ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ

 

ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ

Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρος Θ.

Η εισήγησή του στην ΚΑ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα Αιρέσεων & Παραθρησκείας

 

Σεβασμιώτατε Άγιε Πρόεδρε της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων, Μητροπολίτα Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιε,

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί πατέρες,

Κυρίες και Κύριοι,

Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός τnς επί το αυτό συνάξεως αδελφών χριστιανών συναγωνιστών για την πραγματοποί­ηση τnς 21^nς Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και ιερών Μητροπόλεων για θέ­ματα αιρέσεων και παραθρησκείας που διοργανώνει κάθε χρόνο αυτή την εποχή η Ειδική Συνοδική Επιτροπή επί των αιρέσεων της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Το θέμα που θα εκθέσω στην παρούσα συνάντησή μας αναφέ­ρεται στα «οράματα και στις αποκαλύψεις των Μορμόνων».

Αρχικά θα ήθελα να κάνουμε μια επεξήγηση ανάμεσα στο όραμα και στην αποκάλυψη. Τι είναι όμως τα οράματα και τι αποκαλύψεις;

Υπακοή, ναι ! Αλλά σε ποιόν ;

Είπε ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης , καθηγητής Δογματικής Α.Π.Θ

» Το έργο της Εκκλησίας είναι η θεραπεία της νόσου του σκοτισμένου νοός που προήλθε απο την πτώση στο παρα φύση του ανθρώπου. Αλλά όπως έχει εξελιχθεί η Εκκλησία, αντί να είναι ένα συγκρότημα απο Πνευματικούς Πατέρες, όπως ενα νοσοκομείο, που έχει ας πούμε πενήντα γιατρούς, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια και βρέθηκε νοσοκομείο χωρις γιατρούς, αλλά λέγονται γιατροί αυτοί που είναι μέσα και δεν θεραπεύουν τίποτα. Δηλαδή κινδυνεύουμε να φθάσουμε σε αυτό το σημείο και το μόνο πράγμα που θα μας γλυτώσει είναι επάνοδος στους Πατέρες της Εκκλησίας.

Σήμερα έχει γίνει μια διαστροφή της εννοίας της υπακοής. Και κάποιος διδάσκει ότι οι Πατέρες λένε να κάνεις υπακοή στον Πνευματικό Πατέρα. Ναι, αλλά σε ποιόν Πνευματικό Πατέρα; Αυτό είναι το πρόβλημα.

Δεν θα κάνεις υπακοή σε οποιονδήποτε Πατέρα, ο οποίος ΔΕΝ έχει ιδέα απο κάθαρση νοός, γιατί έτσι δεν θα αποκτήσεις κεκαθαρμένο νού. Δεν θα καθαρισθεί ποτέ ο νούς σου.

Και να θυμάσθε ΔΕΝ προσευχόμαστε για να γίνει η φώτιση στην μέλλουσα ζωή. Η όλη προσπάθεια της φώτισης είναι γι αυτή τη ζωή. Και σε αυτή τη ζωή πρέπει να γίνει η αλλαγή της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Ετσι αλλάζοντας την ανθρώπινη προσωπικότητα αλλάζει και η κοινωνική δομή. Γι αυτό το λόγο οι Ορθόδοξοι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν τεράστια επίδραση επι των κοινωνικών θεμάτων της εποχής τους. Γι αυτό η νομοθεσία της Κων/πολης έφθασε στα ύψη για την εποχή της»

http://misha.pblogs.gr/

Μία σπάνια φωτογραφία: Ο Άγιος Νικόλαος (Πλανάς) με τις μαθήτριές του

Περί πνευματικής αναισθησίας

† αρχιμανδρίτου ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

 «Αναισθησία εστὶ νενεκρωμένη αίσθησις, εκ χρο­νίας νόσου και αμελείας εις αναισθησίαν καταλήξασα.»
(Άγ. Ιωάννης ο Σιναΐτης, Κλίμαξ.)

«Οίδα σου τα έργα, ότι όνομα έχεις ότι ζης, και νεκρός ει. γίνου γρηγορών…»
(Αποκ. 3,1-2)

Σωματικές αισθήσεις, βλάβες και νέκρωσή τους.

Εάν κάποτε διαπιστώσουμε ότι μία αίσθησή μας δεν ανταποκρίνεται λειτουργικώς, ανησυχούμε και καταφεύγουμε στον γιατρό. Όταν επί παραδείγματι τα μάτια μας αλλοιώνουν το σχήμα ή το χρώμα των αντικειμένων, ή ακόμη τα αυτιά μας δεν μπορούν να συλλάβουν χαμηλής εντάσεως ή υψηλής συχνότητος ήχους, ομοίως ανησυχούμε, και καταφεύγουμε στον γιατρό. Εάν υπάρχει αυτή η κατάσταση, εάν δηλαδή οι αισθήσεις δεν μας πληροφορούν επακριβώς αλλά ασθενούν, τότε αντιλαμβάνεσθε ότι δεν μπορούμε να έχουμε εικόνα του εξωτερικού μας κόσμου. αλλά εάν δεν έχουμε εικόνα του εξωτερικού μας κόσμου, δεν μπορούμε να προσαρμοσθούμε σ’ αυτόν.

Αν πάλι οι αισθήσεις μας, όλες οι αισθήσεις μας, έχουν νεκρωθεί, και η όραση και η ακοή και η όσφρηση και η γεύση και η αφή, τότε το σώμα, πριν ακόμη χωρισθεί από την ψυχή, θεωρείται ότι είναι νεκρό, ή μοιάζει με νεκρό σώμα. Τότε, στην περίπτωση αυτή, λέμε ότι ο άνθρωπος δεν διατηρεί τις αισθήσεις του, ή ακόμη ότι δεν έχει αίσθηση του περιβάλλοντός του. Ζει. αλλά δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν αισθάνεται. Αν οι αισθήσεις εγκαταλείψουν ολότελα τον άνθρωπο, τότε θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ένας ζωντανός νεκρός.

Ποια Ελλάδα καταρρέει;

τoυ Βλάση Αγτζίδη*

Λίγα μόλις χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε οι Ελληνες –τουλάχιστον οι ελίτ αυτής της χώρας– έζησαν με πάθος το παραμύθι της Σταχτοπούτας, η σκληρή πραγματικότητα έστρεψε τη δημόσια συζήτηση στην ακριβώς αντίθετη φορά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράλληλα με την κρίση του ενιαίου νομίσματος, οδήγησε την ελλαδική κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση και δυσανεξία. Εφερε παράλληλα στην επιφάνεια όλες τις δομικές δυσπλασίες του νεοελληνικού κρατικού εγχειρήματος. Ετσι η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ιδιαίτερο και μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη, καταλύτη μεγάλων αρνητικών αλλαγών.

Ποιες όμως είναι εκείνες οι παράμετροι που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο δυσμενή θέση; Είναι μόνο η μεταπολιτευτική διαχείριση που μετέτρεψε το κράτος σε θεραπαινίδα των κομματικών μηχανισμών; Μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, που ανάγονται στον τρόπο που συγκροτήθηκε η Ελλάδα ως έθνος–κράτος και απλώς επιδεινώθηκαν από την πρόσφατη διαχείριση;