Πώς να μιλήσεις για τον καρκίνο, για αυτή τη δύσκολη ασθένεια; Πολλοί άνθρωποι στο άκουσμα και μόνο της λέξης πανικοβάλλονται. Ο καρκίνος μού φαινόταν πάντα κάτι φοβερό. Ήμουν μαθήτρια του Δημοτικού όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι ο καρκίνος γιατρεύεται με χημειοθεραπείες, οι οποίες σε αφήνουν χωρίς μαλλιά. Μέχρι τη μέρα που αρρώστησα δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Μου φαινόταν πολύ τρομακτικό. Όταν αρρώστησε η θεία μου και μου είπαν πως έχασε τα μαλλιά της από τις χημειοθεραπείες δεν πήγα να τη δω. Στα 32 μου πάλεψα με τον καρκίνο και τον νίκησα. Όλα αυτά που μέχρι τότε μου φαινόντουσαν πολύ μακριά και ξένα από μένα, γιατί ήμουν νέα, γιατί μέχρι τότε δεν είχα αρρωστήσει ποτέ σοβαρά, γιατί δεν προλάβαινα να αρρωστήσω μια και βρισκόμουν στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου έγιναν η καθημερινή πραγματικότητά μου για πολλούς μήνες.
Τότε κατάλαβα γιατί ο καρκίνος είναι μια δημοκρατική ασθένεια και αυτό που η λαϊκή θυμοσοφία ονομάζει «λαχείο». Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ: Φανταστείτε ότι έχετε πάει να παρακολουθήσει μια ομιλία. Ο ομιλητής σας κοιτά όλους και επιλέγει τυχαία κάποιους να αποχωρήσουν. Αν δεν έχετε πάει αναγκασμένη να το κάνετε θα θυμώσετε και θα σκεφθείτε «γιατί να φύγω εγώ;». Αν μάλιστα είστε νέα, και έχετε κανονίσει να τα πιείτε μετά με τους φίλους σας, θα θυμώσετε ακόμη περισσότερο, γιατί ίσως χρειαστεί να γυρίσετε σπίτι μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού με τους φίλους σας. Μπορεί να σκεφτείτε τι θα μπορούσατε να κάνετε για να περάσει η ώρα Έτσι λοιπόν ένιωσα κι εγώ όταν ο καρκίνος μου χτύπησε την πόρτα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «γιατί σ εμένα;» και αμέσως μετά άρχισα να σκέφτομαι «τι θα κάνω τώρα;» Συνέχεια