ΧΑΡΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ….

Μικρού μήκους ταινία (5λεπτη) του Σινάν Τσετίν η οποία έμμεσα αναφέρεται στην απαγόρευση της Κουρδικής γλώσσας και μουσικής από το Τουρκικό κράτος, αναπαριστώντας ένα αστείο περιστατικό που αφορά ανάλογη απαγόρευση των Κεμαλιστών για την τουρκική μουσική στη δεκαετία του ’30. Ονομάζεται «Be Happy. It’s an Order.»
Τα γεγονότα υποτίθεται συμβαίνουν σε ένα χωριό της Ανατολίας στις 2 Νοεμβρίου του 1934. Όπως λέει ο ίδιος: «Εκείνα τα χρόνια η Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας απαγόρευε να ακούγεται στο ραδιόφωνο η τουρκική μουσική. Σκοπός της ήταν η διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής. Η νεοσύστατη Δημοκρατία επεδίωκε να εδραιωθεί η δυτική κουλτούρα εις βάρος της τοπικής παραδοσιακής κουλτούρας».

Την γνώση την πνευματική, ο Θεός την κρύβει επίμονα απ τούς «σοφούς»

 στη φωτογραφία , ο όσιος γέροντας Ιουστίνος τού Τσέλιε, το 1963

«Αλλ’ εκείνην την γνώσιν την πνευματικήν ου δύναταί τις δέξασθαι, εάν μη στραφή, και γένηται ως παιδίον.
Εντεύθεν γαρ αισθάνεται της τρυφής εκείνης της βασιλείας των ουρανών.
Την βασιλείαν των ουρανών θεωρίαν πνευματικήν λέγουσιν, ότι εστί.
Και αύτη ουκ εν τοις έργοις των λογισμών ευρίσκεται, αλλ’ εκ της χάριτος γευθήναι δύναται.
Και έως αν καθαρθή ο άνθρωπος, ουδέ ακούσαι αυτής καν ικανοί.
Διότι εκ μαθήσεως ουδείς δύναται αυτήν κτήσασθαι».

Αββά Ισαάκ του Σύρου, Τα ευρεθέντα ασκητικά, Λόγος ΙΘ’.

Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι: «Η λίμνη των κύκνων»

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ «ΡΟΤΑΡΥ» ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΩΝΙΑ;

Πολλοί και διάφοροι επιτήδειοι προσπαθούν να ξεγελάσουν ανυποψίαστους Χριστιανούς πως οι «Ροταριανοί Όμιλοι» δεν είναι παρά φιλανθρωπικά ιδρύματα με…κοινωνική δράση. Η αλήθεια φυσικά, είναι εντελώς διαφορετική! Πρόκειται για ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΣΩΝΙΑΣ:
Αἱ σχέσεις «Ρόταρυ» – Μασωνίας

Ὁ ἱδρυτής τῆς ΠΟΕ καί τοῦ «Ο.Τ.» μακαριστός Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εἰς τά βιβλία του καί κυρίως εἰς τό βιβλίον του “Ξεσκέπασμα τοῦ Ρόταρυ” Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, εἶχε κάνει τεκμηριωμένας ἀποκαλύψεις, συμφώνως πρός τάς ὁποίας ἡ ὀργάνωσις τῶν «Ρόταρυ» ἔχει στενάς σχέσεις μετά τῆς Μασωνίας, ἀφοῦ εἶναι προθάλαμος, διά νά εἰσέλθη κάποιος εἰς αὐτήν.

Κάμνομεν τήν ἀναφοράν-ἐπισήμανσιν, διότι μᾶς ἐρωτοῦν εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἐάν οἱ Ρόταρυ ἔχουν σχέσεις μέ τήν Μασωνίαν, ἐπειδὴ βλέπουν πολλούς Ρόταρυ εἰς τάς Ἐκκλησίας μέ τό διακριτικόν σῆμα των καί ἀποροῦν.

Μία πρόταση αντί για τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή

ΡΩΤΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ

Η τούρκικη ταινία «Yuregine Sor» που πραγματεύεται το θέμα των ΚρυπτοΧριστιανών του Πόντου με αφορμή τον έρωτα ενός ΚρυπτοΧριστιανού και μιας Μουσουλμάνας. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 12 Μαρτίου 2010 στους τουρκικούς κινηματογράφους.

Πρόκειται γιὰ ταινία τοῦ 2010 μὲ τίτλο «Ρώτα τὴν καρδιά σου» (Yuregine Sor ) πού πραγματεύεται ἕνα θέμα ταμποὺ γιὰ τὴν Τουρκία: τοὺς Kρυπτοχριστιανοὺς καὶ πιὸ συγκεκριμένα αὐτοὺς τοῦ Πόντου! Φυσικὰ αὐτὴν τὴν ταινία, ἀναμένουμε μὲ περιέργεια ἂν θὰ τὴν «παίξουν» οἱ δικοί μας τηλεοπτικοὶ σταθμοὶ μιάς καὶ ἔχουν βαλθεῖ νὰ ἐπιλέγουν νά προβάλουν μόνο τούρκικα προγράμματα.

Γιὰ τὸ θέμα τῶν κρυπτοχριστιανῶν ἔχουν γραφτεῖ καὶ ἔχουν ἀκουστεῖ πολλά. Πρώτη φορὰ αὐτὸ τὸ θέμα ἔγινε ταινία, ἀπὸ τὸν σκηνοθέτη Υusuf Kurcenli. Ὁ σκηνοθέτης γεννήθηκε τὸ 1947 στὴ Μαύπαρη τῆς Ριζούντας τοῦ Πόντου (καὶ μᾶλλον αὐτὸ λέει κάτι) καὶ πέθανε τὸν Φεβρουάριο τρέχοντος ἔτους.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Μία ἱστορία ἀγάπης, ἀνάμεσα σὲ μία Μουσουλμάνα, τὴν Esma καὶ ἕναν κρυπτοΧριστιανό, τὸν Mustafa. Πῶς ἀντιδρᾶ ἡ μητέρα τοῦ Μουσταφᾶ, ὅταν μαθαίνει ὅτι ὁ γιὸς τῆς θέλει νὰ “κλέψει” τὴν μουσουλμάνα Esma; Πῶς ὁ μικρός της οἰκογένειας, μαθαίνει ὅτι ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶναι μουσουλμάνοι ὅπως νόμιζε, ἀλλὰ….

Κάτι ἄλλο; Πῶς ὁ παπποὺς ἐνῶ πηγαίνουν νὰ τὸν κηδέψουν ὡς μουσουλμάνο, τελικὰ καταλήγει σὲ χριστιανικὸ νεκροταφεῖο; Ὅσοι ἔχουν ρίζες ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ μέρη καὶ ἔχουν ἀκούσει ἀπὸ τοὺς παπποῦδες καὶ τὶς γιαγιάδες τοὺς ἱστορίες, τὸ λιγότερο θὰ συγκινηθοῦν…

Δεῖτε ὁλόκληρη τὴν ταινία, μὲ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ!

 

http://www.youtube.com/watch?v=dH4KlusQEYw&list=PLR1kdZquEDulL49FmM_s-SQU49FcchyBd

 

Η Εξομολόγηση, Γέροντος Παϊσίου.

από το βιβλίο: «ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ,

ΜΕ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ, ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ», Τόμος Β΄

– Γέροντα, στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Βοηθάει αυτό;

– Άλλα τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού και άλλα τώρα. Σήμερα αυτό δεν βοηθάει.

– Γιατί, Γέροντα; Τότε είχαν πιο πολύ ζήλο;

– Και πιο πολύ ζήλο είχαν και δεν είχαν αυτά που έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Τώρα βλέπεις, τα ανδρόγυνα χωρίζουν στα καλά καθούμενα, δεν είναι όπως παλιά.

Έχουν απομακρυνθεί οι άνθρωποι από το Μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη. Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημά τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται! «Εκκλησιάζεσαι καθόλου;», τους ρωτάω. «Όχι», μου λένε. «Εξομολογήθηκες καμιά φορά;».

«Όχι. Ήρθα να με κάνεις καλά».

π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Επαφή με τα πεπτωκότα πνεύματα»

 

 

Παρότι οι δαίμονες, κατά την εμφάνισή τους στους ανθρώπους, συνήθως προσλαμβάνουν την εμφάνιση φωτεινών αγγέλων προκειμένου να τους εξαπατήσουν πιο εύκολα, παρότι επίσης πασχίζουν μερικές φορές να τους πείσουν ότι είναι ανθρώπινες ψυχές και όχι δαίμονες – αυτός ο τρόπος εξαπάτησης στις μέρες μας είναι πολύ της μόδας μεταξύ των δαιμόνων, λόγω της ιδιαίτερης προδιάθεσης των σημερινών ανθρώπων να πιστεύουν κάτι τέτοιο- παρότι μερικές φορές προλέγουν το μέλλον, παρότι αποκαλύπτουν μυστήρια ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν, ωστόσο, ο άνθρωπος δεν πρέπει να τους εμπιστεύεται κατά κανένα τρόπο.

Οι δαίμονες μπερδεύουν την αλήθεια με το ψέμα, ενίοτε χρησιμοποιούν την αλήθεια μόνο και μόνο για να πετύχουν μια πιο βολική εξαπάτηση. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος           : «Αυτός γαρ ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός…και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης»(Προς Κορινθ. 11:14,15).

Ένας γενικός κανόνας για όλους τους ανθρώπους είναι να μην εμπιστεύονται για κανέναν λόγο τα πνεύματα όταν εμφανίζονται με αισθητή μορφή, να μην ξεκινούν συζήτηση μαζί τους, να μην τους δίνουν καμία προσοχή, να αναγνωρίζουν την εμφάνισή τους ως έναν πολύ μεγάλο και πολύ επικίνδυνο πειρασμό. Όσο διαρκούν αυτές οι εμφανίσεις, ο άνθρωπος θα πρέπει να κατευθύνει το νου και την καρδιά του προς το Θεό με μία προσευχή στην οποία θα Του ζητά να τον ελεήσει και να τον απαλλάξει από τον πειρασμό. Η επιθυμία να δει κανείς πνεύματα, η περιέργεια να μάθει τα πάντα γι’ αυτά και από αυτά, είναι σημάδι υπέρτατης ανοησίας καθώς και πλήρους άγνοιας των παραδόσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την ηθική και πνευματική ζωή. Η γνώση των πνευμάτων αποκτάται τελείως διαφορετικά απ’ ότι υποθέτει ο μη έμπειρος και απερίσκεπτος πειραματιζόμενος. Για τον μη έμπειρο η ανοικτή κοινωνία με τα πνεύματα αποτελεί τη μεγαλύτερη συμφορά, ή γίνεται αιτία για τις μεγαλύτερες συμφορές!

Πως χαιρετάμε έναν κληρικό;

«Σαν συναντήσεις έναν ιερέα και έναν Άγγελο θα χαιρετήσεις πρώτα τον ιερέα και μετά τον Άγγελο» (Από το Γεροντικό)

Ο κληρικός. Ο ιερέας, δεν είναι ο οποιοσδήποτε τον οποίον συναντάμε και με τον οποίον συναλλασόμεθα στην καθημερινή μας ζωή.

Η Ιεροσύνη του. Το Λειτούργημά του. Το Σχήμα του. Η Αποστολή του.
Η Παρουσία του, τον θέτουν και τον θέλουν ή του επιβάλλουν να είναι και Εντός και Εκτός του «κόσμου τούτου».

Η θρησκευτική – Χριστιανική αγωγή, η Ελληνορθόδοξη πατερική παράδοση, ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η ευγένεια ψυχής δεν επιτρέπουν ν’ απευθύνουμε στον κληρικό τους στερεότυπους κοσμικούς χαιρετισμούς:
«Καλημέρα», «Καλησπέρα», «Καληνύχτα». Ή, «να ‘σαι πάντα καλά», «να περνάμε καλά», «άντε γεια», «τα λέμε», που ανταλλάσσουν οι λαϊκοί μεταξύ τους.

π. Σταμάτης Σκλήρης, Η Εικόνα ως μοναδικό και ανεπανάληπτο εκκλησιαστικό γεγονός

Εδώ αξίζει να σταθούμε σε ένα ιδιαίτερο στοιχείο της Εικόνας, που χρειάζεται περαιτέρω ανάπτυξη. Όπως είδαμε, η Εικόνα εκφράζει τη σχέση της ιστορίας προς τη Βασιλεία του Θεού. Και ενώ το βάρος πέφτει κυρίως στα έσχατα, όμως, απαραίτητη προϋπόθεση της σωτηρίας του εικονιζόμενου είναι ένας ορισμένος τρόπος ζωής και σχέσεις ζωής ενδοϊστορικές. Γι’ αυτό αντικατοπτρίζεται στην Εικόνα η εσχατολογική σχέση και η εξ αυτής σωτηρία με τη μορφή των συγκεκριμένων οριακών γεγονότων, που σφράγισαν την ύπαρξη του εικονιζόμενου όσο ζούσε ακόμη μέσα στην ιστορία και προσέδωσαν και στη φθαρτή του φύση ορισμένα ιδιώματα που έμειναν του λοιπού αιώνια. Π.χ. βλέπουμε στην Εικόνα της Αναστάσεως τα στίγματα του Κυρίου, ή στον φωτοστέφανό Του τον Σταυρό. Παρόμοια, οι Άγιοι εικονίζονται να βαστάζουν «τα στίγματα του Κυρίου» τους. 

Αν οι τρεις Ιεράρχες ήταν σήμερα δάσκαλοι….

Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ ὅτι οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μποροῦν νά σταθοῦν ὡς ὁδηγοί τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Αὐτοί περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἀντιμετώπισαν τόν ἄνθρωπο μέ ἕνα τρόπο ἀκριβῆ καί ὑπεύθυνο. Τόν εἶδαν ὡς ἕνα ὄν μέ ἀπεριόριστη ἀξία, πλασμένο ἀπό τό Θεό γιά νά γίνει Θεός! Δέν τόν μελέτησαν μόνο μέ τή θεωρία, τόν βοήθησαν καί μέ τήν πράξη. Ἡ ζωντανή, ὁλοκληρωμένη καί ἀναγεννημένη προσωπικότητά τους περιέλαβε τόν ἄνθρωπο ὡς σύνολο. Τόν ἄνθρωπο μέ ὅλες τίς ἀξίες του: παιδεία, τέχνη, ἐργασία, κοινωνικότητα, οἰκογένεια, πατρίδα. [1]

Ἀγάπησαν ὅ,τι ὡραῖο καί ἀληθινό ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο. Καί μάλιστα, ἰδιαιτέρως στό νέο ἄνθρωπο. Τό παιδί. Τό μαθητή μας. Γι’αὐτό καί ἡ διδασκαλία τους εἶναι πολύτιμη σέ μᾶς πού καθοδηγοῦμε τό σύγχρονο νέο ἄνθρωπο.

 ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ

Σήμερα 3 Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ σχολικοῦ ἔτους 20….. καί ὥρα 9.00 π.μ. συνῆλθε στήν πρώτη τακτική του συνεδρίαση ὁ Σύλλογος διδασκόντων τῶν Ἐκπαιδευτηρίων μας «Ἑλληνοχριστιανική Παιδεία» τόν ὁποῖο ἀποτελοῦν οἱ Διδάσκαλοι:

• ·Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἐπονομαζόμενος Μέγας
• ·Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Θεολόγος καί
• ·Ἰωάννης, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἐπονομαζόμενος Χρυσόστομος

καί ἀφοῦ διαπιστώθηκε ἡ νόμιμη ἀπαρτία, ἄρχισε ἡ συνεδρίαση.

Τό λόγο πῆρε πρῶτος ὁ Βασίλειος καί εἶπε τά ἑξῆς:

Ἀγαπητοί συνάδελφοι, μιά καί βρισκόμαστε στήν ἀρχή τῆς νέας ἐκπαιδευτικῆς περιόδου, νομίζω πώς καλό θά ἦταν νά χαράξουμε τίς βασικές ἀρχές τοῦ παιδαγωγικοῦ καί διδακτικοῦ μας ἔργου.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι σκοπός τῆς ἀγωγῆς εἶναι νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο ἀντάξιο τῆς θείας καταγωγῆς του, ἀλλά καί τοῦ θείου προορισμοῦ του. Ὄχι μόνο νά γίνει ἰσχυρή προσωπικότητα γιά νά δράσει καί νά προσφέρει στήν κοινωνία, ἀλλά καί νά κατασταθεῖ «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ».[2] Ἡ ὁμοίωση πρός τόν Θεό καί τελικά ἡ θέωση πρέπει νά εἶναι ἡ κύρια ἐπιδίωξη τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς καί τῆς ἀγωγῆς του. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, καί ὁ μικρός μαθητής μας ἐν προκειμένῳ, εἶναι «θεός κεκελευσμένος»[3]. Εἶναι «τό μόνον τῶν ζώων θεόπλαστον»[4], εἶναι «φυτόν οὐράνιον»[5], εἶναι «ὁμοδίαιτος τῶν ἀρχαγγέλων καί φωνῆς θείας ἀκροατής»[6], εἶναι «τῶν ἐπί γῆς ζώων τό τιμιώτατον, τό μετά τούς ἀγγέλους ἐν λογικοῖς τεταγμένον»[7], εἶναι «ὁ εἰκόνι Θεοῦ τετιμημένος»[8].

Ἐπίσης, ποτέ δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε πόσο εὔπλαστη καί ἀπαλή εἶναι ἡ παιδική ψυχή καί μαλακή σάν τό κερί. [9] Τά μαθήματα ἀρετῆς πού θά ἐντυπωθοῦν στό παιδί ἀπό τήν παιδική ἡλικία εἶναι ἀνεξάλειπτα.[10]

Συνεχίζει ὁ Χρυσόστομος: Συμφωνῶ ἀπολύτως. Γιατί ἄν στήν ψυχή πού ἀκόμη εἶναι μαλακή καί τρυφερή ἐντυπωθοῦν τά καλά διδάγματα, τότε κανένας δέ θά μπορέσει, ποτέ, νά τά ξεριζώσει[11]. Καί κανένας μή μοῦ λέγει ὅτι τά παιδιά δέν πρέπει νά ἀσχολοῦνται μέ τά ἱερά θέματα καί διδάγματα˙ διότι ὄχι μόνον ἔπρεπε νά ἀπασχολοῦνται μέ αὐτά, ἀλλά καί μόνον αὐτά ἔπρεπε νά σπουδάζουν… Καί διότι αὐτή κυρίως ἡ ἡλικία τέτοια χρειάζεται μαθήματα. Διότι, λόγῳ τοῦ ὅτι εἶναι ἁπαλή, γρήγορα δέχεται μέσα της τά λεγόμενα, ὡσάν αὐτά πού ἀκούει νά ἐντυπώνεται ἡ σφραγίδα στό κερί. Ἐξάλλου τότε, στήν παιδική ἡλικία ἀρχίζει ὁ βίος νά ἀποκλίνει εἴτε στήν κακία εἴτε στήν ἀρετή. Ἄν λοιπόν κανείς ἀπ’ αὐτό τό ξεκίνημα καί τά πρόθυρα τῆς ζωῆς ἀπομακρύνει τά παιδιά ἀπό τήν πονηρία καί τά χειραγωγήσει στήν ἄριστη ὁδό, θά τά στερεώσει στό ἑξῆς σάν σέ συνήθεια κάπως καί φύση τῆς ἀρετῆς˙ μέ τή θέλησή τους ἑπομένως δέ θά μεταβληθοῦν εὔκολα πρός τό χειρότερο, ἐφόσον αὐτή ἡ συνήθεια θά τά ἐλκύει πρός ἐργασία τῶν ἀγαθῶν. Ἔτσι θά γίνουν πιό σεβαστοί ἀπό ἐμᾶς καί χρησιμότεροι στά θέματα τῆς πολιτείας, ἀφοῦ θά ἐπιδεικνύουν τά χαρίσματα τῶν πρεσβυτέρων στή νεανική τους ἡλικία.[12] Ἐξάλλου, ποιά μεγαλύτερη τέχνη ὑπάρχει ἀπ’αὐτή, τί μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ μέ τό νά ρυθμίζεις τήν ψυχή  καί νά διαπλάθεις τό νοῦ ἑνός ἀνθρώπου; [13]