιδί μου, τι συνέβη κάποτε, στην Μ. Ασία… Ζούσε, κάποτε, εκεί ένας Τούρκος ο οποίος αγαπούσε πολύ τους Χριστιανούς. Βοηθούσε πάρα πολύ την εκκλησία. Βοήθησε μάλιστα να γίνει κι ένα μοναστήρι…Όπου υπήρ­χε φτωχός, αυτός έτρεχε και βοηθούσε…

Αλλά, ενώ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος -κι απ’ τους Χριστιανούς καλύτερος- δεν είχε βαπτιστεί· δεν είχε αποφασίσει να βαπτιστεί! Το άφηνε για αργότερα…

Κάποια φορά, όμως, πέθανε. Και πέθανε πριν να βαπτιστεί! Ο ηγούμενος του μοναστηριού πολύ στεναχωρέθηκε. Στεναχωρέθηκε, γιατί έφυγε ο άνθρωπος αυτός από τη ζωή, πριν προλάβει να βαπτιστεί… Αλλ’ όμως ήτανε τόσο καλός άνθρωπος ο Χασάν!!…

Σπιτική αμυγδαλότουρτα

ΥΛΙΚΑ
– ½ κούπα τριμμένη φρυγανιά
– 1 κούπα αλεύρι (όλες οι χρήσεις)
– 2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
– 2 κούπες αμύγδαλα (με το φλούδι)
– ½ κουταλάκι εσάνς πικραμύγδαλου ή βανίλιας
– 1 κούπα ζάχαρη
– 8 αβγά (χωρισμένα κρόκοι και ασπράδια)
– ¼ κούπας κονιάκ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΡΟΠΙ
– 2 κούπες ζάχαρη
– 1½ κούπα νερό
– ½ κούπα κονιάκ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1. Ανακατεύουμε καλά σε μπολ τη φρυγανιά, το αλεύρι, τη μπέικιν και τα αμύγδαλα. Αδειάζουμε την εσάνς στο κονιάκ (αν δεν έχουμε εσάνς βάζουμε πρέζα βανίλιας στο μείγμα). «Χτυπάμε» τους κρόκους των αβγών με τη μισή ζάχαρη να πήξουν και να πάρουν το χρώμα του λεμονιού. «Χτυπάμε» τα ασπράδια και την υπόλοιπη μισή ζάχαρη σε μαρέγκα, αρκετά σφιχτή.

2. Ρίχνουμε στους «χτυπημένους» κρόκους με τη ζάχαρη το μισό μείγμα του αλευριού και των αμυγδάλων (στέρεα υλικά) εναλλάξ με το μείγμα κονιάκ, ανακατεύοντας συνέχεια στο μίξερ. Κατόπιν, αφού αναμείξουμε την υπόλοιπη ποσότητα των στερεών υλικών με τη μισή από τη μαρέγκα, τα ρίχνουμε στο μίξερ και τα ανακατεύουμε και αυτά αλλά σε χαμηλή ταχύτητα (στο 1). Τέλος, προσθέτουμε και ανακατεύουμε απαλά την υπόλοιπη ποσότητα μαρέγκας προσέχοντας μην ξεφουσκώσει. Στο τέλος, αδειάζουμε όλο το μείγμα σε βουτυρωμένο ταψάκι 25 εκατοστών και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 βαθμούς για 30 με 35 λεπτά.

3. Βράζουμε σε κατσαρολάκι τη ζάχαρη με το νερό αφήνοντας το μέχρι και για πέντε λεπτά από το κόχλασμα. Περιχύνουμε πρώτα στη τούρτα το κονιάκ και όταν είναι αρκετά χλιαρή, τη ραντίζουμε με το σιρόπι προσέχοντας να πάει παντού. Στολίζουμε την τούρτα μας με σαντιγί αλλά και καβουρδισμένα αμύγδαλα.

Χρόνος εκτέλεσης: 60 λεπτά
Μερίδες: Για ταψάκι 25 εκατ.

Ποιος έφτιαξε τον Θεό;

Ένας νέος πήγε σ ‘ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

 -Πώς είναι ο Θεός;Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

 

-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.

Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:

-Γέροντα, εγώ σε ρωτάω σοβαρά, του είπε. Κι εσύ μου λες πως εγώ έφτιαξα το Θεό.

-Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ μ’ όλ’ αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι. Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένον στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός. Και πρόσθεσε ο άγιος αυτός γέροντας:

-Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός. Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι.

«Δεν θέλουμε πλέον να είμαστε μουσουλμάνοι»

TΟΥΡΚΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΑΝΕ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

 

«Οί Τούρκοι θά φύγουν, αλλά θά ξανάρθουν πάλι καί θά φθάσουν ώς τά Εξαμίλια. Στό τέλος θά τούς διώξουν είς τήν Κόκκινη Μηλιά. Από τούς Τούρκους τό 1/3 θά σκοτωθή, τό άλλο τρίτο θά βαπτισθή καί μονάχα τό 1/3 θά πάη στήν Κόκκινη Μηλιά», έλεγε ο Πατροκοσμάς.

Διαβάστε τώρα το ακόλουθο άρθρο προσεκτικά, και θα καταλάβετε πόσο δίκιο είχε ο Άγιος, και πόσο πιθανό είναι να ζήσουμε αυτά τα γεγονότα στην εποχή μας, του Τρελού Νερού όπως λένε αυτοί που ξέρουν.

Από Γιώργο Γεράκη
Ο φανατισμός των Ισλαμιστών στην Τουρκία δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις ειδικά σε… θέματα θρησκείας. Αυτό όμως που δεν επετεύχθη με «ζεϊμπέκικα και κουμπαριές» το πράττει η Ορθοδοξία αφού είναι έκδηλο σε πολλούς Τούρκους το Ορθόδοξο υπόβαθρο. Αν καί οι λιγοστοί Σελτζούκοι άλλαξαν τον εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα εκατομμυρίων Ελλήνων (Μικρασίας, Θράκης, Πόντου κ.α.) που λόγω βίας ή συμφερόντων εξισλαμίσθηκαν ακόμα και επιφανειακά, σήμερα μία κρυμμένη Ορθόδοξη θρησκευτικότητα εκδηλώνεται από τους απογόνους τους. Οι κρυπτοχριστιανοί αποτελούν για το Πατριαρχείο ένα κρυφό ποίμνιο τραγικών θυμάτων μιας αυταρχικής διοίκησης αιώνων.

Ζουν παντού. Κυρίως στον Πόντο που ίσως είναι 2 εκατομμύρια! Έρημοι ναοί λειτουργούν και ξαφνικά γεμίζουν κρυπτοχριστιανούς που κοινωνούν συνειδητά, νηστεύουν ακόμα και το λάδι όλα τα 5ήμερα της Μ. Τεσσαρακοστής. Γράφονται συνθήματα σε τοίχους από νέους με αναζητήσεις: «Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας». Hos geldiniz! Φύλακες μνημείων λένε σε Έλληνες να μην πληρώνουν εισιτήριο γιατί «αυτά είναι δικά σας». Δεν θεωρούν ευλογία απ’ τον Θεό το γεγονός ότι αδίκησαν τους Ρωμηούς κλέβοντας και διώκοντάς τους, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουν προκοπή! Καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που όλα είναι Ελληνικά! Ιστορία, μνημεία, πόλεις, πολιτισμός και το σημαντικότερο ότι η συντριπτική πλειοψηφία εξ’ αυτών γνωρίζει ότι στις φλέβες τους ρέει Ελληνικό αίμα!

ΑΙΤΕΙΣΕ ΘΕΡΜΟΝ ΦΡΟΥΡΟΝ ΕΝ ΜΑΧΑΙΣ ΕΧΕΙΝ

Ελάχιστες βυζαντινές λειψανοθήκες με λείψανα του Αγίου Δημητρίου έχουν διασωθεί και μία από αυτές βρίσκεται στην κατοχή του Βρετανικού Μουσείου.

Τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου δεν ήταν τα οστά του, αλλά έλαιο ή μύρο που συλλεγόταν από τον τάφο του και ακόμα χώμα ανακατεμένο με πηγμένο αίμα που λαμβανόταν από το μέρος του μαρτυρίου του.

Λειψανοθήκη με λείψανα Αγίου Δημητρίου

 

Λειψανοθήκη με λείψανα Αγίου Δημητρίου

Η λειψανοθήκη αυτή έχει τη μορφή κυκλικού μενταγιόν και προοριζόταν να φορεθεί γύρω από το λαιμό του ιδιοκτήτη. Ο ιδιοκτήτης αυτής της λειψανοθήκης έπρεπε πρώτα να ανοίξει το καπάκι, πριν τελικά δει τα λείψανα και την  απεικόνιση του αγίου στο εσωτερικό της.

Όπως πολλά αντικείμενα που σχετίζονται με τον Άγιο Δημήτριο, έτσι κι αυτή η λειψανοθήκη αποδίδεται σε εργαστήριο της Θεσσαλονίκης, αλλά δεδομένου της δημοτικότητας του αγίου στα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας και της αριστοκρατίας, και το γεγονός ότι υπάρχουν πενιχρά στοιχεία για εργαστήρια σμάλτου στη Θεσσαλονίκη, δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί η κατασκευή της στην Κωνσταντινούπολη.

Από τον ενδέκατο αιώνα και μετά ο Άγιος Δημήτριος έγινε όλο και περισσότερο δημοφιλής μεταξύ των στρατιωτικών τάξεων της βυζαντινής αυτοκρατορίας και συχνά απεικονίζεται ως στρατιώτης σε συνδυασμό με άλλους στρατιωτικούς αγίους, όπως για παράδειγμα του Αγίου Γεωργίου.

Η λειψανοθήκη χρονολογείται στους 12-13 αιώνες, είναι κατασκευασμένη από χρυσό, ασήμι και σμάλτο και φέρει τις εξής επιγραφές και παραστάσεις:

Εξωτερικά παράσταση του Αγίου Γεωργίου και επιγραφή Ο Α(ΓΙΟΣ) ΓΕΩΡΓΗΟΣ, κυκλοτερώς ΑΙΤΕΙΣΕ ΘΕΡΜΟΝ ΦΡΟΥΡΟΝ ΕΝ ΜΑΧΑΙΣ ΕΧΕΙΝ και πλευρικά ΑΙΜΑΤΙ ΤΩ ΣΩ ΚΑΙ ΜΥΡΩ ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΝ. Στο εσωτερικό παράσταση του Αγίου Δημητρίου Ο Α(ΓΙΟΣ) ΔΗΜΗΤΡ(ΙΟΣ).

Λειψανοθήκη με λείψανα Αγίου Δημητρίου

Η Κοίμηση του Αγίου Δημητρίου δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, 54×56εκ. άγνωστος ζωγράφος του Χάνδακα Ελληνικό Ινστιτούτο Βενετίας

Στην εικόνα αυτή παριστάνονται ο άγιος Δημήτριος νεκρός σε πολυτελή κλίνη και γύρω του τα πρόσωπα που παρευρίσκονται στη νεκρώσιμη ακολουθία: αριστερά ένας επίσκοπος που θυμιατίζει και ένας νεαρός διάκος και δεξιά ο ιερέας με ανοιχτό βιβλίο. Πίσω από την κλίνη υπάρχουν οι ψάλτες με τα κωνικά τους καπέλα, ρήτορες με λευκά τουρμπάνια, μοναχοί, μοναχές και πιστοί που πενθούν. Στο βάθος εικονίζεται μεγάλη εκκλησία που είναι αφιερωμένη στον άγιο Δημήτριο, όπως υποδηλώνει και το ανάγλυφο με την προτομή του επάνω από την πόρτα της εισόδου.

Πηγές:

Βρετανικό Μουσείο 
Ελληνικό Ινστιτούτο Βενετίας  για την εικόνα

http://leipsanothiki.blogspot.gr/2012/10/9.html

 

Από το δικό μου κυρία! – Διδακτική ιστορία

 

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών
τους. Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται
ανάμεσά σας…

«Από το δικό μου, κυρία!»
Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!
(της Λότης Πέτροβιτς)

«…Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα
παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο
δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που
κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.