H fitch μας υποβαθμίζει, το Χάρβαρντ μας αναβαθμίζει!

Εκδοτική σειρά και διεθνές βραβείο για τα ελληνικά γράμματα θεσπίζει το περίφημο αμερικανικό πανεπιστήμιο!Σε μια εποχή που «η βδελυρή δυσφήμηση της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει πλήξει την εικόνα και την αξιοπιστία της χώρας και των ανθρώπων της» η Έδρα Σεφέρη του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ εγκαινιάζει εκδοτική σειρά κειμένων νεοελληνικής λογοτεχνίας και θεσπίζει διεθνές βραβείο ελληνικού πολιτισμού για την πεζογραφία, την ποίηση και το δοκίμιο. «Απώτερος στόχος είναι η προβολή της σχετικά παραγνωρισμένης ακόμη στον υπόλοιπο κόσμο ελληνικής πνευματικής παραγωγής των νεότερων χρόνων»…ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη ο έλληνας κλασικιστής Δημήτριος Γιατρομανωλάκης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς στις ΗΠΑ, ερευνητικός εταίρος στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των βραβείων.

Ακροβατώντας μεταξύ ισλάμ και χριστιανισμού

Η ιστορία της Ναντέζντα

& του μουσουλμάνου πατέρα

που τον κάλεσε η Παναγία στο Χριστό

Η Ναντέζντα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1976. Είναι παντρεμένη έχει δύο παιδιά και ασχολείται με τη ψυχολογία της οικογένειας τον τουρισμό και την αραβική κουλτούρα.

«Γεννήθηκα στη Μόσχα, η μαμά μου είναι Μοσχοβίτισσα και ο πατέρας μου είναι Λιβανέζος. Όταν ήμουν τριών χρονών και έμενα και με τον αδερφό μου μας έστειλαν στο Λίβανο επειδή ήμασταν συχνά άρρωστοι και το να μας φροντίζουν ξεπερνούσε τις δυνάμεις τους επειδή οι γονείς μας ήταν φοιτητές, ενώ στο Λίβανο μας περίμεναν φρούτα και ήλιος.
Έζησα με τους παππούδες μου. Η γιαγιά μου Ασμάτ ήταν μια αφοσιωμένη μουσουλμάνα και μια υπάκουη σύζυγος. Είχε παντρευτεί με το παππού όχι από αγάπη αλλά επειδή έτσι το θέλησαν οι γονείς της και γέννησε τέσσερις κόρες και ένα γιο. Συνήθιζε να ξυπνάει πολύ πρωί για να ετοιμάζει πρωινό στο σύζυγο της και έπειτα καθάριζε το εκατό τετραγωνικά σπίτι εκατοστό με εκατοστό. Τη ίδια στιγμή κατάφερνε να μαγειρεύει τεράστιες κατσαρόλες κι ποτέ δεν έκαιγε το φαγητό
Η γιαγιά προσευχόταν πέντε φορές την ημέρα αφού πρώτα έπλενε τα πόδια της, το πρόσωπο της και με ένα ξεχωριστό τρόπο τα χέρια της Ήξερα πως δεν έπρεπε να την ενοχλώ και μόνο τη κοίταζα.
Όταν το βράδυ έρχονταν ο παππούς στο σπίτι έπρεπε να ξεκουραστεί. Τρέχαμε προς αυτόν και του φιλούσαμε το χέρι που μας φέρνει ψωμί, το χέρι του γηραιοτέρου άνδρα της οικογένειας. Μου άρεσε αυτό το τελετουργικό και ακόμη φιλώ το χέρι του πατέρα μου ως ένδειξη σεβασμού

19 Ιουλίου: Μνήμη της οσίας μητρός ημών Μακρίνης. Οι Χαιρετισμοί και τα Εγκώμια της Οσίας.

ΕΙ­ΚΟ­ΣΙ­ΤΕΣ­ΣΑ­ΡΕΣ ΧΑΙ­ΡΕ­ΤΙ­ΣΤΗ­ΡΙΟΙ ΟΙ­ΚΟΙ

ΕΙΣ ΤΗΝ Ο­ΣΙΑΝ ΜΗ­ΤΕ­ΡΑ Η­ΜΩΝ ΜΑ­ΚΡΙ­ΝΑΝ

Α­ΔΕΛ­ΦΗΝ ΤΟΥ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟΥ ΒΑ­ΣΙ­ΛΕΙ­ΟΥ

Ποίημα: Γεωργίου Ἀποστολάκη,  δικαστοῦ.

Κον­τά­κιον. Ἦ­χος πλ. δ΄ Τῇ ὑ­περ­μά­χῳ

Τὸν τοῦ Νυμ­φί­ου σου ζυ­γὸν ἐ­πι­πο­θή­σα­σα

τὴν τῶν ἀ­ζύ­γων βι­ο­τὴν εἵ­λου, πα­νεύ­φη­με,

μο­νο­τρό­πων κα­τα­στᾶ­σα ἡ ὡ­ραι­ό­της·

διὸ πό­θῳ μο­να­ζόν­των τὰ συ­στή­μα­τα

σὲ τι­μῶ­σι ἐ­ξαι­τού­με­να πρε­σβεί­ας σου

καὶ κραυ­γά­ζον­τα χαί­ροις, Μῆ­τερ θε­ό­λη­πτε.

Ἄ­μω­μος, ὥ­σπερ κρί­νον, τῷ Νυμ­φί­ῳ ἐ­δό­θης τρω­θεῖ­σα τῇ ἐν­θέ­ῳ ἀ­γά­πῃ(ἐκ γ)· δι­ό­περ ὡς Κυ­ρί­ου ἀ­μνὰς βι­ο­τεύ­σα­σα παρ­θε­νι­κῶς, σύ­σκη­νος ἀγ­γέ­λοις νῦν πα­ρί­στα­σαι, Μα­κρῖ­να, τι­μω­μέ­νη οὕ­τω·

Χαῖ­ρε, παρ­θέ­νους νυμ­φα­γω­γοῦ­σα·

χαῖ­ρε, ἀ­ζύ­γους κα­θο­δη­γοῦ­σα.

Χαῖ­ρε, σω­φρο­σύ­νης σε­πτὴ ὑ­πο­τύ­πω­σις·

χαῖ­ρε, τῶν χα­ρί­των πη­γὴ καὶ φα­νέ­ρω­σις.

Χαῖ­ρε, δεῖγ­μα παν­τερ­πνό­τα­τον ἐ­να­ρέ­του βι­ο­τῆς·

χαῖ­ρε, θεῖ­ον ἐν­δι­αί­τη­μα κα­θα­ρᾶς ἀ­να­στρο­φῆς.

Χαῖ­ρε, ὅ­τι δι­έ­πρε­ψας τῇ σε­πτῇ πο­λι­τείᾳ·

χαῖ­ρε, ὅ­τι κα­τέ­λυ­σας τῶν πα­θῶν τυ­ραν­νί­αν.

Χαῖ­ρε, τῷ θεί­ῳ κάλ­λει ἐ­κλάμ­που­σα·

χαῖ­ρε, τοῦ κό­σμου τὴν αἴ­γλην μι­σή­σα­σα.

Χαῖ­ρε, δι’ ἧς μο­να­σταὶ κρα­ται­οῦν­ται·

χαῖ­ρε, δι’ ἧς Ἐκ­κλη­σί­α κο­σμεῖ­ται.

Χαί­ροις, Μῆ­τερ θε­ό­λη­πτε!

19 Ιουλίου: Μνήμη της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του θεοφόρου πατρός ημών Σεραφείμ του Σάρωφ

Μετάφραση-ἀπὸδοση στὰ ἑλληνικά ἀπὸ http://www.agiazoni.gr
Η Μνήμη του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ εορτάζεται στις 2 Ιανουαρίου.
Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.
Μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, διάβαζε ἀκατάπαυστα τὴν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νὰ τρέφεις, ἔλεγε, τὴν ψυχὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιατί ὁ λόγος τοῦ θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μ᾿ αὐτὸν πρέπει νὰ τρέφονται οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν μὲ πάθος τὸ Θεό». Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τὴ Θεοτόκο. Στὸ πρόσωπό Της ἔβρισκε ἀνέκφραστη πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς χαρές».Σὲ ἡλικία 66 ἐτῶν, κατόπιν ὁράματος καὶ προσταγῆς τῆς Θεοτόκου, ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τοῦ πλησίον καὶ ἄρχισε στὸ ἑξῆς τὸ ἔργο τοῦ «στάρετς», τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ.
Ἡ δράση τοῦ ὡς «στάρετς» ὑπῆρξε καταπληκτική. Ἀναρίθμητες ψυχὲς ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ βροῦν τὴ γαλήνη, τὴ χάρη, τὴ σωτηρία. Καὶ ὅσοι δὲν μποροῦσαν νὰ φθάσουν μέχρι τὸ κελλί του, τὸν κατέκλυζαν μὲ ἐπιστολές.
Οἱ ἐπισκέπτες του ἐπέστρεφαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθὼς προσευχόταν γι᾿ αὐτούς, καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, καθὼς μύρωνε τὸ μέτωπό τους μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, καθὼς τοὺς ἔδινε πνευματικὲς συμβουλές…, μιὰ μυστικὴ δύναμη ἁπλωνόταν στὶς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στὸν στάρετς Σεραφείμ, ἔνιωθε νὰ τὸν ἀγγίζει ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτὸν καὶ ν᾿ ἀγκαλιάζει τὴν ψυχή του». Σ᾿ ὅλους μοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκὲς εὐλογίες.
Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση». Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μιλοῦσε πολὺ γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες του μὲ τὰ λόγια: «Χαρά μου, Χριστὸς ἀνέστη!». Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦσε, ἀπήγγελλε τὸν πασχαλινὸ κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα…».