Φορώ μαύρα γιατί ….

Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Πέρσης

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ραχὴζ τῆς Περσίας, τῆς ἐπαρχίας Ρασνουνί. Ὀνομαζόταν Μαγουνδάτ, ἦταν υἱὸς τοῦ μάγου Μὰβ καὶ ὑπηρέτησε στὸ στρατὸ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ βασιλέως Χοσρόη τοῦ Β’ (590 – 628 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μετέφερε στὴ χώρα του τὸν Τίμιο Σταυρὸ (614 μ.Χ.). Τότε ὁ Μαγουνδὰτ θέλησε νὰ μάθει, ἀφοῦ ἄκουσε περὶ αὐτοῦ καὶ τῶν ἐπιτελουμένων θαυμάτων, γιατί οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦσαν αὐτόν. Ἔτσι, ἀφοῦ διδάχθηκε ἀπὸ κάποιον πιστὸ ὅτι μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου λυτρώθηκε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, πίστεψε στὸν Χριστό. Ἔπειτα, συμμετέχοντας στὴν ἐκστρατεία τῶν Περσῶν κατὰ τῆς Κωνσταντινου- πόλεως, βρέθηκε στὴ Χαλκηδόνα. Κατὰ τὴν διαμονή του ἐκεῖ, ἀφοῦ πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἡράκλειος κατατρόπωσε τοὺς Πέρσες, πῆγε στὴν Ἱεράπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου βαπτίσθηκε ὑπὸ τοῦ Πατριάρχη Μοδέστου, πρὸς τὸν ὁποῖο τὸν ὁδήγησε ὁ ἱερεὺς τοῦ πανίερου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἀναστάσιος.

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: -Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.

Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε:
-Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!
Κι ο άλλος απάντησε:

-Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.
-Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!’

-Πάντα έχω καλή τύχη.’
-Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο!

-Μα γιατί απαντάς έτσι; Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.
-Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν το καταλαβαίνω.
-Μετά χαράς, αποκρίθηκε ο φτωχός.
Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό. Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό, κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, γιατί ξέρω πως να ζω με το Θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού, κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.’
-Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση, ρώτησε ο μορφωμένος, τι θα κάνεις τότε;

-Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα, θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα, είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό…
Και τον ρώτησε:

-Τι άνθρωπος είσαι συ;

-Είμαι βασιλιάς.

-Πού είναι το βασίλειό σου;
‘Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.
-Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;

-Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση και ειρήνη .

Ανώνυμος


http://1myblog.pblogs.gr/

Πώς παντρεύτηκαν… Κάνει θαύματα η προσευχή!

Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: «Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: «Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι’αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει». (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι… Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: «Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου».
Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου’κανε πολύ καλή εντύπωση.
– Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.
Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της… Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasma/ΠΗΓΗ

«Σαν να ΄ταν χθες…» – Στον απόηχο της παράστασης της Νεότητας της Ενορίας μας (30.12.2011)

Απόλυτα πετυχημένη η εκδήλωση

του Τομέα Νεότητος του Αγίου

Αθανασίου Μπάρας.  

Την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ο Τομέας Νεότητας του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Μπάρας Τρικάλων έχει επιδείξει, εδώ και τρεις δεκαετίες, από τότε ακριβώς που Προϊστάμενος του Ιερού Ναού ανέλαβε ο π. Απόστολος Μανώλης, μια πολύ πλούσια δραστηριότητα. Με τη Νεανική Χορωδία από το ένα μέρος, με τα Χορευτικά  Τμήματα από το άλλο καθώς και με πληθώρα άλλων δραστηριοτήτων, που όλες έχουν ένα κοινό στόχο: Δι αυτών των ενασχολήσεων να επιτυγχάνεται ο σύνδεσμος των νέων με την Εκκλησία, η οποία επιμένει, σε πείσμα των καιρών, να προτρέπει τους πάντες να αφήνουν, να επιτρέπουν, τα παιδιά να έρχονται προς Αυτήν, προς τον Χριστό, καθότι στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών, στα παιδιά, αν θέλετε, κάθε ηλικίας.

Τόσο η Νεανική χορωδία του Αγίου Αθανασίου, όσο και τα χορευτικά τμήματα, συμπλήρωσαν κιόλας είκοσι πέντε χρόνια ζωής. Η Νεανική Χορωδία ξεκίνησε αρχικά με μαέστρο τον Παναγιώτη Καλαμπάκα και εν συνεχεία, από το 1991 ίσαμε σήμερα, μαέστρος είναι ο Λεωνίδας Πλαστάρας.

Την εκμάθηση των παραδοσιακών μας χορών των χορευτικών τμημάτων έχει, εξ αρχής, αναλάβει η Μαρία Μπίτη.

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτού του σταθμού, της συμπλήρωσης, τουτέστιν, 25 χρόνων ζωής της Νεανικής Χορωδίας και των Χορευτικών Τμημάτων του Τομέα Νεότητας του Αγίου Αθανασίου, διοργανώθηκε την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011 στις 6:30 μ. μ. στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου μας, ειδική πανηγυρική εκδήλωση υπό τον τίτλο: «Σαν να ΄ταν χθες». Ώστε αυτός ο σταθμός να αποτελέσει, ταυτόχρονα, και αφετηρία για νέες επιτυχίες, που πάντα δίνουν το δικό τους στίγμα στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας και όχι μόνο.

Η επιτυχία της πρόσφατης αυτής εκδήλωσης είναι αλήθεια ότι ήταν μοναδική. Από νωρίς η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου ήταν ασφυκτικά γεμάτη, με αποτέλεσμα πολλοί να αναγκασθούν να την παρακολουθήσουν όρθιοι. Όλα δε  τα παιδιά , οι νέοι, σημερινά και παλαιότερα στελέχη τόσο της χορωδίας όσο και των χορευτικών τμημάτων, υπό την καθοδήγηση του Λεωνίδα Πλαστάρα και της Μαρίας Μπίτη, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, θυμίζοντας σε όλους μας μια καθ’ όλα πετυχημένη, εικοσιπενταετή, διαδρομή, τους σημαντικότερους σταθμούς της οποίας όλοι θυμηθήκαμε.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομη ομιλία του Εφημερίου του Ι. Ν. Αγίου Αθανασίου π. Απ. Μανώλη, ο οποίος, αναλαμβάνοντας Προϊστάμενος του Ναού, προ 30 χρόνων, έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην προσέγγιση των Νέων, με την προοπτική αυτοί, χάριτι Θεού, να αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεωςστα πλαίσια της Εκκλησιαστικής ζωής και κοινωνίας.

Εμφανίστηκε κατόπιν η χορωδία, που, όπως πάντα, πέρα από τα τραγούδια που απέδωσε, έδωσε το δικό της στίγμα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, παρουσιάζοντας με μοναδικό τρόπο διάφορα επίκαιρα θέματα της εποχής μας, μέσα από εξαιρετικά μουσικοχορευτικά δρώμενα, που άλλοτε έβγαζαν γέλιο και άλλοτε συγκίνηση και δάκρυ.

Στο τέλος εμφανίστηκαν τα χορευτικά τμήματα , τα οποία ενθουσίασαν τον κόσμο καθώς απέδωσαν περήφανα και λεβέντικα παραδοσιακούς χορούς απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας.

Τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κ. κ. ΑΛΕΞΙΟΥ μετέφερε στα παιδιά και στο κοινό  ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Κολώνας, Προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου.

Τα κείμενα, η σκηνοθεσία και η διεύθυνσητης Χορωδίας ήταν του Λεωνίδα Πλαστάρα. Στο πιάνο ήταν ο Νίκος Τσιάντας, στο κλαρίνο ο Χρ. Κιτσόπουλος, στο τραγούδι ο Ηλ. Τσαρούχας, στο μπουζούκι ο Μίλτος Κρανιάς.

Η διδασκαλία των χορών και το γενικότερο στήσιμο των χορευτικών ανήκει στην Μαρία Μπίτη, ενώ για την γενικότερη επιτυχία της εκδήλωσης συνεργάστηκαν οι κυρίες Δ. Μανώλη, Πρεσβυτέρα, Θ. Πουλιανίτη, Β. Δήμου, Ι. Μπακάλη, Μ. Σκριτζόβαλη.

Η Έφη Ντιροκάλτση απέδωσε πολύ ωραία το «Τραγούδι της ξενητιάς», οι Ειρήνη Κρικώνη – Σοφία Προυτσάλη το τραγούδι «Αχ περιστέρι μου» και οι Δέσποινα Πλαστάρα και Έλενα Διαμαντή το τραγούδι «Αχ χελιδόνι μου».

Θα ήταν ευχής έργο να αναφέρουμε ονομαστικά όλα τα παιδιά που τραγούδησαν και χόρεψαν. Σεβόμαστε όμως τον χώρο της Εφημερίδος. Διά της οποίας όμως απευθύνουμε σε όλους τα ειλικρινή και ολόθερμα συγχαρητήρια !!

Η εκδήλωση συνετέλεσε αποφασιστικά να ξεχάσουμε, για λίγο έστω, την κρίση που βιώνουμε. Συνάμα δε οι ψυχές όλων γέμισαν ελπίδα καθότι το μέλλον αυτού του τόπου είναι όλα αυτά τα παιδιά, της Ελλάδας τα παιδιά, της Εκκλησίας τα παιδιά!!

Μπράβο σε όλους!!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ

Μετάφραση της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ ΜΑΣ
Μια ιεραποστολικη προσπαθεια του ΙΔ παρεκκλησιου Αγιου Θεραποντος επισκοπου Κυπρου στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι) προς δοξαν Θεου

«Τι πας να κάμεις παιδί μου, τι πας να κάμεις;»

Κάποτε, όπως μου διηγείτο στα παιδικά μου χρόνια ο παπα-Θόδωρος, ο ιερεύς που με βάπτισε, κάλεσαν κάποιο βράδυ τον παππού του, που ήταν και αυτός ιερεύς με το όνομα παπα-Γιώργης, για να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Ετοιμάστηκε ο παππούς ιερεύς, παίρνοντας μαζί του τον εγγονό του, Θεόδωρο, για να κρατάει το φαναράκι αναμμένο και να πηγαίνει έτσι μπροστά.