Τοῦ Νίκου Χειλαδάκη
Δημοσιογράφου –Συγγραφέα -Τουρκολόγου
«ΑΛ ΡΟΥΜ» – ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ
ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΟΥΣΙΑ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Ὑπάρχει ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο στὸ Κοράνι ποὺ ἐπιγράφεται, «Ἂλ Ρούμ», δηλαδὴ οἱ Ρωμηοί, δηλαδὴ οἱ Ἕλληνες. Τὸ κεφάλαιο αὐτό, (ποὺ σκόπιμα οἱ μουσουλμάνοι συχνὰ ἀποφεύγουν νὰ τὸ σχολιάσουν), εἶναι τὸ τριακοστὸ κεφάλαιο τοῦ Κορανίου, ἔχει ἰδιαίτερη ἐσχατολογικὴ σημασία καὶ γιὰ πολλοὺς θεολόγους εἶναι προφητικό. Ἀλλὰ τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι μιλάει γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ μεγάλο της νόημα στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Ὅλα αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἱστορικὴ παρουσία τῶν Ἂλ Ρούμ, δηλαδὴ τῶν Ρωμηῶν καὶ τὸν ὑπερούσιο ρόλο ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ παίξουν μέσα στὸν συγκεκριμένο χῶρο ποὺ ἄκμασε ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, (δηλαδὴ περίπου ἡ σημερινὴ Ἑλλάδα καὶ ἡ σημερινὴ Τουρκία), στὸ τέλος τῶν καιρῶν καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀποστασίας. Τὸ κεφάλαιο ἀρχίζει μὲ τὰ ἑξῆς ἐνδιαφέροντα λόγια, (σοῦρες), γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἢ Ἂλ Ροὺμ καὶ φυσικὰ μιλάει ἀλληγορικά, ὅπως ἄλλωστε γιὰ τοὺς μυστικούς του Ἰσλὰμ καὶ ὁλόκληρο τὸ Κοράνι:
1. Ἀλὲφ Λάμ, Μίμ. Οἱ Ἕλληνες νικήθηκαν.
2. Νικήθηκαν στὰ σύνορα. Θὰ ἐξαγοράσουν τὴν ἥττα τους μὲ τὴ νίκη.
3. Μέσα σὲ λίγα χρόνια ὁ Θεὸς κανονίζει τὴν τύχη τῶν μαχῶν. Ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ θριαμβεύσουν, θὰ εἶναι μέρα χαρᾶς γιὰ τοὺς πιστούς.
Τὸ ἴδιο τὸ Κοράνι δηλαδὴ προφητεύει τὸν θρίαμβο τῆς Ρωμηοσύνης. Εἶναι σαφὲς ὅτι στὸ πολὺ σημαντικὸ καὶ μὲ μεγάλη συμβολικὴ σημασία αὐτὸ κεφάλαιο, τὸ Κοράνι μὲ τὸν ὄρο Ἂλ Ροὺμ δὲν ἐννοεῖ τοὺς Ἕλληνες ὅπως τοὺς ἐννοοῦμε ἐμεῖς σήμερα στὰ στενὰ γεωγραφικά τους πλαίσια καὶ ὅπως συνήθως τὸ μεταφράζουν, ἀλλὰ ἐννοεῖ τὸ Ἀνατολικὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος, ποὺ…
ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ σήμερα καλύπτει ἡ σημερινὴ Τουρκία καὶ συνεπῶς καὶ ὁ κόσμος ποὺ ζεῖ σήμερα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ἂν ἐξετάσουμε προσεκτικὰ τὸ κεφάλαιο αὐτό, θὰ δοῦμε ὅτι ἀναφέρεται σὲ μία «περίεργη» σειρὰ πολεμικῶν γεγονότων κατὰ τὰ ὁποία, πρῶτα τὸ ἐκλεκτὸ κράτος τῶν Ἂλ Ροὺμ θὰ ἡττηθεῖ, ἀλλὰ στὴ συνέχεια μὲ ἕνα ἐσχατολογικὸ τρόπο ποὺ ἔχει πνευματικὲς προεκτάσεις, τὸ κράτος αὐτὸ θὰ νικήσει. Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα ἀπὸ τὴν ἔμφαση στὴν ἐπισήμανση ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς νίκης του, «θὰ εἶναι μία ἡμέρα χαρᾶς γιὰ τοὺς πιστούς», σύμφωνα πάντα μὲ τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τοῦ Κορανίου.
Μία τυπικὰ συμβατικὴ καὶ δυτική, ὀρθολογιστικὴ ἑρμηνεία τοῦ σημαντικοῦ αὐτοῦ κεφαλαίου, δέχεται ὅτι ὑπάρχουν στὴν προκειμένη περίπτωση ὑπαινιγμοὶ πὼς τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὶς περσορωμαϊκὲς συγκρούσεις τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὅμως, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ λόγια αὐτὰ προφέρθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Μωάμεθ, τὸ Ἀνατολικὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος στὴν τότε χρονικὴ συγκύρια δὲν ὑπέστη καμία, ἔστω καὶ μικρὴ ἥττα στὶς σχέσεις του μὲ τὴν Περσία. Ἀκόμη πιὸ πολύ, γνωρίζουμε ὅτι ἡ βυζαντινὴ νίκη ἐπὶ τῆς Περσίας, (τοῦ αὐτοκράτορα Ἡράκλειου), δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐκληφθεῖ σὰν «μέρα χαρᾶς» ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποὺ βεβαίως γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἦταν οἱ Μουσουλμάνοι. Ἄρα ὑπάρχει ἕνας βαθύτερος συμβολισμὸς ποὺ ἀνάγεται στὶς ἐσχατολογικὲς θεωρήσεις τοῦ κεφαλαίου ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Πράγματι πίσω ἀπὸ τὶς ἔννοιες αὐτὲς ὑπάρχει ἕνας πολὺ ἐνδιαφέρων συμβολισμός, μὲ ἰδιαίτερη ἀποκαλυπτικὴ σημασία. Ἔτσι στὸ κεφάλαιο αὐτὸ γίνεται ἀναφορὰ γιὰ τὸν ἰδιαίτερο ἐσχατολογικὸ καὶ κρίσιμο ρόλο τῶν Ἂλ Ροὺμ καὶ τῆς χώρας τους στὸ «τέλος τῶν καιρῶν» Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα ἀπὸ τὴν συνέχεια τοῦ κεφαλαίου ποὺ ἀνάγει ξανὰ σὲ ἐσχατολογικὲς θεωρήσεις.
Τὸ ἴδιο κεφάλαιο λοιπὸν συνεχίζει παρακάτω μὲ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικὰ λόγια:
6. Μεθυσμένοι ἀπὸ τὶς γήινες ἀπολαύσεις οἱ ἄνθρωποι ξεχνοῦν τὴ μέλλουσα ζωή.
7. Ἀγνοοῦν μήπως πὼς ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ τὸ καθετὶ ποῦ ὑπάρχει στὸ διάστημα εἶναι ἀληθινὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ; Καὶ πῶς ἔχει ὁρίσει τὸ ὅριο τῆς διάρκειάς του; Καὶ ὅμως οἱ περισσότεροι ἀρνοῦνται τὴν ἀνάσταση.
Ἡ σαφὴς ἀναφορὰ τῆς ἀνάστασης σὲ συνάρτηση μὲ τὴν νίκη τῶν Ἂλ Ρούμ, δηλαδὴ τῶν Ρωμηῶν τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας, εἶναι τὸ συμπερασματικὸ ἐπιστέγασμα θὰ λέγαμε τὸ «ζουμὶ» αὐτοῦ του προφητικοῦ γιὰ τὸ Ἰσλὰμ κεφαλαίου γιὰ τὸν ρόλο τῶν Ρωμηῶν στὰ ἔσχατα αὐτοῦ του κτιστοῦ κόσμου.
Εἶναι σημαντικὸ νὰ παρατηρήσουμε πὼς τὸ κεφάλαιο αὐτὸ ἔχει κάποιες σοβαρὲς ὁμοιότητες μὲ τὴν χριστιανικὴ Ἀποκάλυψη. Στὸ δέκατο τέταρτο κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης γίνεται μία ἐξαγγελία νίκης τοῦ Μεσσία καὶ πτώσης τῆς Βαβυλώνας-Ρώμης, (παραλληλισμὸς μὲ τὴ σημερινὴ Δύση καὶ τὰ πνευματικά της πρότυπα). Ἡ πτώση αὐτὴ δὲν γίνεται τότε ἀλλὰ στὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ μετὰ ἀπὸ περίοδο ἐπικράτησης τοῦ Ἀντίχριστου. Δηλαδὴ θὰ προηγηθεῖ ἡ ἥττα τῶν πιστῶν, ἀλλὰ μετὰ θὰ ἔρθει ἡ τελικὴ νίκη ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Στὸ ἴδιο κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης μνημονεύονται καὶ οἱ τρόποι ἐλέγχου τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸ καθεστὼς τοῦ Ἀντίχριστου. Ἐκεῖ γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὸ περίφημο χάραγμα. Γι’ αὐτὸ τὸ χάραγμα δὲν ἔχει σημασία ὁ τρόπος ποὺ θὰ γίνει, (ἀκτίνες λέιζερ ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο ποὺ θὰ προέλθει ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία), ἀλλὰ τὸ τί πραγματικὰ θὰ εἶναι αὐτό.
Ὅλα αὐτὰ ὅπως ἔχουν ἐξηγηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς ἑρμηνευτὲς θὰ σημάνουν τὴν ἐποχὴ τῆς κυριαρχίας τοῦ Θηρίου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ τελικοῦ θριάμβου τοῦ Χριστοῦ, ἕνα βασικὸ στοιχεῖο τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει καθόλου στὴν πρότερα ἑβραϊκὴ – ἰουδαϊκὴ παράδοση καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχεια τὸ Ἰσλὰμ ποὺ «ἔκλεψε» πάρα πολλὰ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, διαφοροποιεῖται ριζικὰ ἀπὸ αὐτήν. Ὁ κόσμος ἔτσι θὰ «καθαρίσει» ἀπὸ κάθε ἀρνητικὴ δύναμη γιὰ πάνω ἀπὸ 1.000 συμβολικὰ χρόνια.
Ξαναγυρίζοντας ὅμως στὸ Κοράνι καὶ στὸ ἐνδιαφέρον αὐτὸ κεφάλαιο γιὰ τοὺς Ἂλ Ρούμ, βλέπουμε πὼς ἡ λύτρωση τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἀνάσταση θὰ ἔρθει ἀπὸ τοὺς Ρωμηούς, (Ἕλληνες), δηλαδὴ ἀπὸ τὴν χαμένη Ρωμηοσύνη ποὺ ὑπέστη μία μεγάλη ἥττα ἀλλὰ στὴ συνέχεια ἀνασυγκροτήθηκε καὶ τελικὰ νίκησε. Νίκησε τὸ «Θηρίο τῆς ἀποκάλυψης». Ἐδῶ ἔγκειται καὶ ἡ σημασία τῶν Ἂλ Ροὺμ καὶ τῆς Ρωμηοσύνης, ἀλλὰ μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ θεώρηση τῆς Ἀποκάλυψης. Ἡ νίκη αὐτὴ θὰ ἔρθει πραγματικὰ ἀπὸ αὐτοὺς ὅπως προφητικὰ ἀναφέρεται στὸ κατὰ Ἰωάννη:
«Ἤσαν δὲ τινὲς Ἕλληνες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τῶν ἀναβαινόντων ἴνα προσκυνήσωσιν ἐν τὴ ἑορτή. Οὗτοι λοιπὸν ἦλθον πρὸς τὸν Φίλιππον τὸν ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες: “Κύριε θέλομεν νὰ ἴδωμεν τὸν Ἰησού”.
»Ἔρχεται ὁ Φίλιππος καὶ λέγει πρὸς τὸν Ἀνδρέα καὶ πάλιν ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Φίλιππος λέγουσιν πρὸς τὸν Ἰησοῦ.
»Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς λέγων: “Ἦλθεν ἡ ὥρα ἴνα νὰ δοξασθεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀληθῶς λέγω. Ἐὰν ὁ κόκκος τοῦ σίτου δὲν πέσει εἰς γῆν καὶ ἀποθάνει αὐτὸς μόνος μένει, ἐὰν ὅμως ἀποθάνει πολὺν καρπὸν φέρει.
»”Όστις ἀγαπᾶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θέλει ἀπολέσει αὐτὴν καὶ ὅστις μισεῖ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμω τούτω εἰς ζωὴν αἰώνιον θέλει φυλάξει αὐτήν”».
Τὸ Κατὰ Ἰωάννη, Κὲφ ἲβ΄ 20
Ἀλλὰ πῶς θὰ γίνει αὐτό; Ἐδῶ ἔγκειται καὶ τὸ μεγάλο ἱστορικὸ αἴνιγμα γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουν γραφτεῖ χιλιάδες τόμοι. Δὲν θὰ σωθοῦν ὅλοι ἀλλὰ μόνο οἱ λίγοι ποὺ θὰ ἔχουν πιστέψει. Θὰ σωθοῦν σὲ ἕνα ἰδεατὸ κράτος ὅλων τῶν τμημάτων τοῦ «ἐκλεκτοῦ λαοῦ» ποὺ θὰ ἀντισταθεῖ καὶ θὰ πολεμήσει ἐνάντια στὴν πνευματικὴ καὶ ἐσωτερικὴ ἅλωση, (βλέπε ἀλλοτρίωση), τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ φυσικὸς χῶρος αὐτοῦ του «κράτους», ἢ καλύτερα αὐτῆς τῆς περιοχῆς ποὺ ἔχει ἅγια καὶ ἱερὴ ἀποστολή, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ χώρα τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Ἂλ Ρούμ, ποὺ ἀναφέρει τὸ τριακοστὸ κεφάλαιο τοῦ Κορανίου, ἀπὸ τὴν χώρα τῶν ἑπτὰ ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκάλυψης ποὺ ὅλες, ὅπως εἶναι γνωστό, βρίσκονται στὴν δυτικὴ Μικρὰ Ἀσία τῆς Ρωμηοσύνης.
Αὐτὴ ἡ «χώρα τῆς ἀνάστασης», συμπίπτει στὸ μεγαλύτερο μέρος της μὲ τὴ σημερινὴ Τουρκία, (ἡ φυσικὴ πύλη τῆς Εὐρασίας, κέντρο μεγάλων γεωπολιτικῶν καὶ γεωοικονομικῶν ἐξελίξεων στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα). Ἀλλὰ ποιὰ Τουρκία; Ὄχι τὴν κεμαλικὴ ἢ τὴ φονταμενταλιστικὴ ἰσλαμικὴ Τουρκία, ἀλλὰ τὴν πραγματικὴ «ἐσωτερικὴ» Τουρκία, δηλαδὴ τὴν Τουρκία τῆς Ρωμηοσύνης ποὺ σὰν ἡφαίστειο κοχλάζει κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σύγχρονης Τουρκίας, ὅπου ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἀναζητᾶνε τὴν χαμένη τοὺς ταυτότητα. Δηλαδὴ τὴν Τουρκία ποὺ ἀφοῦ διαλυθεῖ, (πάτερ Παΐσιος), ἕνα μεγάλο τμῆμα της θὰ βρεῖ στὴ συνέχεια τὴν χαμένη τῆς ταυτότητα καὶ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν χαμένη Ρωμηοσύνη στὴν ἀναστημένη Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ χώρα αὐτή, δηλαδὴ ἡ νέα αὐτοκρατορία, ἡ νέα Ρωμηοσύνη, θὰ ἀναδυθεῖ καὶ θὰ κυριαρχήσει στὰ ὅρια τῆς παλιᾶς αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ προσφέρει στὸν κόσμο τὴν Δευτέρα παρουσία τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία.
Ἡ «αὐτοκρατορία» αὐτὴ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, θὰ ἔχει σὰν πνευματικό της «ὁδηγὸ» τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν μόνη ἀληθινὴ καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία καὶ τὴν ἀποκαλυπτικὴ παράδοση τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, μία παράδοση ποὺ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ μία μαρτυρική, (ἐξ οὐ καὶ οἱ ἀλλεπάλληλες κρίσεις), πνευματικὴ ποιότητα ποὺ περιέχει ὁ ἱστορικὸς αὐτὸς χῶρος «εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων».
ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ 