Το αντίδωρο της Μεγάλης Παρασκευής

Ήμουν μικρό παιδί, μαθητής του Δημοτικού,και βοηθούσα ως παπαδάκι όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στο Ιερό του Αγίου Κωνσταντίνου. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ή ακολουθία των Ωρών και της Αποκαθήλωσης είχε τελειώσει. Οι ιερείς ταχτοποιούσαν τα άμφια τους, οι πιο βιαστικοί από το εκκλησίασμα είχαν κιόλας προσκυνήσει και τρία τέσσερα παιδιά από μας, μέσα στο ιερό, μαδούσαμε μερικά μπουκέτα από βιολέτες ή άλλα λουλούδια για να ξαναγεμίσουμε τα πανέρια πού κρατούσαν τα κορίτσια, πλάι στον επιτάφιο. Κάποια στιγμή μισάνοιξε η πόρτα του ιερού και φάνηκε μια γυναίκα, γύρω στα τριάντα, κοντή, αδύνατη πολύ κι ηλιοκαμένη και με μια σκούρα καφετιά μαντήλα στο κεφάλι, όπως φορούν σε μερικά νησιά οί γυναίκες ακόμα και σήμερα.-Ψιτ, μικρέ, είπε σιγανά, γνέφοντας προς το μέρος μου,έλα να σου πω.

Δος μοι τούτον τον ξένον

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.
Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον
ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα,
ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ
τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Εξέδυσάν με

Εγκώμια

Επί ξύλου βλέπουσα

Η ζωή εν τάφω (Ξυλούρης -Μητσιάς)

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού κρεμάται σήμερα στο ξύλο. Ίλεως, Κύριε, γενού!

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα στο ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού.
Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε, παιδί μου.

Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη.

Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια
στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ, και εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

ΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ ΔΑΝΙΗΛ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ”.

Με πολλή χαρά παραθέτουμε την παρέμβαση του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Καισαριανής κ. Δανιήλ για την “κάρτα του πολίτη”.

Μέσα σε λίγες αράδες ο Σεβασμιότατος είπε αυτά που πρέπει να γίνουν για να αποφευχθεί το ηλεκτρονικό φακέλλωμα των πολιτών και για να μην παραδοθεί η ελευθερία του ανθρώπου σε αρχές και εξουσίες που απεργάζονται την υποδούλωση του ανθρώπου.

Οπως πολύ ορθά επισημαίνει ο Σεβασμιότατος ως χριστιανοί αποκλείεται να πάρουμε “κάρτα” που περιέχει ή αφήνει περιθώριο να προστεθεί στο μέλλον ο αριθμός του Αντιχρίστου 666.

Υστερα, ως πολίτες, δεν έχουμε καμιά διάθεση να προσυπογράψουμε – με την παραλαβή της “κάρτας” – τον εγκλεισμό μας σε ηλεκτρονική φυλακή.

Αλλά και ως χριστιανοί δεν μπορούμε να συνδράμουμε την προσπάθεια να φαλκιδευθεί η ελευθερία του ανθρώπου και να καταστρατηγηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου.