Day: 21/01/2012

by

Πες ευχαριστώ ….

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας  άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.

Περπατούσαμε δίπλα – δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.

Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :  «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις  που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής.»
Κοίταξα γύρω – γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς  αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες  σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον  δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μου είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί  προωθούνται και παραδίδονται σ’ αυτούς που τις ζήτησαν.»
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι  πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού  τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη. Συνέχεια →

by

Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΩΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ – Επισκόπου Διοκλείας ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ WARE

Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

ΩΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

 

Sergei Kirillov‘s St Basil the Blessed at Prayer

 

 

Δεν είναι γιός κανενός, αδελφός κανενός, πατέρας κανενός, και δεν έχει σπίτι… Από πρακτική άποψη ο iurodivyi (ο δια Χριστόν σαλός) δεν εξυπηρετεί κανένα χρήσιμο σκοπό σε ό,τι κάνει. Δεν επιτυγχάνει τίποτε.

Ιουλία de Beausobre

Ο σαλός είναι το σύμβολο των απόκληρων αυτού τού κόσμου που προορίζονται να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Η σαλότητα δεν είναι φιλοσοφία, αλλά μια ποιότητα της συνείδησης της ζωής, ένας ατελείωτος σεβασμός για την ανθρώπινη ταυτότητα… δεν αποτελεί προϊόν διανοητικού επιτεύγματος, αλλά δημιουργία τού πολιτισμού της καρδιάς.

Cecil Collins

Ο σαλός δεν έχει τίποτε να χάσει. Πεθαίνει κάθε μέρα.

Μητέρα Μαρία της Νορμανδίας

Ψυχική κατάρρευση ή φώτιση;

Στην πνευματική παράδοση της χριστιανικής Ανατολής δεν υπάρχει μορφή πιο παράδοξη και πιο σκανδαλώδης στα μάτια των πολλών, από τον άγιο σαλό, τον δια Χριστόν σαλό, που είναι γνωστός στα ρωσικά ως iurodivyi. Οποιοσδήποτε ανα­γνώστης των Αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας τού Τολστόι, θα θυμηθεί τη ζωηρή περιγραφή που δίνει για τον Γκρίσα, τον «δια Χριστόν σαλό». Το πορτραίτο κάθε άλλο παρά τον ωραιοποι­εί, και ο Τολστόι δεν προσπαθεί να κρύψει την αμφιθυμία που περιβάλλει το πρόσωπο του σαλού:

Η πόρτα άνοιξε και εκεί βρισκόταν μια μορφή εντε­λώς άγνωστη σε μένα. Μπήκε στο δωμάτιο ένας άν­θρωπος περίπου πενήντα χρονών μ’ ένα μακρό χλω­μό βλογιοκομμένο πρόσωπο, μακριά, γκρίζα μαλλιά και μια ισχνή κοκκινωπή γενειάδα… Φορούσε ένα κου­ρελιασμένο πανωφόρι, κάτι ανάμεσα σε αμπέχωνο χωρικού και ράσο˙ στο χέρι του κρατούσε ένα τερά­στιο ραβδί. Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, κτύπησε με το ραβδί το πάτωμα με όλη του τη δύναμη και κατό­πιν ζαρώνοντας τα φρύδια και ανοίγοντας διάπλατα το στόμα του, ξέσπασε σένα τρομερό και αφύσικο γέ­λιο. Ήταν τυφλός από το ένα μάτι. Και η άσπρη ίριδα εκείνου του ματιού στριφογύριζε συνεχώς και μετέ­διδε στο ήδη κακομούτσουνο πρόσωπό του μια ακό­μη πιο αποκρουστική έκφραση… Η φωνή του ήταν τρα­χιά και βραχνή, οι κινήσεις του βιαστικές και απότο­μες, και η ομιλία του ήταν μπερδεμένη και ασυνάρ­τητη (ποτέ δεν χρησιμοποιούσε αντωνυμίες)… Ήταν ο άγιος σαλός και προσκυνητής Γκρίσα. Συνέχεια →

by

Τα δάκρυα της Παναγίας

ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΕ ΚΕΛΛΙ ΤΗΣ ΚΑΨΑΛΑΣ
ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

………Βρισκόμουν στο Άγιον Όρος για ν’ αγοράσω αγιορείτικο εργόχειρο. Το αγιορείτικο εργόχειρο είναι τα πράγματα που κατασκευάζουν οι μοναχοί όπως θυμίαμα, κομποσχοίνι και άλλα, τα οποία πωλούν και προσπορίζονται έτσι τα προς το ζην. Μου είπαν στις Καρυές, στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, ότι θα έβρισκα δάκρυα της Παναγίας και μικρές φορητές εικόνες από μελισσοκέρι στην Καψάλα. Μου υπέδειξαν επίσης και σε έναν τοπικό χάρτη και το κελλί που τα πουλούσε.
………Τα δάκρυα της Παναγίας είναι κομποσχοίνια ή κατ’ άλλους κομπολόγια φτιαγμένα από καρπούς ενός φυτού που λέγεται δάκρυ της Παναγίας. Ο Γεράσιμος Σμυρνάκης στο βιβλίο του Άγιον Όρος που εκδόθηκε το 1903 γράφει:
………«Ενταύθα καλλιεργείται και το καλαμώδες φυτόν, εκ των ασταχύων του οποίου εξάγονται από του μηνός Ιουλίου μέχρις Οκτωβρίου κόκκοι σκληροί και φαιόχροοι, καλούμενοι εν τω Αγίω Όρει Δάκρυα της Παναγίας, και του οποίου η καλλιέργεια, αναπτυσσομένου και μέχρι μέτρου, απαιτεί μάλλον τελματώδη μέρη ήτοι αφθονούντα υδάτων.
………Εκάστης δε οκάδος των ανωτέρω κόκκων η αξία ανέρχεται εις γρόσια 10-25. Τούτους οι διάφοροι μοναχοί αγοράζοντες, κατασκευάζουσι κομβολόγια, συνδέοντες δια σύρματος, όπερ διαπερώσι δια των φύσει υπαρχουσών διατρήσεων αυτών. Συνέχεια →
by

Ο Σωκράτης και το τεστ της «τριπλής διύλισης»

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην αγορά, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».
– «Τριπλή διύλιση;» ρώτησε με απορία…
– Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
– Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
– Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…
– Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.
– Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
– Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον…
– Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
– Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
– Όχι δεν νομίζω…
– Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…
by

Το ελληνικό φιλότιμο στα… δύσκολα

Δεν είναι διάσημοι ή αναγνωρίσιμοι. Δεν έχουν επιχειρήσεις, ούτε διάγουν βίο… πολυτελείας. Είναι «καθημερινοί» άνθρωποι, που θέλουν απλώς να βοηθήσουν το διπλανό τους, συναισθανόμενοι τις δυσκολίες της σύγχρονης πραγματικότητας.

Σε μια περίοδο που η ανεργία μαστίζει τη χώρα και πλέον ούτε το φαγητό δεν θεωρείται δεδομένο για ορισμένους, η ευαισθητοποίηση των πολιτών είναι εκείνη που στηρίζει, ακόμη, πολλούς συνανθρώπους μας.

Μία κρυφή δύναμη αναδύθηκε, εν μέσω κρίσης, ένα δίκτυο ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά συναποτελούν μια ομάδα στήριξης δυνατή και αξιέπαινη.

Πέρα από τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και τις δράσεις των επίσημων φορέων που έχουν εντατικοποιηθεί τα τελευταία δύο χρόνια λόγω των συνθηκών, υπάρχει και αυτό που οδηγεί κάθε άτομο μεμονωμένα να βρει έναν τρόπο να προσφέρει.

Ένα κίνητρο που εδράζεται σε μια βαθειά ριζωμένη ελληνική έννοια: το φιλότιμο.

Το «χαμόγελο» της Θεοδώρας
Για την 28χρονη Θεοδώρα Αργυροπούλου, η ανεργία δεν έγινε λόγος να χάσει το κουράγιο της και να νιώσει αδιαφορία. Σπούδασε θεολογία, αλλά η αναζήτηση εργασίας μέχρι σήμερα απέβη άκαρπη.

Γνώριζε για το «Χαμόγελο του Παιδιού», όπως ο περισσότερος κόσμος, αλλά οι προσωπικές της αγωνίες εγκλώβιζαν τη σκέψη της, όπως η ίδια λέει.

Ήρθε, όμως, μια στιγμή που πήρε την απόφαση να γίνει εθελόντρια και τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτει να τον αξιοποιήσει, βοηθώντας τα παιδιά που το είχαν τόσο ανάγκη.

«Στην αρχή ξεκίνησα με τα εύκολα. Βοηθούσα στα μπαζάρ, στις κατασκευές της καλλιτεχνικής ομάδας αλλά στη συνέχεια ήρθαν τα πιο δύσκολα, όπως η φύλαξη παιδιών σε νοσοκομεία. Έχω ξενυχτήσει στο πλευρό πολλών παιδιών, μεταξύ των οποίων και ένα βρέφος, και είναι συγκλονιστικό να νιώθεις πόσο ανάγκη σε έχουν και πόσα μπορείς να τους προσφέρεις» περιγράφει η 28χρονη εθελόντρια.

Σύμφωνα με τον Χρήστο Μουχτάρη, υπεύθυνο εθελοντών στο «Χαμόγελο του Παιδιού» στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία δύο χρόνια οι εθελοντές διπλασιάστηκαν.

Το 2009 εγγράφηκαν επιπλέον 150 άτομα, 300 το 2010, ενώ το 2011, οι εθελοντές που προστέθηκαν στην ομάδα ήταν 350! Είναι από τις περιπτώσεις που οι αριθμοί φέρνουν χαμόγελο, όχι μόνο στα παιδιά.

Μια μαγείρισσα που έγινε «δασκάλα»
Η 55χρονη Γεωργία Ταταρίδου είναι μια γυναίκα που από μικρή ήθελε να προσφέρει. Ίσως, επειδή, όπως εκείνη εκτιμά, μεγάλωσε με καλά πρότυπα.

Παρότι έχει δύο παιδιά, όταν έβρισκε χρόνο πήγαινε σε νοσοκομεία και καθόταν εκείνη εθελοντικά στο πλευρό άρρωστων παιδιών για κάποιες ώρες, για να διευκολύνει τους γονείς που έπρεπε να εργαστούν ή να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες τους.

Πιστεύει ότι οι Έλληνες ενώνονται στα δύσκολα. «Είμαστε πρώτοι στη χαρά μα και στα άσχημα δεν το βάζουμε κάτω. Περάσαμε και στο παρελθόν δραματικές καταστάσεις. Εγώ, που κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια, το έχω στο πετσί μου. Ξέρω, όμως, ότι στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, τα καταφέραμε!» τονίζει η κ.Ταταρίδου. Συνέχεια →